Sevgul Uludag
caramel_cy@yahoo.com
Τηλ: 99 966518
Ένας από τους αναγνώστες μου έρχεται να με επισκεφτεί διότι του ζήτησα να μιλήσουμε για κάποιους πιθανούς τόπους ταφής κάποιων «αγνοουμένων» σχετικά με τους οποίους εργαζόμαστε τα τελευταία τρία χρόνια… Έτσι ξαφνικά άρχισε να μιλά για κάτι που συνέβηκε στην περιοχή του… Λέει:
«Στη διάρκεια του πολέμου το 1974, είδα πως συμπεριφέρονταν οι άνθρωποι… Υπήρχαν άνθρωποι που προσπαθούσαν να προστατεύσουν ένα Τουρκοκυπριακό χωριό που δεχόταν επίθεση από Ελληνοκύπριους στρατιώτες… Όλοι προσπαθούσαν να προστατεύσουν το χωριό με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Είχαμε μαζευτεί από διάφορα άλλα χωριά σε αυτό το χωριό – είχαμε λίγα όπλα, αλλά αντισταθήκαμε στους Ελληνοκύπριους στρατιώτες που βομβάρδιζαν το χωριό μας… Όμως υπήρχε αυτός ο συγκεκριμένος Τουρκοκύπριος που δεν ήθελε να πάρει όπλο και να πάει στα αυτοσχέδια στρατιωτικά φυλάκια… Φοβόταν και κρυβόταν και απέφευγε να πάει… Όλοι οι νεαροί προσπαθούσαν να υπερασπιστούν το χωριό αλλά αυτός ο Τουρκοκύπριος δεν συμμετείχε σε αυτόν τον αγώνα για επιβίωση εκείνες τις μέρες…
Μόλις τελείωσε ο πόλεμος αυτός ο συγκεκριμένος Τουρκοκύπριος, ξέρεις τι έκανε; Άρχισε να γυρίζει να λεηλατεί και να βιάζει…
Δίπλα από το χωριό μας υπήρχε ένα Μοναστήρι που ονομαζόταν …… και σε αυτό το Μοναστήρι υπήρχαν κάποιες μοναχές… Όπως ξέρεις οι μοναχές αυτές παίρνουν όρκο να μείνουν παρθένες μέχρι να πεθάνουν…
Σε αυτό το μοναστήρι που ονομάζεται …… δίπλα από το χωριό μας, οι μοναχές είχαν καλές σχέσεις με τον πατέρα μου… Γνώριζαν τον πατέρα μου και καθόντουσαν και μιλούσαν κατά καιρούς…
Μετά τον πόλεμο, μετά το βιασμό των μοναχών από αυτόν τον Τουρκοκύπριο, οι μοναχές ήρθαν και μίλησαν στον πατέρα μου… «Όλα αυτά τα χρόνια προστατεύαμε τους εαυτούς μας από τα πάντα, όμως αυτός ο άντρας ήρθε και μας βίασε…» Ήταν πολύ λυπημένες αυτές οι μοναχές, όπως μου είπε ο πατέρας μου…
Πως νομίζεις ότι ήρθε το τέλος σε αυτό τον συγκεκριμένο Τουρκοκύπριο;
Θα σου το πω και αυτό…
Μετά τον πόλεμο στη διάρκεια κάποιων σχέσεων του με κάποιους ανθρώπους κόλλησε τον ιό του AIDS… Όταν οι άνθρωποι από το χωριό του έμαθαν ότι είχε AIDS, κανένας δεν του κόντευε… Πέθανε κλαίγοντας και με παράπονο μόνος του, ολομόναχος…
Οι άνθρωποι στο χωριό έλεγαν πίσω από την πλάτη του «Αν υπάρχει θεία δικαιοσύνη, βλέπεις, βρήκε την τιμωρία του… Είχε βιάσει τις μοναχές…»
Μακάρι να μην ζούσαμε τίποτε από όλα αυτά…»
Οι δύο κύριες κοινότητες του νησιού μας ποτέ δεν επιχείρησαν να «αποδώσουν» δικαιοσύνη για τα εγκλήματα πολέμου – βιασμούς, σκοτωμούς αθώων γυναικών και παιδιών, εκτελέσεις αιχμαλώτων πολέμου – όμως η γη πήρε τη δική της πορεία και η γη «απέδωσε» αποτελέσματα για όλους μας για να δούμε και να μάθουμε από αυτά…
Ένας άλλος από τους βιαστές και δολοφόνους από τη Μεσαορία, χρόνια μετά τον πόλεμο μάζευε μέταλλα από το μέρος όπου γίνονταν συστηματικά στρατιωτικές ασκήσεις κοντά στο χωριό του… Όπως πάντοτε είχε πάει μια μέρα για να μαζέψει μέταλλα για να τα πουλήσει και μια βόμβα που δεν είχε εκραγεί εκράγηκε και έχασε τα γεννητικά του όργανα…
Οι κουβέντες στο χωριό; «Βλέπεις, είχε βιάσει τις γυναίκες από το διπλανό χωριό και αυτή είναι η τιμωρία του…»
Οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να «αποδώσουν» δικαιοσύνη – οι συμπτώσεις το έκαναν, αν θέλετε να το δείτε έτσι… Οι χωριανοί σίγουρα το έβλεπαν με αυτό τον τρόπο…
Ένας συγκεκριμένος δάσκαλος που βίαζε πολύ νεαρά κορίτσια ζει ακόμα και υποφέρει από διάφορες ασθένειες που έχουν να κάνουν με το ουροποιητικό του: Δεν μπορεί να ουρήσει…
Οι κουβέντες των χωριανών;
«Βλέπεις, βίασε εκείνα τα νεαρά κορίτσια και τώρα το πληρώνει… Ας καεί στην κόλαση!»
Οι άνθρωποι έχουν μια βασική κατανόηση του τι θα έπρεπε να γίνει και τι δεν θα έπρεπε να γίνει…
Οι άνθρωποι από όλες τις κοινότητες του νησιού μας ξέρουν τι είναι σωστό και τι είναι λάθος…
Οι άνθρωποι του νησιού μας, άσχετα με το τι γλώσσα μιλούν ή σε ποιο Θεό πιστεύουν ή δεν πιστεύουν, έχουν μια βασική κατανόηση του τι είναι ανθρωπιά και τι δεν θα πρέπει να κάνεις ποτέ: Ότι ποτέ δεν πρέπει να βλάφτεις άλλους ανθρώπους, ποτέ δεν πρέπει να κάνεις κακό σε παιδιά, ποτέ δεν πρέπει να κλέβεις πράγματα που δεν σου ανήκουν…
Σίγουρα ο πολιτισμός μας έχει διαβρωθεί – με το πέρασμα των δεκαετιών η ανθρωπιά των ανθρώπων έχει διαβρωθεί… Σταδιακά η συμπόνοια, η ενσυναίσθηση, η αγάπη προς το γείτονα, η βοήθεια προς τους φτωχούς έχει διαβρωθεί εξαιτίας των συνθηκών κάτω από τις οποίας αναγκαζόμαστε να ζήσουμε…
Όμως μπορείς ακόμα να βρεις ανθρώπους που μπορούν να διαχωρίσουν το σωστό από το λάθος…
Και αυτοί είναι οι άνθρωποι που διατηρούν την ανθρωπιά από τον πλήρη αφανισμό στην πατρίδα μας…
Υπάρχουν ιστορίες όπου οι άνθρωποι προστάτευσαν ο ένας τον άλλο, έσωσαν τη ζωή ο ένας του άλλου… Υπάρχει η ιστορία ενός φίλου μου από το Τρίκωμο του οποίου ο θείος προσπάθησε απεγνωσμένα να σώσει τη ζωή των Τουρκοκυπρίων από τα Περβόλια Τρικώμου… Έκανε ότι ήταν δυνατό για να προειδοποιήσει κάποιους από τους Τουρκοκύπριους φίλους του να μην βγουν έξω εφόσον υπήρχε διαταγή για να «σκοτώσουν» όποιο Τουρκοκύπριο μπορούσαν να πιάσουν κάποιοι Ελληνοκύπριοι αστυνομικοί… Αυτό ήταν γύρω στις 11 Μαΐου 1964 όταν ένας Ελληνοκύπριος και δύο Έλληνες είχαν σκοτωθεί ενώ έμπαιναν στην εντός των τειχών πόλη της Αμμοχώστου…
Ο θείος του φίλου μου προειδοποίησε μια Τουρκοκυπριακή οικογένεια αλλά η Τουρκοκυπριακή οικογένεια που προειδοποίησε δεν είχε την ευκαιρία να το πει σε άλλους – ή επέλεξε να μην προειδοποιήσει άλλους – δεν γνωρίζουμε ποιο ίσχυε… Αυτός ο Ελληνοκύπριος από το Τρίκωμο έσωσε τη ζωή κάποιων Τουρκοκυπρίων, αυτό είναι σίγουρο… Όμως δεν τα κατάφερε να τους σώσει όλους…
Ο γαλατάς και η γυναίκα του από τα Περβόλια Τρικώμου «πιάστηκαν», κρατήθηκαν στον αστυνομικό σταθμό Τρικώμου για μια ή δύο νύκτες και μετά τους σκότωσαν και τους έθαψαν σε ένα πηγάδι έξω από τις αποθήκες σιταριού στο Τρίκωμο. Είχαν ονόματα: Huseyin Ahmet Kamber και η γυναίκα του Shefika… Ενώ τους κρατούσαν εκεί, κάποιοι Ελληνοκύπριοι επίσης αστείευαν για το πως να βιάσουν την Shefika, μητέρα πέντε παιδιών από τα Περβόλια Τρικώμου. Δεν ξέρουμε τι έκαναν σε αυτή ή το σύζυγο της αλλά αυτό που ξέρουμε είναι ότι τους σκότωσαν και τους έριξαν σε ένα πηγάδι… Με τη βοήθεια ενός αναγνώστη που με σύστησε σε ένα Ελληνοκύπριο από το Τρίκωμο, τον Δημήτριο Ξενοφώντος, καταφέραμε να βρούμε το πηγάδι αυτό και το δείξαμε στη ΔΕΑ και έσκαψαν και βρήκαν τα οστά του ζευγαριού που εκτελέστηκε εν ψυχρώ… Ο Δημήτριος Ξενοφώντος μας είπε την ιστορία του τι συνέβηκε εκείνη τη νύκτα όταν ήρθαν για να τους θάψουν σε εκείνο το πηγάδι, πως την επόμενη μέρα είδε αίμα και ένα γυναικείο παπούτσι έξω από το πηγάδι – ήταν αρκετά θαρραλέος για να έρθει και να μας δείξει το πηγάδι και να βοηθήσει να φέρει ένα κλείσιμο στη Sevilay Berk και την οικογένεια της, της οποίας οι γονείς ήταν «αγνοούμενοι»…
Ένας από εκείνους που σκότωσαν τον Huseyin Ahmet Kamber, πατέρα της Sevilay, τον κατάφερε να βγάλει το τρικό του που φορούσε διότι του άρεσε πολύ το σχέδιο…
Αργότερα πήγε και καυχιόταν στους φίλους του…
«Σας αρέσει αυτό που φορώ; Σας αρέσει το τρικό μου;» ρώτησε τους φίλους του…
Του είπαν «Ναι…»
«Είδατε, ήμουν έξυπνος! Το πήρα πριν τον σκοτώσω… Διότι αν τον σκότωνα και μετά έπαιρνα το τρικό, θα είχε τρύπα και θα χρειαζόταν επιδιόρθωση… Είδατε πόσο έξυπνος είμαι;»
Υπήρχε αυτός από το Τρίκωμο, αλλά υπήρχε επίσης ένας καλόκαρδος Ελληνοκύπριος από το Τρίκωμο που προσπάθησε να σώσει τη ζωή των Τουρκοκυπρίων του χωριού του…
Σκοτάδι και φως, κακό και καλό, ψυχοπάθεια και ανθρωπιά είναι πάντοτε εκεί, παντού στη γη σαν ένα αιώνιο μοτίβο, που παγώνει το αίμα μας όταν ακούμε τέτοιες ιστορίες ή κάνει την καρδιά μας να λιώνει και βλέπουμε ξανά την ελπίδα όταν μαθαίνουμε για την ανθρωπιά των άλλων… Το κακό δηλητηριάζει την ζωή μας, αλλά η ανθρωπιά μας θεραπεύει από αυτό το δηλητήριο…
Photo: Πίνακας της Nilgun Guney…
(*) Article published in the POLITIS newspaper on the 9th of September 2018, Sunday.
A similar article was published in Turkish in the YENİDÜZEN newspaper on the 4th of August 2018 and here is the link:
http://www.yeniduzen.com/okurlarimiz-bildiklerini-paylasmaya-devam-ediyor-12763yy.htm
No comments:
Post a Comment