In search of “missing” Halil Ziya Desteban…

In search of "missing" Halil Ziya Desteban…

Sevgul Uludag

caramel_cy@yahoo.com

Tel: 99 966518

I sit in the car, my blood frozen… The view of the fields painted yellow, the trees lining up the side of the road – planted once upon a time by the British to cut off the wind – freeze my heart… I want to cry but tears don't come – I am just a frozen person now with almost nothing to say since words are never enough to describe this feeling…
We have come to Pervolia, Larnaca to meet a witness – he had called me about ten years ago and had told me his story…
I have seen him on and off, from time to time…
This time I go with Xenophon Kallis, the Assistant to the Greek Cypriot Member of the Cyprus Missing Persons' Committee to speak with him one more time and to see if we can find out anything new… To investigate further about this "cold case", the "murder case", the "missing person's case" all the way from half a century ago…
He had been young then, this witness whereas now, he is old and fragile. I almost don't recognize him now and go in the coffee shop to ask about him and they tell me, "It's him, he's sitting over there…"
I go to greet him and call Kallis to come by…
"I did not recognize you…" I say to him…
"I also had doubts whether it was you or not…"
We sit down – it is a chilly, cloudy day, windy…
We sit outside in the coffee shop and I introduce Kallis to him, hoping that he will not withdraw into himself… Hoping that he would talk to him, just as he had spoken to me about ten years ago…
He had told me about the "missing" Halil Ziya Desteban… Desteban with seven kids… The kind hearted man, dealing with vegetables… Innocent, not involved in anything… The man I wrote about who was from Softades and who had moved to Meneou… The man who was ambushed and pushed to the side of the road, into the gardens of Muhammed just outside Pervolia…
They would kill him there and he would go "missing" and by night time his son Djemal would start getting worried and would send a friend of his to check and they would see his green car where he had been forced to move and where he got out of the car… It would be dark by now and nothing to be done so Djemal would wait till the morning to contact the UN camp on the Larnaca road and they would go to see the blood stains behind the car, the blood stains leading to a small forest area across the dirt track… But no trace of Halil Ziya Desteban… No trace of him at all for the past 52 years…
Later on they would find his hat and when his wife would see the hat, she would faint…
The family would move from Meneou in fear of their own lives and go to live in Dromolaxia…
They would never return to Meneou…
His wife is no longer alive now, neither are four of his children… They have all died, one of them in the Larnaca Hospital in 1974 after he had been arrested by some Greek Cypriots.
Only three of his children are alive now, his daughter Nurten fighting cancer…
All of them waiting for news, for any news…
That is why we are here with Kallis, to see the witness who had found me ten years ago – to see if he can tell us a little bit more… Whether he forgot something… Whether I forgot to ask him something. Something that might be important…
This new investigation is due to a Swedish reader of mine who had sent me some photos and a film dating back from 18th of May 1964 when UNFICYP Civilian Police were investigating the murder of Halil Ziya Desteban. The Swedish Civilian Police of UNFICYP had filmed the crime scene and the investigation. This gives us an opportunity to refresh our investigations… I have given the photos and the film to the officials of the Cyprus Missing Persons' Committee and asked them kindly to restart their own investigations…
But I too have to do more so here we are with the witness…
Ten years ago he had told me that on the night of the 17th of May 1964 he was at the cinema… Then a teacher came and asked for his car…
The teacher told him that some Greek Cypriots had killed Halil Ziya Desteban and they needed his car to take him to bury him…
The witness had known Halil Ziya Desteban since one day some time before he would go "missing", Desteban would help him when he had run out of petrol and take him to Larnaca in his own car…
"I said to the teacher, whoever killed him should take care of the mess they created but then I thought, if they leave him there, perhaps the dogs would tear his body apart and I gave my car to the teacher to carry the body…"
Ten years ago I would run to try to locate the teacher he had been talking about… I would find out that he had been living in an old people's home…
I would tell Kallis about this old people's home and the teacher there so he would investigate…
Now Kallis asks the witness more questions – they converse half in Greek, half in English, for me to understand as well… I can understand some Greek but very very roughly since I have never learned – I can understand the subject but not the details… So from time to time Kallis would say to the witness, "Please speak in English so she can understand too…" and the witness would switch to English…
As they converse, something new that he did not tell me before comes out – that there had been a witness to the actual murder of Halil Ziya Desteban… This witness had been working in the gardens of Muhammed at that time and had been staying in the little farm house there… So he had seen everything and afterwards had blamed this man of being a killer…
"I was not a killer, I gave my car for them to carry the body – this person who worked in the gardens of Muhammed had seen my car, that is why he was blaming me…" he says…
Perhaps this was the reason why we came here – to find out that there was a witness to the murder and disappearance of Halil Ziya Desteban…
We thank the witness and leave to go back…
I sit in the car frozen, we pass the gardens of Muhammed and I am frozen… This had been the murder scene of an innocent person… I can't imagine how he felt when he was confronted by some thugs of Pervolia…
Kallis, the ever skilful and clever investigator, immediately sets out to investigate about the person who used to work in the gardens of Muhammed at that time…
We stop at a periptero (kiosk) on the side of the road and he makes some calls here and there… I find a stool and sit, frozen…
Almost before we reach Nicosia, he finds out that yes, this person we are looking for is alive and he also finds out his name… I am sure if there is more to find out, it will be Kallis who will find out…
I want to make a call to my readers and ask them to call me with or without your names… If you know anything about the "missing" Halil Ziya Desteban, please call me on my CYTA mobile: 99 966518… You can remain anonymous if you want to remain anonymous… What is important is not your name but to find out where Desteban had been buried so that we can return his remains to his family…

6.5.2016

Photo: Halil Ziya Desteban with his wife Nazime...

(*) Article published in the POLITIS newspaper on the 29th of May 2016, Sunday.

Αναζητώντας τον «αγνοούμενο» Halil Ziya Desteban…

Αναζητώντας τον «αγνοούμενο» Halil Ziya Desteban…

Sevgul Uludag

caramel_cy@yahoo.com

Τηλ: 99 966518

Έχουμε έρθει στα Περβόλια στη Λάρνακα για να συναντήσουμε ένα μάρτυρα – μου είχε τηλεφωνήσει πριν από περίπου δέκα χρόνια και μου είχε πει την ιστορία του…
Τον είχα συναντήσει κατά καιρούς…
Αυτή τη φορά πάω μαζί με τον Ξενοφώντα Καλλή, το βοηθό του Ελληνοκύπριου Μέλους της Κυπριακής Διερευνητικής Επιτροπής Αγνοουμένων για να του μιλήσουμε ακόμα μια φορά και να δούμε αν μπορούμε να μάθουμε κάτι καινούργιο… Για να ερευνήσουμε περαιτέρω αυτή την «κρύα υπόθεση», την «υπόθεση της δολοφονίας», την «υπόθεση του αγνοουμένου» από μισό αιώνα πριν…
Αυτός ο μάρτυρας ήταν νεαρός τότε, ενώ τώρα είναι ηλικιωμένος και ευάλωτος. Σχεδόν δεν τον αναγνωρίζω τώρα και πάω στο καφενείο για να ρωτήσω για αυτόν και μου λένε «Είναι αυτός, κάθεται εκεί…»
Πάω για να τον χαιρετήσω και καλώ τον Καλλή να έρθει…
«Δεν σε αναγνώρισα….» του λέω…
«Και εγώ είχα τις αμφιβολίες μου αν ήσουν εσύ ή όχι…»
Καθόμαστε – είναι μια ψυχρή συννεφιασμένη μέρα και φυσάει…
Καθόμαστε έξω στο καφενείο και του συστήνω τον Καλλή, ελπίζοντας ότι δεν θα αποτραβηχτεί στον εαυτό του… Ελπίζω ότι θα του μιλήσει, ακριβώς όπως μου είχε μιλήσει και μένα πριν από δέκα χρόνια…
Μου είχε πει για τον «αγνοούμενο» Halil Ziya Desteban… Τον Desteban με τα επτά παιδιά… Τον καλόκαρδο άντρα που ασχολείτο με τα λαχανικά… Αθώος, δεν ήταν μπλεγμένος σε τίποτα… Τον άντρα για τον οποίο έγραψα, που ήταν από τους Σοφτάδες και είχε μετακομίσει στο Μενεού… Τον άντρα που του είχαν στήσει ενέδρα και τον έσπρωξαν στην άκρη του δρόμου, στους κήπους του Muhammed ακριβώς έξω από τα Περβόλια…
Τον σκότωσαν εκεί και έγινε «αγνοούμενος» και μέχρι την νύκτα ο γιος του Djemal άρχισε να ανησυχεί και έστειλε ένα φίλο του για να ελέγξει και είχαν δει το πράσινο του αυτοκίνητο όπου τον είχαν αναγκάσει να μετακινηθεί και που είχε βγει έξω από το αυτοκίνητο… Είχε σκοτεινιάσει μέχρι εκείνη την ώρα και τίποτε δεν μπορούσε να γίνει έτσι ο Djemal περίμενε μέχρι το πρωί για να επικοινωνήσει με το στρατόπεδο των ΗΕ στο δρόμο της Λάρνακας και πήγαν και είδαν τις κηλίδες αίματος πίσω από το αυτοκίνητο, τις κηλίδες αίματος που οδηγούσαν σε μια μικρή δασώδη περιοχή απέναντι από το χωματόδρομο… Αλλά κανένα ίχνος του Halil Ziya Desteban… Κανένα ίχνος του για τα τελευταία 52 χρόνια….
Αργότερα βρήκαν το καπέλο του και όταν η γυναίκα του είδε το καπέλο λιποθύμησε…
Η οικογένεια μετακόμισε από το Μενεού φοβούμενη για τη δική τους ζωή και πήγαν για να ζήσει στη Δρομολαξιά…
Ποτέ δεν επέστρεψαν στο Μενεού…
Η γυναίκα του δεν ζει πια, ούτε και τέσσερα από τα παιδιά του… Έχουν πεθάνει όλοι, ένας από αυτούς το 1974 στο νοσοκομείο της Λάρνακας μετά τη σύλληψη του από κάποιους Ελληνοκύπριους.
Μόνο τρία από τα παιδιά του ζουν τώρα, η κόρη του Nurten πολεμά τον καρκίνο…
Όλοι τους περιμένουν νέα, οτιδήποτε νέα…
Γι αυτό και είμαστε εδώ με τον Καλλή, για να δούμε το μάρτυρα που με είχε βρει πριν από δέκα χρόνια – να δούμε αν μπορεί να μας πει κάτι περισσότερο… Αν είχε ξεχάσει να μας πει κάτι… Αν είχα ξεχάσει να τον ρωτήσω κάτι… Κάτι που μπορεί να είναι σημαντικό…
Αυτή η νέα έρευνα γίνεται λόγω ενός Σουηδού αναγνώστη μου που μου είχε στείλει κάποιες φωτογραφίες και μια ταινία από τις 18 Μαΐου 1964 όταν η Πολιτική Αστυνομία της UNFICYP διερευνούσαν τη δολοφονία του Halil Ziya Desteban. Η Σουηδική Πολιτική Αστυνομία της UNFICYP είχε τραβήξει ταινία από τη σκηνή του εγκλήματος και την έρευνα. Αυτή η ταινία μας δίνει την ευκαιρία να ανανεώσουμε τις έρευνες μας… Έχω δώσει τις φωτογραφίες και την ταινία στους λειτουργούς της Κυπριακής Διερευνητικής Επιτροπής Αγνοουμένων και τους ζήτησα να ξεκινήσουν ξανά τις δικές τους έρευνες…
Όμως και εγώ πρέπει να κάνω περισσότερα έτσι είμαστε εδώ μαζί με το μάρτυρα…
Πριν από δέκα χρόνια μου είχε πει ότι το βράδυ της 17ης Μαΐου 1964 βρισκόταν στο σινεμά… Τότε είχε έρθει ένας δάσκαλος και του ζήτησε το αυτοκίνητο του…
Ο δάσκαλος του είχε πει ότι κάποιοι Ελληνοκύπριοι είχαν σκοτώσει τον Halil Ziya Desteban και χρειάζονταν το αυτοκίνητο του για να τον πάρουν και να τον θάψουν…
Ο μάρτυρας γνώριζε τον Halil Ziya Desteban αφού μια μέρα πριν να γίνει «αγνοούμενος» ο Desteban τον είχε βοηθήσει όταν είχε μείνει από βενζίνη και τον πήρε στη Λάρνακα με το δικό του αυτοκίνητο…
«Είχα πει στο δάσκαλο, όποιος και να τον σκότωσε πρέπει να φροντίσει το χάος που δημιούργησαν αλλά τότε σκέφτηκα, αν τον αφήσουν εκεί, ίσως οι σκύλοι κατασπαράξουν το σώμα του και έτσι έδωσα το αυτοκίνητο μου στον δάσκαλο για να μεταφέρουν το πτώμα…»
Πριν από δέκα χρόνια έτρεξα προσπαθώντας να εντοπίσω το δάσκαλο στον οποίο αναφερόταν… Έμαθα ότι ζούσε σε ένα οίκο ευγηρίας…
Είπα στον Καλλή για τον οίκο ευγηρίας και τον δάσκαλο που ήταν εκεί έτσι ώστε να το διερευνήσει…
Τώρα ο Καλλής ρωτά τον μάρτυρα περισσότερες ερωτήσεις – μιλούν μισά ελληνικά μισά αγγλικά έτσι ώστε να καταλαβαίνω και εγώ… Καταλαβαίνω κάποια ελληνικά αλλά σε πολύ γενικές γραμμές αφού ποτέ δεν έμαθα τη γλώσσα – καταλαβαίνω το θέμα αλλά όχι τις λεπτομέρειες… Έτσι κάθε τόσο ο Καλλής λέει στο μάρτυρα «Σε παρακαλώ μίλα στα αγγλικά έτσι ώστε να καταλαβαίνει και αυτή…» και ο μάρτυρας συνέχιζε στα αγγλικά…
Καθώς συνομιλούν, έρχεται στην επιφάνεια κάτι καινούργιο που δεν μου είχε πει πριν – ότι υπήρχε ένας μάρτυρας στη δολοφονία του Halil Ziya Desteban… Ο μάρτυρας αυτός εργαζόταν τότε στους κήπους του Muhammed και έμενε στο μικρό σπίτι στο αγρόκτημα εκεί… Έτσι είχε δει τα πάντα και μετά είχε κατηγορήσει τον άντρα αυτό ότι ήταν δολοφόνος…
«Δεν ήμουν δολοφόνος, είχα δώσει το αυτοκίνητο μου για να μεταφέρουν το πτώμα – το άτομο αυτό που εργαζόταν στους κήπους του Muhammed είχε δει το αυτοκίνητο μου, γι αυτό και με κατηγορούσε…» λέει…
Ίσως αυτός να ήταν ο λόγος που ήρθαμε εδώ – για να μάθουμε ότι υπήρχε μάρτυρας στη δολοφονία και την εξαφάνιση του Halil Ziya Desteban…
Ευχαριστούμε το μάρτυρα και φεύγουμε για να επιστρέψουμε…
Κάθομαι παγωμένη στο αυτοκίνητο, περνούμε από τους κήπους του Muhammed και είμαι παγωμένη… Αυτή ήταν η σκηνή του εγκλήματος ενός αθώου ανθρώπου… Δεν μπορώ να φανταστώ πως ένιωσε όταν ήρθε αντιμέτωπος με κάποιους κακοποιούς από τα Περβόλια…
Ο Καλλής, ο πάντοτε ικανός και έξυπνος ερευνητής, αμέσως ξεκινά για να ερευνήσει για το άτομο που εργαζόταν τότε στους κήπους του Muhammed…
Σταματούμε σε ένα περίπτερο στην άκρη του δρόμου και κάνει κάποια τηλεφωνήματα εδώ και εκεί… Βρίσκω ένα κάθισμα και κάθομαι παγωμένη…
Σχεδόν πριν φτάσουμε στη Λευκωσία μαθαίνει ότι ναι, το άτομο το οποίο ψάχνουμε ζει και επίσης μαθαίνει και το όνομα του… Είμαι σίγουρη ότι αν υπάρχουν κι άλλα πράγματα ο Καλλής είναι αυτός που θα τα βρει…
Θέλω να κάνω μια έκκληση στους αναγνώστες μου και να τους ζητήσω να μου τηλεφωνήσουν ανώνυμα ή επώνυμα… Αν γνωρίζετε κάτι για τον «αγνοούμενο» Halil Ziya Desteban σας παρακαλώ τηλεφωνήστε μου στο κινητό μου CYTA 99 966518… Μπορείτε να παραμείνετε ανώνυμοι αν αυτό θέλετε… Αυτό που είναι σημαντικό δεν είναι το όνομα σας αλλά να βρούμε το μέρος όπου είχε θαφτεί ο Desteban έτσι ώστε να επιστρέψουμε τα οστά του στην οικογένεια του…

Φωτό
Ο Halil Ziya Desteban με τη γυναίκα του Nazime…

(*) Article published in the POLITIS newspaper on the 29th of May 2016, Sunday.

Φωτογραφίες και μια ταινία της UNFICYP έρχονται στην επιφάνεια μετά από 52 χρόνια…

Φωτογραφίες και μια ταινία της UNFICYP έρχονται στην επιφάνεια μετά από 52 χρόνια…

Sevgul Uludag

caramel_cy@yahoo.com

Τηλ: 99 966518

Ένας από τους Σουηδούς αναγνώστες μου, μου στέλλει φωτογραφίες και μια ταινία που τραβήχτηκε από τη Σουηδική Πολιτική Αστυνομία της UNFICYP καθώς ερευνούσαν την εξαφάνιση του Halil Ziya Desteban από τα Περβόλια… 52 χρόνια μετά την εξαφάνιση του Halil Ziya Desteban, μια ταινία που τραβήχτηκε στις 18 Μαΐου 1964, έρχεται στην επιφάνεια και αυτό σοκάρει τους πάντες, ιδιαίτερα τα εγγόνια του «αγνοούμενου» Halil Ziya Desteban που είχαν ακούσει για «τον τόπο του εγκλήματος», αλλά ποτέ δεν τον είχαν δει…
Ο Σουηδός αναγνώστης μου, όχι μόνο μου τα στέλλει αυτά, αλλά βρίσκει επίσης τις σημειώσεις που πήρε εκείνη τη μέρα ένας Σουηδός στρατιώτης των ΗΕ… Στο ημερολόγιο της Πολιτικής Αστυνομίας της UNFICYP είχε γραφτεί:
«Στις 11:00 στις 18 Μαΐου 1964, ένα τηλεφωνικό μήνυμα μας είπε ότι υπήρχε υποψία για δολοφονία στο χωριό Περβόλια, κοντά στη Λάρνακα. Στείλαμε μια ερευνητική ομάδα στη σκηνή του εγκλήματος. Μετά την επιστροφή στη Λευκωσία, ανάφεραν ότι η υπόθεση αφορούσε σε ένα 60χρονο Τουρκοκύπριο άντρα. Είχε φύγει από το σπίτι του το πρωί για ένα σύντομο ταξίδι με το αυτοκίνητο του. Όταν δεν επέστρεψε σε εύλογο χρονικό διάστημα, ο γιος του έστειλε κάποιους φίλους για να ψάξουν για τον πατέρα του. Βρήκαν το αυτοκίνητο σε ένα μοναχικό δρόμο λίγο έξω από τη Λάρνακα. Ο άντρας δεν βρέθηκε, αλλά τα ίχνη δίπλα από το αυτοκίνητο έδειχναν ότι τραυματίστηκε και πιθανόν να σκοτώθηκε εκεί. Άλλα ίχνη έδειχναν ότι το σώμα σύρθηκε από το δρόμο σε μια μικρή δασώδη περιοχή. Το σώμα δεν βρέθηκε εκεί μετά. Η ομάδα πραγματοποίησε έρευνα στη σκηνή του εγκλήματος και πήρε κάποιες συνεντεύξεις. Το μόνο αποτέλεσμα ήταν κάποιες υποψίες για κάποιους Ελληνοκύπριους, αλλά δεν υπήρχαν αποδείξεις…»
Γράφω γράμμα στους Τουρκοκύπριους και τους Ελληνοκύπριους λειτουργούς, όπως επίσης και τους λειτουργούς των ΗΕ στην Κυπριακή Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων και μοιράζομαι τις φωτογραφίες, την ταινία και τις σημειώσεις για τον «αγνοούμενο» Halil Ziya Desteban και τους ζητώ να ξαναεπισκεφτούν το μέρος λαμβάνοντας υπόψη όλα αυτά.
Είχα γράψει την ιστορία του «αγνοούμενου» Halil Ziya Desteban πριν από περίπου 10 χρόνια μέσα από την ιστορία της μοναχοκόρης του Nurten Ozturk…
Με τη βοήθεια των αναγνωστών μου είχαμε κάνει αρκετές έρευνες γύρω από τα Περβόλια, το Κίτι και το Μενεού και κάποιοι από τους αναγνώστες μου είχαν υποδείξει ότι μπορεί να είχε θαφτεί στους «Κήπους του Muhammed» στα Περβόλια.
Η δολοφονία και η εξαφάνιση του Halil Ziya Desteban προκάλεσε μεγάλη θλίψη στα χωριά αυτά – κανένας δεν ενέκρινε τη δολοφονία αυτή από κάποιους Ελληνοκύπριους – αυτός ήταν και ο λόγος που προσπαθούσαν να βοηθήσουν να βρούμε τον πιθανό τόπο ταφής του.
Είχαμε πάει στους «Κήπους του Muhammed» μαζί με τους λειτουργούς της Κυπριακής Διερευνητικής Επιτροπής Αγνοουμένων και προσπαθήσαμε να εντοπίσουμε κάποια πηγάδια εκεί όπου μπορεί να είχε θαφτεί. Ένα από τα πηγάδια είχε σκαφτεί αλλά δεν βρέθηκε τίποτε εκεί. Υπήρχαν κάποια άλλα πηγάδια αλλά δεν έγινε άλλη εκσκαφή από τη ΔΕΑ σε εκείνα τα πηγάδια.
Τώρα με αυτά τα καινούργια, αλλά παλιά τεκμήρια που έχουν φτάσει στα χέρια μας, επικοινωνήσαμε με τη ΔΕΑ ξανά για να ανανεώσουμε τις έρευνες σε αυτή την περιοχή…
Σύμφωνα με τις σημειώσεις των στρατιωτών των ΗΕ, τα ίχνη οδηγούσαν σε μια μικρή δασώδη περιοχή – πρέπει να πάμε ξανά και δεδομένης της ταινίας και των φωτογραφιών από τον Σουηδό αναγνώστη μας, να προσπαθήσουμε να εντοπίσουμε αυτή τη μικρή δασώδη περιοχή…
Γεννημένος το 1911 στο χωριό Σοφτάδες, ο Halil Ziya Desteban εγκαταστάθηκε στο Μενεού και ήταν 53 χρονών όταν εξαφανίστηκε. Ήταν παντρεμένος με την Nazmiye Hanim και είχαν επτά παιδιά – έξι αγόρια και ένα κορίτσι… Καλλιεργούσε και πουλούσε λαχανικά.
Στη περίοδο των Βρετανών, ο Halil Ziya Desteban ήταν αγροφύλακας (τουρκόπουλο – desteban) και αργότερα έγινε αστυνομικός και μετά την αφυπηρέτηση του ξεκίνησε να ασχολείται με τα λαχανικά. Είχε ένα πράσινο αυτοκίνητο με αριθμό εγγραφής 8157 που το βλέπουμε στις φωτογραφίες που μας έστειλε ο Σουηδός αναγνώστης.
Είχε φύγει από το σπίτι του στις 17 Μαΐου 1964 για να πάει στη Λάρνακα αλλά ποτέ δεν επέστρεψε… Οι έρευνες της UNFICYP έγιναν στις 18 Μαΐου 1964 – μια μέρα μετά την εξαφάνιση του…
Τον είχαν σταματήσει κάποιοι Ελληνοκύπριοι κοντά στα Περβόλια-Κίτι και τότε είναι που έγινε «αγνοούμενος».
Μόνο τρία από τα παιδιά του ζουν σήμερα – η γυναίκα του και τέσσερα παιδιά του έχουν πεθάνει… Τα υπόλοιπα παιδιά του ακόμα περιμένουν την επιστροφή των οστών του και μια κατάλληλη ταφή…
Ο γιος του Halil Ziya Desteban που πέθανε πριν από χρόνια έπαιζε στην ποδοσφαιρική ομάδα του Μενεού – η φωτογραφία του βρίσκεται ακόμα στο καφενείο στο Μενεού… Ονομαζόταν Djemal Halil Ziya Balses και η κόρη του Bedia Balses μου στέλλει σημειώσεις από το ημερολόγιο του από εκείνο τον καιρό… Ο Djemal που είχε πολύ καλούς Ελληνοκύπριους φίλους και έπαιζε στην ποδοσφαιρική ομάδα του Μενεού, μαζί με Ελληνοκύπριους, έγραψε στο ημερολόγιο του:
«Στις 17 Μαΐου 1964 ο αγαπημένος μου πατέρας πήγε στο ελληνοκυπριακό χωριό Περβόλια για να αγοράσει λαχανικά. Στις 20:00 δεν είχε επιστρέψει και θορυβήθηκα και άρχισα να τον ψάχνω. Έστειλα ένα φίλο για να τον βρει στα Περβόλια στις 20:40. Όταν ο φίλος μου επέστρεψε, ήταν ανήσυχος – βρέθηκε το αυτοκίνητο του αλλά αυτός δεν ήταν πουθενά. Αμέσως βγήκα έξω. Το αυτοκίνητο του βρέθηκε κοντά στους κήπους ενός Άραβα που ονομαζόταν Ismail Emmi. Ήταν εγκαταλελειμμένο. Ήταν νύκτα και συνειδητοποίησα ότι δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε άλλες έρευνες εκεί και επέστρεψα στο σπίτι. Κλαίγαμε με πόνο μέχρι το πρωί. Το πρωί της 18ης Μαΐου πήγα στο στρατόπεδο των Ηνωμένων Εθνών στο δρόμο της Λάρνακας και ζήτησα βοήθεια. Υπήρχαν τρεις στρατιώτες εκεί. Πήγαμε στη σκηνή του εγκλήματος. Το αυτοκίνητο ήταν εκεί. Δεν μπορώ να εκφράσω το πώς ένοιωθα εκείνη τη στιγμή…
Γύρω στις 8 ήρθε ένα τζιπ από τη Λάρνακα και μέσα βρισκόταν ένας αξιωματικός χωρίς όπλο. Γυρίζαμε στα χωράφια και στα δέντρα εκεί μαζί με τους Άγγλους αξιωματικούς. Δεν υπήρχε ίχνος από τον πατέρα μου. Όταν φτάσαμε κοντά στο αυτοκίνητο και κοιτάξαμε προσεκτικά, είδα εκεί τα σημάδια. Πέντε πόδια μακριά από το αυτοκίνητο, εκεί όπου ο δρόμος βρίσκει το χωράφι, υπήρχαν πολλά αποτυπώματα παπουτσιών… Αυτοί οι άγνωστοι δολοφόνοι φορούσαν συνηθισμένα παπούτσια και πατούσαν ασυντόνιστα στο χώμα και υπήρχε η εντύπωση ότι εδώ είχε γίνει καυγάς. Στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου, κοντά στα αποτυπώματα υπήρχε μια λίμνη αίματος. Δεν ξέρω πως ένοιωσα τότε… Αυτή ήταν η λίμνη αίματος ενός μεγάλου άντρα που με είχε μεγαλώσει, ενός ειλικρινή, αληθινού, μορφωμένου άντρα… Ένα άγνωστο πόδι είχε σπρώξει χώμα πάνω από το αίμα του. Το αίμα ήταν σκούρο και πηγμένο. Κοντά στο αίμα υπήρχαν ίχνη σπρωξιμάτων, τραβηγμάτων, περάσματος του δρόμου και οι σταγόνες αίματος πήγαιναν μέσα στο θάμνο… Και εκεί υπήρχε μια λίμνη αίματος, και τα ξεραμένα φύλα είχαν γίνει κατακόκκινα.
Όλα τα δέντρα, τα χωράφια, οι πέτρες ήταν στον τόπο τους γύρω μου. Το είχαν δει αυτό, ήταν μάρτυρες. Ήθελα να φωνάξω: «Έι, δέντρα, χωράφια, πέτρες, δεν είδατε τον πατέρα μου; Δεν είδατε τον πατέρα μου που δεν έκανε κακό σε κανένα, αλλά που ήθελε να κάνει καλές πράξεις για όλους; Γιατί δεν λυγίσατε τα κλαδιά σας και να κτυπήσετε τους δολοφόνους που του πήραν τη ζωή; Γιατί δεν παρεμβήκατε για να τον σώσετε;»
Καθώς φυσούσε ο αέρας, τα κλαδιά των δέντρων κουνιούνται και θροΐζουν. Είναι σαν πως και θέλουν να μου μιλήσουν και να μου πουν αυτά που οι άνθρωποι δεν μας λένε. Είμαι σιωπηλός. Δεν καταλαβαίνετε τη γλώσσα μας. Δεν καταλαβαίνω τη δική σας…
Τη Δευτέρα οι Άγγλοι στρατιώτες των ΗΕ, η Σουηδική αστυνομία, η Αυστριακή αστυνομία και κάποιοι Ελληνοκύπριοι ερεύνησαν την περιοχή. Οι Ελληνοκύπριοι αστυνομικοί δημιούργησαν προβλήματα, προσπαθώντας να αποτρέψουν τους Σουηδούς αστυνομικούς από το να κάνουν τη δουλειά τους. Αν οι έρευνες των ΗΕ δεν αναβάλλονταν αλλά γίνονταν την ίδια μέρα που εξαφανίστηκε ο πατέρας μου, ίσως να βρισκόταν ο τόπος του. Τώρα τα ίχνη εξαφανίζονται…
Σήμερα για πρώτη φορά μπαίνω στο αυτοκίνητο του πατέρα μου χωρίς αυτόν. Φέραμε το αυτοκίνητο του πατέρα μου στο χωριό καθώς ο ήλιος έδυε. Εκείνη τη νύκτα ο ραδιοφωνικός σταθμός των Τουρκοκύπριων στρατιωτών είπε ότι ο πατέρας μου είναι αγνοούμενος, ότι υπήρχαν ίχνη αίματος, ότι ο πατέρας μου είχε σκοτωθεί και θαφτεί αλλού. Αυτό νόμιζα και εγώ. Φοβόμουν πολύ ότι είχε σκοτωθεί… Το καπέλο του πατέρα μου βρέθηκε από τους αστυνομικούς σκύλους 300 υάρδες μακριά από τη σκηνή του εγκλήματος. Όταν δείξαμε το καπέλο στη μητέρα μου, λιποθύμησε…
Οι στρατιώτες και οι αστυνομικοί των ΗΕ ερεύνησαν χωράφια και πηγάδια. Δεν υπήρχαν ίχνη… Έχουν περάσει τρεις μέρες που είναι κρύο και φυσά και βρέχει… Πατέρα, κρυώνεις στα χωράφια; Ίσως να νιώθεις το κρύο. Όμως πως μπορώ να σε βοηθήσω πατέρα… Δείξε μου ένα τρόπο… Πού είσαι;»
Είναι αρκετά ειρωνικό το γεγονός ότι παρόλο που τα ΗΕ είναι παρών στην Κυπριακή Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων ως το «Τρίτο Μέλος» από το 1981 όταν ιδρύθηκε η ΔΕΑ, η UNFICYP δεν μοιράζεται τέτοια έγγραφα με την επιτροπή.
Είναι αρκετά ειρωνικό και ουσιαστικό ότι μπορούμε να έχουμε πρόσβαση σε τέτοια έγγραφα μέσω της καλής καρδιάς και καλής θέλησης των αναγνωστών μας μέχρι και από τη Σουηδία, παρόλο που δεν έχουμε καμιά «επίσημη θέση» οπουδήποτε και η ΔΕΑ δεν μπορούσε να έχει πρόσβαση σε τέτοια έγγραφα όλα αυτά τα χρόνια…
Η UNFICYP άργησε πολύ να μοιραστεί οποιαδήποτε έγγραφα είχαν στη διάθεση τους από τη μέρα που άρχισαν να υπηρετούν στην Κύπρο το 1964…
Γιατί άραγε η UNFICYP δίστασε να μοιραστεί τα έγγραφα με την Κυπριακή Επιτροπή Αγνοουμένων, με την οποία στεγάζονται στο ίδιο κτίριο στο Λήδρα Πάλας;
Τους τελευταίους μερικούς μήνες υπήρχε κάποια κινητικότητα από τη ΔΕΑ ζητώντας από την UNFICYP να μοιραστούν τα έγγραφα τους και υπήρχαν ειδήσεις ότι αυτό θα συνέβαινε τώρα…
Στο παρελθόν, ένας άλλος Σουηδός αναγνώστης μου είχε στείλει τις σημειώσεις των ΗΕ για την σφαγή στα χωριά Μάραθα-Σανταλλάρης-Αλόα το 1974 από την ΕΟΚΑ Β και πάλι τα είχα μοιραστεί με τη ΔΕΑ – δεν είχαν ούτε και αυτές τις σημειώσεις…
Έχω γράψει πολλές φορές στη UNFICYP σχετικά με αυτόν ή τον άλλο «αγνοούμενο» όπου στρατιώτες των ΗΕ ήταν παρόντες στη διάρκεια της εξαφάνισης τους αλλά κανένα από τα γράμματα μου δεν απαντήθηκε ποτέ…
Μάλλον είναι η «τεράστια γραφειοκρατία» των ΗΕ που το προκαλεί αυτό.
Όμως είναι αρκετά ειρωνικό το γεγονός ότι τα ΗΕ είναι παρών και στην Κυπριακή Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων από τη αρχή – από το 1981 – και τα ΗΕ είναι επίσης παρών και στην UNFICYP από το 1964 και ΔΕΝ έχουν μοιραστεί καθόλου πληροφορίες μέχρι τώρα… Μόνο τώρα μοιράζονται πληροφορίες – 52 χρόνια μετά… Γιατί αυτή η «καθυστέρηση» μισού αιώνα;
Ευχαριστώ με όλη μου την καρδιά τον αναγνώστη μου από τη Σουηδία που μοιράστηκε τις φωτογραφίες και την ταινία και τις σημειώσεις του στρατιώτη των ΗΕ από το 1964 και ζητώ από τους αναγνώστες μου στην Κύπρο να βοηθήσουν με αυτά που ξέρουν σχετικά με τον πιθανό τόπο ταφής του «αγνοούμενου» Halil Ziya Desteban… Σας παρακαλώ αν γνωρίζετε κάτι, τηλεφωνήστε μου στο 99 966518– δεν χρειάζεται να μου πείτε το όνομα σας αν δεν θέλετε – δεν είναι σημαντικό ποιος είστε αλλά αυτό που είναι σημαντικό είναι που μπορεί να είχε θαφτεί… Δεν χρειάζεται να ξέρω το όνομα σας ή το πρόσωπο σας αν έχετε τους δικούς σας λόγους που θέλετε να μείνετε «ανώνυμοι» - αλλά ας προσπαθήσουμε να βοηθήσουμε τους συγγενείς του Halil Ziya Desteban ώστε να πάρουν πίσω τα οστά του πατέρα τους και να του κάνουν κατάλληλη ταφή πριν πεθάνουν και αυτοί… Περιμένουν 52 χρόνια για αυτό…

Photo: Φωτογραφία απο τις έρευνες των ΗΕ στη σκηνή του εγκλήματος…

(*) Article published in the POLITIS newspaper on the 22nd of May 2016, Sunday.

Photos and a film of UNFICYP surfacing after 52 years…

Photos and a film of UNFICYP surfacing after 52 years…

Sevgul Uludag

caramel_cy@yahoo.com

Tel: 99 966518

One of my Swedish readers sends me photographs and a film taken by the Swedish Civilian Police of UNFICYP while investigating the disappearance of Halil Ziya Desteban from Pervolia… 52 years after the disappearance of Halil Ziya Desteban, a film taken on the 18th of May, 1964 surfaces and this shocks everyone, especially the grandchildren of the `missing` Halil Ziya Desteban who had heard about but had never actually seen `the crime scene`…
My Swedish reader, not only sends these but also finds the notes taken that day by a Swedish UN soldier… In the Civilian Police diary of the UNFICYP was written:
"On May 18th 1964, at 11.00, a telephone message told us that there was a suspected murder in the village of Pervolia, close to Larnaca. We sent an investigation team to the crime scene. After the return to Nicosia, they reported that the case was about a 60 years old Turkish Cypriot male. He had left his house in the morning for a short trip with his car. When he didn`t return within reasonable time, his son sent away some friends to look for his father. They found the car on a lonely road just outside Larnaca. The man wasn`t to find, but traces beside the car indicated that he was wounded and probably killed there. Other traces showed that the body was dragged over the road into a small forest area. The body wasn't found there afterwards. The team performed a crime scene investigation, made some interviews. The only result of this was that some suspicions came up towards some Greek Cypriots, but no binding evidences were to find…"
I write a letter to the Turkish Cypriot and Greek Cypriot, as well as the UN officials of the Cyprus Missing Persons' Committee and share the photos, the film and the notes about the "missing" Halil Ziya Desteban and ask them, to revisit the site in view of all this.
I had written the story of the "missing" Halil Ziya Desteban about ten years ago through the story of his only daughter Nurten Ozturk…
With the help of my readers, we had done quite a bit of research around Pervolia, Kiti and Meneou and some of my readers had pointed out that he might have been buried in the "Gardens of Muhammed" in Pervolia.
The killing and disappearance of Halil Ziya Desteban had created great sorrow around these villages – no one had approved of this killing by a bunch of Greek Cypriots – that was why they were trying to help to try to find his possible burial site.
We had gone to the "Gardens of Muhammed" together with the officials of the Cyprus Missing Persons' Committee and had tried to locate some wells there where he might have been buried. One of the wells was excavated but nothing was found there. There were some other wells but there had been no further digging by the CMP in those wells.
Now with this new but old documentation that has reached us, we contacted the CMP again in order to refresh investigations in this area…
According to the notes of the UN soldiers the traces would lead to a small forest area – we need to go once again and in view of the film and the photographs from our Swedish reader, try to locate this small forest area…
Born in 1911 in the village Softades, Halil Ziya Desteban had settled in Meneou and when he disappeared he had been 53 years old. He was married with Nazmiye Hanim and was the father of seven children – six boys and a girl… He was dealing with vegetables, growing vegetables and selling them.
During the British times, Halil Ziya Desteban was a rural constable (turkopoullo – desteban), later on he had become a policeman and after he retired, he had begun dealing with vegetables. He had a car with registration number 8157, the colour of green that we see in the photographs that our Swedish reader has sent us.
He had left home on the 17th of May 1964 to go to Larnaka but never came back home… The investigation of UNFICYP took place on the 18th of May 1964 – a day after his disappearance…
He had been stopped by some Greek Cypriots around Pervolia-Kiti and that was when he had gone "missing".
Only three of his children are alive today – his wife, as well as four of his children have died… The rest of his children still wait for the return of his remains for a proper burial…
The son of Halil Ziya Desteban who passed away years ago used to play in the football team of Meneou – you can still see his photograph hanging in the coffee shop of Meneou… His name was Djemal Halil Ziya Balses and his daughter, Bedia Balses, sends me notes from his diary of those days… Djemal who had very good Greek Cypriot friends and who played in the football team of Meneou, together with Greek Cypriots, wrote in his diary:
"On the 17th of May 1964 my beloved father had gone to the Greek Cypriot village Pervolia to buy vegetables. At 20.00 he was not back and I got alarmed and started searching for him. I sent a friend to find him at 20.40 in Pervolia. When my friend came back he was alarmed – his car was found but he was nowhere. Immediately I got out. His car was found near the gardens of an Arab called Ismail Emmi. It was abandoned. It was night time and I realized we could not do any more investigation there and came back home. Until morning we cried in pain. On the morning of 18th of May, I went to the United Nations Camp on the Larnaka road and asked for help. There were three soldiers there. We went to the crime scene. The car was there. I cannot express how I felt at that moment…
Around 8 o'clock a Land Rover came from Larnaka, inside was an officer without a gun. With the English officers we went around the fields and trees there. There was no trace of my father. When we came near the car and looked carefully, I saw the marks there. Five feet away from the car, where the road met the field, there were a lot of footprints… These unknown killers were wearing ordinary shoes and stepping haphazardly on the soil and there was the impression that there had been a struggle here. At the back of the car, near the footprints there was a pool of blood. I don't know how I felt then… This was the blood of the great man who had raised me, the honest, true, educated man… An unknown foot had pushed soil over this blood. The blood was dark and clotted. Near the blood were the traces of pulling, crossing the road and the drops of blood were going inside the bush… There too, there was a pool of blood; the dry leaves had turned crimson.
All the trees, fields and stones were in their place around me. They had seen this, they were witnesses. I wanted to shout: "Hey trees, hey fields, hey stones, haven't you seen my father? Haven't you seen my father who did nothing wrong to anyone but who wanted to do good deeds for everyone? Why didn't you bend your branches and hit the killers who took his life? Why didn't you intervene and save him?"
As the wind blew, the branches of the trees are swinging and rustling. It's as though they want to talk to me and tell me what humans don't tell us. I am silent. You do not understand our language. I do not understand yours…
On Monday the English soldiers at the UN, the Swedish police, the Austrian police and some Greek Cypriots did a search there. Greek Cypriot police creating problems, trying to prevent the Swedish police from doing their job. If the UN investigations were not postponed but done on the same day as my father disappeared, perhaps his place would be found. Now the traces are disappearing…
Today for the first time I get in my father's car without him. We brought my father's car to the village as the sun was setting. That night the Turkish Cypriot radio of soldiers said that my father was missing, there were traces of blood, that my father was killed and buried elsewhere. That's what I thought too. I am very much afraid of him being killed… My father's hat was found 300 yards away from the crime scene by the police dogs. When we showed the hat to my mother, she fainted…
UN soldiers and UN police searched fields and wells. There was no trace… It has been three days that it is cold and windy and rainy… Father, are you cold in the fields? Maybe you feel cold. But how can I help you father… Show me a way… Where are you?"
It is quite ironic that despite the fact that the UN is present in the Cyprus Missing Persons' Committee as the "Third Member" since 1981 when CMP had been founded, the UNFICYP did not share such documents with the committee.
It is quite ironic and meaningful that we can reach such documents through the good heart and good will of our readers all the way in Sweden despite the fact that we have no "official position" anywhere and the CMP could not reach such documents all these years…
UNFICYP has been too late in sharing whatever documents they have at their disposal since the day they started serving in Cyprus since 1964…
Why did the UNFICYP show hesitation in sharing documents with the Cyprus Missing Persons' Committee that they share the same building with at the Ledra Palace?
In the last few months there has been some movement from the CMP asking the UNFICYP to share its documents and there were news that this was going to happen now…
In the past, another Swedish reader had sent me the UN notes on the massacre of Maratha-Sandallaris-Aloa in 1974 by EOKA-B and I again had shared this with the CMP – they did not have these notes either…
Several times I have written to UNFICYP about this or that "missing person" where UN soldiers had been present during their disappearance but none of my letters ever got answered…
Probably it is the "huge bureaucracy" of the UN itself that is causing this.
But it is quite ironic that the UN is present both in the Cyprus Missing Persons' Committee from the very beginning – since 1981 – and UN is also present in UNFICYP from 1964 and they have NOT shared information at all until now… Only now they are sharing information – 52 years after… Why this "delay" of half a century?
I thank my reader from Sweden with all my heart for sharing the photos and the film and the notes of the UN soldier from 1964 and ask my readers in Cyprus to help out with what they know concerning the possible burial site of the "missing" Halil Ziya Desteban… Please call me if you know something on my CYTA mobile at 99 966518 – you don't need to tell me your name if you don't want to – what is important is not who you are but where he might have been buried… I don't need to know your name or your face if you have your own reasons to want to stay "anonymous" – but let us try to help the relatives of Halil Ziya Desteban so that they can get back the remains of their father and give him a proper burial before they too pass away… They have been waiting for the past 52 years for this…


28.4.2016

Photo: Photo from UN investigation on the crime scene…

(*) Article published in the POLITIS newspaper on the 22nd of May 2016, Sunday.

«Οι διαπραγματεύσεις για μια ομοσπονδιακή λύση στην πραγματικότητα νομιμοποιούν την θέση της διχοτόμησης… Αυτό πρέπει να αλλάξει…»

«Οι διαπραγματεύσεις για μια ομοσπονδιακή λύση στην πραγματικότητα νομιμοποιούν την θέση της διχοτόμησης… Αυτό πρέπει να αλλάξει…»

Sevgul Uludag

caramel_cy@yahoo.com

Τηλ: 99 966518

Σε μια ομιλία ορόσημο στις 13 Απριλίου 2016, η αγαπητή μας φίλη – νεαρή πολιτικός, φεμινίστρια, ακτιβίστρια και κοινωνιολόγος – Dogus Derya είπε σε Τουρκοκύπριες και Ελληνοκύπριες γυναίκες συνδικαλίστριες των οποίων οι συνδικαλιστικές οργανώσεις είναι μέλη της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Συνδικαλιστικών Οργανώσεων WFTU, ότι οι διαπραγματεύσεις για μια ομοσπονδιακή λύση που συνεχίζονται τώρα, στην πραγματικότητα νομιμοποιούν τη θέση της διχοτόμησης και αυτή η στάση πρέπει να αλλάξει. Αυτό ήταν ένα συνέδριο που διοργανώσαμε με τίτλο «Ισότητα Φύλων σε μια Ενωμένη Κύπρο…» Θέλω να μοιραστώ αυτά που είπε η Dogus Derya αφού πιστεύω ότι αυτά που λέει είναι πολύ σημαντικά για τη χώρα μας… Περιληπτικά η Dogus Derya είπε:
«Όπως συμβαίνει σε όλες τις περιόδους συγκρούσεων σε όλο τον κόσμο, οι γυναίκες στο νησί μας, ανεξαρτήτου γλώσσας, θρησκείας, εθνικότητας και ηλικίας έχουν περάσει παρόμοια δεινά. Επειδή όσο η εθνικιστική ελίτ των ανδρών διχοτομούσε το νησί μας εφαρμόζοντας πρακτικές μιλιταρισμού και φανατισμού, οι Ελληνοκύπριες και Τουρκοκύπριες γυναίκες έζησαν την οικονομική, σεξουαλική και κοινωνική εκμετάλλευση, έχασαν δικούς τους ανθρώπους. Για αυτό το λόγο για εμάς η Ενωμένη Κύπρος και η ειρήνη που θα κτιστεί δεν είναι μια τεχνική διαδικασία «πάρε-δώσε». Αν θα μιλήσουμε σήμερα για το πως αντανακλάται η προοπτική του κοινωνικού φύλου στο τραπέζι των συνομιλιών, θα πρέπει να συζητήσουμε την εξέταση αυτών που έζησαν οι γυναίκες στο παρελθόν, και το αίτημα να γιατρέψουμε και να κλείσουμε τις πληγές τους με τρόπο που δεν θα ανοίξουν ξανά. Για αυτό πρέπει να συζητήσουμε με ξεκάθαρο τρόπο τα προβλήματα που βιώνουν μέχρι σήμερα.
Κάποιοι από τους παρευρισκόμενους έχουν ζήσει την περίοδο του πολέμου και κάποιοι άλλοι, όπως εγώ που γεννήθηκαν μετά το '74, ακόμα και αν δεν ζήσαμε τις μέρες του πολέμου και της διχοτόμησης, παρακολουθήσαμε τα σημάδια της σύγκρουσης από τις ιστορίες που ακούσαμε και τα λόγια και τα μάτια των δικών μας ανθρώπων. Όπως και σε πολλούς πολέμους, οι γυναίκες της χώρας μας έχασαν τους δικούς τους αγαπημένους τους ανθρώπους. Κάποιοι από αυτούς έχουν πεθάνει αλλά και για κάποιους άλλους υπάρχει η ατέρμονη ελπίδα και η προσμονή ότι ίσως ακόμα ζουν. Μετά από 42 χρόνια υπάρχουν δεκάδες γυναίκες που ο σύζυγος ή το παιδί τους είναι αγνοούμενος, που κάθε φορά που χτυπά η πόρτα τρέχουν να ανοίξουν με την σκέψη «άραγε Αυτός είναι που ήρθε» ή κλαίγοντας λένε «αν έχει πεθάνει θέλω να το ξέρω, τουλάχιστον ας βρεθούν τα κόκκαλα του». Όπως μου είπε μια Ελληνοκύπρια με την οποία μιλούσαμε, «είναι ένα τέτοιο πένθος, που δεν μπορώ να το σταματήσω. Αν ήμουν σίγουρη ότι πέθανε, θα έκλαιγα για βδομάδες και μετά θα γινόμουν καλά. Αυτή η ελπίδα που έχω μέσα μου ότι ζει, είναι κάθε μέρα μια ατέρμονη αναμονή, μια ατέλειωτη θλίψη». Αυτή η θλίψη είναι σαν μια πληγή που δεν κλείνει ποτέ, και που έχει καθορίσει και το μέλλον της.
Αυτό που ζουν οι γυναίκες δεν είναι μόνο ότι έχασαν τους αγαπημένους τους. Πριν και μετά την διχοτόμηση, οι γυναίκες αναγκάστηκαν να αφήσουν τα σπίτια, τα χωράφια, τους έμβιους πόρους, αυτά που παρήγαν και να πάνε σε μια πιο ασφαλή περιοχή ή εκτοπίστηκαν με την βία και αναγκάστηκαν να μετακινηθούν σε άλλο τόπο. Στην πραγματικότητα, η καθημερινή ζωή καθορίζεται και οργανώνεται περισσότερο από τις γυναίκες. Οι γυναίκες, λόγω των ρόλων των φύλων που τους έχουν φορτώσει, είναι υπεύθυνες όχι μόνο για την καθημερινή ζωή στο σπίτι, αλλά και για τις σχέσεις στο δρόμο και για την δημιουργία πνευματικών δεσμών. Οι γυναίκες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν όλους τους χώρους όπου αναπαράγονται οι κοινωνικές και οικονομικές πτυχές της ζωής, όπως η οικονομία του σπιτιού η οποία εξασφαλίζει την επιβίωση της οικογένειας αλλά και τις γειτονικές σχέσεις, την αγορά που πήγαιναν καθημερινά, το σχολείο, το χωράφι, και να κουβαλήσουν σε ένα νέο τόπο το βάρος της δημιουργίας μιας καινούριας ζωής. Για αυτό το λόγο όταν λέω ότι μια γυναίκα εκτοπίστηκε δεν εννοώ μόνο το χώρο, αλλά αναφέρομαι στον εκτοπισμό της από όλους τους χώρους στους οποίους βασιζόταν η ζωή της και ο κόπος της ως γυναίκα. Αυτή είναι μια διαδικασία η οποία αναλώνει τον άνθρωπο και ηθικά και οικονομικά και ενώ αυτή τη διαδικασία την κουβάλησαν στους ώμους τους πιο πολύ οι γυναίκες, τα τραύματα που έζησαν οι γυναίκες αποσιωπήθηκαν, δεν συζητήθηκαν και αγνοήθηκαν και στις δύο πλευρές του νησιού. Για παράδειγμα, η Κυπριακή Δημοκρατία ενώ είχε εξασφαλίσει στήριξη όπως κοινωνική βοήθεια και σπίτι στους Ελληνοκύπριους άντρες που μετά το '74 είχαν αναγκαστεί να μεταναστεύσουν από τον βορρά στο νότο, στις Ελληνοκύπριες γυναίκες που έγιναν πρόσφυγες δεν δόθηκε καμία κρατική βοήθεια. Όπως οι Τουρκοκύπριες με τον τίτλο «Οι οικογένειες των Μαρτύρων» έγιναν αντικείμενο των επίσημων τουρκικών θέσεων, έτσι και οι Ελληνοκύπριες γυναίκες με τον τίτλο «Οι οικογένειες των Αγνοουμένων» έγιναν σύμβολο των επίσημων ελληνοκυπριακών θέσεων και αντικείμενο επίδειξης στις εθνικές επετείους.
Μετά το '74 και οι δύο διοικήσεις, και η Κυπριακή Δημοκρατία και το καθεστώς στο βόρειο μέρος, αντιμετώπισαν σαν «θέμα τιμής» ειδικά τους βιασμούς που υπέστησαν οι γυναίκες κατά τη διάρκεια του πολέμου και το λογόκριναν και μετέτρεψαν την συζήτηση για τους βιασμούς σε ένα εθνικό ταμπού. Λες και ο βιασμός αυτών των γυναικών ήταν η ντροπή τους, τις άφησαν να αντιμετωπίσουν μόνες τους το πόνο τους. Και δυστυχώς μέχρι πρόσφατα δεν συζητήθηκε το γεγονός ότι οι θύτες βρίσκονται ακόμα στη ζωή και γενικά αυτά τα γεγονότα που είναι καλά γνωστά και στις δύο πλευρές. Και λέω ότι δεν συζητήθηκαν γιατί κυρίως οι εργασίες που έκανε η Sevgul Uludag στο θέμα αυτό και παρόλες τις εργασίες που κάνουν εδώ και μερικά χρόνια οι φεμινιστικές ομάδες στο βορρά για να εγείρουν αυτά τα ζητήματα, γενικά στη πολιτική επικρατεί μια βαθιά και σκόπιμη αποσιώπηση. Η σιωπή στο αριστερό μέτωπο πηγάζει από την πεποίθηση ότι αν συζητηθούν αυτά τα θέματα θα προκαλέσουν την αντίδραση των εθνικιστών και αυτό θα επηρεάσει αρνητικά την ειρηνευτική διαδικασία. Λένε στις γυναίκες «αυτή τη στιγμή μην τα πολυσκαλίζετε αυτά τα θέματα γιατί θα βγει το «όχι» στο δημοψήφισμα». Η δεξιά από την άλλη ήδη θεωρεί ότι η συζήτηση για αυτά τα θέματα θα επισκιάσει την πολιτική της και φοβάται ότι αν φανερωθούν οι θύτες αυτό θα χαλάσει τον εθνικιστικό ηρωισμό που κατασκεύασε.
Αν λάβουμε υπόψη ότι η εκπροσώπηση των γυναικών και στις δύο πλευρές του νησιού, είναι αρκετά ανεπαρκής, βλέπουμε ότι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες και σήμερα, δεν εξετάζονται αρκετά στο πολιτικό επίπεδο. Αυτό βεβαίως αντικατοπτρίζεται και στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Εδώ και περισσότερα από 40 χρόνια, συνεχίζονται συνομιλίες οι οποίες είναι ανδροκρατούμενες και όπου επικρατούν μόνο οι απόψεις των αντρών και όπου δεν συζητούνται οι εμπειρίες και οι πραγματικότητες των γυναικών. Μιλάμε για ένα τραπέζι συνομιλιών όπου δεν αντικατοπτρίζονται οι εμπειρίες, οι ανάγκες και οι καθημερινές ζωές των γυναικών. Η γλώσσα και η στρατηγική των συνομιλιών είναι μια γλώσσα και μια στρατηγική η οποία βασίζεται απόλυτα σε εθνική βάση και εστιάζεται στις θρησκευτικές, γλωσσικές, πολιτιστικές και εθνικές διαφορές των κοινοτήτων που ζουν στο νησί. Ωστόσο, η ομοσπονδιακή θέση, προβλέπει την δημιουργία μιας κοινής αίσθησης της χώρας, και μιας ομοσπονδιακής, πλουραλιστικής και κοινής ταυτότητας. Στο τραπέζι δεν βλέπουμε αυτή την προσέγγιση, υπάρχει ένα ανδροκρατούμενο τραπέζι που προσπαθεί να διασφαλίσει τον διαχωρισμό και τις διαφορές και δεν εστιάζεται στις εμπειρίες και τα κοινά στοιχεία που ενώνουν όλες τις κοινότητες του νησιού. Το τραπέζι των συνομιλιών θα πρέπει να βγει από την εθνική γλώσσα αν θέλει πραγματικά την δημιουργία μια κουλτούρας ειρήνης που θα ενώσει το νησί, την αναμέτρηση με το παρελθόν, και την δημιουργία μιας ενότητας η οποία δεν θα επιτρέψει την επανάληψη των λαθών του παρελθόντος. Οι συνομιλίες θα πρέπει να διέπονται από μια αντίληψη πέρα της εθνότητας. Γιατί αυτή τη στιγμή, από ότι βλέπω, το παζάρι που γίνεται μετατρέπει την Ομοσπονδιακή λύση, η οποία πρέπει να είναι σχέδιο επανένωσης, σε μια θέση καμουφλαρισμένου Ταξίμ / διχοτόμησης που δικαιολογεί το διαχωρισμό.
Λόγω του ότι ο άξονας εξέλιξης του κυπριακού μέχρι σήμερα βασίζεται σε ένα παζάρι όπου οι Τουρκοκύπριοι ζητούν πολιτική ισότητα και οι Ελληνοκύπριοι ως αντάλλαγμα ζητούν επιστροφή ή αποζημίωση για τους τόπους και τις περιουσίες που έχασαν το '74, στις συνομιλίες προωθούνται τα κεφάλαια της κατανομής διοίκησης και εξουσίας και αυτό του εδάφους και των περιουσιών. Αυτό το παζάρεμα θεωρείται ως μια τεχνική πλευρά για το πόσες από τις περιουσίες των Ελληνοκυπρίων θα επιστραφούν σε αντάλλαγμα για το πόση εξουσία θα έχουν οι Τουρκοκύπριοι στο ομοσπονδιακό κράτος και αγνοείται η συζήτηση για το πώς οι μελλοντικές γενιές θα ζήσουν μαζί, με το αίσθημα μιας κοινής πατρίδας. Μιλάμε για μια περίοδο συνομιλιών όπου συζητείται μια χαλαρή ομοσπονδία η οποία είναι κοντά στη συνομοσπονδία και το κέντρο της είναι αδύναμο, και τα υπουργεία του ομόσπονδου κράτους είναι μειωμένα, και εκτός από το υπουργείο εξωτερικών και το υπουργείο οικονομικών, οι άλλοι τομείς όπως η εκπαίδευση, η υγεία, οι κοινωνικές πολιτικές αφήνονται στις συνιστώσες πολιτείες.
Ακριβώς σε αυτό το σημείο θέλω να τονίσω ότι οι συμμετοχή των γυναικών στις συνομιλίες δεν θα πρέπει να περιορίζεται μόνο στο επίπεδο μιας τεχνικής επιτροπής. Επειδή δεν είναι ξεκάθαρο το κατά πόσο τα αποτελέσματα των εργασιών των τεχνικών επιτροπών λαμβάνονται υπόψη από τους διαπραγματευτές. Για αυτό το λόγο, οι γυναίκες με την κινητοποίηση της κοινωνίας των πολιτών θα πρέπει να είναι πιο ενεργές στο τραπέζι των συνομιλιών στη βάση τεσσάρων βασικών αρχών. Αυτών της Προστασίας, της Συμμετοχής, της Πρόληψης και της Προώθησης.
1. Η διάσταση του φύλου δεν είναι μόνο η διασφάλιση των δικαιωμάτων των γυναικών. Είναι επίσης η υπεράσπιση της ισότητας με μια προσέγγιση αντιρατσιστική, αντιμιλιταριστική, πλουραλιστική και η οποία σέβεται την διαφορετικότητα. Για αυτό το λόγο, είναι απαραίτητο ένα περιβάλλον το οποίο να διασφαλίζει όχι μόνο την ισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών αλλά και την αρμονική συμβίωση όλων των απομονωμένων ομάδων της κοινωνίας. Για την δημιουργία αυτού του περιβάλλοντος, η εκπαίδευση θα πρέπει να εδραιωθεί σε ομοσπονδιακό επίπεδο. Οι μελλοντικές γενιές οι οποίες δεν θα φέρουν ρατσιστικά στοιχεία, δεν θα είναι μόνο οι φορείς του ομοσπονδιακού κράτους αλλά την ίδια στιγμή θα είναι και ο αρχιτέκτονας ενός ομοσπονδιακού πολιτισμού. Είναι σημαντική η δημιουργία μιας τέτοιας πολιτικής και η δράση στο τραπέζι των συνομιλιών μέσα σε αυτό το πλαίσιο.
2. Η ρήτρα περί ισότητας του ομοσπονδιακού συντάγματος θα πρέπει να σχεδιαστεί πολύ προσεκτικά. Θα πρέπει να περιλαμβάνει ένα ορισμό της ιδιότητας του πολίτη ο οποίος δεν χαρακτηρίζεται από διακρίσεις στη θρησκεία, τη γλώσσα, τη φυλή, τη φυσική κατάσταση, την κοινωνική τάξη, το φύλο ή το σεξουαλικό προσανατολισμό.
3. Στο ομοσπονδιακό σύνταγμα θα πρέπει να βρίσκονται η ποσόστωση η οποία είναι ένα πολύ σημαντικό εργαλείο στην εξασφάλιση της ισότητας των φύλων και ειδικά προσωρινά μέτρα τα οποία δεν θα θεωρούνται τέτοιου είδους διακρίσεις. Μέσω προσωρινών ειδικών μέτρων στο Σύνταγμα, πρέπει να εξασφαλίζεται ισότιμη κατανομή των καθηκόντων ανδρών και γυναικών στο υπουργικό συμβούλιο, τα κοινοβούλια και τις τοπικές κυβερνήσεις των ομοσπονδιακών μονάδων / συνιστωσών πολιτειών. Οι πλευρές πρέπει να δεσμευτούν ότι θα τηρήσουν τη συμφωνία ώστε τέτοιες μελέτες να συμπεριληφθούν στην νομοθετική ατζέντα της Ενωμένης Κυπριακής Δημοκρατίας.
4.Θα πρέπει να θεσπιστεί υπουργείο ισότητας και κοινωνικής πολιτικής σε ομοσπονδιακό επίπεδο. Για να μπορέσει αυτό το υπουργείο να δημιουργήσει ένα δίκτυο με την τοπική κυβέρνηση και τις συνιστώσες πολιτείες θα πρέπει να έχει μια λειτουργική βάση. Οι πολιτικές κοινωνικών υπηρεσιών και της κοινωνικής ένταξης και οι ομοσπονδιακές κοινωνικές πολιτικές που αφορούν τις γυναίκες, τα άτομα ΛΟΑΤ, τους ηλικιωμένους, τα παιδιά, τους νέους, τα άτομα με αναπηρία πρέπει να αναπτυχθούν σε αυτό το υπουργείο.
5. Η δημοσιονομική πολιτική η οποία λαμβάνει υπόψη την ισότητα των φύλων θα πρέπει να βρίσκεται στην κορυφή των δημοσιονομικών πολιτικών του Ομοσπονδιακού Υπουργείου Οικονομικών.
6. Στην ομοσπονδιακή αστυνομία θα πρέπει να συστηθεί ένα ειδικό γραφείο για την πρόληψη της εμπορίας ανθρώπων και του λαθρεμπορίου και να δημιουργηθούν ειδικές μονάδες για παρέμβαση στην ενδοοικογενειακή βία.
7. Όλοι οι δημόσιοι θεσμοί – όργανα λήψης αποφάσεων, όπως αυτός του Επιτρόπου Διοίκησης, η Επιτροπή Δημόσιας Υπηρεσίας και άλλες ανεξάρτητες μονάδες θα πρέπει να διασφαλίζουν την ισορροπία μεταξύ των φύλων και το ήμισυ των μελών των ανεξάρτητων μονάδων και της Επιτροπής Δημόσιας Υπηρεσίας θα πρέπει να είναι γυναίκες.
8. Τα θεμελιώδη δικαιώματα και ελευθερίες δεν πρέπει να περιορίζονται για λόγους δημόσιας ηθικής. Τα ατομικά ανθρώπινα δικαιώματα (π.χ. γάμος, οικογένεια και το δικαίωμα να έχεις παιδιά) δεν πρέπει να περιορίζονται στις παραμέτρους του φύλου, σεξουαλικού προσανατολισμού, ταυτότητας φύλου, ηλικίας, τόπου γέννησης, γλώσσας, θρησκείας, εθνικής ή κοινωνικής καταγωγής, κοινωνικής τάξης ή φυσικής κατάστασης.
9. Στις συνιστώσες πολιτείες και σε ομοσπονδιακό επίπεδο, θα πρέπει να διασφαλίζεται η αποτελεσματική συνεργασία μεταξύ αστυνομίας και των ιδρυμάτων που συμμετέχουν στο νομικό και οικονομικό σύστημα, για την προστασία του δικαιώματος των γυναικών στην ιδιοκτησία καθώς και του δικαιώματος των συζύγων και των παιδιών για επίδομα διατροφής.
10. Όλες οι γυναίκες και ιδιαίτερα οι νοικοκυρές θα πρέπει να έχουν το δικαίωμα της ιατρικής περίθαλψης και της κοινωνικής ασφάλισης και πρέπει να ιδρυθούν οργανισμοί όπως γυναικεία κέντρα τα οποία να διασφαλίζουν ότι οι γυναίκες θα μπορούν εύκολα να επωφεληθούν από αυτά τα δικαιώματα.
11. Για την καταπολέμηση της ενδοοικογενειακή βίας (συμπεριλαμβανομένης της σεξουαλικής, οικονομικής, σωματικής και ψυχολογικής βίας), θα πρέπει σε όλες τις επαρχίες της Κύπρου να ιδρυθούν Κέντρα Πρόληψης της Βίας. Αυτά τα κέντρα, θα πρέπει να οργανώνουν προγράμματα προληπτικής παρέμβασης για την προώθηση της ευαισθητοποίησης σε θέματα φύλου και για την πρωτογενή και ενεργή εφαρμογή της σε κάθε επίπεδο και θα πρέπει να παρέχουν υπηρεσίες αποκατάστασης στα θύματα της βίας. Τα κέντρα αυτά θα πρέπει να λειτουργούν με διεπιστημονικό προσωπικό που να αποτελείται από επαγγελματίες με εξειδίκευση στο φύλο και η παροχή συνεχιζόμενης εκπαίδευσης θα πρέπει να συμπεριληφθεί στη νομοθεσία.
12. Η αναπαραγωγική υγεία, η ισότητα των φύλων, ο πολιτιστικός πλουραλισμός, και η ευαισθητοποίηση για την απομάκρυνση της ρητορικής διακρίσεων και μίσους θα πρέπει να περιλαμβάνονται σε κάθε φάση του εκπαιδευτικού συστήματος και των δύο συνιστωσών πολιτειών, με την χρήση και των δύο γλωσσών και για να συμβεί αυτό, θα πρέπει να καθιερωθούν Ειδικές Μονάδες Εκπαίδευσης για την Ειρήνη στα εκπαιδευτικά ιδρύματα των ομόσπονδων μονάδων και του Ομόσπονδου Κράτους…»

Photo: Doghush Derya…

(*) Article published in the POLITIS newspaper on the 15th of May 2016, Sunday.

«Η σύγκρουση είναι εύκολη… Η απολογία είναι δύσκολη…»

«Η σύγκρουση είναι εύκολη… Η απολογία είναι δύσκολη…»

Sevgul Uludag

caramel_cy@yahoo.com

Τηλ: 99 966518

Ο φίλος μας Ulash Gokche λέει «Η σύγκρουση είναι εύκολη, η απολογία είναι δύσκολη» και γράφει ένα άρθρο για την σελίδα μου στην εφημερίδα YENIDUZEN με τίτλο «Ένα Ρωσικό παράδειγμα στην αποφυγή συγκρούσεων σε εθνοτικά ή θρησκευτικά προβλήματα…»
Θέλω σήμερα να μοιραστώ μια περίληψη αυτού του σημαντικού άρθρου του Ulash Gokche με την ιδέα ότι μπορεί να ανοίξει το μυαλό μας για το πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί μια σύγκρουση προκειμένου να αποφευχθεί η ένταση, ακόμα και η αιματοχυσία στην Κύπρο…
Γράφει ο Ulash Gokche:
«Το βράδυ της 1ης Απριλίου 2016 συνέβηκε κάτι σοβαρό στην πρωτεύουσα Elista της Ρωσικής Δημοκρατίας της Kalmykia, κάτι που θα μπορούσε να οδηγήσει σε σοβαρή εθνοτική ή θρησκευτική σύγκρουση. Ένας από τους αθλητές που βρισκόταν στην Elista από το Dagestan για το πρωτάθλημα πάλης, πήγε στο μεγαλύτερο Βουδιστικό Μοναστήρι στην Ευρώπη που ονομάζεται Burhan Bakshin Altan Sum και χρησιμοποίησε τον κήπο του για τουαλέτα. Επιτέθηκε σωματικά στο μνημείο του Βούδα και τα δημοσίευσε όλα αυτά στο διαδίκτυο μέσο του Periscope. Όταν οι πολίτες της πόλης έμαθαν για αυτό, πήγαν στο ξενοδοχείο που διέμενε ο αθλητής από το Dagestan και τον πήραν στο Μοναστήρι, τον ανάγκασαν να γονατίσει και να απολογηθεί.
Η Kalmykia είναι η μόνη βουδιστική περιοχή στην Ευρώπη. Οι Καλμίκιοι που έχουν τουρκικές ρίζες πιστεύουν στο Θιβετιανό Βουδισμό. Το γειτονικό Dagestan που έχει σύνορα με την Kalmykia είναι μια άλλη ενδιαφέρουσα δημοκρατία της Ρωσίας. Το Dagestan είναι εκεί όπου εκατοντάδες εθνοτικές ομάδες ζούνε μαζί και είναι η περιοχή στη Ρωσία όπου υπάρχει η μεγαλύτερη δυνατή εθνική και γλωσσική ποικιλία. Το Dagestan είναι επίσης η πιο πλούσια χώρα στον κόσμο όσον αφορά στην γλωσσική ποικιλία ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο. Το Dagestan έχει 14 επίσημες γλώσσες και οι πολίτες του Dagestan είναι γνωστοί ανάμεσα στους λαούς του Καυκάσου ως πολεμιστές και ως οι πιο ξεροκέφαλοι. Επιπλέον, το Dagestan είναι ένα μέρος όπου ο Ισλαμικός φονταμενταλισμός είναι το περισσότερο διαδεδομένος στη Ρωσία. Έτσι με τέτοιες διαφορές, που φέρουν τους πιθανούς κινδύνους για σύγκρουση, συνέβηκε ένα τέτοιο περιστατικό μεταξύ των δύο γειτονικών δημοκρατιών – σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, συμπεριλαμβανομένης και της Κύπρου, θα μπορούσε να οδηγούσε σε σοβαρή σύγκρουση. Πιστεύουμε ότι αυτό που συνέβηκε μετά είναι μια μέθοδος επίλυσης τέτοιων εθνοτικών ή θρησκευτικών λόγων σύγκρουσης.
Μετά την άσχημη επίθεση, η αστυνομία της Elista συνέλαβε τον αθλητή από το Dagestan. Θα δικαστεί για παράβαση του νόμου για «Ελευθερία Συνείδησης και Πίστης». Μετά από τη σύλληψη αυτή, ο Πρόεδρος της Kalmykia Alexei Orlov τηλεφώνησε στον Πρόεδρο του Dagestan Ramazan Abdulatipov και του έδωσε πληροφορίες για το περιστατικό. Ο Abdulatipov στη δημόσια δήλωση του, αποδοκίμασε την ανεύθυνη συμπεριφορά των νέων εκείνων με έλλειψη πολιτισμού και δήλωσε ότι η μητέρα και ο πατέρας του αθλητή έδωσαν τις απολογίες τους. Ο Πρόεδρος του Dagestan έδωσε επίσης «Προειδοποίηση για Τιμωρία» στον Υπουργό Αθλητισμού. Μετά από αυτό ο Πρόεδρος του Dagestan έκανε μια επείγουσα επίσκεψη στην Elista, πρωτεύουσα της Kalmykia. Εκεί ο Orlov και ο Gamidov έκαναν κοινή δήλωση στον τύπο. Ο Orlov στην ομιλία του κατήγγειλε τέτοιες ενέργειες που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν σύγκρουση μεταξύ των δύο λαών και τόνισε ότι μοιράζονται την ίδια άποψη με το Dagestan για το θέμα αυτό. Ο Gamidov από την άλλη είπε τα ακόλουθα: «Όλοι οι πολίτες του Dagestan ένιωθαν πολύ άβολα με την ανήθικη συμπεριφορά κάποιων ατόμων από το Dagestan. Καταγγέλλουμε την ανήθικη συμπεριφορά των πολιτών μας. Εκ μέρους όλων των πολιτών του Dagestan και εμένα προσωπικά, εκφράζω την βαθιά μου θλίψη προς τον αδελφό λαό της Kalmykia. Οι λαοί μας πάντοτε είχαν καλές γειτονικές σχέσεις. Σήμερα χιλιάδες πολίτες του Dagestan ζούνε και εργάζονται στην Kalmykia. Οι πολίτες του Dagestan που ζούνε εδώ, ζούνε με απόλυτο σεβασμό στη θρησκεία και όλες τις αξίες των πολιτών της Kalmykia. Κάποιοι νεαροί ντρόπιασαν τη δημοκρατία μας με τη συμπεριφορά τους. Οι πολίτες της Kalmykia μπορεί να είναι σίγουροι ότι αυτό το γεγονός δεν θα μείνει χωρίς αντίδραση. Από σήμερα ο προπονητής της ομάδας που έφερε τον αθλητή στην Kalmykia έχει απολυθεί από τη δουλειά του. Το γεγονός αυτό που συνέβηκε ψες δημιουργεί μια ευκαιρία για να δώσουμε περισσότερη σημασία στη νεολαία έτσι ώστε να μην ξανασυμβούν ποτέ τέτοια γεγονότα…»
Η δήλωση του ηγέτη ενός λαού που ζει και είναι ακόμα και έτοιμοι να πεθάνουν για την τιμή τους μπορεί να αποτελέσει ένα καλό παράδειγμα για εμάς για το πώς μπορούν να αντιμετωπίζονται τα προβλήματα που μπορούν να οδηγήσουν σε εθνοτικές και θρησκευτικές συγκρούσεις.
Οι αρχές του Dagestan και της Kalmykia χωρίς να δώσουν καμιά ευκαιρία σε ακραίους θρησκευτικούς ή εθνικιστικούς κύκλους να παραποιήσουν το περιστατικό, το μοιράστηκαν με το κοινό. Αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό βήμα έτσι ώστε τα γεγονότα να μην μεγαλοποιηθούν και οι οπορτουνιστές να κερδίσουν από αυτό. Η απόκρυψη τέτοιων ενεργειών, η προσποίηση ότι δεν συνέβηκαν ή αγνοώντας τις και δηλώνοντας ότι τέτοιες ενέργειες γίνονται μόνο από εξτρεμιστές, στην πραγματικότητα αφήνει τα προβλήματα να μετατραπούν σε σύγκρουση. Για να επιλυθούν τέτοια θέματα είναι αναγκαίο τέτοιες ενέργειες να συζητηθούν ανοικτά, χωρίς φόβο ή ντροπή. Η μισαλλοδοξία προς τη θρησκεία, τη μη ύπαρξη θρησκείας, άλλες γλώσσες, άλλες πολιτικές ή σεξουαλικές προτιμήσεις, άλλους λαούς, είναι μια κοινή ασθένεια. Η φύση των ανθρώπων φοβάται εκείνους/ες που δεν είναι σαν αυτόν/ή και νιώθει την ανάγκη να προστατεύσει τον εαυτό του/ης. Πάντοτε θα συναντούμε τέτοια συμπεριφορά και πάντοτε θα πρέπει να βρίσκουμε λύσεις σε τέτοια προβλήματα. Πρέπει να συνηθίσουμε την ανθρώπινη φύση. Δεν μπορούμε να λύσουμε το πρόβλημα της έλλειψης ανοχής αγνοώντας το. Αντιθέτως μάλλον, χρειάζεται να δούμε τα προβλήματα και να τα χειριστούμε με σοβαρότητα.
Ένα άλλο σημαντικό σημείο είναι ότι τέτοιες ενέργειες πρέπει να λαμβάνονται υπόψη σοβαρά, στο επίπεδο που απαιτείται. Δηλαδή, οι επιθέσεις ενάντια στις θρησκευτικές πεποιθήσεις ή την έλλειψη πεποιθήσεων, οι επιθέσεις ενάντια στις εθνοτικές ταυτότητες πρέπει να απαντιούνται στο ψηλότερο επίπεδο με την μεγαλύτερη δυνατή σημασία. Αυτό είναι αναγκαίο για να υποδειχθεί πόση πολλή σημασία δίνεται σε αυτές και σε ποιο επίπεδο θα τύχουν απάντησης – το κοινό πρέπει να λάβει το σωστό μήνυμα.
Το τρίτο σημαντικό σημείο είναι ότι πρέπει να λαμβάνονται μέτρα τόσο πολιτικά όσο και στο επίπεδο της αστυνομίας για να προληφθούν τέτοιες ενέργειες. Τέτοιες ενέργειες πρέπει οπωσδήποτε να τιμωρούνται.
Διότι η επίθεση δεν έχει στόχο ένα μόνο άτομο, μια μόνο θρησκεία ή έλλειψη θρησκείας – έχει ως στόχο την ειρήνη, το μέλλον μιας κοινότητας και μπορεί να προκαλέσει μαζικές κινητοποιήσεις.
Σε όλο τον κόσμο, αν ένα συνηθισμένο έγκλημα διαπράττεται ενάντια σε ένα άτομο, η τιμωρία του είναι διαφορετική. Αν ένα έγκλημα είναι ενάντια σε μια ολόκληρη κοινότητα, δηλαδή αν είναι έγκλημα τρομοκρατίας, η τιμωρία του είναι διαφορετική, είναι βαρύτερη.
Ένας πολίτης που άφησε κάποια αθεϊστικά φυλλάδια σε μια εκκλησία στη Βρετανία τιμωρήθηκε με φυλάκιση. Παρομοίως, εκείνοι που χόρεψαν στον Καθεδρικό του Ιησού Σωτήρος στη Μόσχα επίσης τιμωρήθηκαν με φυλάκιση.
Το μεγαλύτερο λάθος θα ήταν να αποκαλεστούν αυτά ως το συνηθισμένο έργο αλητών…
Η Κύπρος είναι ένα μέρος με μαζικούς αριθμούς «αγνοουμένων» και μαζικών ταφών. Χιλιάδες άνθρωποι μας είναι σε τάφους. Εκατοντάδες άτομα μας περιμένουν να τους βρούμε στον πάτο ενός πηγαδιού, κάτω από ένα δέντρο. Το μόνο έγκλημα του λαού μας είναι ότι είχαν βυζάξει με το γάλα της μητέρας του την τουρκική ή την ελληνική γλώσσα. Παιδιά και νέοι και ηλικιωμένοι και γυναίκες και άντρες σκοτώθηκαν για αυτό. Αυτή η χώρα είναι ένα ολόκληρο άγαλμα αυτών που μας έφερε ο εθνικισμός. Δηλαδή το παρελθόν της χώρας μας είναι το αποτέλεσμα των ηγετών μας που δεν ήταν τόσο έξυπνοι και σοφοί όπως τους ηγέτες της Kalmykia και του Dagestan. Είτε η χώρα μας ενωθεί είτε αν μείνει όπως είναι τώρα, μπορεί να συναντήσουμε τα προβλήματα που ζήσαμε στο παρελθόν. Γι αυτό εκτός από ανοχή προς κάθε είδους διαφορές, θρησκεία, γλώσσα και φυλή, πρέπει να μην δείξουμε καμία καθόλου ανοχή προς την έλλειψη ανοχής. Σήμερα στη Γερμανία και τη Ρωσία υπάρχει μια απίστευτη έλλειψη ανοχής προς φασιστικά σύμβολα, φασιστική γλώσσα και φασιστικές οργανώσεις.
Σε μια χώρα όσο δημοκρατική όπως η Γερμανία, ένα ναζιστικό σύμβολο είναι τόσο σοβαρό ώστε κάποιος να παραμείνει στη φυλακή για πολλά μακρά χρόνια. Όμως γιατί; Διότι τόσο οι Γερμανοί, όσο και οι Ρώσσοι (ΕΣΣΔ) ήταν θύματα του φασισμού. Γι αυτό δεν υπάρχει ανοχή στο φασισμό που έχει προκαλέσει εκατομμύρια θανάτους. Ας αφήσουμε τους πολίτες της Kalmykia, του Dagestan, της Ρωσίας και της Γερμανίας να είναι ένα μάθημα για μας… Ας τους αφήσουμε να είναι μάθημα στους ηγέτες μας, τους δασκάλους μας, τους θρησκευτικούς μας ανθρώπους, τους πολιτικούς μας, τους δημοσιογράφους μας, την αστυνομία μας και τους στρατιώτες μας…»

Foto: Οι Orlov και Gamidov προβαίνουν σε κοινή δήλωση…

(*) Article published in the POLITIS newspaper on the 8th of May 2016, Sunday.

“Conflict is easy… Apology is difficult…”

"Conflict is easy… Apology is difficult…"

Sevgul Uludag

caramel_cy@yahoo.com

Tel: 99 966518

Our friend Ulash Gokche says `Conflict is easy, apology is difficult` and writes an article for my page in YENIDUZEN newspaper entitled `A Russian example in avoiding conflict in ethnic or religious problems…`
I want to share in summary, this important article of Ulash Gokche today with a view that it could open our minds about how a conflict can be handled in order to avoid tension and even bloodshed in Cyprus…
Ulash Gokche writes:
`On the night of the 1st of April 2016 something serious happened that could lead to serious ethnic or religious conflict at the capital Elista of Russian Republic of Kalmykia. One of the sportsman who was at Elista for the wrestling championship from Dagestan, went to the biggest Buddhist Monastery in Europe there called Burhan Bakshin Altan Sum and made his toilet in its garden. He physically attacked the monument of Bhuda and published all of this on the internet through Periscope. When the citizens of the town learnt about this, they went to the hotel where this sportsman from Dagestan was staying and took him to the Monastery, made him go down on his knees and apologize.
Kalmykia is the only Buddhist area in Europe. The Kalmyk who have Turkic roots believe in Tibetan Buddhism. The neighbouring Dagestan that has a border with Kalmykia is another interesting republic of Russia. Dagestan is where hundreds of ethnic groups live together and it is the area in Russia where there is the utmost ethnic and lingual variety. Dagestan is also the richest country in the world concerning lingual variety per kilometre. Dagestan has 14 official languages and the Dagestan people are known among the Caucasus peoples as warriors and the most hard-headed. Furthermore, Dagestan is a place where Islamic fundamentalism is most widespread in Russia. So with such differences, carrying the potential dangers for conflict, such an incident happened between the two neighbouring republics that could have led to serious conflict in any other country, including Cyprus. We believe that what happened afterwards is a method of resolution for such ethnic or religious reasons of conflict.
After the ugly attack, the Elista police, arrested the sportsman from Dagestan. He will be tried for infringing the law of `Freedom of Conscience and Belief`. After this arrest, the President of Kalmykia, Alexei Orlov called the President of Dagestan, Ramazan Abdulatipov and gave him information through the phone about what had happened. Abdulatipov, in his public statement denounced the irresponsible behaviour of those youth with a lack of culture and stated that the mother and father of the sportsman had extended their apologies. The president of Dagestan also gave a `punishment of warning` to the Minister of Sports. After this the President of Dagestan made an urgent visit to the capital of Kalmykia, Elista. Here Orlov and Gamidov made a joint statement to the press. Orlov in his speech denounced such actions that could create conflict among the two peoples and stressed that they share the same view as Dagestan about this issue. Gamidov on the other hand, said the following: `All of the people of Dagestan were very uncomfortable with the unethical behaviour of some Dagestan people. We denounce the unethical behaviour of our citizens. In the name of all Dagestan people and in my own name, I express my deep sadness to the brotherly people of Kalmykia. Our peoples have always been in good neighbourly relations. Today thousands of Dagestani are living and working in Kalmykia. The Dagestanis who live here are living with utmost respect to the religion and all of the values of Kalmykia people. Some young people shamed our republic with their behaviour. The Kalmykia people can be sure that this event will not be without reaction. From today the coach of the sports team who brought the sportsman to Kalmykia has been fired from his job. This event that happened last night creates an occasion for us to give more importance to youth so that such events never happen again…`
The statement of the leader of a people who are living and even ready to die for their honour, can be a good example for us about how problems that can lead to ethnic and religious conflicts should be handled.
The Dagestani and the Kalmykian authorities, without giving any opportunity to extreme religious or nationalist circles to manipulate this event, shared it with the public. For the events not to become bigger and for the opportunists not to gain from it, this is a very important step. Hiding such actions, pretending they did not happen or ignoring them and stating that such actions are only done by extremist is actually allowing the problems to turn into conflict. In order to solve such issues, it is necessary to openly discuss such actions without fear or shame. Intolerance towards religion, lack of religion, towards other languages, towards other political or sexual preferences, towards other peoples is a very common disease. The nature of human beings is afraid of those who are not like him and feels the need to protect him/herself. We will always encounter such behaviour and we would always have to produce solutions to such problems. We need to get used to the human nature. We cannot solve the problem of lack of tolerance by ignoring it. Quite the contrary we need to see the problems and take them seriously.
Another important point is that such actions should be taken seriously at the level required. That is attacks against religious beliefs or lack of beliefs, attacks against ethnic identities must be answered at the highest level and with utmost importance. This is necessary to show how much importance is given to these and at what level they would be answered – the public must be given the right message.
The third important point is that steps must be taken both politically and at the level of police in order to prevent such actions. Such actions must definitely be punished.
Because the attack is not aimed at a single person, a single religion or lack of religion – it is aimed at the peace, at the future of a community and can cause massive actions.
All over the world, if an ordinary crime is committed against a person, its punishment is different. If a crime is against a whole community, that is if it is a crime of terror, its punishment is different, it is heavier.
A citizen who left some atheist brochures at a church in Britain was punished with prison. Similarly, those who had danced at the Jesus the Saviour Cathedral in Moscow were also punished with prison.
The biggest mistake would be to call these as ordinary work of vagabonds…
Cyprus is a place of mass amounts of `missing persons` and mass graves. Thousands of our people are in graves. Hundreds of people are waiting for us to find them at the bottom of a well, under a tree. The only crime of our people were that they had sucked with their mother's milk Turkish or Greek language. Children and youth and elderly and women and men were killed for that. This country is a whole statue of what nationalism has brought us. That is the past of our country is the result of our leaders for not being as clever and wise as the Kalmykian and Dagestani leaders. Whether our country unites or stays as it is, we might encounter the problems we lived in the past… That is why apart from tolerance towards all sorts of differences, religion, language and race, we must show utmost lack of tolerance towards the lack of tolerance. Today in Germany and Russia, there is an incredible amount of lack of tolerance towards fascist symbols, fascist language and fascist organisations.
In a country as democratic as Germany, a Nazi symbol is as serious as making sure that someone stays in prison for many long years. But why? Because both Germans and Russians (USSR) had been the victims of fascism. That is why there is no tolerance to fascism that has caused tens of millions of deaths. Let the Kalmykians, Dagestani, Russians, Germans be a lesson to us… Let them be a lesson to our leaders, to our teachers, to our religious people, to our politicians, to our journalists, to our police and to our soldiers…"

12.4.2016

Photo: Orlov and Gamidov making statement together…

(*) Article published in the POLITIS newspaper on the 8th of May 2016, Sunday.