A night in honour of our humanitarian and voluntary work on “missing persons”…

A night in honour of our humanitarian and voluntary work on "missing persons"…

Sevgul Uludag

caramel_cy@yahoo.com

Tel: 99 966518

Larnaca becomes Lysi when we gather at a secondary school theatre saloon there at the invitation of the Lysi Municipality to honour our humanitarian and voluntary work on "missing persons"…
People come to listen and to participate at an event to honour our work on `missing persons` - with the help of Kyriacos Andreou and my Turkish Cypriot readers, we have managed to find the burial sites of 11 `missing` Greek Cypriots and Turkish Cypriots. Three of these were Turkish Cypriots, buried in a well that our dear friend Kyriacos Andreou managed to find out the location and show us and we showed to the Cyprus Missing Persons' Committee and upon digging they would find their remains at a depth of around 30 meters… A Turkish Cypriot woman, Mrs. Shifa from Knodhara and two Turkish Cypriot men, Bayar Ibrahim and Hasan Tasher had been taken at the Kontea junction back in May 1964 and were held at Kontea and the following day, executed as `revenge` for the killing of the son of the chief of Nicosia Police of that time, Pantelides and two Greek officers who tried to enter the Turkish Cypriot controlled walled city of Famagusta and they were shot dead on the 12th of May 1964… In the following days, there would be `revenge` killings by the Greek Cypriot officials since whoever they would catch on the roads, travelling from here to there, they would execute them, like they would do in Lysi… Part of the police and army would be involved in these killings and cover-up of the murders… Many Turkish Cypriots would go `missing` on those days and we are still finding them buried in wells or in fields…
So when Kyriacos Andreou from Lysi would show us this well and the remains of the Turkish Cypriots would be found, perhaps it would open up the way for the softening of the hearts of some people from Sinda. And with the help of one of my loyal readers, an old man who was NOT involved in the killings but in the burials would speak to us… He would show us various possible burial sites and we would show these to the Cyprus Missing Persons' Committee and upon digging, they would find six Greek Cypriot `missing` buried in one place: Yiangos and Antonis Geropapas, Costas Attas, Charalambos Attas, Xenis Roussos and Panayis Spyrou… With my Turkish Cypriot reader, we would show another place in Lysi and CMP would find one `missing` Greek Cypriot, Andreas Larkou and we would also show another well nine years ago and after nine years when CMP would dig that well, they would find the remains of who we believe to be Demetris Stroufos in the well…
So the good and humanitarian gesture of Kyriacos Andreou would help to open the way to the finding of those `missing` from Lysi…
It is a lesson in itself how we should not just expect people to give things to us but we should also give from ourselves…
It shows how humanitarian gestures can soften the hearts and they too with this impact, would decide to make their own humanitarian gestures…
We are not talking about golden treasures that are hidden – we are talking about humans who have been murdered in cold blood be they civilians or prisoners of war and buried in secret places…
During the event to honour my work on `missing persons`, I show photographs to the audience and tell them how I do my voluntary and humanitarian work, not part of any project or any funding but totally voluntarily with the help of ordinary citizens – that is my readers from both sides from YENIDUZEN and POLITIS newspapers – again who work voluntarily and in a humanitarian way…
I show photographs from places we showed to the CMP and where they found remains but in order for the digging to start, on some occasions, we had to show several times these possible burial sites and wage a struggle for these spots to be dug… It would take years sometimes, until finally CMP would manage to dig some places – like the place we showed around Yerolakko-Geunyeli, it would take five years from the time we had shown the area and we would go again and again with the officials of CMP and each time we would go, they would find human remains but digging would only start after five years, despite the fact that one of my readers had given remains taken from there to the CMP and upon examination, they would know that these were human remains… Finally, when digging would take place there, they would find the remains of 13 `missing persons` and 11 of them would be identified as Greek `missing persons` from ELDYK… My reader would want to meet their families when they would come to Cyprus but this would never happen since we are never invited in such events… The relatives of those Greek `missing persons` would not be told of the story of how we showed and how we struggled for this place to be exhumed… So the relatives of those 11 Greek `missing persons` would never learn the humanitarian and voluntary role my reader played in the finding of the remains of their loved ones since the articles we would see appearing in the media of Greece, would talk about something else but not our efforts…
I would talk about the great delay things like this created but not of the reasons of the obstacles since some of the reasons of the big delays in finding the remains of `missing persons` might be due to the internal obstacles and some obstacles might derive from external factors in connection with the Cyprus Missing Persons' Committee… And I would give the example of the United Nations...
The United Nations, as part of the Cyprus Missing Persons' Committee as the Third Member sitting next to the Turkish Cypriot and Greek Cypriot Members, have not shared its files with the CMP until quite recently…
Imagine what a big scandal this is: The UNFICYP would have files from 1964 and 1974 but would not voluntarily share it with the committee that it is a major part of! After a lapse of half a century, at the insistence of the CMP, the UN would finally decide to share these files where there might be information about possible burial sites! So this is one example of how external forces also have a role that they have played in the delays of the work of CMP…
But let us focus on our own humanitarian mission because whatever the obstacles, we have managed to push and try to find the burial sites of `missing persons`, as well as writing their stories in three languages – Turkish, English and Greek – for all to read to learn the real, untold stories of our island… This helps create empathy and better understanding of others who also suffered and who also lost and who also have `missing persons`… For me, my country in my heart can never be divided, I tell the people from Lysi who have kindly come to this great event…
At the same event, the Lysi Municipality makes a surprise and also honours the humanitarian work on `missing persons` of our dear friend Kyriacos Andreou… Kyriacos Andreou makes a speech to ask people to speak up and says `There is nothing to fear – I have spoken and I have shown and I have proven that nothing bad happens if you speak up and share what you know… With these efforts, we bring a little bit of peace to the relatives of `missing persons` who would get the remains and have proper burials and their loved one would have a decent grave…`
I thank the Mayor of Lysi, Mr. Andreas Kaouris for organizing this event and all those who attended… I thank Mr. Photis Photiou for making a speech in the name of the President of the Republic of Cyprus, Mr. Nikos Anastasiades, acknowledging my humanitarian and voluntary work on `missing persons`. I thank Mr. Xenophon Kallis who spent all his life in search of `missing persons` and who attended the event – I have learned a lot from him, from the day I had interviewed him 14-15 years ago when he had told me that `The missing persons are neither dead, nor alive. They live in the twilight zone… Unless you provide proof of death to their relatives, they continue to live in the twilight zone…` These words would leave a mark on my work and I would soon realize how true they are as I would indulge in investigations on both parts of our island and see with my own eyes that in order to release the relatives from this paralysis of their lives, we needed very urgently to find out what had happened to them…
I thank all the relatives of `missing persons` - my dear friends – who attended the event like Christina Pavlou Solomi Patsia, Andreas Sizinos, Katerina Antona, Chrystalla Kyriacou, Koko Geropapa… I also thank the psychologist of the CMP, Panagiotis Messios who came to attend the event…
The Lysi Municipality was the first municipality in Cyprus to honour our work and to devote a whole night and a platform for us so that we could talk about how we do our humanitarian work and call on everyone to speak up and share what they know…
My CYTA number is 99 966518… Call me if you decide to share something you know, with or without your name…

29.12.2018

Photo: Talking about how we have found Turkish Cypriot and Greek Cypriot missing persons' burial sites at the event...

(*) Article published in the POLITIS newspaper in Greek language on the 27th of January, 2019 – Sunday. A similar article was published in the YENİDÜZEN newspaper in Turkish language on the 14th of December 2018 and the link is:

http://www.yeniduzen.com/amacimiz-adamizin-yaralarini-sarmak-109848h.htm

Μια βραδιά προς τιμή του ανθρωπιστικού και εθελοντικού μας έργου για τους «αγνοουμένους»…

Μια βραδιά προς τιμή του ανθρωπιστικού και εθελοντικού μας έργου για τους «αγνοουμένους»…

Sevgul Uludag

caramel_cy@yahoo.com

Τηλ: 99 966518

Η Λάρνακα γίνεται Λύση όταν συναντιόμαστε στο θέατρο ενός σχολείου μετά από πρόσκληση του Δήμου Λύσης για να τιμήσουμε το ανθρωπιστικό και εθελοντικό μας έργο για τους «αγνοουμένους»…
Άνθρωποι έρχονται για να ακούσουν και να συμμετέχουν σε μια εκδήλωση όπου τιμάται το έργο μας για τους «αγνοουμένους» - με τη βοήθεια του Κυριάκου Ανδρέου και των Τουρκοκύπριων αναγνωστών μου, καταφέραμε να βρούμε τους τόπους ταφής 11 Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων «αγνοουμένων». Τρείς από αυτούς ήταν Τουρκοκύπριοι, θαμμένοι σε ένα πηγάδι που ο αγαπητός μας φίλος Κυριάκος Ανδρέου κατάφερε να βρει την τοποθεσία του και να μας τη δείξει και εμείς να τη δείξουμε στην Κυπριακή Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων και με τις εκσκαφές βρήκαν τα οστά τους σε βάθος περίπου 30 μέτρων… Μια Τουρκοκύπρια γυναίκα, η κυρία Shifa από τα Κνώδαρα και δύο Τουρκοκύπριοι άντρες οι Bayar Ibrahim και Hasan Tasher, είχαν απαχθεί στον κόμβο της Κοντέας το Μάιο του 1964 και κρατήθηκαν στην Κοντέα και την επόμενη μέρα εκτελέστηκαν ως «εκδίκηση» για τη δολοφονία του γιου του τότε αρχηγού της Αστυνομίας Λευκωσίας Παντελίδη και δύο Ελλήνων αξιωματικών που προσπάθησαν να μπουν στην εντός των τειχών πόλη της Αμμοχώστου που ήταν υπό Τουρκοκυπριακό έλεγχο και πυροβολήθηκαν στις 12 Μαΐου 1964… Τις επόμενες μέρες, υπήρξαν σκοτωμοί «εκδίκησης» από τους Ελληνοκύπριους λειτουργούς, αφού όσους έπιαναν στους δρόμους, που ταξίδευαν από δω προς εκεί, τους εκτελούσαν, όπως έκαναν και στη Λύση… Μέλη της αστυνομίας και τους στρατού ήταν αναμεμειγμένοι σε αυτούς τους σκοτωμούς και κάλυπταν τις δολοφονίες… Εκείνες τις μέρες πολλοί Τουρκοκύπριοι έγιναν «αγνοούμενοι» και ακόμα τους βρίσκουμε θαμμένους σε πηγάδια ή σε χωράφια…
Έτσι, όταν ο Κυριάκος Ανδρέου από τη Λύση μας έδειξε το πηγάδι αυτό και βρέθηκαν τα οστά των Τουρκοκυπρίων, ίσως αυτό να άνοιξε το δρόμο για να μαλακώσουν οι καρδιές κάποιων από τη Σίντα. Και με τη βοήθεια ενός από τους πιστούς μου αναγνώστες, ένας ηλικιωμένος άντρας που ΔΕΝ ήταν αναμεμειγμένος στους σκοτωμούς αυτούς, αλλά στις ταφές, μας μίλησε… Μας έδειξε τους διάφορους πιθανούς τόπους ταφής και εμείς τους δείξαμε στην Κυπριακή Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων και μετά από εκσκαφές, βρήκαν έξι Ελληνοκύπριους «αγνοούμενους» θαμμένους σε ένα μέρος: οι Γιάγκος και Αντώνης Γερόπαπας, Κώστας Αττάς, Χαράλαμπος Αττάς, Ξενής Ρούσου και Παναγής Σπύρου… Μαζί με τον Τουρκοκύπριο αναγνώστη μου δείξαμε ένα άλλο μέρος στη Λύση και η ΔΕΑ βρήκε ένα Ελληνοκύπριο «αγνοούμενο», τον Αντρέα Λάρκου, και επίσης δείξαμε ακόμα ένα πηγάδι πριν από εννιά χρόνια και μετά από εννιά χρόνια όταν η ΔΕΑ έσκαψε το πηγάδι βρήκαν μέσα στο πηγάδι τα οστά κάποιου που πιστεύουμε ότι είναι ο Δημήτρης Στρούφος…
Έτσι η καλή και ανθρωπιστική χειρονομία του Κυριάκου Ανδρέου βοήθησε να ανοίξει ο δρόμος για να βρεθούν οι «αγνοούμενοι» από τη Λύση…
Είναι ένα μάθημα από μόνο του στο πως δεν πρέπει απλά να αναμένουμε από τους ανθρώπους να μας δίνουν πράγματα, αλλά πρέπει και εμείς να δίνουμε από τον εαυτό μας…
Μας δείχνει πως ανθρωπιστικές χειρονομίες μπορούν να μαλακώσουν τις καρδιές και αυτές με τον ίδιο αντίκτυπο θα αποφασίσουν να κάνουν τις δικές τους ανθρωπιστικές χειρονομίες…
Δεν μιλούμε για χρυσούς θησαυρούς που είναι κρυμμένοι – μιλούμε για ανθρώπους που έχουν δολοφονηθεί εν ψυχρώ, είτε πολίτες είτε αιχμάλωτοι πολέμου, και θάφτηκαν σε μυστικούς τόπους…
Στη διάρκεια της εκδήλωσης για να τιμηθεί το έργο μου για τους «αγνοουμένους», δείχνω στο κοινό φωτογραφίες και τους λέω πως κάνω το εθελοντικό και ανθρωπιστικό μου έργο, όχι ως μέρος κάποιου προγράμματος ή με χορηγία αλλά εντελώς εθελοντικά με τη βοήθεια απλών πολιτών – των αναγνωστών μου από τις εφημερίδες YENIDUZEN και ΠΟΛΙΤΗΣ και στις δύο πλευρές – που εργάζονται και πάλι εθελοντικά και ανθρωπιστικά…
Δείχνω φωτογραφίες από μέρη που δείξαμε στη ΔΕΑ και όπου βρήκαν οστά αλλά για να ξεκινήσουν οι εκσκαφές, σε κάποιες περιπτώσεις, χρειαστήκαμε να δείξουμε αρκετές φορές αυτούς τους πιθανούς τόπους ταφής και να διεξάγουμε αγώνα για να σκαφτούν τα μέρη αυτά… Κάποτε χρειάστηκαν χρόνια μέχρι που τελικά η ΔΕΑ να καταφέρει να σκάψει κάποια μέρη – όπως το μέρος που δείξαμε γύρω από το Γερόλακο- Geunyeli, όπου χρειάστηκε πέντε χρόνια από τον καιρό που είχαμε δείξει την περιοχή και πήγαμε ξανά και ξανά με τους λειτουργούς της ΔΕΑ και κάθε φορά που πηγαίναμε έβρισκαν ανθρώπινα οστά αλλά οι εκσκαφές άρχισαν μόνο μετά από πέντε χρόνια, παρόλο το γεγονός ότι ένας από τους αναγνώστες μου είχε δώσει στη ΔΕΑ οστά που πήρε από εκεί και μετά από εξέταση ήξεραν ότι αυτά ήταν ανθρώπινα οστά… Τελικά, όταν έγινε η εκσκαφή εκεί, βρήκαν τα οστά 13 «αγνοουμένων» και 11 από αυτούς ταυτοποιήθηκαν ως Έλληνες «αγνοούμενοι» από την ΕΛΔΥΚ… Ο αναγνώστης μου ήθελε να συναντήσει τις οικογένειες τους όταν ήρθαν στην Κύπρο, αλλά αυτό δεν έγινε ποτέ αφού ποτέ δεν προσκαλούμαστε σε τέτοιες εκδηλώσεις… Δεν είπαν την ιστορία στους συγγενείς εκείνων των Ελλήνων «αγνοουμένων», για το πως δείξαμε και πως αγωνιστήκαμε για να γίνουν αυτές οι εκταφές… Έτσι οι συγγενείς εκείνων των 11 Ελλήνων «αγνοουμένων» ποτέ δεν έμαθαν για τον ανθρωπιστικό και εθελοντικό ρόλο που έπαιξε ο αναγνώστης μου για να βρεθούν τα οστά των αγαπημένων τους, αφού τα άρθρα που είδαμε να εμφανίζονται στα ΜΜΕ της Ελλάδας μιλούσαν για κάτι άλλο και όχι για τις προσπάθειες μας…
Μίλησα για τις μεγάλες καθυστερήσεις που δημιούργησαν πράγματα σαν αυτό, αλλά όχι για τους λόγους των εμποδίων, αφού κάποιοι από τους λόγους των μεγάλων καθυστερήσεων στην ανεύρεση των οστών των «αγνοουμένων» μπορεί να είναι λόγω των εσωτερικών εμποδίων και κάποια εμπόδια μπορεί να προκύπτουν από εξωτερικούς παράγοντες σε σχέση με την Κυπριακή Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων… Και έδωσα το παράδειγμα των Ηνωμένων Εθνών…
Τα Ηνωμένα Έθνη ως μέρος της Κυπριακής Διερευνητικής Επιτροπής Αγνοουμένων, ως το Τρίτο Μέλος που παρακάθεται δίπλα από το Τουρκοκύπριο και Ελληνοκύπριο Μέλος, μέχρι πολύ πρόσφατα δεν είχαν μοιραστεί τα αρχεία τους με τη ΔΕΑ…
Φανταστείτε πόσο μεγάλο σκάνδαλο: η UNFICYP είχε τα αρχεία από το 1964 και το 1974 αλλά δεν τα μοιράστηκαν εθελοντικά με την επιτροπή της οποίας είναι σημαντικό μέλος! Μετά από πάροδο μισού αιώνα, με την επιμονή της ΔΕΑ, τα ΗΕ τελικά αποφάσισαν να μοιραστούν τα αρχεία αυτά, όπου μπορεί να υπάρχουν πληροφορίες για πιθανούς τόπους ταφής! Έτσι αυτό είναι ένα παράδειγμα του πως εξωτερικές δυνάμεις επίσης έχουν ρόλο που μπορεί να διαδραμάτισαν στις καθυστερήσεις του έργου της ΔΕΑ…
Όμως ας επικεντρωθούμε στη δική μας ανθρωπιστική αποστολή αφού ανεξάρτητα από τα εμπόδια, καταφέραμε να σπρώξουμε και να προσπαθήσουμε να βρούμε τους τόπους ταφής των «αγνοουμένων», όπως επίσης και να γράψουμε τις ιστορίες τους σε τρεις γλώσσες – Τουρκικά, Αγγλικά και Ελληνικά – έτσι ώστε όλοι να τις διαβάσουν και να μάθουν τις πραγματικές, ανείπωτες ιστορίες του νησιού μας… Αυτό βοηθά να δημιουργηθεί ενσυναίσθηση και καλύτερη κατανόηση των άλλων που επίσης υπέφεραν και επίσης έχασαν και επίσης έχουν «αγνοουμένους»... Για μένα, η χώρα μου στην καρδιά μου ποτέ δεν μπορεί να διαιρεθεί, λέω στους ανθρώπους από τη Λύση που έχουν την καλοσύνη να έρθουν σε αυτή την σπουδαία εκδήλωση…
Στην ίδια εκδήλωση ο Δήμος Λύσης κάνει έκπληξη και τιμά επίσης τον αγαπητό μας φίλο Κυριάκο Ανδρέου για το ανθρωπιστικό του έργο για τους «αγνοουμένους»… Ο Κυριάκος Ανδρέου κάνει μια ομιλία και ζητά από τους ανθρώπους να μιλήσουν και λέει «Δεν υπάρχει τίποτε για να φοβηθείτε – έχω μιλήσει και έχω δείξει και έχω αποδείξει ότι δεν θα γίνει τίποτε κακό αν μιλήσετε και μοιραστείτε αυτά που γνωρίζετε… Με αυτές τις προσπάθειες, φέρνουμε λίγη ειρήνη στους συγγενείς των «αγνοουμένων» που θα πάρουν τα οστά και θα κάνουν κατάλληλες ταφές και οι αγαπημένοι τους θα έχουν ένα αξιοπρεπή τάφο…»
Ευχαριστώ το Δήμαρχο Λύσης, κύριο Αντρέα Καουρή που διοργάνωσε αυτή την εκδήλωση και όλους όσους παρευρέθηκαν… Ευχαριστώ τον κύριο Φώτη Φωτίου που μίλησε εκ μέρους του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, κυρίου Νίκου Αναστασιάδη, αναγνωρίζοντας το ανθρωπιστικό και εθελοντικό μου έργο για τους «αγνοουμένους». Ευχαριστώ τον κύριο Ξενοφώντα Καλλή που αφιέρωσε όλη του τη ζωή στην αναζήτηση των «αγνοουμένων» και που έχει παρευρεθεί στην εκδήλωση – έχω μάθει πολλά από αυτόν, από τη μέρα που του πήρα συνέντευξη πριν από 14-15 χρόνια όταν μου είχε πει ότι «Οι αγνοούμενοι δεν είναι ούτε πεθαμένοι, ούτε ζωντανοί. Ζουν στη ζώνη του λυκόφωτος… Αν δεν προσκομίσεις αποδεικτικά θανάτου στου συγγενείς τους, συνεχίζουν να ζουν στη ζώνη του λυκόφωτος...» τα λόγια αυτά σημάδεψαν το έργο μου και σύντομα συνειδητοποίηση πόσο αληθινά είναι καθώς επιδόθηκα σε έρευνες και στις δύο πλευρές του νησιού μας και είδα με τα δικά μου μάτια ότι για να απελευθερώσεις τους συγγενείς από την παράλυση της ζωής τους, χρειαζόμασταν να μάθουμε τι τους συνέβηκε….
Ευχαριστώ όλους τους συγγενείς «αγνοουμένων» - τους αγαπητούς μου φίλου – που παρευρέθηκαν στην εκδήλωση, όπως η Χριστίνα Παύλου Σολωμή Πατσιά, ο Αντρέας Σύζινος, η Κατερίνα Αντωνά, η Χρυστάλλα Κυριάκου, ο Κόκος Γερόπαπας… Επίσης ευχαριστώ τον ψυχολόγο της ΔΕΑ Παναγιώτη Μέσσιο που επίσης παρευρέθηκε στην εκδήλωση…
Ο Δήμος Λύσης ήταν ο πρώτος δήμος στην Κύπρο που τίμησε το έργο μας και αφιέρωσε ένα ολόκληρο βράδυ και μια πλατφόρμα σε εμάς για να μιλήσουμε για το πως διεκπεραιώνουμε το ανθρωπιστικό μας έργο και να καλέσουμε όλους να μιλήσουν και να μοιραστούμε αυτά που ξέρουν…
Το τηλέφωνο μου στη CYTA είναι 99 966518… Τηλεφωνήστε μου αν αποφασίσετε να μοιραστείτε κάτι που γνωρίζετε, επώνυμα ή ανώνυμα…
Photo: Παρουσίαση στην εκδήλωση για το πως βρήκαμε τόπους ταφής Τουρκοκυρπίων και Ελληνοκυπρίων "αγνοουμένων"...

(*) Article published in the POLITIS newspaper in Greek language on the 27th of January, 2019 – Sunday. A similar article was published in the YENİDÜZEN newspaper in Turkish language on the 14th of December 2018 and the link is:

http://www.yeniduzen.com/amacimiz-adamizin-yaralarini-sarmak-109848h.htm

Wise words from Joseph Kassapis that fall on deaf ears…

Wise words from Joseph Kassapis that fall on deaf ears…

Sevgul Uludag

caramel_cy@yahoo.com

Tel: 99 966518

I discovered Joseph Kassapis on Facebook and I was simply amazed with his wise words… Every few days, he would write something that would make me want to publish everything he wrote so that more people would read them and hope that his wise words would not fall on deaf ears…
I want to offer a glimpse into his thinking and writing – as Cypriots, we are lucky to have people like him since it calls on wisdom rather than falling into the trap of the `nationalisms… It opens your eyes and invites you to think, to think differently, to use your brains in order to see what has been going on in Cyprus… Here is some of Joseph Kassapis writing on the wall – his wise words falling on deaf ears… Let me quote Joseph Kassapis here:
"The idea of my whole life being lived in / in the shadow of the Cyprus problem ... and Ending joylessly without the final relief of seeing the Day it will End, after seeing so many loved ones pass away without this consolation for their life-long troubles courtesy of the "Cyprus Problem", is getting more terrifying as the possibility gets more and more likely. I have done nothing wrong to, and did everything right not to, deserve this. I loved Cyprus and respected all Cypriots irrespective of ethnicity (- for me they are all firstly and mostly, and increasingly only, Cypriot), abhorred and condemned violence from all sides, was law abiding, harmed nobody and condemned harm on anybody, upheld and defended democracy, was loyal to Cyprus, ... I did nothing to deserve this, the Cyprus Problem. It is others who erred and offended, committed the crimes and caused the consequences. Why am I bearing them? I, and so many innocent others like me."

WHAT DIFFERENCE IT WOULD HAVE MADE…
"When you think what difference it would have made if the Cyprus Republic had had the seriousness, the sense, or the guts - not sure which one (more than the others) - to punish the First Greek Cypriot who harmed the First Turkish Cypriot; or the Second; or Third; ... or 100th; ... or 1000th.
What tremendous difference in the way it would think of itself and we & others would think of it; to its self-confidence, its credibility, its moral standing. To TCs' confidence and trust in it, acceptance of it; their feeling of security, of self-worth as citizens, of their being valued as equal citizens, considered by the State as the equals of GCs. To (the Credibility of) Turkey's claim to fill the void: to be protectors of those the Republic utterly, abysmally failed to.
If only as a society we had the Guts ... Which of course pre-requires Will. Which in turn requires Understanding. Which takes us back to ... what we ultimately seem to want (lack): QUALITY.
If only ..."

VISIT TO KORMAKITIS…
"When last weekend I visited my northern village of Kormakitis close to the cape bearing its name and went on a walk with a brother and cousin at a fantastic spot along a wooded ridge overlooking the sea on both sides (about where the distance between Cyprus and Turkey is at its minimum) just after a strong shower that left the sky extraordinarily clear in late afternoon soon progressing to early evening as the sun set and darkness fell, the lights of what must have been villages on the slopes of the coastal mountains on the Turkish mainland opposite were not all that dimmer from the exceptionally bright ones shimmering on the Akamas peninsula across the Morphou bay.
So close!
Yet their reality, or significance, had so remarkably been totally lost about 60 year ago on the mindless fools and fanatics who, on taking unilaterally the fate of Cyprus upon them, behaved as if those massive mountains and the massive country and people and army behind them, with their massive keenness and eagerness and readiness, and ability - shrouded with a legal right or ground or claim or argument or excuse - to pounce and end forever life on the island as we knew it, did not exist. It could well have been a clear night like that, with the lights across the northern sea showing as if within a stone's throw, when very close to the very spot where we stood a bunch of some of the worst of these brainless patriots had exterminated the whole of a large peaceful TC family - minus the mother who survived to tell the story - to further their pure Greek Turkey-blind vision for our multi-ethnic island. [Note: Those poor TC sheep tenders were not to be their only or last victims; they effectively were also the killers of the bunch of innocent GCs from the area that the TCs executed in cold blood shortly after the Turkish army arrived at my village (-that is, apart from any other TCs they may have gone on to kill later, or killed before; and any other GCs the TCs may have killed in reprisal)].
They played with fire like no children ever did or could. They pushed with unimaginable recklessness for the most elusive, most remote, most nebulous, most doubtful vision ignoring, failing to see, the biggest, closest, most concrete, most unmistakeable reality dominating the landscape- the mammoth in the room. They knew or must have known Turkey could and would come, and if it came it could not be stopped and ever be made to leave. Yet they proceeded happily to do EXACTLY AND ALL OF WHAT TURKEY NEEDED TO COME. And to come in a way and on a basis that few if any outsiders would substantively question.
So absolutely clear, the gigantic danger, the risks. So absolutely corresponding the blindness to them, the oblivion of the people in question.
Must have taken a hell of a blinding force. NATIONALISM!"

COUNTRIES AND "COUNTRIES"…
"Germany last week convicted a 95-year-old for serving as a mere lowly guard in a WW2 concentration camp 3 quarters of a century ago. A self-respecting State, learning lessons from its disasters. Punishing those who harmed it, even though the harm they caused it - at least the material, tangible part - has by now been fully repaired.
Cyprus the last half century plus has not convicted, tried or even investigated, or even questioned or stigmatised in any way, its destroyers- from top instigators and leaders down to the lowest/last/least EOKA B terrorist; far from it, it rewarded many of them, especially the ring leaders, with massive rewards. Even though the harm caused was total and totally irreversible. A pseudo-state, lacking self-respect, and incapable of learning…"

ABOUT "HERO-FICATION INDUSTRY"…
"Our thriving Hero-fication Industry's depressing explanation: our severe Depression about Us.
It may seem to some - this constant proclaiming of more and more of our own, mostly once dead of course, as Heroes - a harmless part of our celebrated propensity for excess. It's not. It's much, much worse. Its causes, sources, explanations and motives, are several, all unflattering. Here are some:
First, it's another expression of our beloved national sport: self-elevation. A people with so many heroes is a heroic people ... (true to its gloriously heroic ancestry).
Secondly, it's a cunning device of a class of people who caused, did not lose and often profited from our national catastrophe to placate and cajole and pacify the victims and/or their families, to check and forestall any thoughts and tendencies of seeking justice to be done.
Thirdly, it implies that the other side - the opponents of Heroes - are Villains. That we are the virtuous side in the Right, and they the vicious side in the Wrong.
4th, partly covered by the previous 3 (especially 1 and 3), it helps obscure our guilt for terrible crimes, AND - AS IMPORTANTLY IF NOT MORE - our guilt at turning a blind eye and never punishing those crimes.
5th, (also overlapping with some of the aforementioned), it shows our inability and/or unwillingness to acknowledge the merciless universal law of association between Cause and Consequence. Desperate to avoid the Death being a Wasted, Needless, Avoidable, Pointless death caused directly by our actions, we call them Heroes, implying a totally different context and manner and purpose of death. Attributing value to the death, when there is none.
6th, it perpetuates the divided status quo, encouraging our people to vote No to any proposed Solution plan, convinced it's grossly unfair (reawarding the Criminal side for its crimes against the Heroic side), and creating a revulsion making it seem and feel inconceivable to coexist - as Heroes/Victims - with the Villains/Perpetrators.
7th, (also overlapping with ... above), it helps ensure the elite is left free to enjoy its vast corruptly obtained riches and privileges, while the working classes are distracted ... chewing on the bone of "hero" thrown their way ... happy to go on living on (false) honour.
8th, the hero proclaimers honour themselves through honouring others; in the sense that the confer-or of an honour, as giver, is in the party in the superior position relative to the conferee.
9th, the awarder also profits in more tangible, material ways, like ... VOTES; expecting a return of favours from the award-ee and his family/circle.
10th, political parties use as a tool to keep the faithful loyal. Awarding honours to buy loyalty.
11th, ... simply low IQ.
At least low, critically low, on critical parts/aspects of it (IQ).
Lastly, and Most, rather than Least:
Out of our severe Depression about us, our mess. Pretending to think the most of ourselves when we in fact think least; when we know very well Who We Are, and how Who We Are brought us to Where We Are ...
Trying to hide our extremely low self esteem ..."
And last, a comment about why he tries to analyse:
"I do try to analyse. And reason. Strong views, but always backed by arguments. With which one can agree or disagree. I hate Half Truths and hypocrisy. Especially about what has ruined our country, and especially from those who did the ruining. And there is a hell of a lot of it ..."
Thanks so much dear Joseph Kassapis… You create wisdom and hope on this barren land full of pretence and hypocrisy… Thank you for who you are and for speaking the truth… We are grateful for that…

15.12.2018

Photo: Joseph Kassapis

(*) Article published in the POLITIS newspaper on the 20th of January 2019, Sunday. Part of this article was published on my pages in YENİDÜZEN newspaper in Turkish called "Cyprus: The Untold Stories" on the 30th of November 2018 and here is the link:

http://www.yeniduzen.com/kayiplarini-birlikte-arayan-kibrislilar-sri-lankalilara-umut-isigi-oldu-13300yy.htm

Σοφά λόγια από τον Ιωσήφ Κασάπη που πέφτουν στο κενό …

Σοφά λόγια από τον Ιωσήφ Κασάπη που πέφτουν στο κενό …

Sevgul Uludag

caramel_cy@yahoo.com

Τηλ: 99 966518

Ανακάλυψα τον Ιωσήφ Κασάπη στο Facebook και έμεινα έκπληκτη με τα σοφά του λόγια… Κάθε μερικές μέρες γράφει κάτι που με κάνει να θέλω να δημοσιεύσω όλα όσα έγραψε, έτσι ώστε περισσότεροι άνθρωποι να τα διαβάσουν και ελπίζοντας ότι τα σοφά του λόγια δε θα πέσουν στο κενό…
Θέλω να σας προσφέρω μια ματιά στη σκέψη και τη γραφή του – ως Κύπριοι είμαστε τυχεροί που έχουμε ανθρώπους σαν και αυτόν αφού επικαλείται τη σοφία αντί να πέσει στην παγίδα των «εθνικισμών»… Ανοίγει τα μάτια και μας προσκαλεί να σκεφτούμε διαφορετικά, να χρησιμοποιήσουμε το μυαλό μας για να δούμε τι συμβαίνει στην Κύπρο… Εδώ είναι μερικά από τα λόγια του Ιωσήφ Κασάπη από τον τοίχο του – τα σοφά του λόγια που πέφτουν στο κενό… Επιτρέψτε μου να παραθέσω τον Ιωσήφ Κασάπη εδώ:
«Η ιδέα ότι ολόκληρη μου η ζωή βιώθηκε στη σκιά του Κυπριακού προβλήματος … και να Τελειώνει άχαρα χωρίς την τελική ανακούφιση να δω τη Μέρα που θα Τελειώσει, μετά που είδα τόσους αγαπημένους να πεθαίνουν χωρίς αυτή την παρηγοριά για τα δια βίου προβλήματα χάρη στο «Κυπριακό Πρόβλημα», γίνεται όλο και πιο τρομακτική καθώς η πιθανότητα γίνεται όλο και πιο πιθανή. Δεν έχω κάνει τίποτε λάθος, και έκανα τα πάντα για να μην το αξίζω αυτό. Αγαπούσα την Κύπρο και σεβόμουν όλους τους Κύπριους άσχετα με την εθνότητα (- για μένα είναι όλοι πρώτα και κύρια, και όλο και περισσότερο μόνον, Κύπριοι), αποστρεφόμουν και καταδίκαζα τη βία από όλες τις πλευρές, ήμουν νομοταγής, δεν έβλαψα κανένα, δεν θέλησα κακό για κανένα, διατήρησα και υπερασπίστηκα τη δημοκρατία, ήμουν πιστός στην Κύπρο, … Δεν έκανα τίποτε για να μου αξίζει αυτό, το Κυπριακό Πρόβλημα. Είναι οι άλλοι που έσφαλαν και πρόσβαλλαν, διέπραξαν τα εγκλήματα και προκάλεσαν τις συνέπειες. Γιατί τα αντέχω εγώ; Εγώ, και τόσοι άλλοι αθώοι σαν εμένα.»

ΤΙ ΔΙΑΦΟΡΑ ΘΑ ΕΚΑΝΕ…
«Όταν σκέφτεσαι τι διαφορά θα έκανε αν η Κυπριακή Δημοκρατία είχε την σοβαρότητα, τη λογική ή τα κότσια – δεν είμαι σίγουρος πιο (περισσότερο από τα άλλα) – να τιμωρήσει τον Πρώτο ΕλληνοΚύπριο που έβλαψε τον Πρώτο ΤουρκοΚύπριο; ή το Δεύτερο; ή τον Τρίτο; … ή 100ο; … ή 1000ο.
Τι τεράστια διαφορά στον τρόπο που θα σκεφτόταν η ίδια και εμείς και άλλοι θα σκεφτόμασταν για αυτή; Για την αυτοπεποίθηση της, την αξιοπιστία της, την ηθική της στάση. Για την αυτοπεποίθηση και την εμπιστοσύνη των ΤΚ σε αυτή, την αποδοχή της, το αίσθημα ασφάλειας τους, την αυτοεκτίμησης τους ως πολίτες, ότι θεωρούνται ως ισότιμοι πολίτες, ότι θεωρούνται ως ίσοι με τους ΕΚ από το Κράτος. Προς την (αξιοπιστία της) αξίωσης της Τουρκίας να γεμίσει το κενό: να είναι προστάτες εκείνων που η Δημοκρατία απέτυχε εντελώς και παταγωδώς να προστατεύσει.
Αν ως κοινωνία είχαμε τα Κότσια… Πράγμα που προαπαιτεί Θέληση. Η οποία με τη σειρά της απαιτεί Κατανόηση. Που μας οδηγεί πίσω σε … αυτό που τελικά φαίνεται να θέλουμε (αλλά υπάρχει έλλειψη): ΠΟΙΟΤΗΤΑ.
Αν μόνο…»

ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΟΝ ΚΟΡΜΑΚΙΤΗ…
«Όταν το περασμένο Σαββατοκύριακο επισκέφτηκα το βόρειο χωριό μου Κορμακίτης, κοντά στο ακρωτήρι που φέρει το όνομα του και πήγα βόλτα με ένα αδελφό και ξάδελφο σε μια φανταστική τοποθεσία κατά μήκος μιας δασώδους κορυφογραμμής με θέα τη θάλασσα και στις δύο πλευρές (κοντά στο σημείο όπου η απόσταση μεταξύ Κύπρου και Τουρκίας είναι η μικρότερη) αμέσως μετά από μια δυνατή μπόρα που άφησε τον ουρανό εξαιρετικά καθαρό αργά το απόγευμα προς νωρίς το βράδυ, καθώς ο ήλιος έδυε και έπεφτε το σκοτάδι, τα φώτα του τι θα πρέπει να ήταν χωριά στις πλαγιές των παράκτιων βουνών στην ηπειρωτική Τουρκία απέναντι δεν ήταν πιο θολά από τα εξαιρετικά λαμπερά φώτα που λαμπύριζαν στην χερσόνησο του Ακάμα στην άλλη πλευρά του κόλπου της Μόρφου.
Τόσο κοντά!
Ωστόσο η πραγματικότητα τους, ή η σπουδαιότητα τους, έχει χαθεί τόσο εντυπωσιακά πριν από περίπου 60 χρόνια από ανόητους ηλιθίους και φανατικούς που λαμβάνοντας μονομερώς τη μοίρα της Κύπρου πάνω τους, συμπεριφέρθηκαν σαν πως και εκείνα τα ογκώδη βουνά και η τεράστια χώρα και άνθρωποι και στρατός πίσω τους, με τον τεράστιο ζήλο και προθυμία και ετοιμότητα τους, και ικανότητα τους – περιτριγυρισμένοι από το νόμιμο δικαίωμα ή έδαφος ή αξίωση ή επιχείρημα ή δικαιολογία – να αναχαιτίσουν και να τελειώσουν για πάντα τη ζωή όπως τη ξέραμε στο νησί, δεν υπήρχαν. Θα μπορούσε να ήταν μια καθαρή νύκτα σαν εκείνη, με τα φώτα στην άλλη πλευρά της βόρειας θάλασσας να δείχνουν σαν σε απόσταση αναπνοής, όταν πολύ κοντά στο σημείο που στεκόμασταν μια ομάδα των χειροτέρων από εκείνους τους άμυαλους πατριώτες είχε εξοντώσει μια ολόκληρη μεγάλη ειρηνική οικογένεια ΤΚ – εκτός της μητέρας που επέζησε για να πει την ιστορία – για να εντείνει την καθαρή Ελληνική Τουρκική τυφλή όραση για το πολυεθνικό νησί μας. (Σημείωση: Εκείνοι οι φτωχοί ΤΚ βοσκοί δεν θα ήταν τα μοναδικά ή τελευταία τους θύματα. Στην πραγματικότητα ήταν και οι δολοφόνοι της ομάδας αθώων ΕΚ από την περιοχή που οι ΤΚ εκτέλεσαν εν ψυχρώ λίγο μετά την άφιξη του Τουρκικού στρατού στο χωριό μου (-δηλαδή, πέραν των άλλων ΤΚ που μπορεί να είχαν σκοτώσει αργότερα, ή σκότωσαν πριν, και οποιωνδήποτε άλλων ΕΚ που μπορεί να είχαν σκοτώσει οι ΤΚ σε αντίποινα)).
Έπαιξαν με τη φωτιά όπως τα παιδιά δεν έπαιξαν ή μπορούσαν να παίξουν ποτέ. Πίεσαν με την πιο απίστευτη απερισκεψία για το πιο φευγαλέο, πιο απομακρυσμένο, πιο ομιχλώδες, πιο αμφιλεγόμενο όραμα που αγνοούσε, παρέλειπε να δει τη μεγαλύτερη, πλησιέστερη, πιο συγκεκριμένη, πιο αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα που κυριαρχούσε στο τοπίο – το μαμούθ στο δωμάτιο. Ήξεραν ή πρέπει να γνώριζαν ότι η Τουρκία μπορούσε και θα ερχόταν, και αν ερχόταν δεν θα μπορούσε να σταματηθεί και να αναγκαστεί ποτέ να φύγει. Ωστόσο προχώρησαν με ευχαρίστηση να κάνουν ΑΚΡΙΒΩΣ ΚΑΙ ΟΛΑ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝ Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΡΘΕΙ. Και να έρθει με ένα τρόπο και σε μια βάση που λίγοι, αν κάποιοι, ξένοι θα αμφισβητούσαν ουσιαστικά.
Τόσο απόλυτα σαφής, ο γιγαντιαίος κίνδυνος, τα ρίσκα. Έτσι απολύτως αντιστοιχούσε η τύφλωση σε αυτούς, όπως η λήθη των εν λόγω ανθρώπων.
Πρέπει να χρειάστηκε μια απίστευτη τυφλή δύναμη. Ο ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ!»

ΧΩΡΕΣ ΚΑΙ «ΧΩΡΕΣ»…
«Την περασμένη βδομάδα η Γερμανία καταδίκασε ένα 95χρονο επειδή υπηρέτησε ως απλός φρουρός σε ένα στρατόπεδο συγκεντρώσεως του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου πριν από τρία τέταρτα του αιώνα. Ένα Κράτος που σέβεται τον εαυτό του, μαθαίνει μαθήματα από τις καταστροφές του. Τιμωρεί εκείνους που το έβλαψαν, παρόλο που η ζημιά που του προκάλεσαν – τουλάχιστον η υλική, απτή πλευρά – έχει ήδη επιδιορθωθεί πλήρως.
Η Κύπρος τον τελευταίο μισό και επιπλέον αιώνα δεν έχει καταδικάσει, δικάσει ή ακόμα και ερευνήσει, ή ακόμα και ανακρίνει ή στιγματίσει με οποιοδήποτε τρόπο τους καταστροφείς του – από τους κορυφαίους υποκινητές και ηγέτες μέχρι τον χαμηλότερο/τελευταίο/ελάχιστο τρομοκράτη της ΕΟΚΑ Β. Πέρα από αυτό, έχει ανταμείψει πολλούς από αυτούς, ειδικά τους ηγέτες του δακτυλίου, με τεράστιες ανταμοιβές. Παρόλο που η ζημιά που προκλήθηκε ήταν ολική και εντελώς μη αναστρέψιμη. Ένα ψευδο-κράτος, που δεν έχει αυτοσεβασμό, και είναι ανίκανο να μάθει…»

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ «ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΗΡΩ-ΠΟΙΗΣΗΣ»
«Η καταθλιπτική εξήγηση της ακμάζουσας μας Βιομηχανίας Ηρω-ποίησης: η σοβαρή μας Κατάθλιψη για Εμάς.
Μπορεί να φανεί σε μερικούς – αυτή η διαρκής ανακήρυξη όλο και περισσοτέρων δικών μας, ως επί το πλείστων αφού έχουν πεθάνει φυσικά, ως Ήρωες – ένα ακίνδυνο μέρος της διάσημης τάσης μας για υπερβολή. Δεν είναι. Είναι πολύ, πολύ χειρότερο. Τα αίτια, οι πηγές οι εξηγήσεις και κίνητρα, είναι πολλά, όλα μη κολακευτικά. Εδώ είναι μερικά:
Πρώτο, είναι μια άλλη έκφραση του αγαπημένου μας εθνικού αθλήματος: αυτό-ανύψωση. Ένας λαός με τόσους πολλούς ήρωες είναι ένας ηρωικός λαός … (πιστός στην ένδοξη ηρωική του καταγωγή).
Δεύτερο, είναι ένα πονηρό τέχνασμα μιας τάξης ανθρώπων που προκάλεσαν, δεν έχασαν και συχνά κέρδισαν από την εθνική μας καταστροφή για να εξευμενίσουν και να καλοπιάσουν και σιωπήσουν τα θύματα και/ή τις οικογένειες τους, να ελέγξουν και να αποτρέψουν οποιεσδήποτε σκέψεις και τάσεις για αναζήτηση δικαιοσύνης.
Τρίτο, υπονοεί ότι η άλλη πλευρά, - οι αντίπαλοι των Ηρώων – είναι Κακοποιοί. Ότι είμαστε η ενάρετοι πλευρά με το Σωστό, και είναι η κακιά πλευρά με το Λάθος.
Τέταρτο, που εν μέρει καλύπτεται από τα προηγούμενα 3 (ιδιαίτερα το πρώτο και το τρίτο), βοηθά να συγκαλύπτεται η ενοχή μας για τρομερά εγκλήματα, ΚΑΙ – ΕΞΙΣΟΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΑΝ ΟΧΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ – η ενοχή μας να κλείνουμε τα μάτια και ποτέ να μην τιμωρούμε αυτά τα εγκλήματα.
Πέμπτο, (που επικαλύπτεται με κάποια από τα προαναφερθέντα), δείχνει την ανικανότητα μας και/ή απροθυμία μας να αναγνωρίζουμε το ανελέητο παγκόσμιο νόμο συσχετισμού Αιτίας και Συνέπειας. Απελπισμένοι να αποφύγουμε το Θάνατο, να είναι ένας Χαμένος, Περιττός, Αποφευκτός, Άσκοπος θάνατος που προκλήθηκε άμεσα από τις πράξεις μας, τους αποκαλούμε Ήρωες, υπονοώντας ένα τελείως διαφορετικό πλαίσιο και τρόπο και σκοπό του θανάτου. Αποδίδοντας αξία στο θάνατο, όταν δεν υπάρχει.
Έκτο, διαιωνίζει το διαιρεμένο στάτους κβο, ενθαρρύνοντας το λαό μας να ψηφίσει Όχι σε οποιοδήποτε προτεινόμενο σχέδιο Λύσης, πεπεισμένο ότι είναι κατάφορα άδικο (ξανα-αποδίδοντας την Εγκληματική πλευρά για τα εγκλήματα ενάντια στην Ηρωική πλευρά), και δημιουργώντας μια αποστροφή που κάνει να φαίνεται και να αισθάνεται αδιανόητο να συνυπάρχουν – ως Ήρωες/Θύματα – με τους Κακοποιούς/Δράστες.
Έβδομο, (επίσης επικαλύπτεται με … πιο πάνω), βοηθά να διασφαλιστεί ότι η ελίτ παραμένει ελεύθερη να απολαύσει τα τεράστια πλούτη και προνόμια που αποκτήθηκαν διεφθαρμένα, ενώ αποσπάται η προσοχή των εργατικών τάξεων … μασώντας το κόκκαλο του «ήρωα» που τους έριξαν … ευτυχισμένοι να συνεχίσουν να ζουν με αυτή την (ψεύτικη) τιμή.
Όγδοο, οι ανακηρυκτές ηρώων τιμούν τους εαυτούς τους μέσα από το να τιμούν άλλους, με την έννοια ότι αυτός που απονέμει μια τιμή, ως δότης, είναι στην ομάδα με την ανώτερη θέση σε σχέση με τον παραλήπτη.
Ένατο, ο βραβευτής επίσης κερδίζει σε πιο απτούς, υλικούς τρόπους, όπως … ΨΗΦΟΥΣ, αναμένοντας ανταπόδοση των ευνοιών από τον βραβευμένο και την οικογένεια/κύκλο του.
Δέκατο, τα πολιτικά κόμματα χρησιμοποιούν ως εργαλείο για να κρατήσουν τους πιστούς, πιστούς. Η απονομή τιμών αγοράζει αφοσίωση.
Εντέκατο, … απλά χαμηλό IQ.
Τουλάχιστον χαμηλό, εξαιρετικά χαμηλό, πάνω σε κρίσιμα μέρη/πτυχές του (IQ).
Τέλος, και Περισσότερο, παρά Ελάχιστο:
Από τη σοβαρή μας Κατάθλιψη για εμάς, το χάος μας. Προσποιούμενοι ότι σκεφτόμαστε το καλύτερο για τον εαυτό μας ενώ στην πραγματικότητα σκεφτόμαστε το λιγότερο. Όταν γνωρίζουμε πολύ καλά Ποιοι Είμαστε, και πως το Ποιοι Είμαστε μας έφερε στο σημείο Που Βρισκόμαστε …
Προσπαθώντας να κρύψουμε την εξαιρετικά χαμηλή αυτοεκτίμηση μας …»
Και τέλος, ένα σχόλιο για το λόγο που προσπαθεί να αναλύσει:
«Προσπαθώ να αναλύσω. Και να εκλογικεύσω. Ισχυρές απόψεις, αλλά πάντοτε υποστηριζόμενες από επιχειρήματα. Με τα οποία μπορεί κάποιος να συμφωνεί ή να διαφωνεί. Μισώ τις Μισές Αλήθειες και την υποκρισία. Ειδικά για αυτά που έχουν καταστρέψει τη χώρα μας, και ειδικά από εκείνους που έκαναν την καταστροφή. Και υπάρχει πάρα πολλή καταστροφή …»
Σε ευχαριστώ τόσο πολύ αγαπητέ μου Ιωσήφ Κασάπη… Δημιουργείς σοφία και ελπίδα σε αυτή την άγονη γη που είναι γεμάτη με προσποίηση και υποκρισία… Σε ευχαριστώ για το ποιος είσαι και που λες την αλήθεια… Είμαστε ευγνώμονες για αυτό…


Photo: Joseph Kassapis

(*) Article published in the POLITIS newspaper on the 20th of January 2019, Sunday. Part of this article was published on my pages in YENİDÜZEN newspaper in Turkish called "Cyprus: The Untold Stories" on the 30th of November 2018 and here is the link:

http://www.yeniduzen.com/kayiplarini-birlikte-arayan-kibrislilar-sri-lankalilara-umut-isigi-oldu-13300yy.htm

Going from one funeral to the next…

Going from one funeral to the next…

Sevgul Uludag

caramel_cy@yahoo.com

Tel: 99 966518

I go from one funeral to the other, all funerals of "missing persons", "missing" Turkish Cypriots and Greek Cypriots…
"Missing" from 1963-64 and 1974…
It is quite significant and interesting that no one is noticing the fact that we are still trying to clean up the mess that has been left over to us and that we carry the burden of half a century on our shoulders…
We carry this burden on our conscience, in our hearts, in our souls…
We carry it and we live in the past and we continue to live in the past since the past has not been cleaned up yet…
And there are "forces" both internal and external on this island who want to keep us where we are – that is, in the past… They don't want us to move together for a future… We live lives for people long gone, we live with memories, we cry for our pain, we think we are the only victims on this land and we are frozen in the deep freeze of history, paralysed and can't even conceptualize a future for all the inhabitants of this land…
Our efforts are not sufficient to compete with the "big politics" of the "mainstream" who are ignoring reconciliation, who are ignoring building an infrastructure for mutual understanding, who are ignoring the fact that we need cooperation on this land, not confrontation…
Most of the time, I feel sad and upset since it's like a race we are losing as Cypriots because we refuse to see the evident: We need clear minded, clean, fresh ideas and crystal clear thinking minds to be able to be visible on this land and to show the real picture instead of those figures resorting to the safe propaganda mechanism that would bring in "votes" or "interests"… Not interests as a whole for this island but interests for themselves, personal interests, interests for their families or their villagers or their neighbours…
A Christmas tree is decorated by the Nicosia Municipality and some relatives of "missing persons" are invited to hang the photos of their "missing" on the tree…
It is a "Greek Cypriot event" and no one bothers to think of all the Turkish Cypriot "missing persons" and even put a symbolic photo of a single Turkish Cypriot "missing" person on that tree…
Perhaps they are afraid of the "backlash" or they don't want to upset the "balances"? Or perhaps it does not even cross their mind to do such a thing which I suspect is the main reason… We are not used to thinking together but only of our "own" community – we do not introduce the "bicommunality" or "multi-culturalism" of our communities and just stick with the same old thing… Which is more safe and more easy… Which does not endanger us… It does not make us lose anything… It's a "perfect sanctuary" and it is what is called the "status quo" on this land. The "status quo" continues but it does not only continue but gets more and more complicated since nothing stays as it is – internal and external conditions affect the "status quo" as it gets more and more consolidated as decades long propaganda, stereotypes, myths, lies, mountains of lies build on top of each other and efforts at dismantling these illusions created by "forces" that want to keep things "as they are" is an endless struggle between "evil" and "goodness"…
At the funerals or in activities about "missing persons" people come and speak to me… They ask me why their "missing" loved one is not found yet and complain about the decades' long wait – some have been waiting for 44 years, some have been waiting for 55 years… All because of this pretence of doing stuff but not actually doing anything. Keeping the status quo… Feeling "safe" in their own little sanctuaries while throwing away the prospect of a whole future of a whole island…
People don't speak, they keep silent. Some people speak… Their words are muffled… Some words we catch and we try to put up so everyone can see but generally such words fall on deaf ears…
We can only ask a few questions and try to think of the answers….
"Who wants us to get stuck in the past?"
"Who wants the status quo to continue?"
"Who has an interest in keeping things as they are?"
One of the most dramatic social media groups I am part of is a group of people from Famagusta (Varosha)…
There, I can see how some people want to keep things as they are while others struggle to put some sense into them and urge them on for something better for Famagusta…
Sometimes I feel like shouting in the group:
"Vreeeeee friends! They want to keep you in the past! They want you to cry forever for your lost Varosha! They don't want you to take action or move anywhere – they want to keep you where you are, as refugees so that they can play with your hopes of getting back Varosha, blaming this or that for not getting it back but keeping you as a pawn in the game to use you! Vreeeee friends! Look around and see for yourselves that they want to keep you locked up in a freezer forever with your dreams of your Ghost Town Varosha!"
You think there is any difference in the Turkish Cypriot community landscape? Of course not… Una Fatsa una rasta as they say – same old story in different forms…
In the social media, the words of the son of a "missing" Turkish Cypriot Mehmet Raif who had "disappeared" on the 21st of December 1963 from his workplace CYTA – he was in the night shift that night – is like an endless cry:
"Why, in such a small, tiny island, you cannot find our missing persons? It has been exactly 55 years since my father Mehmet Raif went to CYTA where he worked. While working there, all of a sudden he "disappeared"… Today the 21st of December is the beginning of those days, 21st of December 1963…
There hasn't been any place where we haven't asked, we haven't investigated… Who took care of what we said? Why can't you find our missing persons in such a tiny island? Perhaps it's because you want to make politics and use those missing persons in your politics?
First of all, I want to say that no one should emigrate outside our island… Something must be done so no one would leave…
If I speak about our family in 1969 my elder brother, in 1971 myself, in 1973 my mother and my younger brother had to emigrate to Australia from our island.
The reason? My father became a martyr in 1963 – to tell you the truth, he went to work one day at CYTA and he never came back… They were giving us his wage and we had rented a house in the area called Marmara in Nicosia and then for a reason we do not know, they cut half the wages they were giving to my mother. As a result of this, we had to move from the house we were renting. We found a garage next to a mandra and we turned it into a house since this was cheaper. We didn't mind. We created three rooms out of a garage – in the bedroom four person, the kitchen and toilet… Due to the necessities I had to become a Turkish Cypriot soldier at the age of 16 in order to get 8 Cypriot Pounds a month. Then I left school since I was going to go to Australia so that I would make 15 Cypriot Pounds a month… We emigrated all the way to the other end of the world… Due to the greediness of these administrations…
I had two sons while I was abroad. Since I love our CYPRUS so much, I came back with my family. My kids went to school, they went to university, they did their military service, they sat in exams and passed and applied for jobs. Both of them were not given jobs. They are both very fluent in English and Turkish but since we did not go and beg some people for jobs, they were not given a job. For the past 20 years, they both work at bet offices. I am not against any kind of job but others who did not deserve were given jobs in the administration but not my sons…"
In the end it is us, the ordinary people who suffer from this partition and this "being locked in the freezer of the past"…
It is people like Raif who suffered all his life because his father was "missing", they lost their house, they lost their country, he had to quit school and he had to quit Cyprus so that his family would survive…
It is people like the refugees from Varosha or from Lyssi or from Paphos who suffered… Or from Limassol…
People losing homes, loved ones, in endless pain and suffering…
It is not the pain of "Turkish Cypriots" or "Greek Cypriots" – it is our common pain all that has happened in the last half century – we all lost. We lost our sons, our fathers, our mothers, our sisters and brothers… We lost our land, our homes, our photographs… We lost everything, having to flee from our homes and live in tents or makeshift garages turned into houses over one night… We lost hopes for a better country… And this is where they want to keep us…
Unless we use our mind and think and question, "Who are making benefits out of all this?"
Definitely not the ordinary Turkish Cypriots or ordinary Greek Cypriots…
So what keeps us from trying to understand that we all lost and that the only way to gain our future is if we come together and think together and act together, refusing to stay in the past and victimise only ourselves and cry for only our own pain…
I go from one funeral to the next… I help bury Turkish Cypriot and Greek Cypriot "missing persons" whom my readers helped to find…
Believe me, their graves are exactly the same: One and a half meters depth, maybe 90 centimetres most the width…
That's the only land we are allocated as we leave this earth and we cannot take anything with us…
I look into these graves and I see the stupidity and absurdity of all these and also see how fragile life is on this land – at any moment, with the click of the fingers of some "forces" anything can blow up out of proportions – they can "create" and "provoke" anything they like on this land, unless we start thinking and using our brains and questioning everything that has happened in the past half century on this island.
Let us become wiser and think more instead of crying only for ourselves…

25.12.2018

Photo: Mehmet Raif at work at CYTA from where he disappeared in December 1963...

(*) Article published in Greek in the POLITIS newspaper on the 13th of January 2019, Sunday. Two similar articles were published in Turkish in the YENİDÜZEN newspaper on my pages entitled "Cyprus: The Untold Stories" on the 25th of December 2018 and on the 2nd of January 2019 and here are the links:

http://www.yeniduzen.com/bu-minnacik-adada-bu-kayiplarimizi-niye-bulmazsiniz-13405yy.htm

http://www.yeniduzen.com/bir-kayip-cenazesinden-oteki-kayip-cenazesine-giderken-13435yy.htm

Πηγαίνοντας από κηδεία σε κηδεία…

Πηγαίνοντας από κηδεία σε κηδεία…

Sevgul Uludag

caramel_cy@yahoo.com

Τηλ: 99 966518

Πάω από κηδεία σε κηδεία, όλες κηδείες «αγνοουμένων ατόμων», «αγνοουμένων» Τουρκοκυπρίων και Ελληνοκυπρίων…
«Αγνοουμένων» από το 1963-64 και 1974…
Είναι πολύ σημαντικό και ενδιαφέρον ότι κανένας δεν παρατηρεί το γεγονός ότι ακόμα προσπαθούμε να καθαρίσουμε το χάος που μας έχουν αφήσει και ότι κουβαλούμε το βάρος μισού αιώνα στους ώμους μας…
Κουβαλούμε αυτό το βάρος στη συνείδηση μας, στις καρδιές μας, στις ψυχές μας…
Το κουβαλούμε και ζούμε στο παρελθόν και συνεχίζουμε να ζούμε στο παρελθόν αφού το παρελθόν δεν έχει ακόμα καθαριστεί…
Και σε αυτό το νησί υπάρχουν «δυνάμεις» τόσο εσωτερικές όσο και εξωτερικές που θέλουν να μας διατηρήσουν εδώ που είμαστε – δηλαδή στο παρελθόν… Δεν μας θέλουν να προχωρήσουμε μαζί για ένα μέλλον… Ζούμε ζωές για ανθρώπους που έχουν πεθάνει από καιρό, ζούμε με τις αναμνήσεις, φωνάζουμε για τον πόνο μας, νομίζουμε ότι είμαστε τα μόνα θύματα σε αυτή τη γη και είμαστε παγωμένοι στον καταψύκτη της ιστορίας, παραλυμένοι και δεν μπορούμε καν να εννοήσουμε ένα μέλλον για όλους τους κατοίκους σε αυτή τη γη…
Οι προσπάθειες μας δεν είναι αρκετές για να συναγωνιστούν με τις «μεγάλες πολιτικές» της «επικρατούσας τάσης» που αγνοούν τη συμφιλίωση, που αγνοούν την οικοδόμηση μιας υποδομής για αμοιβαία κατανόηση, που αγνοούν το γεγονός ότι χρειαζόμαστε συνεργασία σε αυτή τη γη και όχι αντιπαράθεση…
Τον περισσότερο καιρό νιώθω λυπημένη και αναστατωμένη αφού είναι σαν μια κούρσα που χάνουμε ως Κύπριοι αφού αρνούμαστε να δούμε το προφανές: Χρειαζόμαστε ξεκάθαρες, καθαρές, φρέσκες ιδέες και πεντακάθαρα σκεπτόμενα μυαλά για να μπορέσουμε να είμαστε ορατοί σε αυτή τη γη και να δείξουμε την πραγματική εικόνα αντί εκείνες τις φιγούρες που καταφεύγουν στον ασφαλή μηχανισμό προπαγάνδας που θα φέρει «ψήφους» ή «συμφέροντα»… Όχι συμφέροντα για ολόκληρο το νησί, αλλά συμφέροντα για τους εαυτούς τους, προσωπικά συμφέροντα, συμφέροντα για τις οικογένειες τους ή τους συγχωριανούς τους ή τους γείτονες τους…
Ένα Χριστουγεννιάτικο δέντρο έχει στολιστεί από το Δήμο Λευκωσίας και κάποιοι συγγενείς «αγνοουμένων» προσκλήθηκαν να κρεμάσουν φωτογραφίες των «αγνοουμένων» τους πάνω στο δέντρο…
Είναι ένα «Ελληνοκυπριακό γεγονός» και κανένας δεν μπαίνει στον κόπο να σκεφτεί όλους τους Τουρκοκύπριους «αγνοούμενους», ούτε καν να μπει συμβολικά μια φωτογραφία ενός Τουρκοκύπριου «αγνοούμενου» σε εκείνο το δέντρο…
Ίσως φοβούνται την «αντίδραση» ή δεν θέλουν να διαταράξουν τις «ισορροπίες»; Ή ίσως δεν περνά καν από το μυαλό τους να κάνουν κάτι τέτοιο, που υποψιάζομαι ότι είναι ο κύριος λόγος… Δεν είμαστε συνηθισμένοι να σκεφτόμαστε μαζί, αλλά μόνο για τη «δική» μας κοινότητα – δεν εισάγουμε την «δικοινοτικότητα» ή την «πολυ-πολιτισμικότητα» των κοινοτήτων μας και απλά κολλάμε στα ίδια και τα ίδια… Πράγμα που είναι πιο ασφαλές και πιο εύκολο… Που δεν μας θέτει σε κίνδυνο… Δεν μας κάνει να χάσουμε τίποτε… Είναι ένα «τέλειο καταφύγιο» και είναι αυτό που ονομάζεται το «στάτους κβο» σε αυτή τη γη. Το «στάτους κβο» συνεχίζει, αλλά όχι μόνο συνεχίζει αλλά γίνεται όλο και πιο περίπλοκο αφού τίποτε δεν μένει όπως ήταν – οι εσωτερικές και εξωτερικές συνθήκες επηρεάζουν το «στάτους κβο» καθώς εδραιώνεται όλο και περισσότερο καθώς δεκαετίες προπαγάνδας, στερεοτύπων, μύθων, ψεμάτων, βουνών ψεμάτων κτίζονται το ένα πάνω στο άλλο και οι προσπάθειες για διάλυση αυτών των ψευδαισθήσεων που δημιουργούνται από «δυνάμεις» που θέλουν να διατηρήσουν τα πράγματα «ως έχουν» είναι ένας ατέλειωτος αγώνας ανάμεσα στο «κακό» και την «καλοσύνη»…
Στις κηδείες ή σε δραστηριότητες για τους «αγνοουμένους» έρχονται άνθρωποι και μου μιλούν… Με ρωτούν γιατί ο «αγνοούμενος» αγαπημένος τους δεν έχει ακόμα βρεθεί και παραπονιούνται για την μακρά αναμονή δεκαετιών – κάποιοι περιμένουν εδώ και 44 χρόνια, κάποιοι περιμένουν εδώ και 55 χρόνια… Όλα εξαιτίας αυτής της προσποίησης ότι κάνουν κάτι, αλλά δεν κάνουν τίποτε. Διατηρούν το στάτους κβο… Νιώθουν «ασφάλεια» στα δικά τους μικρά καταφύγια, ενώ πετάμε την προοπτική ενός ολόκληρου μέλλοντος ενός ολόκληρου νησιού…
Οι άνθρωποι δεν μιλούν, μένουν σιωπηλοί. Μερικοί άνθρωποι μιλούν… Τα λόγια τους είναι μπερδεμένα… Πιάνουμε κάποιες λέξεις και προσπαθούμε να τα παρουσιάσουμε έτσι ώστε όλοι να μπορούν να τα δουν, αλλά γενικά τέτοια λόγια πέφτουν στο κενό…
Μπορούμε μόνο να ρωτήσουμε μερικές ερωτήσεις και να προσπαθήσουμε να σκεφτούμε τις απαντήσεις…
«Ποιος θέλει να μας κρατήσει κολλημένους στο παρελθόν;»
«Ποιος θέλει να συνεχιστεί το στάτους κβο;»
«Ποιος έχει συμφέρον στη διατήρηση των πραγμάτων ως έχουν;»
Μια από τις πιο δραματικές ομάδες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όπου ανήκω είναι μια ομάδα ανθρώπων από την Αμμόχωστο (Βαρώσι)…
Εκεί, μπορώ να δω πως κάποιοι άνθρωποι θέλουν να διατηρήσουν τα πράγματα ως έχουν, ενώ άλλοι αγωνίζονται να τους βάλουν κάποια λογική και τους παροτρύνουν για κάτι καλύτερο για την Αμμόχωστο…
Κάποτε νιώθω ότι θέλω να φωνάξω στην ομάδα:
«Βρεεεε φίλοι! Θέλουν να σας κρατήσουν στο παρελθόν! Σας θέλουν να κλαίτε για πάντα για το χαμένο σας Βαρώσι! Δεν σας θέλουν να αναλάβετε δράση ή να προχωρήσετε οπουδήποτε – θέλουν να σας κρατήσουν εκεί που είσαστε, ως πρόσφυγες έτσι ώστε να παίζουν με τις ελπίδες σας να πάρετε πίσω το Βαρώσι, κατηγορώντας αυτό ή εκείνο για το γεγονός ότι δεν το παίρνεται πίσω αλλά διατηρώντας σας ως πιόνια στο παιγνίδι για να σας χρησιμοποιούν! Βρεεεε φίλοι! Κοιτάξετε γύρω σας και δείτε μόνοι σας ότι θέλουν να σας κρατούν κλειδωμένους για πάντα σε ένα καταψύκτη με τα όνειρα σας για το Βαρώσι, την Πόλη Φάντασμα!»
Νομίζετε ότι υπάρχει οποιαδήποτε διαφορά στο τοπίο της Τουρκοκυπριακής κοινότητας; Φυσικά και όχι… Ούνα Φάτσα Ούνα Ράτσα όπως λένε – η ίδια ιστορία σε διαφορετική μορφή…
Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα λόγια του γιου του «αγνοουμένου» Τουρκοκύπριου Mehmet Raif που είχε «εξαφανιστεί» στις 21 Δεκεμβρίου 1963 από τον τόπο εργασίας του στη CYTA – ήταν στην νυκτερινή βάρδια εκείνη τη νύκτα – είναι σαν ατέλειωτη κραυγή:
«Γιατί, σε ένα τόσο μικρό, μικροσκοπικό νησί, δεν μπορείτε να βρείτε τους αγνοούμενους μας; Έχουν περάσει ακριβώς 55 χρόνια από τότε που ο πατέρας μου Mehmet Raif πήγε στη CYTA όπου εργαζόταν. Ενώ εργαζόταν εκεί, ξαφνικά «εξαφανίστηκε»… Σήμερα 21 Δεκεμβρίου, είναι η αρχή εκείνων των ημερών, η 21η Δεκεμβρίου 1963…
Δεν υπάρχει τόπος που δεν ρωτήσαμε, που δεν ερευνήσαμε… Ποιος άκουσε αυτά που είπαμε; Γιατί δεν μπορείτε να βρείτε τους αγνοούμενους μας σε ένα τέτοιο μικρό νησί; Ίσως είναι επειδή θέλετε να κάνετε πολιτική και να χρησιμοποιείτε εκείνους τους αγνοούμενους στην πολιτική σας;
Πρώτα απ' όλα, θέλω να πω ότι κανένας δεν πρέπει να μεταναστεύει από το νησί μας… Κάτι πρέπει να γίνει έτσι ώστε κανένας να μην φεύγει…
Αν μιλώ για την οικογένεια μας, ο μεγαλύτερος μου αδελφός το 1969, εγώ το 1971, η μητέρα μου και ο μικρός μου αδελφός το 1973 αναγκαστήκαμε να μεταναστεύσουμε στην Αυστραλία από το νησί μας.
Ο λόγος; Ο πατέρας μου είχε γίνει μάρτυρας το 1963 – για να σας πω την αλήθεια, πήγε στη δουλειά του στη CYTA μια μέρα και ποτέ δεν επέστρεψε… Μας έδιναν το μισθό του και είχαμε ενοικιάσει ένα σπίτι στην περιοχή που ονομάζεται Marmara στη Λευκωσία και μετά για κάποιο λόγο που δεν γνωρίζουμε, μοίρασαν στο μισό το μισθό που έδιναν στη μητέρα μου. Ως αποτέλεσμα, έπρεπε να φύγουμε από το σπίτι που ενοικιάζαμε. Βρήκαμε ένα γκαράζ δίπλα από μια μάντρα και το μετατρέψαμε σε σπίτι αφού ήταν πιο φτηνό. Δεν μας πείραζε. Δημιουργήσαμε τρία δωμάτια σε ένα γκαράζ – στο υπνοδωμάτιο τέσσερα άτομα, κουζίνα και τουαλέτα… Λόγω των αναγκών έπρεπε να γίνω Τουρκοκύπριος στρατιώτης στην ηλικία των 16 έτσι ώστε να παίρνω 8 Κυπριακές Λίρες το μήνα. Μετά έφυγα από το σχολείο αφού θα πήγαινα στην Αυστραλία για να κερδίζω 15 Κυπριακές Λίρες το μήνα… Μεταναστεύσαμε στην άλλη άκρια του κόσμου… Λόγω της απληστίας των διοικήσεων…
Έκανα δύο γιους ενώ ήμουν στο εξωτερικό. Εφόσον αγαπώ τόσο πολύ την ΚΥΠΡΟ μας που επέστρεψα με την οικογένεια μου. Τα παιδιά μου πήγαν στο σχολείο, πήγαν στο πανεπιστήμιο, υπηρέτησαν τη στρατιωτική τους θητεία, κάθισαν και πέρασαν εξετάσεις και έκαναν αίτηση για δουλειές. Και στους δύο τους δεν τους έδωσαν δουλειές. Μιλούν και οι δύο άπταιστα Αγγλικά και Τουρκικά αλλά επειδή δεν πήγαμε να παρακαλέσουμε κάποιους ανθρώπους για δουλειές, δεν τους έδωσαν δουλειά. Για τα τελευταία 20 χρόνια, και οι δύο εργάζονται σε γραφεία στοιχημάτων. Δεν είμαι εναντίον οποιασδήποτε δουλειάς αλλά άλλοι που δεν τους άξιζε, τους έδωσαν δουλειές στη διοίκηση όχι όμως στους γιους μου…»
Στο τέλος είμαστε εμείς, οι απλοί άνθρωποι που υποφέρουμε από αυτή τη διαίρεση και αυτό το «κλείδωμα στον καταψύκτη του παρελθόντος»…
Είναι άνθρωποι όπως ο Raif που υπέφεραν όλη τους τη ζωή επειδή ο πατέρας του ήταν «αγνοούμενος, έχασαν το σπίτι τους, έχασαν τη χώρα τους, έπρεπε να σταματήσει το σχολείο και έπρεπε να φύγει από την Κύπρο έτσι ώστε να επιβιώσει η οικογένεια τους…
Είναι άνθρωποι όπως τους πρόσφυγες από το Βαρώσι ή τη Λύση ή την Πάφο που υπέφεραν… Ή από τη Λεμεσό…
Άνθρωποι που έχασαν τα σπίτια τους, τους αγαπημένους τους, βιώνουν ατέλειωτο πόνο και υποφέρουν…
Δεν είναι ο πόνος των «Τουρκοκυπρίων» ή των «Ελληνοκυπρίων» - ο πόνος μας είναι κοινός, όλα όσα συνέβηκαν τον τελευταίο μισό αιώνα – όλοι έχουμε χάσει. Χάσαμε τους γιους μας, τους πατεράδες μας, τις μητέρες μας, τις αδελφές μας και τους αδελφούς μας… Χάσαμε τη γη μας, τα σπίτια μας, τις φωτογραφίες μας… Χάσαμε τα πάντα, αναγκαστήκαμε να φύγουμε από τα σπίτια μας και να ζούμε σε αντίσκηνα και αυτοσχέδια γκαράζ που μετατρέψαμε σε σπίτια σε μια νύχτα… Χάσαμε τις ελπίδες για μια καλύτερη χώρα… Και εδώ είναι που θέλουν να μας κρατήσουν…
Εκτός αν χρησιμοποιήσουμε το μυαλό μας και σκεφτούμε και αναρωτηθούμε «Ποιοι αποκομίζουν οφέλη από όλα αυτά;»
Σίγουρα δεν είναι οι απλοί Τουρκοκύπριοι ή οι απλοί Ελληνοκύπριοι…
Άρα, τι μας εμποδίζει να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε ότι όλοι έχουμε χάσει και ότι ο μόνος τρόπος να κερδίσουμε το μέλλον μας είναι να έρθουμε μαζί και να δράσουμε μαζί, να αρνηθούμε να μείνουμε στο παρελθόν και να θυματοποιούμε μόνο τους εαυτούς μας και να κλαίμε μόνο για το δικό μας πόνο…
Πάω από τη μια κηδεία στην επόμενη… Βοηθώ να θάψουμε Τουρκοκύπριους και Ελληνοκύπριους «αγνοούμενους» τους οποίους οι αναγνώστες μου βοήθησαν να βρεθούν…
Πιστέψτε με, οι τάφοι τους είναι ακριβώς οι ίδιοι: ενάμιση μέτρο βάθος, ίσως το πολύ 90 εκατοστά πλάτος…
Αυτή είναι η μόνη γη που μας κατανέμεται καθώς φεύγουμε από αυτή τη γη και δεν μπορούμε να πάρουμε τίποτε μαζί μας…
Κοιτάζω αυτούς τους τάφους και βλέπω την ηλιθιότητα και τον παραλογισμό όλων αυτών και επίσης βλέπω πόσο εύθραυστη είναι η ζωή σε αυτή τη γη – ανά πάσα στιγμή, με το κτύπημα των δακτύλων κάποιων «δυνάμεων» οτιδήποτε μπορεί να ανατιναχθεί δυσανάλογα – μπορούν αν «δημιουργήσουν» και να «προκαλέσουν» οτιδήποτε θέλουν σε αυτή τη γη, εκτός αν αρχίσουμε να σκεφτόμαστε και να χρησιμοποιούμε τα μυαλά μας και να αμφισβητούμε τα πάντα που έχουν συμβεί τον τελευταίο μισό αιώνα σε αυτό το νησί.
Ας γίνουμε πιο σοφοί και ας σκεφτόμαστε περισσότερο αντί να κλαίμε μόνο για τους εαυτούς μας…

Photo: Ο Mehmet Raif εργαζόταν στη CYTA από όπου εξαφανίστηκε το Δεκέβρη του 1963…

(*) Article published in Greek in the POLITIS newspaper on the 13th of January 2019, Sunday. Two similar articles were published in Turkish in the YENİDÜZEN newspaper on my pages entitled "Cyprus: The Untold Stories" on the 25th of December 2018 and on the 2nd of January 2019 and here are the links:

http://www.yeniduzen.com/bu-minnacik-adada-bu-kayiplarimizi-niye-bulmazsiniz-13405yy.htm

http://www.yeniduzen.com/bir-kayip-cenazesinden-oteki-kayip-cenazesine-giderken-13435yy.htm

Historical visits to the mass graves `created` in the name of `revenge`…

Historical visits to the mass graves `created` in the name of `revenge`…

Sevgul Uludag

caramel_cy@yahoo.com

Tel: 99 966518

We get on the bus together in the morning on the 5th of December 2018, Wednesday to go on a visit to three mass graves…
We, meaning, the relatives of `missing` persons and victims of war, political parties and the media… We have helped the Slovak Embassy and the political parties to organize these visits to the mass graves as TOGETHER WE CAN, the bi-communal association of relatives of missing persons and victims of war. And today Michalis Yiangou Savva, Sevilay and Mustafa Berk, Christina Pavlou Solomi Patsia, Christos Efthymiou are present, the ones who lost their loved ones in 1964 and in 1974… We move together to show that we can work together for peace and reconciliation and to heal the wounds of our island… That we can talk about the past – the whole truth, not half-truths, not hiding what happened to this or that community but reflecting on what happened to both main communities of our country.
The three mass graves we will visit have been `created` as a sign of `revenge` - one in Voroklini and the two others in the Galatia lake…
We drive to Voroklini where Eleni Michael meets us and all together we go to the site of the well where 11 Turkish Cypriots had been killed and buried back on the 14th of May 1964 as `revenge` for the killing of the son of the chief of Nicosia police, Pantelides and the two Greek officers within the walled city of Famagusta on the 12th of May 1964…
On the bus with us is Djelal Dimililer whose father Kamil Raif Dimililer was also amongst those 11 on the `missing bus` - the chauffeur was called `Yusufga` (Yusuf) and he had 10 passengers on the bus, taking them from Larnaca to Dhekelia British Military Bases where they worked as policemen…
The bus could not reach its final destination – it was kidnapped and the 11 Turkish Cypriots going to work from Larnaca to Dhekelia were killed and buried here, in this well that is closed now after the exhumations done back in 2007 by the Cyprus Missing Persons' Committee and after remains found here were returned for burial to the relatives.
Djelal was barely eight years old and he was amongst the relatives we had taken here, next to the well to plant some olive trees…
The first olive tree we had planted on the well was back on the 8th of March 2009 as Turkish Cypriot and Greek Cypriot women, as `Hands Across the Divide` and Eleni Michael would take care of this olive tree planted in the mouth of the well, watering it so it would not die… The following year on the 14th of May 2010, we had taken the relatives of `missing persons` whose remains had been found in this well… They too, would plant their own olive trees around the well and Eleni Michael, from the `Nea Genia Club` would take care of them as well… In those days, our dear friend Michalis Kirlitchas was alive and helped to welcome the Turkish Cypriots in Oroklini where he was living… Kirlitchas was from Lefkoniko, a progressive Greek Cypriot whose paintings told stories of Lefkoniko and stories from the world – he passed away a few years ago, may he rest in peace…
We would continue to visit this site and the former mukhtar would greet us together with Eleni…
The bus cannot go near the field where the well was, since the dirt tracks are flooded so we get off and walk in the mud in order to reach the well…
Here I would give information about this mass grave, the Slovak Ambassador Jan Skoda would read the joint declaration of the Turkish Cypriot and Greek Cypriot political parties and we would lay flowers in memory of those killed and buried in this well…
The location of the well was found by Xenophon Kallis, the Assistant to the Greek Cypriot member of the CMP at that time… Oroklini was a `tough` village so it was not so easy to find information about killings and burial sites in this village… Kallis had to work hard to try to locate the place of this well… There was a huge pipe passing very close to the well, bringing desalinated water from Larnaca to Nicosia but because they had an experienced bulldozer operator, he had noticed the sand they had laid out over this pipe and had stopped digging, pointing out that there must be some pipeline passing from here… If he had hit the pipe, due to the huge pressure, there could have been a catastrophe for those who were digging this well as CMP…
I would tell these to those present and then Djelal Dimililer would give a plaquette to our dear Eleni Michael for her humanity, courage and voluntary work on `missing persons` to honour her and recognize her humanity… All the olive trees planted around the well have grown and flourished, due to Eleni taking care of them… We have marked this place with the hope for peace…
After a short break in Oroklini, we move again with the bus to cross the checkpoint at Pergamos to go to the Galatia lake…
The Turkish Cypriot and Greek Cypriot political parties who have been meeting regularly every month at the Ledra Palace Hotel under the auspices of the Slovak Embassy, with our encouragement, have started to deal with the humanitarian issue of `missing persons` and do activities around this sensitive issue. It is the first time ever in Cyprus that political parties are visiting burial sites together… So in this sense, this is a historical moment for all of us…
Although the weather was sunny and nice in Voroklini, it starts raining heavily as we reach the lake of Galatia… Here in the lake, now flooded with recent rains, there existed two mass graves a few meters away from each other…
We stop and get off the bus and Djemil Sarichizmeli, the mayor of Galatia is there to welcome us. He too lost his father during the conflict in 1963 and his grave is somewhere in Koloni but the actual place is not known… Although Galatia was a very `tough` village, just like Oroklini, Djemil has been helping us as a progressive Turkish Cypriot and has agreed to welcome us in this village…
We had to work quite hard for these two mass graves in the lake – I, myself struggled at least 12 years for both to be exhumed with the help of one of my readers and her family. And she is here now, Selda Shafak who was my very first reader to open a path towards the truth for me in Galatia… She was the first reader ever to call and meet me and to tell me the story of what had happened in Galatia in 1974… She and her family helped to show us and the CMP the actual places of these two mass graves and insisted and insisted and insisted for them to be dug… I had introduced Christina Pavlou Solomi Patsia from Komikebir to this family and they had become good friends and we would occasionally go and visit them in their house while they helped us with information about not only the mass graves in the lake but also other possible burial sites… Her father would show me other places and I would show these to the CMP and we owe it to their courage, humanity and sincerity, working voluntarily to help find the burial sites of the `missing persons` in this area and with their help and insistence we would be able to find many…
In the two mass graves that Selda and her family showed us, there were a total of 17 Greek Cypriots buried… In one mass grave was 11 and in another 6 Greek Cypriots. These were prisoners of war in Galatia and again, these two mass graves were `created` as `revenge` of the killings of EOKA-B in Maratha-Sandallaris-Aloa… When news of the killings of EOKA-B of 126 Turkish Cypriots, mainly women and children reached Galatia, there started a cycle of killing as `revenge`, just like it `happened` in Oroklini as `revenge` for the killing of the Greek Cypriot son of the police chief in Famagusta in 1964… The Greek Cypriot `elites` of those days would be responsible for the kidnapping and disappearance of around 30-40 Turkish Cypriot civilians, taken from the roads or from their work places like NAAFI or the Barclays Bank in Famagusta.
Acts of `revenge` have created these mass graves and Christina's father and brother were buried in the Galatia Lake, in one of the mass graves and while exhumations were continuing, we would visit the mass grave with her, going down inside the grave and Christina would recognize her brother from a t-shirt he had been wearing. It was a brown t-shirt, a present from Canada from their relatives and because the shirt had nylon in it, it had remained as it was, the colour, the pattern and everything…
Here again I would give some information about these two mass graves in the Galatia lake and Djemil would also express his wish for peace – that no such things should ever happen either in Cyprus or our world…
Christina would present a plaquette to Selda Shafak as an expression of our appreciation for her voluntary humanitarian help with courage and Selda would also express her wish for peace…Then we would lay flowers on the lake in commemoration of all those Greek Cypriot civilians killed and buried here, in the two mass graves…
Then we would rush into the bus under the rain to go to the village to a restaurant in the centre of the village where the ambassador would read the joint declaration of the political parties:
"Leaders and representatives of Greek Cypriot and Turkish Cypriot political parties visited on the 5th of December 2018 two burial sites of Greek Cypriots and Turkish Cypriots in the villages of Voroklini and Galateia/ Mehmetchik. They expressed their sorrow over civil victims of military actions and ethnic conflicts in the island. The visit was organised with the assistance of the non-governmental bi-communal Association of Relatives of Missing Persons and Victims of War "TOGETHER WE CAN".
Leaders and representatives of Greek Cypriot and Turkish Cypriot political parties do support efforts of the Committee on Missing Persons (CMP) to identify all remaining missing persons, civilians or military, and heal the pain of their families. To achieve this goal, they call upon the public of both communities for more accurate information that could lead to burial sites and the identification of missing persons.
Leaders and representatives of Greek Cypriot and Turkish Cypriot political parties are convinced that the time has come for official actions on behalf of the two communities in honour of the missing people of both communities. In this direction, they call upon the two leaders to consider (a) the construction of common monument and (b) to declare a joint Commemoration Day, both dedicated to the memory of victims of the Cyprus conflict, Greek Cypriots and Turkish Cypriots.
Leaders and representatives of Greek Cypriot and Turkish Cypriot political parties appreciate commemorative acts performed on both burial sites and awarding symbolic memorial plaquettes to relatives of persons buried in Voroklini and Galateia/Mehmetchik."
Representatives of AKEL, DHSY and EDEK, CTP, TDP, YKP and BKP were with us and we would head back to Nicosia, looking forward to other similar activities facing our past in order to be able to build a better future on this land…
I thank all those involved who enabled these historical visits for the first time and I thank the Slovak Embassy for its support in arranging all of this…

8.12.2018

Photos:

1. At the lake Galatia explaining what happened here with Christina and Selda…

2. Laying flowers at the Galatia lake…

3. The Slovak Ambassador Skoda reading declaration of political parties at the Oroklini mass grave…

(*) Article published in the POLITIS newspaper in Greek on the 30th of December 2018, Sunday. A similar article in Turkish was published in the YENİDÜZEN newspaper on my pages entitled "Cyprus: The Untold Stories" on the 6th of December 2018 and here is the link:

http://www.yeniduzen.com/siyasi-partilerden-iki-lidere-ortak-bir-anit-ve-ortak-bir-anma-gunu-cagrisi-13324yy.htm

Ιστορικές επισκέψεις στους μαζικούς τάφους που «δημιουργήθηκαν» στο όνομα της «εκδίκησης»…

Ιστορικές επισκέψεις στους μαζικούς τάφους που «δημιουργήθηκαν» στο όνομα της «εκδίκησης»…

Sevgul Uludag

caramel_cy@yahoo.com

Τηλ: 99 966518

Το πρωί της Τετάρτης 5 Δεκεμβρίου 2018 μπαίνουμε μαζί στο λεωφορείο για να επισκεφτούμε τρεις μαζικούς τάφους…
Εμείς, εννοούμε τους συγγενείς των «αγνοουμένων» ατόμων και θυμάτων πολέμου, πολιτικά κόμματα και τα ΜΜΕ… Ως «Μαζί Μπορούμε!», η δικοινοτική οργάνωση συγγενών αγνοουμένων και θυμάτων πολέμου, έχουμε βοηθήσει την Πρεσβεία της Σλοβακίας και τα πολιτικά κόμματα να οργανώσουν τις επισκέψεις αυτές στους μαζικούς τάφους. Και σήμερα είναι παρόντες οι Μιχάλης Γιάγκου Σάββα, Sevilay και Mustafa Berk, Χριστίνα Παύλου Σολωμή Πατσιά, Χρίστος Ευθυμίου, αυτοί που έχουν χάσει αγαπημένους το 1964 και το 1974… Δρούμε μαζί για να δείξουμε ότι μπορούμε να δουλέψουμε μαζί για την ειρήνη και την συμφιλίωση και για να επουλωθούν οι πληγές του νησιού μας… Ότι μπορούμε να μιλήσουμε για το παρελθόν – για όλη την αλήθεια, όχι για μισές αλήθειες, όχι για να κρύβουμε αυτά που συνέβηκαν σε αυτή ή την άλλη κοινότητα αλλά αντικατοπτρίζοντας τι συνέβηκε και στις δύο κύριες κοινότητες της χώρας μας.
Οι τρεις μαζικοί τάφοι που θα επισκεφτούμε έχουν «δημιουργηθεί» ως σημείο «εκδίκησης» – ο ένας στη Βορόκλινη (Ορόκλινη) και οι δύο άλλοι στη Λίμνη της Γαλάτειας…
Οδηγούμε προς τη Βορόκλινη όπου μας συναντά η Ελένη Μιχαήλ και όλοι μαζί πάμε στο μέρος του πηγαδιού όπου στις 14 Μαΐου 1964 είχαν σκοτωθεί και θαφτεί 11 Τουρκοκύπριοι ως «εκδίκηση» για τις δολοφονίες του γιου του αρχηγού της αστυνομίας Λευκωσίας, Παντελίδη και δύο Ελλήνων αξιωματικών στην εντός των τειχών πόλη της Αμμοχώστου στις 12 Μαΐου 1964…
Στο λεωφορείο μαζί μας είναι ο Djelal Dimililer του οποίου ο πατέρας Kamil Raif Dimililer ήταν επίσης ανάμεσα στους 11 στο «αγνοούμενο» λεωφορείο – ο οδηγός ονομαζόταν «Yusufga» (Yusuf) και είχε 10 επιβάτες στο λεωφορείο, και τους έπαιρνε από τη Λάρνακα στις Βρετανικές Στρατιωτικές Βάσεις στη Δεκέλεια όπου εργαζόντουσαν ως αστυνομικοί…
Το λεωφορείο δεν κατάφερε να φτάσει τον τελικό του προορισμό – απάχθηκε και οι 11 Τουρκοκύπριοι που πήγαιναν στη δουλεία τους από τη Λάρνακα και τη Δεκέλεια σκοτώθηκαν και θάφτηκαν εδώ, σε αυτό το πηγάδι που τώρα έχει κλειστεί μετά τις εκταφές που έγιναν το 2007 από την Κυπριακή Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων και μετά την επιστροφή των οστών στους συγγενείς τους για ταφή.
Ο Djelal ήταν μόλις οκτώ χρονών και ήταν ανάμεσα στους συγγενείς που έχουμε φέρει εδώ, δίπλα από το πηγάδι για να φυτέψουμε μερικές ελιές…
Η πρώτη ελιά που είχαμε φυτέψει στο πηγάδι ήταν στις 8 Μαρτίου 2009 ως Τουρκοκύπριες και Ελληνοκύπριες γυναίκες, ως «Hands Across the Divide» και η Ελένη Μιχαήλ φρόντιζε αυτή την ελιά που φυτέψαμε στο στόμιο του πηγαδιού, την πότιζε για να μην ξεραθεί… Τον επόμενο χρόνο, στις 14 Μαΐου 2010, είχαμε πάρει τους συγγενείς «αγνοουμένων» των οποίων τα οστά είχαν βρεθεί σε αυτό το πηγάδι… Και αυτοί φύτεψαν τις δικές τους ελιές γύρω από το πηγάδι και η Ελένη Μιχαήλ, από τον Πολιτιστικό Όμιλο Νέα Γενιά τις φρόντιζε και αυτές… Εκείνο τον καιρό, ζούσε ακόμα ο αγαπητός μας φίλος Μιχάλης Κυρλιτσιάς και βοήθησε να καλωσορίσει τους Τουρκοκύπριους στην Ορόκλινη όπου ζούσε… Ο Κυρλιτσιάς ήταν από το Λευκόνοικο, ήταν ένας προοδευτικός Ελληνοκύπριος του οποίου οι πίνακες έλεγαν ιστορίες του Λευκονοίκου και ιστορίες από τον κόσμο – πέθανε πριν από λίγα χρόνια, ας αναπαυθεί εν ειρήνη…
Συνεχίσαμε την επίσκεψη σε αυτό τον τόπο και ο πρώην μουχτάρης μας χαιρέτισε μαζί με την Ελένη…
Το λεωφορείο δεν μπορούσε να πάει κοντά στο χωράφι όπου βρισκόταν το πηγάδι, αφού ο χωματόδρομος έχει πλημυρίσει, έτσι κατεβαίνουμε από το λεωφορείο για να φτάσουμε στο πηγάδι…
Εδώ δίνω πληροφορίες για το μαζικό τάφο, ο Πρέσβης της Σλοβακίας Jan Skoda διαβάζει το κοινό ανακοινωθέν των Τουρκοκυπριακών και Ελληνοκυπριακών πολιτικών κομμάτων και τοποθετούμε λουλούδια εις μνήμη εκείνων που σκοτώθηκαν και θάφτηκαν σε αυτό το πηγάδι…
Η τοποθεσία του πηγαδιού βρέθηκε από τον Ξενοφώντα Καλλή, τον τότε Βοηθό του Ελληνοκύπριου μέλους της ΔΕΑ… Η Ορόκλινη ήταν ένα «σκληρό» χωριό έτσι δεν ήταν εύκολο να βρούμε πληροφορίες για τους σκοτωμούς και τους τόπους ταφής σε αυτό το χωριό… Ο Καλλής έπρεπε να δουλέψει σκληρά για να προσπαθήσει να εντοπίσει την τοποθεσία του πηγαδιού αυτού… Υπήρχε μια τεράστια σωλήνα που περνούσε πολύ κοντά στο πηγάδι, φέρνοντας αφαλατωμένο νερό από τη Λάρνακα στη Λευκωσία αλλά επειδή είχαν ένα έμπειρο χειριστή μπουλντόζας, είχε προσέξει τον άμμο που είχαν τοποθετήσει πάνω από τη σωλήνα αυτή και σταμάτησε να σκάβει, δείχνοντας ότι πρέπει να υπάρχει κάποια σωλήνα που περνά από εδώ… Αν είχε κτυπήσει τη σωλήνα, λόγω της μεγάλης πίεσης, θα ήταν καταστροφικό για αυτούς που έσκαβαν το πηγάδι αυτό ως ΔΕΑ…
Τα είπα αυτά στους παρευρισκόμενους και μετά ο Djelal Dimililer έδωσε μια τιμητική πλακέτα στην αγαπητή μας Ελένη Μιχαήλ για την ανθρωπιά της, το κουράγιο της και το εθελοντικό της έργο για τους «αγνοουμένους» για να την τιμήσουμε και να αναγνωρίσουμε την ανθρωπιά της… Όλες οι ελιές που φυτεύτηκαν γύρω από το πηγάδι έχουν μεγαλώσει και ανθίσει, χάρη στην Ελένη που τις φροντίζει… Έχουμε σηματοδοτήσει το μέρος αυτό με την ελπίδα για την ειρήνη…
Μετά από ένα μικρό διάλειμμα στην Ορόκλινη, πάμε ξανά με το λεωφορείο για να περάσουμε από το οδόφραγμα στο Πέργαμος (Πύλα) για να πάμε στη Λίμνη της Γαλάτειας…
Τα Τουρκοκυπριακά και Ελληνοκυπριακά πολιτικά κόμματα που συναντιούνται τακτικά κάθε μήνα στο Ξενοδοχείο Λήδρα Πάλας υπό την αιγίδα της Πρεσβείας της Σλοβακίας, με την ενθάρρυνση μας, έχουν ξεκινήσει να αντιμετωπίζουν το ανθρωπιστικό θέμα των «αγνοουμένων» και πραγματοποιούν δραστηριότητες γύρω από αυτό το ευαίσθητο θέμα. Είναι η πρώτη φορά στην Κύπρο που πολιτικά κόμματα επισκέπτονται μαζί τόπους ταφής… Έτσι, από αυτή την άποψη, αυτή είναι μια ιστορική στιγμή για όλους μας…
Παρόλο που ο καιρός στην Βορόκλινη ήταν ηλιόλουστος και ωραίος, καθώς φτάνουμε στη Λίμνη της Γαλάτειας αρχίζουν δυνατές βροχές… Εδώ στη λίμνη, τώρα πλημμυρισμένη από τις πρόσφατες βροχές, υπήρχαν δύο μαζικοί τάφοι λίγα μέτρα ο ένας από τον άλλο…
Σταματούμε και κατεβαίνουμε από το λεωφορείο και ο Djemil Sarichizmeli, δήμαρχος της Γαλάτειας, βρίσκεται εκεί για να μας καλωσορίσει… Και αυτός έχει επίσης χάσει τον πατέρα του στις συγκρούσεις το 1963 και ο τάφος του είναι κάπου στην Κολώνη, αλλά η πραγματική τοποθεσία δεν είναι γνωστή… Παρόλο που η Γαλάτεια ήταν ένα πολύ «σκληρό» χωριό, όπως και η Ορόκλινη, ο Djemil μας βοηθούσε ως προοδευτικός Τουρκοκύπριος και έχει συμφωνήσει να μας υποδεχτεί στο χωριό αυτό…
Έπρεπε να δουλέψουμε αρκετά σκληρά για αυτούς τους δύο μαζικούς τάφους στη λίμνη – εγώ, η ίδια, έχω αγωνιστεί για τουλάχιστον 12 χρόνια για να σκαφτούν με τη βοήθεια μιας αναγνώστριας μου και της οικογένειας της. Και η Selda Shafak είναι εδώ τώρα, ήταν η πρώτη αναγνώστρια μου που μου άνοιξε το δρόμο προς την αλήθεια στη Γαλάτεια… Ήταν η πρώτη αναγνώστρια που τηλεφώνησε και με συνάντησε για να μου πει την ιστορία του τι συνέβηκε στη Γαλάτεια το 1974… Αυτή και η οικογένεια της βοήθησαν να μας δείξουν σε εμάς και τη ΔΕΑ την πραγματική τοποθεσία αυτών των δύο μαζικών τάφων και επέμενε και επέμενε και επέμενε για να σκαφτούν… Είχα συστήσει την Χριστίνα Παύλου Σολωμή Πατσιά από την Κώμη Κεπήρ σε αυτή την οικογένεια και είχαν γίνει καλοί φίλοι και κατά καιρούς πηγαίναμε και τους επισκεπτόμασταν στο σπίτι τους ενώ μας βοηθούσαν με πληροφορίες όχι μόνο για τους μαζικούς τάφους στη λίμνη αλλά και για άλλους πιθανούς μαζικούς τάφους… Ο πατέρας της μου έδειξε άλλους τόπους και τους έδειξα στη ΔΕΑ και χάρη στο κουράγιο τους, την ανθρωπιά τους και την ειλικρίνεια τους, εργάζονται εθελοντικά για να βοηθήσουν να βρεθούν οι τόποι ταφής των «αγνοουμένων» σε αυτή την περιοχή και με τη βοήθεια τους και επιμονή τους καταφέραμε να βρούμε πολλούς…
Σε αυτούς τους δύο μαζικούς τάφους που μας έδειξε η Selda και η οικογένεια της, ήταν θαμμένοι συνολικά 17 Ελληνοκύπριοι… Στον ένα μαζικό τάφο υπήρχαν 11 και στον άλλο 6 Ελληνοκύπριοι. Ήταν αιχμάλωτοι πολέμου στη Γαλάτεια και πάλι, αυτοί οι δύο μαζικοί τάφοι «δημιουργήθηκαν» ως «εκδίκηση» για τις δολοφονίες της ΕΟΚΑ Β στα χωριά Μαράθα-Σανταλάρη-Αλόα… Όταν έφτασε η είδηση στη Γαλάτεια για τις δολοφονίες 126 Τουρκοκυπρίων, κυρίως γυναικών και παιδιών, από την ΕΟΚΑ Β, ξεκίνησε ένας κύκλος δολοφονιών ως «εκδίκηση», ακριβώς όπως «συνένβηκε» στην Ορόκλινη ως «εκδίκηση» για τη δολοφονία του Ελληνοκύπριου γιου του αρχηγού της αστυνομίας στην Αμμόχωστο το 1964… Οι Ελληνοκυπριακές «ελίτ» εκείνης της εποχής ήταν υπεύθυνες για την απαγωγή και την εξαφάνιση περίπου 30-40 Τουρκοκυπρίων πολιτών, που τους πήραν από τους δρόμους ή από τον τόπο εργασίας τους, όπως τη NAAFI ή την τράπεζα Barclays στην Αμμόχωστο.
Οι πράξεις «εκδίκησης» έχουν δημιουργήσει αυτούς τους μαζικούς τάφους και ο πατέρας και ο αδελφός της Χριστίνας είχαν θαφτεί στη Λίμνη της Γαλάτειας σε ένα από τους μαζικούς τάφους και ενώ συνεχίζονταν, επισκεφτήκαμε μαζί της το μαζικό τάφο, μπήκαμε μέσα στον τάφο και η Χριστίνα αναγνώρισε τον αδελφό της από τη φανέλα που φορούσε. Ήταν μια καφέ φανέλα, δώρο από τους συγγενείς τους στον Καναδά και επειδή η φανέλα περιείχε νάιλον, παρέμενε όπως ήταν, το χρώμα, το σχέδιο και όλα…
Εδώ και πάλι έδωσα κάποιες πληροφορίες για αυτούς τους δύο μαζικούς τάφους στη Λίμνη της Γαλάτειας και ο Djemil επίσης εξέφρασε την επιθυμία του για ειρήνη – ότι τέτοια πράγματα δεν πρέπει να συμβαίνουν ούτε στην Κύπρο ούτε στον κόσμο…
Η Χριστίνα έδωσε τιμητική πλακέτα στη Selda Shafak ως έκφραση της εκτίμησης μας για την εθελοντική ανθρωπιστική βοήθεια της με κουράγιο και η Selda επίσης εξέφρασε την επιθυμία της για ειρήνη… Μετά τοποθετήσαμε λουλούδια στη λίμνη στη μνήμη όλων εκείνων των Ελληνοκυπρίων πολιτών που σκοτώθηκαν και θάφτηκαν εδώ, στους δύο μαζικούς τάφους…
Μετά τρέξαμε στο λεωφορείο στη βροχή για να πάμε στο χωριό σε εστιατόριο στο κέντρο του χωριού όπου ο Πρέσβης διάβασε το κοινό ανακοινωθέν των πολιτικών κομμάτων:
«Οι ηγέτες και εκπρόσωποι των Ελληνοκυπριακών και Τουρκοκυπριακών πολιτικών κομμάτων στις 5 Δεκεμβρίου 2018 έχουν επισκεφτεί δύο τόπους ταφής Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων στα χωριά Βορόκλινη και Γαλάτεια/Mehmetchik. Εξέφρασαν τη λύπη τους για τους πολίτες-θύματα των στρατιωτικών ενεργειών και εθνοτικών συγκρούσεων στο νησί.
Η επίσκεψη διοργανώθηκε με τη βοήθεια της μη κυβερνητικής δικοινοτικής Οργάνωσης Συγγενών Αγνοουμένων και Θυμάτων Πολέμου «Μαζί μπορούμε!».
Οι ηγέτες και εκπρόσωποι των Ελληνοκυπριακών και Τουρκοκυπριακών πολιτικών κομμάτων υποστηρίζουν τις προσπάθειες της Διερευνητικής Επιτροπής Αγνοουμένων (ΔΕΑ) για την ταυτοποίηση όλων των εναπομεινάντων αγνοουμένων, πολιτών ή στρατιωτικών, και την επούλωση του πόνου των οικογενειών τους. Για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, απευθύνεται έκκληση στο κοινό και στις δύο κοινότητες για την παροχή ακριβέστερης πληροφόρησης, η οποία θα μπορούσε να οδηγήσει σε σημεία ταφής και στην ταυτοποίηση αγνοουμένων.
Οι ηγέτες και εκπρόσωποι των Ελληνοκυπριακών και Τουρκοκυπριακών πολιτικών κομμάτων είναι πεπεισμένοι ότι έχει έρθει η ώρα για ανάληψη επίσημων δράσεων εκ μέρους των δύο κοινοτήτων προς τιμήν των αγνοουμένων των δύο κοινοτήτων. Προς την κατεύθυνση αυτή, απευθύνουν έκκληση προς τους δύο ηγέτες να σκεφτούν (α) την κατασκευή κοινού μνημείου και (β) να ανακηρύξουν κοινή Ημέρα Μνήμης, που θα είναι και τα δύο αφιερωμένα στη μνήμη των θυμάτων τη κυπριακής διένεξης, Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους.
Οι ηγέτες και εκπρόσωποι των Ελληνοκυπριακών και Τουρκοκυπριακών πολιτικών κομμάτων εκτιμούν τις εκδηλώσεις μνήμης στα δύο σημεία ταφής και την απονομή συμβολικών αναμνηστικών πλακετών σε συγγενείς αγνοουμένων που ήταν θαμμένοι στην Βορόκλινη και τη Γαλάτεια/Mehmetchik.»
Μαζί μας ήταν εκπρόσωποι από το ΑΚΕΛ, ΔΗΣΥ και ΕΔΕΚ, CTP, TDP, YKP και BKP και επιστρέφουμε στη Λευκωσία, προσβλέποντας σε άλλες παρόμοιες δραστηριότητες αντιμετώπισης του παρελθόντος μας έτσι ώστε να μπορέσουμε να οικοδομήσουμε ένα καλύτερο μέλλον σε αυτή τη γη…
Ευχαριστώ όλους τους εμπλεκόμενους που κατέστησαν δυνατές αυτές τις ιστορικές επισκέψεις για πρώτη φορά και ευχαριστώ την Πρεσβεία της Σλοβακίας για την υποστήριξη της στη διοργάνωση όλων αυτών…

Photos:

1.Στη Λίμνη στη Γαλάτεια, μαζί με τη Χριστίνα και τη Selda εξηγούμε αυτά που συνέβηκαν εδώ
2.Τοποθετώντας λουλούδια στη Λίμνη στη Γαλάτεια
3.Ο Πρέσβης της Σλοβακίας διαβάζει το κοινό ανακοινωθέν των πολιτικών κομμάτων στο μαζικό τάφο στην Ορόκλινη

(*) Article published in the POLITIS newspaper in Greek on the 30th of December 2018, Sunday. A similar article in Turkish was published in the YENİDÜZEN newspaper on my pages entitled "Cyprus: The Untold Stories" on the 6th of December 2018 and here is the link:

http://www.yeniduzen.com/siyasi-partilerden-iki-lidere-ortak-bir-anit-ve-ortak-bir-anma-gunu-cagrisi-13324yy.htm