Sevgul Uludag
caramel_cy@yahoo.com
Τηλ: 99 966518
Τα Τουρκοκυπριακά και Ελληνοκυπριακά πολιτικά κόμματα που συναντιούνται κάθε μήνα εδώ και χρόνια στο ξενοδοχείο Λήδρα Πάλας υπό την αιγίδα της Πρεσβείας της Σλοβακίας, μετά από αρκετές συναντήσεις και διάφορες προτάσεις που τους υπέβαλα, είχαν αποφασίσει να τιμήσουν τους Τουρκοκύπριους και Ελληνοκύπριους συγγενείς «αγνοουμένων» που εργάζονται μαζί στην κοινή τους οργάνωση «Μαζί Μπορούμε!» όπως επίσης και υποστηρικτές της οργάνωσης αυτής…
Πραγματοποιήσαμε μια εκδήλωση στο Σπίτι της Συνεργασίας την Παρασκευή 4 Αυγούστου 2017, όπου έκανα μια παρουσίαση των μελών και υποστηρικτών αυτής της πολύ ιδιαίτερης ομάδας στην Κύπρο, που έχουν ξεπεράσει το δικό τους πόνο και έκαναν ένα ακόμα βήμα για την ανθρωπιά προσπαθώντας να επουλώσουν τις πληγές των κοινοτήτων μας, προσπαθώντας να μαζέψουν πληροφορίες για τους άλλους «αγνοούμενους» και όλα χωρίς τοπική ή διεθνή χρηματοδότηση… Τους χαιρετώ για την ανθρωπιά τους σε αυτό το νησί…
Η πρέσβειρα της Σλοβακίας Oksana Tomova επεσήμανε ότι το εθελοντικό ανθρωπιστικό έργο της ομάδας αυτής θα μπορούσε να αποτελέσει πρότυπο όχι μόνο στην Κύπρο αλλά και στον κόσμο για το πως πρέπει να αντιμετωπίζονται οι τραγωδίες σε μια σύγκρουση… Ο Χρίστος Ευθυμίου και ο Erbay Akansoy, μιλώντας εκ μέρους της οργάνωσης «Μαζί Μπορούμε!» επεσήμαναν πόσο σημαντικό είναι να μάθουμε την αλήθεια και ότι αυτή είναι μόνο η αρχή στην αναζήτηση της αλήθειας… Ο Ευθυμίου είπε:
«Είμαστε τώρα στο πιο δύσκολο στάδιο των προσπαθειών για εξεύρεση λύσης του Κυπριακού προβλήματος. Ως συγγενείς των αγνοουμένων και θυμάτων της σύγκρουσης και του πολέμου σας παροτρύνουμε, όπως σε όλες τις διαβουλεύσεις σε θέματα διαμοιρασμού της εξουσίας, του εδαφικού, της επιστροφής περιουσιών ή αποζημιώσεων, σας παρακαλούμε να εξετάσετε ποια μπορεί να είναι η θεραπεία για την απώλεια ζωής. Για όλους τους συγγενείς δεν μπορεί να υπάρξει άλλη θεραπεία παρά ένα ειρηνικό μέλλον για τις επόμενες γενιές, έτσι ώστε καμιά άλλη οικογένεια να μην περάσει αυτά που έχουν περάσει οι οικογένειες μας όλα αυτά τα χρόνια.»
Έτσι τους παρουσίασα στην εκδήλωση, τιμώντας τους που επουλώνουν τις πληγές των κοινοτήτων μας:
«Τιμούμε την εθελοντική εργασία των μελών και υποστηρικτών της οργάνωσης «Μαζί Μπορούμε!» - της Δικοινοτικής Οργάνωσης Συγγενών Αγνοουμένων και Θυμάτων Πολέμου – για το επίμονο και συνεπές ανθρωπιστικό τους έργο τα τελευταία έντεκα χρόνια, επουλώνοντας τις πληγές των τραυματισμένων κοινοτήτων της Κύπρου και την εθελοντική τους εργασία για τη συλλογή πληροφοριών για τους «αγνοούμενους» στην Κύπρο.
1. Η Μαρία Γεωργιάδου από την Κυθρέα το 1974 έχασε τη μητέρα της Χρυστάλλα, τον πατέρα της Ανδρέα Ορφανίδη, τον αδελφό της Στέλιο και την αδελφή της Έμιλη και είναι ακόμα «αγνοούμενοι»… Η Μαρία πήγε πέρα από το δικό της πόνο του χαμού ολόκληρης της οικογένειας της και βοήθησε να βρεθούν πληροφορίες για άλλους «αγνοούμενους» και από τις δύο κοινότητες, και επίσης μίλησε μαζί με τη Sevilay Berk σε τοπικές και διεθνείς συναντήσεις σε σχολεία σε νέους, σε κατασκηνώσεις, δίνοντας το μήνυμα ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά η ειρήνη στην Κύπρο.
2. Η Sevilay Berk από τα Περβόλια Τρικώμου το 1964 έχασε τη μητέρα της Shefika Hyseyin και τον πατέρα της Huseyin Ahmet Kamber – όταν έγιναν «αγνοούμενοι» η Sevilay ήταν 18 χρονών και ήταν η μεγαλύτερη από πέντε παιδιά και έπρεπε να φροντίσει τα αδέλφια της, να γίνει και μητέρα και πατέρας για αυτά… Παρά το δικό της πόνο, έγινε πολύ καλή φίλη με τη Μαρία και μιλούν μαζί για την ειρήνη σε σχολεία, σε τοπικές και διεθνείς συναντήσεις, και έγιναν σύμβολο φιλίας και ειρήνης… Τα οστά των γονιών της Sevilay βρέθηκαν σε ένα πηγάδι στο Τρίκωμο και στην κηδεία παρευρέθηκαν συγγενείς «αγνοουμένων» και από τις δύο κοινότητες, στάθηκαν μαζί στον πόνο τους…
3. Η Κατερίνα Αντωνά από τη Λάρνακα το 1974 έχασε τον αδελφό της Χριστάκη. Τα οστά του βρέθηκαν μαζί με τα οστά άλλων «αγνοουμένων» σε ένα πηγάδι στην Αγία Κεπήρ. Είχαν αιχμαλωτιστεί και αργότερα σκοτωθεί από κάποιους Τουρκοκύπριους. Η Κατερίνα δεν χρησιμοποίησε τον πόνο της για μίσος και εκδίκηση αλλά πήγε πέρα από το δικό της πόνο για να βοηθήσει άλλους συγγενείς «αγνοουμένων» να βρουν πληροφορίες για τη μοίρα των συγγενών τους. Αυτή τη στιγμή διαχειρίζεται μια σελίδα στο Facebook που ονομάζεται «ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΙ 1963-74 Δικοινοτική Ομάδα» όπου ενθαρρύνει τους ανθρώπους να μιλήσουν για αυτά που γνωρίζουν και δίνει το μήνυμα της ειρήνης…
4. Ο Αντρέας Σύζινος από τη Γύψου το 1974 έχασε τον πατέρα του Δημήτρη Σύζινο όταν τον είχαν πάρει κάποιοι Τουρκοκύπριοι και τον σκότωσαν μαζί με άλλους στο Τζιάος. Τα οστά του βρέθηκαν σε ένα μαζικό τάφο έξω από το Τζιάος. Ο Αντρέας ποτέ δεν άφησε το δικό του πόνο να τον τυφλώσει αλλά πήγε πέρα από αυτό με τη φιλία του με Τουρκοκύπριους συγγενείς «αγνοουμένων» και προσπάθησε να δημιουργήσει κατανόηση για το λόγο που συνέβηκαν τέτοιες τρομακτικές τραγωδίες στην Κύπρο, μιλώντας σε νέους σε τοπικές συγκεντρώσεις και διεθνείς συναντήσεις. Συνεχίζει να μαζεύει πληροφορίες για τη μοίρα των «αγνοουμένων» και από τις δύο κοινότητες.
5. Η Leyla Kiralp από το Μαρί το 1974 έχασε το σύζυγο της Ahmet από το Ζύγι στη σφαγή στην Τόχνη από την ΕΟΚΑ Β όταν δύο λεωφορεία με Τουρκοκύπριους «εξαφανίστηκαν». Η Leyla πήγε πέρα από το δικό της πόνο και άγγιξε και τις δύο κοινότητες με τα μηνύματα ειρήνης της, γράφοντας ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο με τίτλο «Το άσπρο βρεγμένο μαντήλι που μοιραστήκαμε» που δημοσιεύθηκε στα τουρκικά και τα ελληνικά, γυρίζοντας σε χωριά και μιλώντας για την ειρήνη. Είναι το πρώτο άτομο που έκτισε ένα δικοινοτικό μνημείο-τάφο στο Μαρί εις μνήμη όλων των «αγνοουμένων», τόσο Ελληνοκυπρίων όσο και Τουρκοκυπρίων.
6. Η Χριστίνα Παύλου Σολωμή Πατσιά από την Κώμη Κεπήρ το 1974 έχασε τον πατέρα της Παύλο και τον αδελφό της Σολωμή στη Γαλάτεια όταν έγιναν «αγνοούμενοι» μαζί με άλλους ενώ ήταν υπό σύλληψη. Αυτή και η μητέρα της Παναγιώτα υπέφεραν πολλές παρενοχλήσεις στο χωριό τους και στην ηλικία των 13 την έδιωξαν από το χωρίο και πήγε να ζήσει με διάφορους συγγενείς μέχρι που και η μητέρα της εκδιώχθηκε από το χωριό τους. Η Χριστίνα πήγε πέρα από το δικό της πόνο και ταλαιπωρία και εργάζεται με συνέπεια μαζεύοντας πληροφορίες για τη μοίρα άλλων «αγνοουμένων» και από τις δύο κοινότητες, μιλώντας σε νέους, καλώντας για συμφιλίωση και ειρήνη και κοιτάζοντας στα βασικά αίτια της σύγκρουσης.
7. Ο Χρίστος Ευθυμίου από το Δάλι έχασε τον αδελφό του Αντώνη το 1974. Τα οστά του έχουν βρεθεί στον Κουτσοβέντη. Ο Χρίστος είναι ένας από τους ηγέτες της οργάνωσης «Μαζί Μπορούμε!» και πάντοτε ήταν στην πρώτη γραμμή του αγώνα για ειρήνη και επανένωση της Κύπρου. Ήταν ο πρώτος που μίλησε καλώντας Τουρκοκύπριους και Ελληνοκύπριους συγγενείς «αγνοουμένων» και θυμάτων πολέμου για να δουλέψουν μαζί, λέγοντας «Ο κοινός μας πόνος μας ενώνει για το κοινό μας μέλλον…»
8. Ο Veli Beidoghlou από την Αμμόχωστο έχασε τον πατέρα του Ertugrul Veli το 1964 όταν τον απήγαγαν κάποιοι Ελληνοκύπριοι από τη δουλειά του στην τράπεζα Barclays στην Αμμόχωστο. Τα οστά του πατέρα του έχουν βρεθεί σε ένα μαζικό τάφο στον Πρωταρά μαζί με πέντε άλλους «αγνοούμενους» Τουρκοκύπριους. Ο Veli πήγε πέρα από το δικό του πόνο και μίλησε για ειρήνη και συμφιλίωση, δουλεύοντας μαζί με το Σπύρο Χατζηνικολάου στην ομάδα Elders Group για να δημιουργήσουν κατανόηση ανάμεσα στους νέους ότι ο πόνος των «αγνοουμένων», ανεξάρτητα από την εθνικότητα, είναι ο ίδιος.
9. Ο Σπύρος Χατζηνικολάου από τη Γιαλούσα έχασε τον πατέρα του Τάκη Χατζηνικολάου όταν είχε συλληφθεί από κάποιους Τουρκοκύπριους στο καφενείο του χωριού το 1974 και τα οστά του βρέθηκαν σε ένα μαζικό τάφο με 11 «αγνοούμενους» στη Λίμνη της Γαλάτειας. Ο Σπύρος πήγε πέρα από τη δική του δεινά και συνδέθηκε με Τουρκοκύπριους συγγενείς «αγνοουμένων» και θυμάτων πολέμου, μιλώντας σε δημόσιες εκδηλώσεις στην Κύπρο και το εξωτερικό, δείχνοντας την πορεία: Όχι μια πορεία μίσους και εχθρότητας αλλά μια πορεία αμοιβαίας κατανόησης, συμφιλίωσης και ειρήνης.
10. Ο Huseyin Rustem Akansoy από τη Μάραθα έχασε όλους τους συγγενείς του της στενής και ευρύτερης οικογένειας το 1974 όταν η ΕΟΚΑ Β σκότωσε 30 μέλη της οικογένειας του στη σφαγή της Μάραθας-Σανταλάρη-Αλόας όπου σκοτώθηκαν 126 Τουρκοκύπριοι, κυρίως γυναίκες και παιδιά. Ο Huseyin Rustem Akansoy πάντοτε ήταν στην πρώτη γραμμή του αγώνα για ειρήνη και επανένωση της Κύπρου, πληρώνοντας μεγάλο τίμημα για τις δραστηριότητες του… Ο Huseyin Rustem Akansoy πάντοτε ήταν ο πρωτοπόρος μιλώντας για ειρήνη στους νέους σε τοπικές και διεθνείς εκδηλώσεις. Το Ευρωκοινοβούλιο απένειμε σε αυτόν και τον Πέτρο Σουππουρή το «Βραβείο Ευρωπαίου Πολίτη».
11. Ο Πέτρος Σουππουρής από το Παλαίκυρθο έχασε όλη τη στενή του οικογένεια – τη μητέρα του, τον πατέρα του, την αδελφή του, τους δύο αδελφούς του και τη θεία του όταν σκοτώθηκαν όλοι σε μια σφαγή το 1974 από κάποιους Τουρκοκύπριους και τα οστά τους βρέθηκαν σε ένα μαζικό τάφο με 16 «αγνοούμενους» Ελληνοκύπριους. Ο Πέτρος Σουππουρής επίσης πυροβολήθηκε και οι δολοφόνοι τον άφησαν νομίζοντας ότι ήταν νεκρός. Ο Σουππουρής επέζησε για να δώσει το μήνυμα της ειρήνης ερχόμενος από την άκρη του θανάτου… Μιλά σε νέους σε τοπικές και διεθνείς εκδηλώσεις και το Ευρωκοινοβούλιο απένειμε το «Βραβείο Ευρωπαίου Πολίτη» σε αυτόν και τον Huseyin Rustem Akansoy για το έργο τους για την ειρήνη.
12. Ο Erbay Akansoy από τη Μάραθα έχασε όλους τους στενούς του συγγενείς στη σφαγή στη Μάραθα-Σανταλλάρη-Αλόα από την ΕΟΚΑ Β αλλά παρόλη την τραγωδία αυτή, πήγε πέρα από το μίσος και την εχθρότητα και μιλά σε ομάδες νέων για την ειρήνη και την συμφιλίωση, δουλεύοντας με συνέπεια για την ειρήνη σε διάφορες δικοινοτικές ομάδες όπως επίσης και βοηθώντας να δημιουργηθούν δομές που τα στηρίξουν την ειρήνη στο μέλλον… Το έργο του στο Cyprus Dialogue Forum είναι μια τέτοια προσπάθεια, φέρνοντας μαζί πολλές ομάδες Τουρκοκυπρίων και Ελληνοκυπρίων για τη δημιουργία υποδομών ειρήνης.
13. Η Nurten Ozturk από το Μενεού, έχασε τον πατέρα της Halil Ziya Desteban το 1964 όταν έγινε «αγνοούμενος» και αργότερα έχασε τον αδελφό της Hasan Halil το 1974 στη Λάρνακα όπου πιστεύεται ότι σκοτώθηκε στο νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν και θεραπεία των πληγών του. Η Nurten πήγε πέρα από το δικό της πόνο για να μιλήσει για ειρήνη και συμφιλίωση σε διάφορες εκδηλώσεις τόσο στην Κύπρο όσο και στο εξωτερικό…
14. Ο Ξενής Χαλλούμας από την Τρεμετουσιά το 1974 έχασε τον πατέρα του Μιχαήλ και το θείο του Προκόπη όταν εκτελέστηκαν εν ψυχρώ από κάποιους Τουρκοκύπριους παρόλο που είχαν εξαιρετικά καλές σχέσεις με την τουρκοκυπριακή κοινότητα. Είναι ακόμα «αγνοούμενοι». Ο Ξενής πήγε πέρα από το δικό του πόνο και ταλαιπωρία και βοηθά να βρεθούν πληροφορίες για τη μοίρα τόσο των Τουρκοκυπρίων όσο και των Ελληνοκυπρίων «αγνοουμένων»…
15. Η Meral Eroglou έχασε τον αδελφό της Hasan Yilmaz Ahmet το 1964 όταν τον πήραν από ένα σημείο ελέγχου έξω από τη Λευκωσία μαζί με τρεις άλλους Τουρκοκύπριους και έγινε «αγνοούμενος». Τα οστά τους βρέθηκαν θαμμένα μαζί στο Λυθροδόντα…. Η Meral Eroglou, πηγαίνοντας πέρα από το δικό της πόνο και ταλαιπωρία έδωσε την ανθρωπιστική της βοήθεια σε συγγενείς «αγνοουμένων» και θυμάτων πολέμου και άνοιξε μονοπάτια πληροφοριών για τη μοίρα των «αγνοουμένων», και επίσης διευκόλυνε τις εκσκαφές για ανεύρεση των οστών των «αγνοουμένων» όταν αυτό κάποτε αποδείχτηκε δύσκολο.
16. H Nilgun Guney είναι μια καλλιτέχνης που εργάζεται εθελοντικά μαζί με συγγενείς «αγνοουμένων» και θυμάτων πολέμου για να δημιουργηθεί κατανόηση για τους «αγνοουμένους» και το τραύμα του πολέμου και μαζί με τους φοιτητές τέχνης της, επισκέπτονται τα σπίτια των συγγενών των «αγνοουμένων» και από τις δύο κοινότητες, επισκέπτονται μαζικούς τάφους και ζωγραφίζουν… Ήταν η επιμελήτρια της έκθεσης τέχνης με τίτλο «Το Χρώμα της Αλήθειας» όπου καλλιτέχνες και από τις δύο κοινότητες προσπάθησαν να εκφράσουν τον πόνο των συγγενών των «αγνοουμένων» και θυμάτων πολέμου.»
Photo: Μέλη της οργάνωσης "Μαζί Μπορούμε!" που τιμήθηκαν στην εκδήλωση…
(*) Article published in the POLITIS newspaper on the 3rd of September 2017, Sunday.
This article has been published in Turkish in the YENİDUZEN newspaper on the 7th of August 2017 and the link to that article of ours in Turkish is:
http://www.yeniduzen.com/onore-edilen-kayip-yakinlarinin-oykuleri-11071yy.htm
No comments:
Post a Comment