«Πως μας χώρισαν και πως διαίρεσαν τη χώρα μας;»

(Edit: The photo has been updated.) 

(Edit (22/08/2017): Please see important note at the bottom for a comment by a relative of the people mentioned)

  «Πως μας χώρισαν και πως διαίρεσαν τη χώρα μας;»

Sevgul Uludag

caramel_cy@yahoo.com

Τηλ: 99 966518

Σήμερα θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ένα άρθρο του ερευνητικού συγγραφέα Ulus Irkad που γράφει για την περιοχή της Πάφου…
Το άρθρο του δημοσιεύθηκε στην εβδομαδιαία εφημερίδα YENICAG και αναδημοσιεύθηκε στις σελίδες μου στην εφημερίδα YENIDUZEN…
Ο Ulus Irkad λέει τα ακόλουθα στο άρθρο του με τίτλο «Πως μας χώρισαν και πως διαίρεσαν τη χώρα μας;…»:
«Εφόσον γεννήθηκα το 1957, δεν έχω ανάμνηση πως ήταν τα προηγούμενα χρόνια, αλλά στην αρχή της δεκαετίας του 1960, ξεκίνησα να αντιλαμβάνομαι ότι συμβαίνανε κάποια παράξενα πράγματα.
Για παράδειγμα, το 1962 θυμούμαι τον παππού μου να μιλά, ενώ καθόμασταν στο μπαλκόνι του σπιτιού μας στην Πάφο, για τη δολοφονία των δικηγόρων – είχε έρθει από την Αγγλία και ζούσε στην Πάφο… Η χρονιά ήταν 1962 αλλά πρέπει να υπήρχαν τρομοκρατικές επιθέσεις από την υπόγεια οργάνωση παρόλο που η Κυπριακή Δημοκρατία είχε ανακηρυχθεί δύο χρόνια πριν.
Τότε μια μέρα όταν ξύπνησα, θυμούμαι τη μητέρα μου να μιλά με τη μητέρα του Arif Albayrak και να λένε ότι δεν θα έπρεπε να μας στείλουν, εμάς τα παιδιά, στο σχολείο λόγω των ταραχών στη Λευκωσία. Εκείνη η μέρα ήταν αργία για μας… Ήταν αργία αλλά μετά από μερικές μέρες ξυπνήσαμε στον ήχο βομβών και πυροβολισμών… Από νωρίς το πρωί οι σφαίρες άρχισαν να κτυπούν τους τοίχους του σπιτιού μας… Η μητέρα μου μας διάβαζε ιστορίες από μια τεράστια συλλογή βιβλίων που υπήρχε στο σπίτι μας για να σιγουρευτεί ότι δεν θα βγαίναμε έξω. Ο πατέρας μας ήταν έξω. Ήξερα ότι κάποιες φορές πήγαινε για καθήκον. Τότε ένα βράδυ είδαμε τους γείτονες μας από την περιοχή του Μούτταλου να φεύγουν από τα σπίτια τους και να πηγαίνουν σε πιο ασφαλή μέρη. Έρχονταν περισσότερες φασαρίες και τα μικρά χωριά γύρω στην Πάφο μετακόμιζαν στην τουρκοκυπριακή περιοχή της Πάφου… Ήταν η εποχή των συσσιτίων… Οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι δάσκαλοι δεν πληρώνονταν… Δεν είχαν λεφτά… Εφόσον και ο πατέρας μου ήταν επίσης δάσκαλος και δεν πληρωνόταν και δεν είχε λεφτά, δεν μπορούσαμε να πληρώσουμε το ενοίκιο… Ενοικίασε ένα σπίτι στο σύνορο με μια επικίνδυνη περιοχή…. Αλλά εκεί, ένας από τους γείτονες μας, ο κύριος Fuat που ήταν ένας από τους διοικητές της αστυνομίας στην περιοχή Πάφου ενώ αποχαιρετούσε το γιο του Semih και τον έστελνε στο χωριό Άγιος Ιωάννης, πυροβολήθηκε εκεί… Λέγεται ότι ήταν ένας Ελληνοκύπριος αστυνομικός που είχε πυροβολήσει τον κύριο Fuat, τον διοικητή της αστυνομίας. Ήμασταν τόσο φοβισμένοι που φύγαμε και από εκείνο σπίτι και πήγαμε σε ένα σπίτι με δύο δωμάτια που δεν είχε μέσα ούτε τουαλέτα… Διαμοιράσαμε σε συγγενείς την τεράστια βιβλιοθήκη και όλα τα βιβλία του πατέρα μου. Το χάος συνεχίστηκε μέχρι το 1967. Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω τα γεγονότα αυτά – ο πληθυσμός μας ως Τουρκοκύπριοι στην περιοχή Πάφου ήταν δεκαπέντε χιλιάδες και ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί οι στρατιωτικοί διοικητές μας έκαναν προβοκάτσια έναντι στους Ελληνοκύπριους στην περιοχή, των οποίων ο πληθυσμός ήταν τετραπλάσιος από εμάς! Αν ο Ελληνοκυπριακός πληθυσμός της Πάφου απλά έφτυνε, θα μας έπνιγαν αλλά παρόλ' αυτά, γιατί υπήρξε επίθεση ιδιαίτερα στις 7 Μαρτίου 1964 στην περιοχή της ελληνοκυπριακής αγοράς παίρνοντας εκατοντάδες Ελληνοκύπριους αιχμάλωτους και γιατί οι άνθρωποι μας σκότωσαν επτά αθώους Ελληνοκύπριους εκείνη τη μέρα; Δεν ήταν αυτό επίσημη πρόσκληση σε ένα πληθυσμό τέσσερεις φορές μεγαλύτερο από τη μικρή μας κοινότητα να μαζευτούν σε μερικές ώρες και με τη δύναμη τους, με όπλα και αριθμούς, να μας καταστρέψουν; Γιατί υπήρχαν τέτοια παράλογα και αυτοκτονικά αντίποινα από την πλευρά μας; Ή ήταν επειδή η απόφαση της 4ης Μαρτίου που είχε σταματήσει την παρέμβαση της Τουρκίας, να γίνονται προβοκάτσια, για να προσπαθήσει να ξεκινήσει μια παρέμβαση από την Τουρκία; Τέτοια πράγματα πέρασαν από το μυαλό μας… Υπήρχαν επίσης ισχυρισμοί ότι τα προβοκάτσια έγινα πριν από τα γεγονότα της 7ης Μαρτίου 1964, ανοίγοντας το δρόμο για έναν Ελληνοκύπριο, τον Μ., να σκοτώσει ένα Τουρκοκύπριο… Όταν ο Μ. το έκανε αυτό, η πλευρά μας επιτέθηκε ως αντίποινα στην αγορά αλλά ως αποτέλεσμα των επτά Ελληνοκυπρίων που σκοτώθηκαν, χάσαμε 15 Τουρκοκύπριους. Αντίποινα σε αντίποινα είχαν ως αποτέλεσμα βόμβες και τανκς να πυροβολούν Τουρκοκύπριους και στο τέλος την αποδοχή των όρων της παράδοσης…
Σύμφωνα με αυτά που ακούσαμε, ο Dr. Ihsan Ali – ένας από τους ηγέτες της περιοχής της Πάφου – τηλεφώνησε στο Γλαύκο Κληρίδη και κατάφερε να σταματήσει τα αντίποινα των Ελληνοκυπρίων. Πριν από δύο χρόνια, έγινε ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο «Στο όνομα της μητέρας πατρίδας» και στο ντοκιμαντέρ αυτό κάποιοι ηγέτες της ΕΟΚΑ είπαν ότι μετά τα γεγονότα στο Μαυραλί όπου 9 Τουρκοκύπριοι είχαν σκοτωθεί, είχαν προγραμματίσει να συνεχίσουν τους σκοτωμούς αυτούς σε όλη την περιοχή της Πάφου…
Μετά τις φασαρίες του 1964, μια μέρα η μητέρα μας μας πήρε στα χωράφια… Προφανώς ο διοικητής των Τουρκοκύπριων στρατιωτών στην Πάφο είχε προσέξει με τα κιάλια την παρουσία μας στα χωράφια και νόμισε ότι «κατασκοπεύαμε»… Στην επιστροφή μας σταμάτησαν Τουρκοκύπριοι στρατιώτες και μας είπαν ότι έπρεπε να μας ερευνήσουν. Η μητέρα μου θύμωσε πολύ και πληγώθηκε πολύ… Ήταν έγκυος και πήγε στο στρατιωτικό διοικητή και τον ρώτησε γιατί μας συμπεριφέρονταν σαν «προδότες». Της είπαν ότι αυτή ήταν απόφαση της διοίκησης και ότι ήμασταν υπό διερεύνηση. Αργότερα κάποιοι νεαροί που πήγαν για κολύμπι έπεσαν σε ενέδρα που τους έστησε η τουρκοκυπριακή υπόγεια οργάνωση και τους έδειραν με ραβδιά. Ενώ αγωνίζονταν ενάντια σε κάποιους Ελληνοκύπριους φανατικούς, η κοινότητα μας ήταν υπό εσωτερική πίεση από αυτή την υπόγεια οργάνωση. Εκείνο τον καιρό, έγιναν πολλές αγενείς πράξεις ενάντια στην οικογένεια του Dr. Ihsan Ali. Στο κέντρο του Μούτταλου, η οικογένεια του κτυπήθηκε μπροστά σε όλους – ακόμα και οι γυναίκες κτυπήθηκαν. Όταν πιέστηκαν εκείνοι που υποστήριζαν τον Dr. Ihsan Ali, κάποιες οικογένειες που τον υποστήριζαν αναγκάστηκαν να φύγουν για την Ελληνοκυπριακή περιοχή και να ζήσουν εκεί. Μια από αυτές τις οικογένειες είχε ένα γιο – το ένα από τα χέρια του ήταν ακρωτηριασμένο και κάποιοι άντρες από την υπόγεια οργάνωση ήρθαν στο λύκειο που φοιτούσε και τον έδειραν τόσο πολύ που του έσπασαν το χέρι… Ο πατέρας μου που ήταν ο δάσκαλος του το σταμάτησε αυτό – αν δεν το έκανε ίσως να τον έδερναν ακόμα περισσότερο… Ενώ η οικογένεια του στην Πάφο δέρνονταν σαν «προδότες», ο μεγάλος τους γιος, πολεμούσε στα Κόκκινα χωρίς να το γνώριζε αυτό…
Τότε το 1966-67 έγινε επιδρομή στο σπίτι δύο ηλικιωμένων κυριών που υποτίθεται ήταν «ύποπτες κατάσκοποι» όπου σκοτώθηκαν – έκοψαν τα κεφάλια τους… Κατ' ακρίβεια η Τουρκοκυπριακή κοινότητα της Πάφου κατάλαβε αρκετά καλά πως οι γυναίκες αυτές είχαν σκοτωθεί, αλλά ίσως η υπόγεια οργάνωση ήθελε να δώσει το μήνυμα στην κοινότητα ως προειδοποίηση ότι «αυτό μπορεί να γίνει και σε σας…» Και φυσικά, λαμβάνοντας αυτά τα μηνύματα, η κοινότητα θα ήταν ακόμα πιο παραδομένη και θα γινόταν ακόμα πιο σιωπηλή… Έτσι είναι που δημιουργήθηκε η ήσυχη κοινότητα στο τέλος του 1967…
Ενώ τα μέλη της Τουρκοκυπριακής κοινότητας αντιμετώπιζαν τέτοια πίεση εσωτερικά, όταν ταξίδευαν μεταξύ επαρχιών, αντιμετώπιζαν πίεση και στις Ελληνοκυπριακές περιοχές… Υπήρχαν οδοφράγματα… Δεκάδες Τουρκοκύπριοι εργάτες αιχμαλωτίζονταν σε τέτοια οδοφράγματα και εξαφανίζονταν… Θυμούμαι να αντιμετωπίζω τέτοια οδοφράγματα και στην έξοδο της Πάφου και σε άλλα μέρη ενώ πήγαινα στη Λευκωσία μετά το 1964 μαζί με τη θεία μου και την οικογένεια της και μας ερευνούσαν οι Ελληνοκύπριοι. Παρά το γεγονός ότι ήμουν μόνο 7-8 χρονών, ερευνούσαν και εμένα κάθε φορά μαζί με τους Τουρκοκύπριους άντρες. Με ανάγκαζαν να βγάλω και τα παπούτσια μου και με ερευνούσαν λεπτομερώς… Τέτοιες σωματικές έρευνες από Ελληνοκύπριους σε διαφορετικά οδοφράγματα συνεχίζονταν μέχρι το 1968στο οδόφραγμα του Chaghlayan (κοντά στην Πύλη Αμμοχώστου) ενώ μπαίναμε στη Λευκωσία… Εσωτερικά η υπόγεια οργάνωση και εκτός των θυλάκων, οι ομάδες της ΕΟΚΑ ήταν το ίδιο… Υπήρχε ένας οδηγός που ονομαζόταν Ali που είχε παντρευτεί με μια Ελληνοκύπρια κοπέλα και ερχόταν να δει τη μητέρα του στον Τουρκοκυπριακό θύλακα στην Πάφο – συνελήφθηκε από κάποια μέλη της ΕΟΚΑ και βασανίστηκε… Ποτέ δεν θα ξεχάσω την Τουρκοκύπρια μητέρα του που μιλούσε μόνο ελληνικά – μέχρι που πέθανε πάντοτε έκλαιγε λέγοντας «Μάνα μου που είσαι γιε μου, μάνα μου που είσαι γιε μου…»
Υπήρχαν επίσης περιπτώσεις το 1967 όταν κρατήθηκαν κάποιοι Τουρκοκύπριοι στην Πάφο και στους δρόμους. Η υπόγεια οργάνωση των Τουρκοκυπρίων προσπαθούσε να λύσει τέτοιες περιπτώσεις με αντίποινα… Για παράδειγμα στο χωριό Κολώνη, ένας φανατικός Ελληνοκύπριος, o A. από τη Στενή πυροβόλησε κάποιους Τουρκοκύπριους και πλήγωσε δύο Τουρκοκύπριους και σκότωσε ένα νέο Τουρκοκύπριο. Αργότερα κάποιοι Τουρκοκύπριοι από την υπόγεια οργάνωση από τη Σουσκιού πήγαν στο δρόμο Κελοκεδάρων-Πάφου και σκότωσαν τον ταξιτζή Ηρακλεόυς, μια έγκυο γυναίκα την Αντιγόνη και τον στρατιώτη γιο του… Όταν μαθεύτηκαν οι σκοτωμοί αυτοί την επόμενη μέρα, μέλη της ΕΟΚΑ μάζεψαν τους Τουρκοκύπριους που βρήκαν στην αγορά στο Κτήμα και τους σκότωσαν – κάποιοι Τουρκοκύπριοι είναι ακόμα «αγνοούμενοι» από εκείνη τη μέρα… (Ανάμεσα σε εκείνους τους «αγνοούμενους» είναι ο μουχτάρης τους Αγίου Γεωργίου Shukru Redif και ο 16χρονος γιος του Shefik Shukru που είχε πάει εκείνη τη μέρα για ένα εισιτήριο σε ταξιδιωτικό γραφείο και στον Αστυνομικό Σταθμό Πάφου για κάποιες διατυπώσεις για το διαβατήριο του Shefik… Σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες που μαζέψαμε, τους πήραν στο Πολέμι και τους σκότωσαν εκεί και τους έθαψαν σε ένα πηγάδι στο Πολέμι… Θα το εκτιμούσα αν οι αναγνώστες μου μπορούν να μου τηλεφωνήσουν ανώνυμα αν θέλουν, αν γνωρίζουν τον τόπο ταφής τους – S.U.)
Κρέμονται ακόμα τα ερωτήματα γιατί η Κεντρική Τουρκοκυπριακή Στρατιωτική Διοίκηση Πάφου παρόλο που γνώριζαν ότι θα υπήρχαν αντίποινα από τους Ελληνοκύπριους, δεν απέτρεψαν τους Τουρκοκύπριους από το να πάνε εκείνη τη μέρα στην αγορά στο Κτήμα… Ποιος ξέρει, μπορεί να σκέφτηκαν ότι «άστε τους να σκοτωθούν έτσι ώστε να αποδειχθούμε ότι έχουμε δίκαιο»;
Το 1974 και οι δύο κοινότητες έκαναν αντίποινα και σκότωναν ο ένας τον άλλο… Εκατοντάδες άνθρωποι σκοτώθηκαν και κάποιοι είναι ακόμα «αγνοούμενοι»… Τόσο στη διάρκεια του πολέμου όσο και μετά, σκοτώθηκαν και Τουρκοκύπριοι και Ελληνοκύπριοι που τους έπιασαν ως αιχμάλωτους πολέμου.
Έτσι έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο– έτσι είναι πως χωριστήκαμε, έτσι είναι που μας χώρισαν και οι δύο πλευρές είναι ένοχες για όλα που έχουν συμβεί. Αυτές οι εχθρότητες είναι οι ευκαιρίες που δίνονται στον ιμπεριαλισμό για να ξύσουν τις εθνικές διαφορές και να τις χρησιμοποιήσουν για να μας χωρίσουν… Ότι συνέβηκε, οι ηγέτες, ιδιαίτερα ένας ηγέτης όπως ο Μακάριος που φερόταν ως χαρισματικός ηγέτης, έπρεπε να δει ότι τέτοιες δράσεις θα οδηγούσαν στη διαίρεση του νησιού και έπρεπε να έδινε ειρηνικά μηνύματα… Δεν θα έπρεπε να χρησιμοποιούσε εθνικιστικό και ανταγωνιστικό λόγο, διαιρώντας τις δύο κοινότητες. Έπρεπε να το πράξει αυτό στη διάρκεια των ταραχών του 1963… Ένας από τους Τουρκοκύπριους ηγέτες ήταν περισσότερο από έτοιμος για αρνητικές απαντήσεις…
Πιστεύω ότι και οι δύο πλευρές πρέπει να παραδεχθούν τα λάθη τους και να μιλήσουν για αυτά. Επίσης θυμούμαι τις ομιλίες για την ΕΝΩΣΗ στις δημόσιες εμφανίσεις του Μακάριου στην Πάφο το 1972-73… Δεν άκουγε τις προτάσεις του Dr. Ihsan Ali και ακολουθούσε το δικό του μυαλό. Οι πολιτικές διακρίσεων και η έλλειψη ενσυναίσθησης προς τους Τουρκοκύπριους μας οδήγησε στις 15 και 20 Ιουλίου 1974. Τέτοιες αλαζονικές ομιλίες και δράσεις εξυπηρέτησαν την διαιρετική Τουρκοκυπριακή ηγεσία και μας έφεραν τη διαίρεση. Ναι, υπήρξε κατοχή αλλά υπήρξαν και οι φασαρίες του 1963-64 και ο ρατσισμός και εθνικισμός της Ελληνοκυπριακής κυβερνούσας ελίτ που έδωσαν έναυσμα στην κατοχή. Το 1963 είχαν καταλάβει την Κυπριακή Δημοκρατία, δείχνοντας την υπεροχή τους… Τέτοια λάθη μας οδήγησαν στο 1974 και τη διαίρεση. Μακάρι τα μόνα λάθη να είχαν γίνει μόνο από την τουρκοκυπριακή πλευρά, αλλά αυτό δεν ισχύει – και η ελληνοκυπριακή πλευρά έκανε επίσης αυτά τα λάθη. Πρέπει να συζητήσουμε αυτά τα πράγματα γνωρίζοντας ότι από το 1963 υπάρχει ένα αντικανονικό στάτους κβο και ότι το 1974 έφερε ακόμα περισσότερες επιπλοκές και πρέπει να βρούμε μια ισόρροπη λύση… Αυτή θα μπορούσε να είναι μια δημοκρατική δημοκρατία… Τόσο οι Ελληνοκύπριοι όσο και οι Τουρκοκύπριοι πρέπει να το συζητήσουν αυτό…»
(ULUS IRKAD – 4.6.2017)

Edit 22/08/2017:   

ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΔΙΟΡΘΩΣΗ / ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΗ

Αναφορικά με το άρθρο μου που ήταν βασισμένο στο άρθρο του Ulus Irkad «Πως μας χώρισαν και πως διαίρεσαν τη χώρα μας;» που δημοσιεύθηκε σε αυτές τις σελίδες στις 30 Ιουλίου 2017, ένας συγγενής του Μ. που αναφέρεται στο άρθρο ήρθε σε επαφή μαζί μου και μου είπε ότι ο συγγενής του δεν είχε καμία σχέση με τη δολοφονία Τουρκοκυπρίου και ότι ο συγγενής του ήταν «ακόμα ένα θύμα του ψυχολογικού πολέμου που εξαπέλυσε η ΤΜΤ». Είπε:

«Δεν τους φοβόταν ούτε και την αυξανόμενη δύναμη τους επί των μαζών. Στις 7 Μαρτίου 1964 δολοφονήθηκε άγρια και το νεκρό του σώμα το περίφεραν στους δρόμους στο Μούτταλο και το Κτήμα. Τον έκαναν παράδειγμα, όπως και όλους τους άλλους αθώους Τουρκοκύπριους που αναφέρεις στο άρθρο σου που αψηφούσαν τη δύναμη της ΤΜΤ. Έκαναν το χειρότερο που θα μπορούσαν να του κάνουν και μετά προσπάθησαν να του ρίξουν το φταίξιμο. Εκτιμώ το γεγονός ότι εξήγησες συγκεκριμένα ότι το κομμάτι αυτό του άρθρου ήταν μόνο «ισχυρισμοί» από άλλους – αυτό δείχνει μια ποιότητα χαρακτήρα σύμφωνα με τα δικά μου πρότυπα. Όμως και πάλι, εφόσον αυτό δεν είναι αλήθεια, πιστεύω ότι θα μπορούσε να μην είχε αναφερθεί. Αυτοί οι ΨΕΥΔΕΙΣ ισχυρισμοί απλά κρατούν τους ανθρώπους χωριστά και δεν επιτρέπουν την ειλικρινή επανένωση των ανθρώπων και της χώρας… Πονάει να βλέπεις την προπαγάνδα των ανθρώπων που τον έσφαξαν βίαια, να συνεχίζει να κυκλοφορεί δεκαετίες μετά το θάνατο του…»

Έχω μιλήσει με τον Ulus Irkad και επίσης με κάποιους άλλους από την περιοχή Πάφου. Ένας από τους αναγνώστες μου επίσης είχε πει ότι ο Μ. δεν είχε καμία ανάμειξη με δολοφονίες ή πυροβολισμούς έναντι ενός Τουρκοκυπρίου, αλλά το φταίξιμο του πυροβολισμού ενός Τουρκοκυπρίου ρίχθηκε στον Μ., ενώ αυτός είχε πυροβοληθεί κατά λάθος από ένα φίλο του και ότι υπήρχαν πολλές προκλήσεις εκείνες τις μέρες όπως αναφέρει με λεπτομέρειες το άρθρο. Το γεγονός του τραυματισμένου Τουρκοκυπρίου από φίλο του χρησιμοποιήθηκε ως ισχυρισμός ότι ο Μ. είχε πυροβολήσει τον Τουρκοκύπριο έτσι ώστε να δημιουργηθεί πρόκληση και να σκοτώσουν το Μ.

Διορθώνω το άρθρο και απολογούμαι στο συγγενή του Μ. και τον ευχαριστώ που μας έδωσε την ευκαιρία να διευκρινίσουμε και να διορθώσουμε τα γεγονότα.

NOTE ABOUT CORRECTION/CLARIFICATION

In connection to my article that was based on Ulus Irkad’s article called “How did they divide us and how did they divide our country?” published on these pages on the 30^th of July 2017, a relative of M. mentioned in the article contacted me saying that his relative had nothing to do with the killing of a Turkish Cypriot and that his relative `was another victim of the psychological war unleashed by TMT.` He said:

“He was not afraid of them or their rising power over the masses. On March 7, 1964, he was brutally murdered and his dead body was paraded in the streets of Mouttalos and Ktima. He was made an example, much like all the other innocent Turkish Cypriots you mention in your article that seemed to defy the TMT power. They did the worst they could for him and then tried to put the blame on him. I appreciate it that you specifically explained that this part of the article was only “claims” by others (“Υπήρχαν επίσης ισχυρισμοί”); this shows a quality of character by my standards. But yet, since this is not true, I believe it could have not be mentioned. These FALSE allegations only keep the people apart and do not allow for a sincere reunification of people and country…. It hurts to see the propaganda of the people that brutally slaughtered him, keep circulating decades after he has been put to rest…`

I have spoken with Ulus Irkad and also with some others from Paphos area. One of my readers also has said that M. had nothing to do with killing or shooting at a Turkish Cypriot but that the blame of shooting was put on M. of a Turkish Cypriot who had been shot accidentally by a friend of this Turkish Cypriot and that there were a lot of provocations those days as the article gives details about. That this incident of the wounded Turkish Cypriot by his friend was used for claiming that M. had shot a Turkish Cypriot in order to create a provocation and kill M.

I hereby correct this article and apologize to the relative of M. and thank him for giving us the chance to clarify and correct the facts.

Photo: Father Shukru Redif and 16 year old son Shefik still "missing" from Paphos…

(*) Article published in the POLITIS newspaper on the 30th of July 2017, Sunday.
The article was published in Turkish in Yenichagh newspaper and also on my pages in the Yenidüzen newspaper on the 8th of June 2017… The link to the article:
http://www.yeniduzen.com/nasil-bolunduk-ve-nasil-bolduler-10790yy.htm