«Κανένας δεν φρόντισε τα τραύματα των συγγενών των αγνοουμένων…»
Sevgul Uludag
caramel_cy@yahoo.com
Τηλ: 99 966518
Στις 4 Σεπτεμβρίου 2018 έχουμε συνάντηση με ένα εκπρόσωπο της Διεθνούς Επιτροπής του Ερυθρού Σταυρού που ερευνά τις «ανάγκες» των συγγενών των «αγνοουμένων»…
Πάμε στη συνάντηση ως η Δικοινοτική Οργάνωση Συγγενών Αγνοουμένων και Θυμάτων Πολέμου «Μαζί Μπορούμε!»… Ανάμεσα μας είναι η Tijen Gulle που έχασε τον πατέρα της το 1963, ο Κυριάκος Σολωμή που έχασε τον αδελφό του το 1974, ο Yusuf Chaylar που έχασε τον πατέρα του το 1964 και η Χριστίνα Παύλου Σολωμή Πατσιά που έχασε τον αδελφό και τον πατέρα της το 1974…
Η Leyla Kiralp που έχασε το σύζυγο της όταν ήταν πολύ νεαρή γυναίκα στη σφαγή στην Τόχνη δεν τα κατάφερε να έρθει, έτσι της ζήτησα να γράψει ένα μήνυμα προς τη Διεθνή Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού (ICRC), έτσι πήρα το σημείωμα που μου έστειλε και το διάβασα στη συνάντηση…
Η ICRC διεξάγει έρευνα πάνω στις «ανάγκες των συγγενών των αγνοουμένων ατόμων» των οποίων οι αγαπημένοι τους δεν έχουν ακόμα βρεθεί και η Κυπριακή Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων θα διεξάγει έρευνα πάνω στις «ανάγκες των συγγενών αγνοουμένων» των οποίων τα οστά των αγαπημένων τους βρέθηκαν ή δεν βρέθηκαν…
Καταρχάς, η Leyla είναι πολύ επικριτική απέναντι στη Διεθνή Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού, όπως επίσης και τις τοπικές αρχές – είτε είναι Τουρκοκυπριακές είτε Ελληνοκυπριακές – που χρειάστηκαν 55 ή 44 χρόνια για να κοιτάξουν «τις ανάγκες» των συγγενών των «αγνοουμένων»…
Αργότερα της ζητώ να γράψει ένα άρθρο για τα συναισθήματα της για αυτό το θέμα… Και το κάνει… Θέλω να μοιραστώ μαζί σας αυτά που έγραψε…
Η Leyla Kiralp στην έκκληση της δίνει τον τίτλο «Η δίνη (ρουφήχτρα)» στο άρθρο της και λέει:
«Ακριβώς δίπλα μας, στη γειτονική χώρα Συρία, διεξάγεται ένας πόλεμος… Πολίτες σκοτώνονται… Χιλιάδες άνθρωποι μεταναστεύουν σε ξένες χώρες… Πνίγονται στην θάλασσα ενώ μεταναστεύουν ή καταλήγουν απελπισμένοι στις χώρες στις οποίες πάνε για να ζήσουν… Σε οποιαδήποτε γεωγραφία διεξάγεται πόλεμος, ο ίδιος ο πόλεμος είναι ο εχθρός των πολιτών, και το κέρδος πάει μόνο σε εκείνους που ξεκινούν τους πολέμους και που κερδίζουν οφέλη από αυτούς…
Στη χώρα μας την Κύπρο, και εμείς ζήσαμε πόλεμο. Και στη χώρα μας σκοτώθηκαν πολίτες. Έγιναν βιασμοί, έγινε μετανάστευση.
Χιλιάδες Κύπριοι αναγκάστηκαν να φύγουν από τα σπίτια τους και διώχθηκαν μακριά, κάποιοι σκοτώθηκαν και κάποιοι έγιναν «αγνοούμενοι»… Χιλιάδες «αγνοούμενοι» δεν έχουν ακόμα βρεθεί και η μοίρα τους είναι ακόμα αβέβαιη…
Ο πόλεμος ο ίδιος είναι μια καταστροφή. Σε αυτές τις τρομερές και απερίγραπτες καταστροφές ακόμα και αυτοί που μπορεί να μην έχασαν τίποτε, επίσης επηρεάζονται… Δεν είναι δυνατό να περιγραφεί το βάθος των τραυμάτων εκείνων που έχουν χάσει αγαπημένους, τα σπίτια τους και ιδιαίτερα αυτών που έχουν βιαστεί…
Το 1974, όπως χιλιάδες Κύπριοι, και εγώ έχω βίωσα τις αρνητικές συνέπειες του πολέμου και ακόμα τις περνώ…
Ποτέ δεν έχω ξεχάσει και ποτέ δεν θα το ξεχάσω αυτό… Τον Μάιο του 1975, καθώς περνούσαμε στο βόρειο μέρος του νησιού μας με τα μεταφορικά του Ερυθρού Σταυρού, είχαμε σταματήσει στο Λήδρα Πάλας, όπου υπήρχαν Τουρκοκύπριοι αξιωματούχοι, έτσι ώστε οι στρατιώτες της UNFICYP να μπορέσουν να μας εγγράψουν… Όταν ο στρατιώτης της UNFICYP έμαθε τις ηλικίες μας, ήταν πολύ ξαφνιασμένος και είπε «Ώ! Πολύ νεαρές!...» Όμως ο Τουρκοκύπριος αξιωματούχος του απάντησε «Αυτές είναι χωρικές!» Αυτό που έλεγε ο Τουρκοκύπριος αξιωματούχος ήταν ότι είχαμε γίνει χήρες, όχι λόγω του πολέμου, αλλά επειδή ήμασταν «χωρικές»! Το πρώτο χτύπημα ήρθε για μένα από αυτόν τον Τουρκοκύπριο αξιωματικό εκείνη τη μέρα!
Στα επόμενα χρόνια, παρόμοια χτυπήματα ήρθαν στο πρόσωπο μου…
Πριν από 44 χρόνια, οι κοινοτικές αξίες ήταν πολύ διαφορετικές «αξίες» από τις σημερινές αξίες… Θεωρείτο «αμαρτία» για μια νεαρή γυναίκα να είναι χήρα. Δεν είχε σημασία ότι είχε χάσει το σύζυγο της στη βία του πολέμου. Την κοίταζαν με ταπείνωση και την αξιολογούσαν με ταπεινωτικό τρόπο…
Στο τραύμα του πολέμου, το τραύμα του να χάσεις τους αγαπημένους σου και τους συγγενείς πολλαπλασιαζόταν με αυτή την πίεση από την κοινότητα και ο αντίκτυπος αυτής της πίεσης ήταν ακόμα χειρότερος από την επίπτωση του πολέμου… Ήταν πολύ δύσκολο να ξεκινήσεις μια νέα ζωή ανάμεσα σε κάποιους ανθρώπους που είχαν τρελαθεί με τις λεηλασίες στο τέλος του πολέμου… Αυτό που τους ένοιαζε ήταν να λεηλατήσουν σπίτια, έπιπλα, θέσεις, αυτοκίνητα, χωράφια, κήπους… Αυτό που μας ένοιαζε εμάς ήταν η απώλεια την οποία περνούσαμε από τότε που χάσαμε τους αγαπημένους μας και δεν ξέραμε τι τους είχε συμβεί… Ήταν «αγνοούμενοι»…
Η Τουρκοκυπριακή διοίκηση εκείνου του καιρού και η διοίκηση που είναι μια συνέχεια εκείνης της διοίκησης ξεκίνησε να καταβάλλει μηνιαίους μισθούς στους συγγενείς των αγνοουμένων, εκείνων που σκοτώθηκαν και εκείνων που τραυματίστηκαν στον πόλεμο. Ναι, το έκαναν αυτό. Όμως εκτός από την καταβολή μισθών, πότε δεν υπήρξε ενδιαφέρον για την ψυχολογική κατάσταση των ανθρώπων αυτών…
Στα χρόνια που ακολούθησαν πολλοί συγγενείς «αγνοουμένων», συγγενείς εκείνων που σκοτώθηκαν στον πόλεμο ή τραυματίστηκαν στον πόλεμο, έχασαν τη ζωή τους… Εκείνοι που είναι ακόμα ζωντανοί, ζούνε ακόμα με το τραύμα που πέρασαν μεταξύ 1963-1974 και θα συνεχίζουν να ζουν με αυτό το τραύμα… Το τραύμα αυτό είναι μια τέτοια δίνη που ρουφά όχι μόνο τους συγγενείς των «αγνοουμένων», αλλά όλους εκείνους γύρω τους και δημιουργεί ένα μεγάλο αρνητικό αντίκτυπο…
Το τραύμα των συγγενών των «αγνοουμένων», έχει τις δικές του ιδιαιτερότητες ανάμεσα στα τραύματα των θυμάτων του πολέμου αφού οι συγγενείς των «αγνοουμένων» δεν γνωρίζουν τη μοίρα των αγαπημένων τους… Η ελπίδα και η απελπισία συγχωνεύονται σε αυτό το τραύμα… Ακόμα και όταν βρεθούν τα οστά τους και επιστραφούν για ταφή, αυτό δημιουργεί μόνο λίγη ειρήνη για τους συγγενείς των «αγνοουμένων». Δεν μπορούν να ανακτήσουν την υγεία τους…
Η υπέρβαση ενός τέτοιου τραύματος δεν είναι εφικτή με το «μισθό» που δίνουν οι αρχές στους συγγενείς των «αγνοουμένων», διότι οι περισσότεροι συγγενείς «αγνοουμένων» ξοδεύουν τους μισθούς τους στους γιατρούς και τα φάρμακα για να βρουν θεραπεία για την υγεία τους που επιδεινώνεται… Όμως αυτά τα ακριβά φάρμακα επίσης δεν θεραπεύουν την ψυχολογία τους εφόσον οι σωματικές ασθένειες είναι ένα πράγμα διαφορετικό και οι ψυχολογικές ασθένειες είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.
Για τους άντρες πολιτικούς το να λένε «Πέθαναν για την πατρίδα μας και το λαό μας» είναι «αρκετό» για τη διαχείριση του τραύματος αυτού ή όπως θα έλεγαν κάποιοι άλλοι άντρες πολιτικοί «είναι τώρα καιρός για να έχουμε ειρήνη στη χώρα» και απλά επιλέγουν να παραμένουν σιωπηλοί. Είχαμε γυναίκες ως «βουλευτές», γυναίκες ως «υπουργούς» και ακόμα και δύο γυναίκες «πρόεδρους της βουλής» και οι δύο τους ήταν και γιατροί! Όμως δυστυχώς, καμιά από αυτές δεν ήταν ποτέ περίεργη για την κατάσταση των συγγενών των «αγνοουμένων» και καμιά από αυτές δεν κτύπησε την πόρτα των συγγενών εκτός στη διάρκεια των «εκλογών»…
Έλλειψη εμπιστοσύνης, απόγνωση, έλλειψη του νοήματος, ελπίδα και απελπισία – όλα αυτά τα χρόνια έχουν περάσει με αυτά τα αισθήματα… Για μένα και για αυτούς που έχουν χάσει τους αγαπημένους τους το 1974, 44 χρόνια… για εκείνους που έχασαν τους αγαπημένους τους μεταξύ 1963-1974, 55 χρόνια… Βλέπω τον αντίκτυπο αυτών που περάσαμε όχι μόνο στον εαυτό μου αλλά επίσης στους συγγενείς των «αγνοουμένων» γύρω μου. Αν οι πολιτικοί κοίταζαν πιο στενά και με πιο ανθρωπιστικά μάτια, και αυτοί θα παρατηρούσαν τις ψυχολογικές ανάγκες των ανθρώπων αυτών.
Ακόμα και οι «φεμινιστές» που είναι εναντίων της «βίας κατά των γυναικών» δεν έδειξαν ενδιαφέρον για τους συγγενείς των «αγνοουμένων»… Όμως τη μεγαλύτερη βία έπρεπε να υποστούν αυτές οι γυναίκες συγγενείς λόγω του πολέμου…
Πρέπει να δημιουργηθεί ένα κέντρο ψυχολογικής αποκατάστασης που θα βοηθά τους συγγενείς των «αγνοουμένων» και τα θύματα του πολέμου και πρέπει να τους δίδεται υποστήριξη… Αν ισχυρίζεστε ότι είσαστε αρχές, είσαστε υπεύθυνοι για την παροχή τέτοιας στήριξης στους συγγενείς.
Εκείνοι που έχουν σκοτώσει ανθρώπους λαμβάνουν μετάλλια για τον «ηρωισμό» τους – πρέπει να προσθέσετε τους συγγενείς των «αγνοουμένων» στον κατάλογο των καθηκόντων σαν και να τους δείξετε ότι είσαστε πραγματικά αρχές…»
(LEYLA KIRALP – Σεπτέμβριος 2018)
Photo: Η Leyla με Ελληνοκύπριους φίλους της στην κηδεία του αγνοούμενου συζύγου της που σκοτώθηκε στην Τόχνη…
(*) Article published in POLITIS newspaper on the 11th of November 2018, Sunday. A similar article in Turkish was published in the YENİDÜZEN newspaper on my pages entitled "Cyprus: The Untold Stories" on the 1st of October 2018 and here's the link:
http://www.yeniduzen.com/hic-kimse-kayip-yakinlarinin-travmalariyla-ilgilenmedi-13008yy.htm
No comments:
Post a Comment