The Turkish text was translated by me and printed in today's YENİDÜZEN newspaper on my pages entitled "Cyprus: The Untold Stories…"
The rest of the texts were shared by Gregoris Ioannou on his Facebook profile…
The four tests in Turkish, English, Greek and Spanish follow:
YENİDÜZEN gazetesi
KIBRIS: ANLATILMAMIŞ ÖYKÜLER…
Sevgül Uludağ
Caramel_cy@yahoo.com
*** Gregoris Yuannu yazdı:
"Kıbrıs sorununun özü nedir?"
*** "Kıbrıs sorununun özü, Kıbrıslırum liderliği ve toplumun çoğunluğunun, Kıbrıslıtürk toplumunu siyasi bir Kıbrıslı entite olarak eşit biçimde varolmasını ve ülkenin geleceği hakkında birlikte karar vermelerini kabul etmeyişidir…"
Daha önce de sayfalarımızda görüşlerini geniş biçimde yayınlamış olduğumuz Kıbrıslırum öğretim görevlisi akademisyen, aktivist ve vicdani redci Gregoris Yuannu, "Kıbrıs sorununun özü nedir?" sorusunu sorduğu kısa bir yazı yazdı. Gregoris Yuannu, sosyal medyada Rumca olarak yayımladığı bu yazısını, ricamız üzerine İngilizce olarak da kaleme aldı… Biz de Gregoris Yuannu'nun bu kısa fakat anlamlı yazısını siz okurlarımız için İngilizce'den Türkçe'ye çevirdik. Gregoris Yuannu, "Kıbrıs sorununun özü nedir?" sorusu hakkında şöyle yazıyor:
"Kıbrıs sorununun özü, Kıbrıslırum liderliği ve toplumun çoğunluğunun, Kıbrıslıtürk toplumunu siyasi bir Kıbrıslı entite olarak eşit biçimde varolmasını ve ülkenin geleceği hakkında birlikte karar vermelerini kabul etmeyişidir…
1950'de Kıbrıs sorununun nedeni buydu, 1963'teki çatışmaya yol açan şey buydu, 1974 trajedisinin arka planında da bu vardı ve bugüne kadar hala herhangi bir çözüme ulaşmamış olmamızın nedeni de budur.
Kıbrıslıtürk toplumuyla ilgili olarak çoğunluğa dayalı iki tane Kıbrıslırum perspektifi ve anlatısı mevcuttur – bunlar birbirinden farklı olsalar dahi, farklı biçimde sorunludurlar. Kimi zaman devletin siyasi hesapları bunları birleştirir ve bu da daha da büyük bir çelişki yaratır. Gözle görülebilecek derecede absürd olmasına karşın bu çelişkinin hala var olmasının nedeni, Kıbrıslırumlar'da egemen olan Kıbrıslıtürkler'in eşitliğini reddeden derin bir özün varlığıdır.
Kıbrıslırumlar'daki anlatılardan birincisi, Kıbrıslıtürk toplumunu Türkiye'nin bir aracı olarak görür ve (sonsuz) düşmanın bir parçası olarak görürler, onları bu "Yunan adası"nda yabancı bir varlık olarak görürler. Bu, Kıbrıslırum derin devletinin pozisyonudur ve Kıbrıslıtürkler'in Kıbrıslılığı'nı inkar eder. 1974 öncesinde bu pozisyon, "düşmanı denize dökme" sloganına kadar vardırılmıştı ve bunun sonuçları da bugün toplu mezarlardan çıkarılan kemiklerdir.
Kıbrıslırumlar'daki ikinci anlatı ise Kıbrıslıtürk toplumunu problemli ve dezavantajlara sahip Kıbrıslı bir öğe olarak görür, onların da Türkiye'nin kurbanı olduğunu ve bir miktar kültürel otonomiyle tolere edilebileceklerini varsayar ancak hiçbir koşul altında anayasayla garanti edilmiş kolektif siyasi hakları onlar için öngörmez.
1974 öncesinde bu pozisyon, Kıbrıs Cumhuriyeti anayasasının iki toplumluluğunu ortadan kaldırmak ve Kıbrıslıtürk toplumunu bir azınlığa düşürmek girişimleriyle kendini ortaya koymuştur. Bu anlatı da, Kıbrıslıtürkler'i kabul edebilmenin koşulu olarak onların Türklüklerini reddeder.
Ancak hem "Rumlar'la Türkler asla birlikte yaşayamaz", hem de "1974 öncesi Türkler'le çok iyi geçinirdik" sözcükleri yarı-gerçeklerdir. Asıl gerçek, (ve bunu açarsak, bütün bir Kıbrıs yaratmak için) pratikte Kıbrıslıtürkler'in siyasi eşitliğini tanımak ve federal bir devlette güç paylaşımı için irade ortaya koymak gerekmektedir.
Diyoruz ki gerçek, her zaman dile getirilmelidir ve biz de bunu yapmalıyız…"
(GREGORİS YUANNU – Türkçesi: Sevgül Uludağ- YENİDÜZEN – 5.11.2018)
http://www.yeniduzen.com/gregoris-yuannu-yazdi-kibris-sorununun-ozu-nedir-13183yy.htm?fbclid=IwAR2jXAqofgFKuqejdfQyKvoTsx_Ez2uuqLMFYQKL3b7VxBDLWWqpCl_1kOc
The English text of what Gregoris Ioannou wrote:
"The essence of the Cyprus problem, we have said it many times, is the refusal of the Greek Cypriot leadership and by extension the majority of the g/c community, to accept the Turkish Cypriot community as a Cypriot political entity with which to co-exist equitably and to co-decide the future of the country. This was the cause of the Cyprus problem in 1950, this led to the conflict in 1963, this was the backdrop behind the 1974 tragedy, and this is until today the reason why we have no solution.
There are two majoritarian g/c perspectives and narratives about the t/c community, differentiated but differently problematic. Sometimes state political calculation unites them creating a great contradiction. But the reason why this contradiction stands, in spite of its apparent absurdity, is the deeper essence of a dominant g/c refusal to accept t/c in terms of parity. The first narrative regards the Turkish Cypriot community as an instrument of Turkey, as a part of the (eternal) enemy, and as a foreign body on this "Greek island". This is the position of the deep g/c state, which denies t/c their Cypriotness. Before 1974, this position culminated in the slogan "the enemy to the sea" and its consequences are the bones that are being excavated today from group graves. The second narrative considers the Turkish Cypriot community as a problematic disadvantageous Cypriot element, a victim also of Turkey, which can be tolerated with some cultural autonomy but in no circumstances with constitutionally guaranteed collective political rights. Prior to 1974, this position culminated in the attempt to abolish the bi-communalism of the constitution and to transform the t/c community into a minority. This narrative denies t/c their Turkishness as a precondition for their acceptance.
But both "the Greeks and the Turks cannot do together" and "we were doing just fine with the Turks before 1974" are half truths. The whole truth (and by extension the creation of a whole Cyprus) is the recognition of political equality in practice and the will to share power in a federal state. We said, the truth must always be said, and we ought to say it."
The original Greek text of what Gregoris Ioannou wrote:
"Η ουσία του κυπριακού, το έχουμε πει πολλές φορές, είναι η άρνηση της ε/κ ηγεσίας και κατ' επέκταση της πλειοψηφίας της ε/κ κοινότητας να αποδεχτεί την τ/κ κοινότητα ως κυπριακή πολιτική οντότητα με την οποία να συνυπάρξει ισότιμα και να συναποφασίσει το μέλλον της χώρας. Αυτή ήταν η γενεσιουργός αιτία του κυπριακού το 1950, αυτό οδήγησε στην σύγκρουση το 1963, αυτό ήταν το υπόβαθρο πίσω από την τραγωδία του 1974, αυτό είναι και μέχρι σήμερα ο λόγος που δεν έχουμε λύση.
Υπάρχουν δυο πλειοψηφικές ε/κ οπτικές και αφηγήσεις για την τ/κ κοινότητα, διαφοροποιημένες μεν αλλά με διαφορετικό τρόπο προβληματικές. Κάποτε η κρατική πολιτική σκοπιμότητα τις ενοποιεί δημιουργώντας μια μεγάλη αντίφαση. Αλλά ο λόγος που αυτή η αντίφαση στέκει παρά τον εμφανή παραλογισμό της είναι η βαθύτερη ουσία μιας κυρίαρχης ε/κ άρνησης της αποδοχής των τ/κ με όρους ισοτιμίας. Η πρώτη αφήγηση θεωρεί την τ/κ κοινότητα ως όργανο της Τουρκίας, ως κομμάτι του (προαιώνιου) εχθρού, και ως ξένο σώμα σε αυτό το «ελληνικό νησί». Αυτή είναι η θέση του βαθέως ε/κ κράτους που αρνείται στους τ/κ την κυπριακότητα τους. Πριν το 1974 αυτή η θέση κορυφώθηκε με το «ο εχθρός στη θάλασσα» και οι συνέπειες της είναι τα κόκαλα που ξεθάβονται σήμερα από τους ομαδικούς τάφους. Η δεύτερη αφήγηση θεωρεί την τ/κ κοινότητα ως προβληματικό μειονεκτικό κυπριακό στοιχείο, θύμα και αυτή της Τουρκίας, το οποίο μπορεί να τύχει ανοχής με κάποια πολιτιστική αυτονομία αλλά σε καμιά περίπτωση με συνταγματικά κατοχυρωμένα συλλογικά πολιτικά δικαιώματα. Πριν το 1974 αυτή η θέση κορυφώθηκε με την προσπάθεια κατάργησης του δικοινοτισμού του συντάγματος και την μετατροπή της τ/κ κοινότητας σε μειονότητα. Αυτή η αφήγηση αρνείται στους τ/κ την τουρκικότητα τους ως προϋπόθεση της αποδοχής τους.
Είναι όμως μισές αλήθειες και το «Έλληνες τζιαι Τούρτζιοι εν κάμνουν μαζί» και το «επερνούσαμεν καλά με τους Τούρκους πριν το 1974». Η ολική αλήθεια (και κατ' επέκταση η δημιουργία μιας ολικής Κύπρου) είναι η αναγνώριση της πολιτικής ισότητας στην πράξη και η βούληση για τον διαμοιρασμό της εξουσίας σε ένα ομοσπονδιακό κράτος. Είπαμε, η αλήθεια πρέπει πάντα να λέγεται, και οφείλουμε να την λέμε…"
Spanish translation of the text of Gregoris Ioannou by Luis Eduardo Mena Puebla here:
"La esencia del problema de Chipre, lo hemos dicho muchas veces, es el rechazo de los líderes grecochipriotas y, por extensión, la mayoría de la comunidad g / c, a aceptar a la comunidad turcochipriota como una entidad política chipriota con la que colaborar. Existen equitativamente y para co-decidir el futuro del país. Esta fue la causa del problema de Chipre en 1950, esto llevó al conflicto en 1963, este fue el telón de fondo detrás de la tragedia de 1974, y esta es hasta hoy la razón por la que no tenemos una solución.
Hay dos perspectivas y narrativas mayoritarias de g / c sobre la comunidad de t / c, diferenciadas pero problemáticamente diferentes. A veces el cálculo político estatal los une creando una gran contradicción. Pero la razón por la cual esta contradicción se mantiene, a pesar de su aparente absurdo, es la esencia más profunda de una negativa dominante de g / c a aceptar t / c en términos de paridad. La primera narrativa considera a la comunidad turcochipriota como un instrumento de Turquía, como parte del enemigo (eterno) y como un cuerpo extraño en esta "isla griega". Esta es la posición del estado g / c profundo, que niega a t / c su chipriota. Antes de 1974, esta posición culminó con el eslogan "el enemigo al mar" y sus consecuencias son los huesos que se están excavando hoy en las tumbas de grupos. La segunda narrativa considera a la comunidad turcochipriota como un elemento problemático desventajoso y chipriota, víctima también de Turquía, que puede tolerarse con cierta autonomía cultural pero en ningún caso con derechos políticos colectivos garantizados por la Constitución. Antes de 1974, esta posición culminó en el intento de abolir el bicomunismo de la constitución y transformar la comunidad de t / c en una minoría. Esta narración niega que su condición turca sea una condición previa para su aceptación.
Pero "tanto los griegos como los turcos no pueden hacerlo juntos" y "lo estábamos haciendo bien con los turcos antes de 1974" son medias verdades. Toda la verdad (y, por extensión, la creación de todo Chipre) es el reconocimiento de la igualdad política en la práctica y la voluntad de compartir el poder en un estado federal. Dijimos que la verdad siempre debe ser dicha, y debemos decirla."
No comments:
Post a Comment