Sevgul Uludag
caramel_cy@yahoo.com
Τηλ: 99 966518
Σήμερα θέλω να μοιραστώ μαζί σας τρεις δικοινοτικές ιστορίες, γραμμένες από το φίλο μας, ερευνητή και συγγραφέα Ulus Irkad… Έγραψε τα ακόλουθα:
«Το 1994 είχαμε ξεκινήσει μαζί με Ελληνοκύπριους φίλους δικοινοτικές δραστηριότητες συμφιλίωσης στο ξενοδοχείο Λήδρα Πάλας. Εκείνο τον καιρό, η συμμετοχή σε τέτοιες εκδηλώσεις απαιτούσε πολύ θάρρος αφού αμέσως θα σε αποκαλούσαν «προδότη» ή «κατάσκοπο» και θα γινόσουν στόχος. Εκτός από αυτό, για να μπορέσει απλά κάποιος να φτάσει στο ξενοδοχείο Λήδρα Πάλας περνώντας από το τουρκοκυπριακό οδόφραγμα, χρειαζόταν «άδεια» από τις Τουρκοκυπριακές αρχές. Χρειαζόταν να κάνεις αίτηση για «άδεια» στις υπηρεσίες εξωτερικών υποθέσεων τουλάχιστον μια βδομάδα νωρίτερα. Δεν γίνονταν δεκτές όλες οι αιτήσεις. Και γενικά, ακόμα και αν σου έλεγαν ότι «δόθηκε η άδεια», όταν πήγαινες στο οδόφραγμα στο Λήδρα Πάλας, την τελευταία στιγμή θα έλεγαν «δεν υπάρχει άδεια» και έπρεπε να επιστρέψεις.
Κάποτε, ήταν αρκετά σύνηθες να ταξιδεύεις για χιλιόμετρα από την Αμμόχωστο προς τη Λευκωσία στο οδόφραγμα Λήδρα Πάλας και μόλις έφτανες εκεί να σου λένε «η άδεια έχει αποσυρθεί» – έτσι έπρεπε να ταξιδέψουμε πίσω στην Αμμόχωστο χωρίς να έχουμε καταφέρει να περάσουμε το οδόφραγμα και να έχουμε ταξιδέψει τον δρόμο από την Αμμόχωστο στη Λευκωσία για το τίποτα.
Όμως για μένα και τους φίλους μου, δεν ήταν μεγάλο πρόβλημα να ζητήσουμε την επόμενη μέρα ή την επόμενη βδομάδα «άδεια» και να πάμε στις αρμόδιες αρχές και να τους πιέσουμε. Γι αυτό είναι που πάντοτε ήμασταν στόχος στην άκρη του όπλου. Γι αυτό είναι που εξερράγησαν βόμβες μπροστά από τα σπίτια ή κάτω από τα αυτοκίνητα των φίλων και αδελφών μας. Γι αυτό είναι που δολοφονήθηκε ένας από τους πιο στενούς μας φίλους, ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Kutlu Adali. Σήμερα χιλιάδες άνθρωποι χρησιμοποιούν τα οδοφράγματα για να περάσουν από τη μια στην άλλη πλευρά, χάρη στον αγώνα τόσων πολλών φίλων – το χρωστούμε στον φίλο μας Kutlu Adali, του οποίου το αίμα δεν έχει στεγνώσει στο μέρος όπου πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε, το χρωστούμε στον Huseyin Chakmak που δεν μπόρεσε να ταξιδέψει στην Ευρώπη για να παραλάβει το βραβείο του για τις καρικατούρες που υποστήριζαν την ειρήνη και ο οποίος είχε διωχθεί και προσαχθεί στο δικαστήριο, το χρωστούμε στον Alpay Durduran του οποίου το αυτοκίνητο βομβαρδίστηκε αρκετές φορές, του οποίου το κόμμα υπέστηκε πυροβολισμούς… Το χρωστούμε σε εκείνους που αντιστάθηκαν και διώχθηκαν με ψεύτικους μάρτυρες στα δικαστήρια… Ένας από τους φίλους μας το συνόψισε ως «Αυτό που είναι σημαντικό στη διάρκεια του πολέμου είναι να υπερασπιστούμε την ειρήνη…»
ΜΙΑ ΕΛΛΗΝΟΚΥΠΡΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΑΝΑΖΗΤΑ ΤΗΝ ΔΙΔΥΜΗ ΤΟΥΡΚΟΚΥΠΡΙΑ ΑΔΕΛΦΗ ΤΗΣ
Αφού αντιμετώπισα πολλά εμπόδια, πριν από χρόνια είχα φτάσει στο ξενοδοχείο Λήδρα Πάλας όταν μου είπαν ότι μια γυναίκα με περίμενε έξω, για να με δει. Όταν λέω «έξω» εννοώ έξω από το μεγάλο δωμάτιο όπου διοργανώναμε εργαστήρια και εκπαίδευση για την ειρήνη. Ήταν εκεί, μια κοντή και παχουλή γυναίκα.
Φαινόταν μεσήλικας, και ακόμα και εγώ διερωτήθηκα αν ήταν Τουρκοκύπρια. Ως Τουρκοκύπριοι και Ελληνοκύπριοι είμαστε σωματικά τόσο όμοιοι μεταξύ μας. Όμως όχι, δεν ήταν Τουρκοκύπρια αφού μόλις με είδε άρχισε να μιλά ελληνικά. Δεν μπορούσα να επικοινωνήσω μαζί της, αλλά φώναξα τον φίλο μου το Νίκο, που είναι δάσκαλος, με τον οποίο συντονίζαμε τα εργαστήρια. Σκέφτηκα ότι εφόσον μπορεί να υπάρχουν ελληνικές λέξεις που δεν ήξερα, θα ήταν καλύτερα να είχα ένα ελληνόφωνο φίλο δίπλα μου.
Μου μετάφραζε από τα ελληνικά στα αγγλικά. Ο Νίκος μετάφραζε από τα ελληνικά στα αγγλικά αυτά που έλεγε η γυναίκα. Έβλεπα επίσης ότι η κοντή γυναίκα κρατούσε ένα δώρο στα χέρια της. Κατάλαβα ότι είχε φέρει το δώρο αυτό για κάποιους φίλους της που ζούσαν στο βόρειο μέρος της Κύπρου. Ο Νίκος συνόψισε αυτά που ήθελε η γυναίκα:
Τη δεκαετία του '50 ο πατέρας της γυναίκας αυτής ήταν παντρεμένος με μια Τουρκοκύπρια. Από το γάμο αυτό είχαν δίδυμες κόρες. Όμως μετά από κάποιο καιρό, δεν κατάφεραν να συνεχίσουν το γάμο τους και χώρισαν.
Όταν χώρισαν, η Τουρκοκύπρια γυναίκα πήρε τη μια δίδυμη κόρη και ο Ελληνοκύπριος πατέρας την άλλη. Και η δίδυμη της αδελφή που έμοιαζε ακριβώς όπως και αυτή τώρα ζούσε στο βόρειο μέρος… Φανταστείτε αυτό: Αυτές ήταν δίδυμες, η μια ήταν ελληνόφωνη Κύπρια και η άλλη τουρκόφωνη Κύπρια. Ακόμα και από αυτό μπορείτε να δείτε πόσο παράλογες είναι οι ταυτότητες και θυμούμαι να καταριέμαι τους εθνικιστές που διαίρεσαν την Κύπρο…
ΟΤΑΝ ΜΙΑ ΤΟΥΡΚΟΚΥΠΡΙΑ ΧΗΡΑ ΑΓΑΠΑ ΕΝΑ ΕΛΛΗΝΟΚΥΠΡΙΟ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟ ΠΟΛΕΜΟΥ…
Όταν εκπαιδεύαμε νέους μέσα από εκπαίδευση ειρήνης και προσπαθούσαμε να εξαλείψουμε το μίσος και τον εθνικισμό εκείνες τις μέρες, μέσα από τις δικοινοτικές δραστηριότητες στο Λήδρα Πάλας, ήταν φυσικό να αντιμετωπίσουμε διάφορα προβλήματα οικογενειών που είχαν χωριστεί. Βοηθήσαμε ένα Τουρκοκύπριο φίλο, του οποίου ο πατέρας είχε παραμείνει στην Πάφο το 1974 και παντρεύτηκε μια Ελληνοκύπρια φίλη… Επίσης βοηθήσαμε ένα ηλικιωμένο Τουρκοκύπριο φίλο που είχε πρόβλημα με το δέρμα στα πόδια του να βρει ένα Ελληνοκύπριο γιατρό και να τον θεραπεύσει.
Μια από εκείνες τις μέρες, καθώς έκανα έναν από τους συνήθεις περιπάτους μου, μια νεαρή γυναίκα με σταμάτησε με μια φωτογραφία μιας νεαρής και όμορφης γυναίκας. Ήθελε να βρω τη χαμένη μεγαλύτερη της αδελφή.
Η ιστορία της ήταν η ακόλουθη: Σε ένα από τα χωριά της Καρπασίας, ο σύζυγος της νεαρής και όμορφης γυναίκας τη φωτογραφίας είχε πεθάνει. Είχε ερωτευθεί ένα νεαρό και όμορφο Ελληνοκύπριο από ένα από τα γύρω χωριά και καθώς ετοιμάζονταν για να φύγουν και να παντρευτούν, έγινε το πραξικόπημα του 1974 και μετά η τουρκική επιχείρηση των Τούρκων στρατιωτών. Δεν μπορούσε να διαφύγει στον αγαπημένο της.
Όταν η χερσόνησος της Καρπασίας βρισκόταν κάτω από τον Τουρκικό έλεγχο από τις 14 Αυγούστου 1974, είχε ακούσει ότι ο άντρας που αγαπούσε είχε πιαστεί αιχμάλωτος πολέμου και έτρεξε να τον βρει στο στρατόπεδο αιχμαλώτων και να προσπαθήσει να τον φροντίσει. Όταν τον έστειλαν στο νότιο μέρος του νησιού μας κατά την ανταλλαγή αιχμαλώτων, έτρεξε πίσω του και πήγε στο νότιο μέρος του νησιού, αφήνοντας το μικρό γιο της από τον γάμο της με την οικογένεια της. Γι αυτό η οικογένεια της αρνήθηκαν να την ξαναδούν ή να έχουν οποιαδήποτε σχέση μαζί της.
Αργότερα προσπάθησε να έρθει σε επαφή με την οικογένεια της, αλλά η οικογένεια της αρνήθηκε να επικοινωνήσει μαζί της… Έτσι, μετά από 30 χρόνια, η μόνη που την έψαχνε ήταν η μικρή της αδελφή.
Ήξερα ότι είχαν περάσει 30 χρόνια, αλλά ήξερα ότι η βοήθεια των Ελληνοκύπριων φίλων μου δεν θα καθυστερούσε, έτσι σάρωσα τη φωτογραφία της Τουρκοκύπριας γυναίκας και την έστειλα στους Ελληνοκύπριους φίλους μου… Σε λίγο έλαβα απάντηση. Η γυναίκα ζούσε σε ένα Ελληνοκυπριακό χωριό κοντά στη Λευκωσία, ήθελε ακόμα να δει την οικογένεια της και το γιο της, αλλά ακόμα φοβόταν την αντίδραση τους.
Μετά από τόσα χρόνια, η γυναίκα αυτή που ζει στο νότιο μέρος με τα Ελληνοκύπρια παιδιά της, έχει ξαναβρεθεί με τον Τουρκοκύπριο γιο της και την οικογένεια της και είναι χαρούμενη που την έχουν συγχωρέσει…
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΑΤΥΧΗΜΑΤΟΣ
Ήταν το 1957 ή το 1958. Ήταν ο καιρός της ΕΟΚΑ και της ΤΜΤ. Κάποιες Τουρκοκυπριακές ομάδες υπηρετούσαν ως Βρετανοί στρατιώτες με τις Βρετανικές μονάδες ενάντια στην Ελληνοκυπριακή ΕΟΚΑ. Στην περιοχή Αγίας Νάπας, Παραλιμνιού και Δερύνειας μια Ελληνοκύπρια μητέρα και πατέρας είχαν ένα ατύχημα. Ανάμεσα στους αστυνομικούς που στάλθηκαν στην περιοχή για να ερευνήσουν το ατύχημα ήταν ένας Τουρκοκύπριος που διοικούσε την ομάδα της αστυνομίας και ένας Άγγλος αστυνομικός.
Στο αυτοκίνητο που είχε το ατύχημα ήταν ένα εξάμηνο βρέφος που ήταν ζωντανό. Το κλάμα του βρέφους άγγιξε την καρδιά του Τουρκοκύπριου αστυνομικού τόσο πολύ που ήθελε να το υιοθετήσει από την πρώτη στιγμή – ήταν παντρεμένος αλλά δεν είχαν ακόμα παιδί. Οι Ελληνοκύπριοι γονείς είχαν σκοτωθεί στο αυτοκινητιστικό ατύχημα αλλά η εξάμηνη κόρη ήταν σώα και αβλαβής. Ο Τουρκοκύπριος αστυνομικός την αγκαλιάζει αμέσως και ξέρει ότι η γυναίκα του θα φροντίσει αυτό το βρέφος… Το μικρό κορίτσι έχει τρεις αδελφούς αλλά δεν ήταν στο αυτοκίνητο εκείνη τη στιγμή. Η Εκκλησία θα φροντίσει αυτά τα τρία αγόρια ως νόμιμος κηδεμόνας τους. Και το μικρό κορίτσι το παίρνει και το μεγαλώνει η οικογένεια του Τουρκοκύπριου αστυνομικού. Το μικρό κορίτσι μεγαλώνει και αποκτά σημαντικές θέσεις με την Τουρκοκυπριακή της ταυτότητα και αγωνίζεται να μεγαλώσει Τουρκοκύπρια παιδιά σε πανεπιστήμια. Το κορίτσι πάντα θεωρούσε τον εαυτό της Τουρκοκύπρια και η ταυτότητα της είναι Τουρκοκυπριακή. Οι τρεις αδελφοί της που μεγάλωσαν από την Ελληνοκυπριακή Εκκλησία επίσης αποκτούν σημαντικές θέσεις… Καθώς μεγάλωναν αυτά τα παιδιά, οι ιερείς τους λένε ότι έχουν μια αδελφή που ζει στην Τουρκοκυπριακή πλευρά. Το 2003, και οι τρεις αδελφοί έχουν σημαντικές θέσεις στην Ελληνοκυπριακή κοινότητα… Ένας από αυτούς λέγεται ότι είναι επαρχιακός διοικητής σε μια περιοχή κοντά στη διαχωριστική γραμμή, ένας από αυτούς ένας σημαντικός επιχειρηματίας και ο άλλος σε σημαντική θέση στην κυβέρνηση.
Όταν άνοιξαν τα οδοφράγματα το 2003, οι τρείς αδελφοί ήρθαν στο βόρειο μέρος για να βρουν τον αστυνομικό που υιοθέτησε την αδελφή τους μετά το ατύχημα πριν από 50 χρόνια. Μετά επικοινωνούν με την αδελφή τους. Αγκαλιάζονται και αρχίζουν να βοηθούν την αδελφή τους και την οικογένεια της…
Και εγώ εύχομαι ευτυχία στους ανθρώπους που αναφέρω σε αυτές τις αληθινές ιστορίες… Εύχομαι η ειρήνη να χαμογελάσει σε όλη την ανθρωπότητα και σε εμάς τους Κύπριους. Οι ιστορίες που σας έχω πει είναι αληθινές ιστορίες. Την τελευταία ιστορία μου την έχει αφηγηθεί ένας φίλος αλλά λόγω ασφάλειας δεν μου ανάφερε ονόματα. Και εγώ δεν ανάφερα ονόματα στις προηγούμενες δύο ιστορίες… Ελπίζω ότι μια μέρα θα μπορούμε να λέμε τέτοιες ιστορίες με ονόματα και να αντικατοπτρίζουμε την ευτυχία τους…»
(*) Article published in the POLITIS newspaper on the 15th of September 2019, Sunday. Similar series of articles was published in the YENIDUZEN newspaper on my pages entitled "Cyprus: The Untold Stories" in Turkish on the 3rd, 5th and 6th of August 2019 and here are the links:
http://www.yeniduzen.com/kibrista-catismalarin-bolup-parcaladigi-aileler1-14312yy.htm
http://www.yeniduzen.com/kibrista-catismalarin-bolup-parcaladigi-aileler2-14319yy.htm
http://www.yeniduzen.com/yillar-gecti-aradan-ama-ben-unutmadim-14324yy.htm
No comments:
Post a Comment