Sevgul Uludag
caramel_cy@yahoo.com
Τηλ: 99 966518
Πόσες κηδείες, πόσοι θάνατοι, πόσοι τάφοι;… Πόσων «αγνοουμένων» τα οστά έχω δει να τα βγάζουν από πόσα πηγάδια… Πόσα δάκρυα συγγενών έχουν πνίξει την καρδιά μου… Φτάνει πια!
Φτάνει!
Είμαστε όλοι άνθρωποι… Σε αυτό το μικρό νησί, εκατοντάδες άνθρωποι μας έχουν καταστραφεί για το τίποτα, με προφάσεις όπως «έχεις φρύδια πάνω από τα μάτια σου, τα μαλλιά σου δεν είναι καφέ, τα μαλλιά σου δεν είναι ξανθά, μιλάς Τουρκικά, μιλάς Ελληνικά!» Είτε ήταν Τουρκοκύπριοι είτε Ελληνοκύπριοι, άνθρωποι έχουν σκοτωθεί…
Για το συμφέρον ποιων έχει γίνει αυτό; Για να γίνει «πλούσια» μια χούφτα τουρκοκυπριακών και ελληνοκυπριακών οικογενειών, γι αυτό έχει γίνει. Δημιούργησαν ένα μάτσο υπερβολικά πλουσίων ατόμων έτσι ώστε να μπορέσουν να συνεχίζουν να εκμεταλλεύονται το νησί μας για τα δικά τους συμφέροντα… Εκείνοι που το σχεδίασαν, το εμπλούτισαν με προκλήσεις, έλαβαν βοήθεια από εξωτερικό και το εφάρμοσαν, προκάλεσαν τα τραύματα με τα οποία ζουν οι κοινότητες μας…
Έχουν προκαλέσει τα τραύματα των συγγενών των γυναικών και των παιδιών που σκοτώθηκαν στη Μαράθα-Σανταλλάρη-Αλόα… Έχουν προκαλέσει τραύματα στο Παλαίκυθρο, τη Δερύνεια, την Τόχνη, την Κώμη Κεπήρ, την Επτακώμη, το Δίκωμο, το Συγχαρί, το Μενεού, την Αμμόχωστο, τις Γούφες, τη Μόρφου, την Κερύνεια, τον Άγιο Γεώργιο, τη Λάπηθο, το Καραβά, την Πάφο, τα Βρέτσια και τα Πολεμίδια… Σαν ένας ιστός εγκληματικών σκηνών σε όλο το νησί, αυτοί που έχουν σκοτώσει έχουν προκαλέσει τρομερή ψυχολογική καταστροφή σε εκείνους που έμειναν πίσω… Οι συγγενείς εκείνων που σκοτώθηκαν παρέμειναν ζωντανοί για να βιώσουν τόσο βαθύ πόνο και θλίψη…
Είτε ήταν στη δεκαετία του '50, είτε το 1963-64, είτε το 1974, ο πόνος που βίωσαν οι κοινότητες μας ήταν ο ίδιος: Ένας αγνοούμενος πατέρας, ένας αγνοούμενος αδελφός, να γίνεται κάποιος πρόσφυγας, φτώχεια, η παιδική ηλικία που κλάπηκε από τα παιδιά…
Λέω «Ντροπή σας, ντροπή!»
Ακόμα και σήμερα υπάρχουν εκείνοι που υπερασπίζονται την ένταση αντί την ειρήνη και που μας θέλουν να ζούμε με το αποτέλεσμα όλων αυτών των εγκλημάτων παρά τη λύση… Λέω ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ αφού αγνοείτε τον τρόπο που καταστράφηκαν ανθρώπινες ζωές για μικροσυμφέροντα… ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ… ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ που υπερασπίζεστε την ένταση και τη σύγκρουση αντί την ειρήνη και την κατανόηση…
Μόλις έχω επιστρέψει από την κηδεία ενός «αγνοουμένου»… Είμαι πολύ λυπημένη… Η κόρη αυτού του ατόμου ήταν πολύ μικρή όταν έγινε «αγνοούμενος» - η μικρή Παντελίτσα ήταν μόνο δύο χρονών… Καθώς αποχαιρετούσε τον πατέρα της, διαβάζοντας την ομιλία της με δάκρυα και τρεμάμενη φωνή, η αγαπητή μου φίλη Μαρία Γεωργιάδου είχε καταρρεύσει σε μια καρέκλα σαν πως και κουβαλούσε το βάρος ολόκληρης της Κύπρου στους ώμους της… Ο «αγνοούμενος» ήταν ο Στέλιος Ορφανίδης από την Κυθρέα που ήταν παντρεμένος με την Ξένια από το Νέο Χωριό Κυθρέας… Η Ξένια είχε καταρρεύσει, δεν μπορούσε να κινηθεί… Αυτή ήταν μια από τις πιο δραματικές μέρες για τη Μαρία Γεωργιάδου, την αδελφή του, το Γιώργο που ήταν απαρηγόρητος και αγκάλιαζε εκείνους που ήρθαν για να τους συλλυπηθούν και έκλαιγε… Η Μαρία και ο Γιώργος, μόλις πριν από μερικούς μήνες είχαν θάψει τον αγαπημένο τους γιο Στέλιο που είχε πάρει το όνομα του από τον «αγνοούμενο» θείο του Στέλιο Ορφανίδη…
Η Μαρία και ολόκληρη η οικογένεια της είχαν περάσει πολύ δύσκολα τους τελευταίους μήνες – έχασαν το γιο τους Στέλιο σε νεαρή ηλικία και μετά ειδοποιήθηκαν ότι τα οστά του αδελφού της Στέλιου είχαν βρεθεί στη Βώνη… Πήγαν στο εργαστήριο για να δουν τα οστά του αγαπημένου της αδελφού, προσπαθούσαν να παρηγορήσουν τη γυναίκα του Ξένια και την κόρη του Παντελίτσα… Ποιος θα μας παρηγορήσει εμάς αγαπητή μου Μαρία, που έχουμε χάσει τόσο πολλούς από τις κοινότητες μας; Ποιος θα θεραπεύσει τις καρδιές μας;… Σίγουρα όχι εκείνοι που μιλούν για περισσότερη ένταση και περισσότερη σύγκρουση… Σίγουρα όχι εκείνοι που μιλούν μόνο για λεφτά, μόνο για φυσικό αέριο, μόνο για «άμυνα», μόνο για «ιδιοκτησίες», αλλά ποτέ δεν μιλούν για τις ραγισμένες μας καρδιές, για τον πόνο μας, την ταλαιπωρία μας, με ανθρώπινο τρόπο… Νοιάζονται άραγε αγαπητή μου Μαρία, για το ότι η μητέρα και ο πατέρας σου και η αδελφή σου είναι ακόμα «αγνοούμενοι» από την Κυθρέα; Χάνουν άραγε καθόλου τον ύπνο τους το βράδυ καθώς τους σκέφτονται; Όλοι εκείνοι που είναι στην «εξουσία» που κάνουν συμφωνίες και πουλούν αυτό ή εκείνο το κομμάτι της χώρας μας, όλοι εκείνοι που αγαπούν τους διαδρόμους της «εξουσίας» και που κάνουν περιηγήσεις στο Βαρώσι για να προσπαθήσουν να προκαλέσουν περισσότερο μίσος και περισσότερο πόνο και που προσπαθούν να πυροδοτήσουν και να κτίσουν άλλους πιο ψηλούς τοίχους μεταξύ των κοινοτήτων μας… Χάνουν άραγε τον ύπνο τους τη νύχτα για τους «αγνοουμένους» των κοινοτήτων μας;
Ήρθα στη κηδεία του Στέλιου Ορφανίδη μαζί με τη Sevilay Berk που και αυτή έχει χάσει τη μητέρα και τον πατέρα της όταν ήταν μόλις 17 χρονών και είχε πολλά αδέλφια που έμειναν πίσω… Έπρεπε να γίνει για αυτά και μητέρα και πατέρας, έπρεπε να τα φροντίζει, ένα 17χρονο κορίτσι… Ο σύζυγος της Mustafa Berk είναι επίσης εδώ… Ο σύζυγος μου, ο σύντροφος της καρδιάς μου Zeki Erkut είναι επίσης εδώ… Είμαστε μαζί με τον Χρίστο Ευθυμίου, του οποίου ο αδελφός στάλθηκε για να σφαγιαστεί σε πολύ νεαρή ηλικία, έτσι ώστε να καταστεί δυνατή η διαίρεση αυτής της γης… Ο Μιχάλης Γιάγκου Σάββα είναι εδώ, του οποίου ο αδελφός σκοτώθηκε για τον ίδιο λόγο: για να διαιρεθεί το νησί… Η απόφαση των «μεγάλων δυνάμεων» που για αιώνες παίζουν παιγνίδια σε αυτή τη γη και χρησιμοποιούν τους «τοπικούς συνεργάτες» και από τις δύο κοινότητες για να επιτύχουν αυτή την διαίρεση…
Είμαστε μαζί με την Χριστίνα Παύλου Σολωμή Πατσιά που είχε αφήσει τη μητέρα της στο σπίτι στη Λεμεσό και ήρθε εδώ – αγκαλιαστήκαμε, προσπαθώντας να μοιραστούμε αυτόν τον πόνο… Η μητέρα της Χριστίνας χειροτερεύει όλο και περισσότερο ψυχολογικά – μετά από όλα τα τραύματα που έχει περάσει, έχοντας χάσει το γιο της και το σύζυγο της, έχοντας γίνει πρόσφυγας στη ίδια της τη χώρα, έχοντας χάσει όλη της τη γη, το σπίτι της, την περιουσία της, αναγκασμένη να ξεκινήσει από το τίποτα και να κρατηθεί στη ζωή με την ελπίδα ότι θα «επιστρέψουν», αγοράζοντας ακόμα και ένα σπίτι για τον «αγνοούμενο» γιο της για να έχει ένα μέρος να ζει σε περίπτωση που επιστρέψει… Όλα αυτά την κατέστρεψαν και τώρα έχοντας θάψει το σύζυγο της και το γιο της, των οποίων τα οστά βρέθηκαν σε ένα μαζικό τάφο στη Γαλάτεια, έχει χάσει την κατεύθυνση για το πως να επιβιώσει σε αυτή τη γη ή αν θα επιβιώσει ή όχι… Με τη Χριστίνα, με ραγισμένη καρδιά, με δάκρυα στα μάτια, αγκαλιαζόμαστε για να τα μοιραστούμε όλα αυτά…
Τον Οκτώβριο περισσότερες κηδείες… Θα πάμε στη Μαράθα για να θάψουμε 19 Τουρκοκύπριους «αγνοούμενους»… Ανήκουν στην ομάδα των 126 γυναικών και παιδιών και ηλικιωμένων αντρών και ηλικιωμένων γυναικών που είχαν εκτελεστεί από την ΕΟΚΑ Β και θάφτηκαν σε μαζικούς τάφους… Η Κυπριακή Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων έχει κάνει εκταφές στη Μαράθα και τα οστά έχουν ταυτοποιηθεί – πέρσι θάψαμε ομάδες γυναικών και παιδιών… Και η ΔΕΑ θα συνεχίσει να σκάβει το μαζικό τάφο στην Αλόα… Περισσότερες κηδείες, περισσότερος πόνος, περισσότερη απόδειξη για το τι έχει κάνει ο πόλεμος σε αυτή τη χώρα… Περισσότερη απόδειξη σε εκείνους που προσποιούνται ότι δεν βλέπουν και δεν ακούνε το πως καταστρέφονται ανθρώπινες ζωές όσο δημιουργείται ένταση και μίσος…
Θα πάμε στη Μαράθα για να τους θάψουμε ξανά, τα λόγια μας θα γίνουν αγκάθια στο λαιμό μας, τα λόγια θα γίνουν πέτρες στο στομάχι μας και τα δάκρια μας θα ρέουν σαν ποταμοί… Εκείνοι που δεν νιώθουν τόσο βαρύ πόνο πρέπει τώρα να σιωπήσουν! Φτάνει πια! Αρκετά! Απλά σιωπήστε!
Φτάνει πια, τόσα νεκρά σώματα, τόσες αναμνήσεις, τόσοι φόβοι, τόσα βασανιστήρια και τόσος πολύς πόνος!
Φτάνει πια!
Θέλουμε να ζούμε ειρηνικά σε αυτή τη γη. Θέλουμε ειρήνη… Δεν θέλουμε μάχες, ένταση, εκδίκηση και μίσος… Δεν θέλουμε η ζωή των παιδιών μας και των συγγενών μας να θυσιαστεί για τα μικροσυμφέροντα μερικών…Θέλουμε να είμαστε μέρος της ανθρωπότητας όπου το διεθνές δίκαιο θα εφαρμόζεται πραγματικά, χωρίς «προσωρινές» ρήτρες… Δεν θέλουμε τα παιδιά μας να ζουν με φόβο, καχυποψίες και αβεβαιότητες – θέλουμε ειρηνική ζωή για αυτά…
Θέλουμε τα παιδιά μας να κοιτάζουν το φεγγάρι και τα αστέρια, να ζουν κάτω από το γαλάζιο ουρανό, να απολαμβάνουν την τουρκουάζ θάλασσα και τον λαμπερό ήλιο και να ονειρεύονται ένα όμορφο μέλλον…
Φτάνει πια!
Σε πόσες κηδείες «αγνοουμένων» έχω παραστεί… Πόσες κηδείες, πόσοι θάνατοι, πόσοι τάφοι…
Πόσων «αγνοουμένων» τα οστά έχω δει να τα βγάζουν από πόσα πηγάδια… Πόσα δάκρυα συγγενών έχουν πνίξει την καρδιά μου… Φτάνει πια!
Φτάνει πια!
Εκείνοι που δεν έχουν ανοίξει ένα τάφο και έθαψαν εκεί τους αγαπημένους τους δεν τα νιώθουν αυτά, φτάνει πια!
Εκείνοι που δεν νιώθουν το βαθύ σκοτάδι στις καρδιές εκείνων που περιμένουν τους αγαπημένους τους να επιστρέψουν, ας σιωπήσουν και να μην μιλούν πια!
Photos:
1. Η Μαρία Γεωργιάδου, η Παντελίτσα και η Ξένια Ορφανίδου δέχονται συλλυπητήρια στην κηδεία του αγαπημένου τους Στέλιου
2. Τα οστά του Στέλιου Ορφανίδη ανευρέθηκαν στη Βώνη
(*) Article published in the POLITIS newspaper on the 6th of October, 2019 – Sunday. Similar article was published in Turkish in the YENIDUZEN newspaper on the 6th of September 2019 and here is the link:
http://www.yeniduzen.com/artik-yeter-14421yy.htm
No comments:
Post a Comment