Sevgul Uludag
caramel_cy@yahoo.com
Τηλ: 99 966518
Ένας από τους υπέροχους Τουρκοκύπριους αναγνώστες, που είχε δείξει πέρσι στην Κυπριακή Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων δύο πιθανούς τόπους ταφής στη στρατιωτική περιοχή Αγίου Ιλαρίωνα, είναι πολύ χαρούμενος αφού στις εκταφές εκεί βρέθηκαν τα οστά συνολικά έξι «αγνοουμένων»… Οι εκταφές συνεχίζονται έτσι μέχρι να δημοσιευθεί το άρθρο αυτό, ο αριθμός ίσως να είναι μεγαλύτερος…
Στο παρελθόν είχε επίσης βοηθήσει να βρεθούν τα οστά πέντε Ελληνοκυπρίων «αγνοουμένων» σε ένα καμίνι στην περιοχή Μπογαζιού…
Όταν του τηλεφωνώ για να του πω για την ανεύρεση των οστών, είναι τόσο χαρούμενος και μιλούμε τις επόμενες μέρες…
Λέει, «Μέχρι τώρα βοήθησα να βρεθούν τα οστά 11 «αγνοουμένων»… Νιώθω τόσο χαρούμενος… Μακάρι όλοι να μιλούσαν για αυτά που ξέρουν…»
Αγωνίζεται για χρόνια για το μέρος αυτό στον Άγιο Ιλαρίωνα και είχαμε γράψει πολλές φορές αυτά που μας είχε πει, για ένα καμίνι στην στρατιωτική περιοχή που είχε αδειαστεί και τα οστά είχαν θαφτεί πιο πάνω…
Είχε καλέσει την Κυπριακή Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων για να του εξασφαλίσουν άδεια για να πάει μαζί τους στον Άγιο Ιλαρίωνα έτσι ώστε να τους δείξει αυτούς τους δύο πιθανούς τόπους ταφής στους οποίους ήταν μάρτυρας…
Τελικά αυτό έγινε δυνατό πέρσι και είμαι τόσο χαρούμενη που με τη βοήθεια του βρέθηκαν τα οστά τουλάχιστον έξι Ελληνοκυπρίων «αγνοουμένων» στην στρατιωτική περιοχή Αγίου Ιλαρίωνα… Τον συγχαίρω για την μεγάλη του ανθρωπιά και τον ευχαριστώ με όλη μου την καρδιά…
Με επισκέπτεται στην εφημερίδα μας YENIDUZEN και μου δίνει ένα άρθρο που έχει γράψει για να μοιραστεί τα αισθήματα του με τους αναγνώστες μας…
Θέλω να μοιραστώ μαζί σας το γράμμα του….
Έχει γράψει:
«Στην 10 χιλιάδων χρόνων ιστορία του νησιού, η Κύπρος έχει δει πολλά θλιβερά γεγονότα… Πολύ αίμα χύθηκε στο χώμα της… Πολλά δάκρυα έχουν χυθεί… Αυτοί που έκαναν ντροπιαστικές ενέργειες ενάντια στην ανθρωπότητα έχουν πολεμήσει ο ένας τον άλλο σε αυτή τη γη… Αυτοί που ξεκίνησαν τους πολέμους σε αυτή τη γη ποτέ δεν πολέμησαν οι ίδιοι σε εκείνους τους πολέμους… Ποτέ δεν πέθαναν… Ποτέ δεν τους έριξαν σε ένα πηγάδι και ποτέ δεν έγιναν οι ίδιοι «αγνοούμενοι».
Τα παιδιά τους ποτέ δεν έμειναν ορφανά…. Οι νεαρές γυναίκες τους ποτέ δεν έγιναν χήρες… Ποτέ δεν ξέχασαν να χαμογελούν και να κλαίνε όλη τους τη ζωή μετά που πήραν τους συζύγους τους μακριά από αυτές… Ποτέ δεν έφυγαν από τον κόσμο αυτό δακρυσμένες, χάνοντας μια ολόκληρη ζωή με δάκρυα…
Δεν είναι τα δικά τους οστά που ψάχνουν σε πηγάδια, σε καμίνια, σε πρόχειρα χαρακώματα…
Δεν είναι τα δικά τους οστά που είναι μισοθαμμένα στο χώμα, σκορπισμένα σε όλο τον τόπο… Δεν είναι τα δικά τους οστά που δεν θα βρεθούν ποτέ όσο υπάρχει αυτή η γη….
Το πιο δραματικό και λυπηρό θέμα της ιστορίας των 10 χιλιάδων χρόνων του νησιού Κύπρος είναι το θέμα των «αγνοουμένων», που φέρνει τόσο πολύ ανυπόφορο πόνο και λίγη ελπίδα νομίζοντας «ίσως θα επιστρέψει», χάνοντας τόσες πολλές ζωές με αυτό τον τρόπο…
Το ρητό που λέει «Η φωτιά καίει εκεί που αγγίζει» είναι τόσο αληθινό… Είναι αλήθεια… Αλλά η «φωτιά των αγνοουμένων» δεν καίει μόνο εκεί που αγγίζει αλλά μας καίει όλους μας, καίει τα πάντα και πρέπει να καίει τις καρδιές όλων μας…
Αυτοί που έχουν πληροφορίες ή που είναι μάρτυρες πρέπει να μιλήσουν χωρίς άλλη καθυστέρηση. Αυτό είναι καθήκον για την τιμή της ανθρωπιάς. Είναι ευθύνη προς τη χώρα μας, την Κύπρο. Αυτοί που ξέρουν και που παραμένουν σιωπηλοί, θα πεθάνουν με βαριά συνείδηση… Και ποτέ δεν θα αναπαυθούν σε όλη την αιωνιότητα, εκεί που θα ταφούν.
Αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να γνωρίζουν ότι το χώμα δεν θα τους θέλει…
Ότι συνέβηκε σχετικά με τους αγνοουμένους, συνέβηκε. Δεν είναι δυνατόν να γυρίσουμε πίσω το χρόνο… Η Κυπριακή Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων δεν ψάχνει για «αγνοούμενα άτομα», αλλά για τα οστά των «αγνοουμένων»… Δεν είναι σημαντικό ποιος το έκανε αλλά τα απομεινάρια, τα οστά… Εκείνα τα οστά είναι ο αγαπημένος κάποιου, για το γιο τους, την κόρη τους, τη γυναίκα του ή τον άντρα της, τη μητέρα του ή τον πατέρα του, είναι ο αγαπημένος τους. Ή ο αδελφός ή η αδελφή… Αυτό που θέλουμε είναι μόνο να βρεθούν αυτά τα οστά… Είναι η δουλειά «κάποιου άλλου» να βρει ποιος το έκανε και να τους τιμωρήσει… Αυτό είναι το έργο του Παντοδύναμου Θεού…
Κατά τη γνώμη μου δεν πρέπει να ψάξουμε για τους δολοφόνους των «αγνοουμένων»… Αυτοί οι ίδιοι ξέρουν ποιοι είναι. Ας τους αφήσουμε με τη δική τους συνείδηση… Ας πεθάνουν ξέροντας ότι το χώμα δεν τους θέλει και ότι η ψυχή τους δεν θα βρει ποτέ ανάπαυση, ας πεθάνουν με αυτό το βαρύ φορτίο στη ψυχή τους… Όμως αυτοί που ξέρουν, αυτοί που είναι μάρτυρες, αυτοί που έχουν ακούσει, πρέπει να μιλήσουν… Ας βρεθούν τα οστά… Ας έχουν κατάλληλο τάφο… Ας έχουν οι αγαπημένοι τους την ευκαιρία να τους επισκέπτονται και να τους βάζουν λουλούδια και να προσεύχονται για αυτούς… Ας αφήσουμε την καλοσύνη να ξεπεράσει το κακό…
Το κάλεσμα μου είναι προς όλους…
Και ας μην αφήσουμε κανένα να χρησιμοποιήσει αυτό το ανθρωπιστικό θέμα των αγνοουμένων για τη δική του πολιτική. Ας μην αφήσουμε κανένα να παραποιεί το θέμα. Ας μην αφήσουμε κανένα να παίζει «λιγκρί» με τη ζωή και τον πόνο των άλλων…
Το ενδιαφέρον μου σχετικά με τους «αγνοουμένους» ξεκίνησε όταν άρχισα να διαβάζω τα άρθρα και τις συνεντεύξεις της φίλης μου δημοσιογράφου Sevgul Uludag στην εφημερίδα YENIDUZEN… Πόσο πολύ πόνο βίωναν οι άνθρωποι… Πόσα δράματα συνέβηκαν…. Πόσες αθώες ζωές πάρθηκαν… Πως πήραν τις μητέρες και τους πατέρες των παιδιών μακριά από αυτούς, πως νεαρές γυναίκες έγιναν χήρες και πως μητέρες και πατέρες ένιωθαν τον πόνο των «αγνοούμενων» γιων και κόρων τους… Με επηρέασε πάρα πολύ… Έβαλα τον εαυτό μου στη θέση τους…
Κάτι αγγίχθηκε βαθιά μέσα στην καρδιά μου… Θυμούμαι τους σκελετούς που είχα δει σε ένα καμίνι όταν έκανα τη στρατιωτική μου θητεία. Ήταν όλοι στρατιώτες… Διότι ανάμεσα στους σκελετούς ήταν και σφαίρες ιδίου τύπου… Επίσης θυμήθηκα ότι εκείνα τα οστά είχαν θαφτεί κάπου αλλού μετά, τα οστά μετακινήθηκαν σε ένα άλλο σημείο. Το είπα αυτό στη Sevgul. Και αυτή το είπε στην Κυπριακή Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων. Οι Τουρκοκύπριοι και Ελληνοκύπριοι λειτουργοί ήρθαν να με επισκεφτούν. Μιλήσαμε… Έδωσα τις πληροφορίες, ζωγράφισα ένα χάρτη… Για δύο χρόνια περιμέναμε για την άδεια εκσκαφής στην στρατιωτική περιοχή. Μετά πέρσι μου τηλεφώνησαν από τη ΔΕΑ. Με ρώτησαν αν θα μπορούσα να μπω στη στρατιωτική περιοχή μαζί τους και να τους δείξω το καμίνι και το δεύτερο τόπο ταφής των οστών. Τους είπα φυσικά και μπορώ… Πρώτα τους έδωσα τις συντεταγμένες των τοποθεσιών από το Google Map. Και τη μέρα που μου τηλεφώνησαν, πήγα και τους έδειξα το καμίνι, όπως επίσης και το μέρος όπου μεταφέρθηκαν τα οστά – το δεύτερο μέρος.
Στο μεταξύ, η επιτροπή βλέποντας το χάρτη μου συνέχιζε τις εκταφές σε ένα άλλο καμίνι πολύ κοντά στη στρατιωτική περιοχή. Πέντε «αγνοούμενοι» βρέθηκαν σε εκείνο το καμίνι… Αυτοί οι πέντε «αγνοούμενοι» δεν είχαν θαφτεί αλλά ριχθεί ο ένας πάνω στον άλλο μέσα στο καμίνι…
Έδειξα τους πιθανούς τόπους ταφής στη στρατιωτική περιοχή τρεις φορές. Όταν τελείωσαν οι εκταφές μέσα και γύρω από το καμίνι, τη Δευτέρα 8 Μαΐου 2017 έδειξα το δεύτερο τόπο ταφής για δεύτερη φορά. Το μέρος αυτό είχε μήκος περίπου δύο μέτρα και πλάτος μισό μέτρο. Ήταν προς τα νοτιοδυτικά-βορειοδυτικά… Όμως έχουν περάσει 33 χρόνια… Υπήρξε μια πυρκαγιά στην περιοχή αυτή και υπήρξαν φυσικές αλλαγές στην περιοχή… Είχα δείξει το μέρος αυτό στη δεύτερη μου επίσκεψη. Ήταν μικρότερο από ότι θυμόμουν… Είχε γίνει και λίγα εκατοστά πιο κοίλο… Τα χόρτα γύρω του ήταν πράσινα αλλά πάνω από αυτό το κοίλο σημείο τα χόρτα ήταν πιο ανοικτό χρώμα και ήταν πιο χαμηλά… Όμως στην τελευταία μου επίσκεψη ήταν πολύ δύσκολο για μένα να βρω το μέρος αυτό. Πήγαινα γύρω σε μια στενή λωρίδα… Αυτή τη φορά τα χόρτα είχαν κιτρινίσει και δεν υπήρχε κανένα ίχνος… Όταν το συνειδητοποίησα, λυπήθηκα πολύ και απογοητεύτηκα… Καθώς συνέχιζα να ψάχνω, ένιωθα ακόμα χειρότερα… Σε ένα μικρό μέρος εκατό τετραγωνικών μέτρων, δεν έβρισκα το σημείο που έμοιαζε με παχνί, απλά λίγο κοίλο… Πέρασε σχεδόν μια ώρα… Ήθελα να κάτσω κάτω και να κλαίω… Όμως αντιστάθηκα στο αίσθημα αυτό… Ένιωθα ότι θα έπεφτα και θα λιποθυμούσα. Εδώ κάτω από τα πόδια μου ήταν «αγνοούμενοι» που ήταν αγαπημένοι κάποιων ανθρώπων και δεν μπορούσαν να τους βρω… Αυτά τα οστά έπρεπε να βρεθούν, να ταφούν σε κατάλληλο τάφο και οι οικογένειες τους να ενωθούν μαζί τους τουλάχιστον με αυτό τον τρόπο… Και για αυτό, η καθυστέρηση ακόμα και ενός λεπτού δεν ήταν αποδεχτή… Αν δεν μπορούσα να δείξω το ακριβές σημείο ολόκληρη η περιοχή θα έπρεπε να σκαφτεί αλλά ήθελα να δείξω το ακριβές σημείο και τα οστά να βρεθούν αμέσως… Τελικά βρήκα το κοίλο σημείο όπως ένα παχνί… Αμέσως άρχισα να τραβώ τα χόρτα από εκεί… Αυτό ήταν το σημείο… Εκείνη τη στιγμή σκεφτόμουν «Αν μετά από τόσα χρόνια και τόσες φυσικές αλλαγές στην περιοχή αυτή, βρεθούν οστά, σημαίνει ότι υπάρχει Θεός… Αν δεν υπάρχει Θεός, τότε υπάρχει κάποια άλλη δύναμη…»
Ψες (Πέμπτη) μου τηλεφώνησε η Sevgul…
«Sevgul, σε παρακαλώ δώσε μου καλά νέα» είπα…
Και μου έδωσε… Μου είπε τα καλά νέα, ότι στο σημείο που είχα δείξει, βρέθηκαν τα οστά που μεταφέρθηκαν από το καμίνι… Ήμουν τόσο χαρούμενος… Ένιωσα χαρά… Ξαφνικά η καρδιά μου χαλάρωσε διότι είχα βοηθήσει κάποιους ανθρώπους να βρουν ειρήνη και να απαλυνθεί λίγο ο πόνος τους… Το βαρύ φορτίο που κουβαλούσα όλα εκείνα τα χρόνια έχει φύγει από πάνω μου… Στο μεταξύ θέλω να ευχαριστήσω στο όνομα της ανθρωπιάς τους διοικητές και το προσωπικό της στρατιωτικής περιοχής που μας βοήθησαν και όλους εκείνους τους διοικητές και λειτουργούς που έδωσαν άδεια για την υλοποίηση των εκταφών εκεί…
Θέλω επίσης να ευχαριστήσω την Κυπριακή Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων και όλους που εργάζονται στη ΔΕΑ «σκάβοντας τρύπες με καρφίτσες» προσπαθώντας να φτάσουν στα οστά των «αγνοουμένων»… Μοιράζομαι τον πόνο όλων των συγγενών των «αγνοουμένων» και λέω «Ας αναπαυθούν εν ειρήνη» για όλους τους «αγνοουμένους»…
Έδωσα στη Sevgul και τους λειτουργούς της ΔΕΑ περισσότερες πληροφορίες για «αγνοουμένους»… Κάθε μέρα, για 30 χρόνια τώρα, αγοράζω την εφημερίδα YENIDUZEN και κάθε πρωί πριν ακόμα πλύνω το πρόσωπο μου, διαβάζω αυτά που έγραψε η Sevgul Uludag για τους «αγνοουμένους»… Μέχρι τώρα έχω βοηθήσει να βρεθούν τα οστά πολλών «αγνοουμένων»… Θα συνεχίζω να το κάνω αυτό όσο ζω… Έτσι ώστε να βοηθήσω να απαλυνθεί ο πόνος εκείνων που δεν γνωρίζω… Διότι αυτό είναι που επιβάλλει η τιμή της ανθρωπιάς… Έτσι ώστε το χώμα να με αγκαλιάσει για πάντα με αγάπη και ένα «Μπράβο»…
Αυτά που έγιναν, έγιναν… Όλα αυτά είναι στο παρελθόν. Τουρκοκύπριοι ή Ελληνοκύπριοι, όλοι θέλουν πίσω τα οστά τους… Έτσι ώστε να μπορούν να έχουν ένα τάφο και αν θα κλάψουν να μπορούν να κλάψουν στον τάφο τους. Αυτό είναι δικαίωμα τους… Δεν μπορεί κανένας να πει «Τα οστά του δικού μου αγνοούμενου πρέπει να βρεθούν, αλλά όχι του δικού τους…» Αυτό δεν συνάδει με την ανθρωπιά… Υπάρχουν 2 χιλιάδες «αγνοούμενοι» και η μεγάλη πλειοψηφία τους είναι αθώοι άνθρωποι… Δεν έχουμε τίποτε να κάνουμε με αυτούς που σκότωσαν. Δεν ψάχνουμε για τους δολοφόνους αλλά για αυτούς που σκοτώθηκαν και έγιναν «αγνοούμενοι»… Ακόμα και ένας κωφός άνθρωπος μπορεί να ακούσει τη φωνή της συνείδησης του… Μιλήστε… Αφήστε την ανθρωπιά να μιλήσει…»
Photo: Εκσκαφές στον Άγιο Ιλαρίωνα - Φώτο από ΔΕΑ…
(*) Article published in the POLITIS newspaper on the 25th of June, 2017 Sunday. Same article was published in Turkish in YENİDÜZEN newspaper on the 13th of May 2017 and here is the link:
http://www.yeniduzen.com/sagir-insan-bile-vicdaninin-sesini-duyar-konusun-artik-insanlik-konussun-10667yy.htm
No comments:
Post a Comment