Sevgul Uludag
caramel_cy@yahoo.com
Τηλ: 99 966518
Σήμερα στην εφημερίδα μας YENIDUZEN δημοσιεύθηκε ένα άρθρο ενός φίλου μου, του συγγραφέα και μουσικού Eralp Adanir…
Είχε τίτλο «Πηγαίνοντας πίσω 43 χρόνια…»
Αντικατόπτριζε πως τα τραύματα μας από τον καιρό της σύγκρουσης ποτέ δεν επουλώνουν αλλά μένουν εκεί αφού κανένας δεν προσπάθησε να τα επουλώσει…
Όλοι ζούμε με τα τραύματα από τη σύγκρουση – ήμουν μόλις πέντε χρονών το 1963 και εκείνες οι αναμνήσεις που φεύγαμε από το σπίτι μας, ο θόρυβος των συγκρούσεων, το τρομακτικό σκοτάδι λόγω των πυροβολισμών, η έλλειψη φαγητού, το να είσαι πρόσφυγας σε σπίτια διαφόρων συγγενών, και κυρίως η διαίρεση του δρόμου μας και ο φόβος του να παίζουμε στο δρόμο έμειναν μαζί μου για πάντα…
Πρέπει να μοιραζόμαστε αυτές τις παιδικές αναμνήσεις της σύγκρουσης για να δείξουμε πως μας επηρέασαν όλους και πως το μεταφέρουμε αυτό στις επόμενες γενιές… Μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αυτά τα τραύματα μόνο με το να τα μοιραστούμε και να ξέρουμε ότι ο πόλεμος αφήνει ουλές στη ψυχή μας και αυτός είναι ένας από τους πρωταρχικούς λόγους γιατί πρέπει να εργαστούμε για ειρηνική συμφιλίωση…
Ο Eralp Adanir ως μουσικός και συγγραφέας εργάστηκε σε όλη του τη ζωή για την ειρήνη… Και αυτά που μοιράζεται μαζί μας είναι πολύτιμα αφού μας δείχνουν το είδος του τραύματος που πέρασε… Για χρόνια τώρα κάνει τηλεοπτικά προγράμματα για τη μουσική, τον πολιτισμό, για βιβλία στον Μπαϋράκ (Bayrak BRT tv) και έχει καταδιωχθεί στο παρελθόν επειδή είναι πολύ ειλικρινής για την ειρήνη και την επανένωση του νησιού μας… Για πολλά χρόνια γράφει μια εβδομαδιαία στήλη στην εφημερίδα μας YENIDUZEN και έχει δημοσιεύσει βιβλία βασισμένα στην έρευνα για την μουσική, τον πολιτισμό και άλλα θέματα.
Θέλω να μοιραστώ μαζί σας αυτά που έγραψε ο Eralp Adanir στο άρθρο του «Πηγαίνοντας πίσω 43 χρόνια»ι:
«Είναι γεγονός ότι εκείνα τα πράγματα που ζήσαμε στην παιδική μας ηλικία αποτελούν τη βάση μιας πηγής αναμνήσεων που δεν μπορούν να ξεχαστούν ή να διαγραφούν…Γι αυτό και κάποιοι ψυχίατροι, ενώ προσπαθούν να καταλάβουν τα προβλήματα των ανθρώπων το πρώτο μέρος στο οποίο πηγαίνουν, είναι στην «παιδική ηλικία»…
Άνθρωποι όπως εμάς που έχουμε δει και βιώσει τον πόλεμο ως παιδιά, έχουμε αυτό το «τραύμα» στο παρελθόν μας, αλλά πάντοτε μένει κάπου στην καθημερινή μας ζωή…
Κάποτε αυτό το «τραύμα» ξεπετιέται και κάποτε όχι αλλά κρύβεται κάπου μέχρι να πεθάνεις…
Όταν όμως σκέφτομαι τον πόλεμο της 20ης Ιουλίου 1974, συνειδητοποιώ ότι οι παιδικές μου αναμνήσεις των εννιάμιση χρόνων έχουν μοιραστεί στα δύο και αυτή η διαίρεση είναι γεμάτη θλίψη…
Προσωπικά έχω βιώσει τον πόλεμο στην ηλικία των εννιάμιση χρόνων…
Βίωσα την παράδοση, τις σφαίρες, τους κάλυκες, τη μυρωδιά του μπαρουτιού, το σφύριγμα των όλμων, τους τραυματισμένους, τα νεκρά σώματα, τα δελτία τροφίμων, το στρατιωτικό νόμο…
Συνοψίζοντας, βίωσα τη μεγαλύτερη φρίκη που μπορεί να βιώσει ένα παιδί…
Εκείνες τις μέρες τα πράγματα που δεν έκαναν νόημα με το παιδικό μου μυαλό, τώρα έχουν νόημα με τον πιο κατάλληλο τρόπο, μπορώ τώρα να αξιολογήσω το είδος της επίδρασης που έχει ο πόλεμος ιδιαίτερα στα παιδιά.
Εκείνη τη ζεστή μέρα της 20ης Ιουλίου 1974, ήμουν εννιάμιση χρονών…
Ήμουν στο κέντρο του τουρκικού τομέα της Λεμεσού, ακριβώς απέναντι από το νοσοκομείο μας.
Οι αναμνήσεις μου: ταινίες στο Σινεμά Taksim, τουρκικά τραγούδια να παίζουν πριν να ξεκινήσει η ταινία και στα διαλείμματα… Ποδόσφαιρο στη γειτονιά μας και στο Park Gazino, ο σαντουιτσής θείος Kemal στη γειτονιά μας, ο θείος Chakir, ο θείος Osman που έφτιαχνε γύρο, ο θείος Salih ο κουρέας, το καφενείο του Salih Yek, το κατάστημα του Mustafa Muhsin, ο ιδιοκτήτης του καφενείου θείος Naim, ο θείος Durmush ο μπακάλης, ο θείος Djemal, το Δημοτικό Σχολείο Sedat Simavi, οι συμμαθητές μου και οι δάσκαλοι μου, η χαρά της 23ης Απριλίου Μέρας των Παιδιών, τα μπαϊράμια όταν φιλούσαμε το χέρι των ηλικιωμένων και μας έδιναν λεφτά… Το Ladies' Mile, ο Μόλος, οι βάρκες του παππού μου φτιαγμένες από ξύλο, το πανήγυρι της θάλασσας και το Λεμεσιανό καρναβάλι… Η αγάπη του ποδοσφαίρου που μας κατέλαβε μέσα από τις ομάδες της Λεμεσού Doghan Turk Birlighi και Turk Ocaghi Limassol… Εκδρομές με το αυτοκίνητο στον παρακαμπτήριο, ο πατέρας μου να μας παίρνει στις Βρετανικές Βάσεις στο Ακρωτήρι και εγώ, να τρώω «fish and chips» για πρώτη φορά στη ζωή μου…
Στην παλιά Λεμεσό οι πωλητές πήλινων δοχείων κάτω από τους ευκάλυπτους, ο πίθηκος στο κλουβί, η πρώτη πρόταση που με ανάγκασαν να αποστηθίσω «Ένα σελίνι παρακαλώ…» και εγώ να αγοράζω παγωτό από το καροτσάκι του παγωτατζή… Μια άλλη πρόταση στα ελληνικά που αποκτήσαμε στη γλώσσα μας όταν κόντευε η Πρωτοχρονιά και στολίζαμε το δέντρο της Πρωτοχρονιάς: τραγουδούσαμε το τραγούδι «Άγιος Βασίλης έρχεται…»
Αυτά είναι τα πράγματα στην παιδική μου ανάμνηση μέχρι τις 10 το πρωί της 20ης Ιουλίου 1974.
Μέχρι που τα όπλα άρχισαν να μιλούν, οι βόμβες άρχισαν να εκρήγνυνται…
Μέχρι τις 5 το απόγευμα όταν παραδοθήκαμε ως Τουρκοκύπριοι της Λεμεσού, τρέχοντας από το ένα σπίτι στο άλλο, δεκάδες άνθρωποι να βρίσκουν καταφύγιο σε δωμάτια, τα κλάματα, οι φόβοι…
Και όταν ήταν η ώρα να παραδοθούμε, η διαπίστωση του τι ακριβώς σήμαινε η ελληνοκυπριακή λέξη «ΈΞΩ!» συνοδευόμενη με το κτύπημα με το πίσω μέρος του όπλου στην πόρτα… Μια άλλη ελληνική πρόταση που έμαθα ενώ προσπαθούσα να είμαι με τους πολίτες που μας μάζεψαν στην αυλή του νοσοκομείου ακριβώς απέναντι από το σπίτι μας: «Κάτσετε κάτω…»
Μάζεψαν εδώ χιλιάδες παιδιά, ηλικιωμένες γυναίκες και νεαρούς από το κέντρο της Λεμεσού και τις γύρω περιοχές…
Τους μουτζαχίτ (Τουρκοκύπριους στρατιώτες) ή εκείνους που νόμιζαν ότι ήταν «στρατιώτες» τους έβαλαν στην άκρη μπροστά από τον ψηλό τοίχο του Τζαμιού Arnavut μακριά από το πλήθος…
Η νύχτα ήταν πολύ μακρά…
Οι επώδυνοι στεναγμοί των τραυματισμένων αναμειγνύονταν με εκείνους που στριφογύριζαν από δίψα, οι άνθρωποι προσπαθούσαν να βρουν τους αγαπημένους τους, και Ελληνοκύπριοι και Έλληνες στρατιώτες με τα όπλα τους στραμμένα στο πλήθος, στα τρομαγμένα μάτια, το άσπρο σεντόνι που είχε κρεμαστεί στον ιστό και εγώ με την οικογένεια μου να παρακολουθούμε που λεηλατούσαν το σπίτι μας ακριβώς απέναντι από εκεί που βρισκόμασταν…
Ακριβώς 43 χρόνια αργότερα, κάθισα στο έδαφος ακριβώς στο ίδιο σημείο.
Έκατσα την κόρη μου δίπλα μου και την ήθελα απλά να σκεφτεί και να προσπαθήσει να νιώσει όσο μπορούσε, όλα αυτά τα πράγματα…
Ήμουν ακριβώς στην ηλικία της και καθόμουν στο τσιμεντένιο πάτωμα ακριβώς έτσι, την ήθελα να καταλάβει πόσο φρικτός είναι ο πόλεμος…»
Photo: Ο Eralp Adanir κάθεται με την κόρη του ακριβώς στο ίδιο σημείο που καθόταν στις 20 Ιουλίου 1974…
(*) Article published in the POLITIS newspaper on the 24th of December 2017, Sunday. This article was published in Turkish in the YENİDÜZEN newspaper on the 3rd of December 2017 and the link is:
http://www.yeniduzen.com/43-yil-geriye-donmek-11610yy.htm
No comments:
Post a Comment