Sevgul Uludag
caramel_cy@yahoo.com
Τηλ: 99 966518
Τα οστά του «αγνοούμενου» Ziya Yusuf μαζί με αυτά δύο άλλων «αγνοουμένων» Τουρκοκυπρών από το 1964 βρέθηκαν σε ένα πηγάδι στο Παραλίμνι που είχαμε δείξει στην Κυπριακή Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων με τη βοήθεια ενός καλόκαρδου Ελληνοκύπριου αναγνώστη… Η κηδεία του πραγματοποιήθηκε στις 28 Αυγούστου 2016 στη Λευκωσία…
Ο Ayer Burke, ο γιος του «αγνοούμενου» Ziya Yusuf, ήταν μόλις 18 μηνών όταν ο πατέρας του έγινε «αγνοούμενος» - ο Ziya Yusuf, όπως επίσης και άλλοι Τουρκοκύπριοι που εργάζονταν στη NAAFI απήχθηκαν στις 11 Μαΐου 1964 από κάποιους οπλοφόρους Ελληνοκύπριους και έγιναν όλοι «αγνοούμενοι» - τα οστά τους βρέθηκαν πέντε δεκαετίες αργότερα θαμμένα σε διάφορα μέρη στην περιοχή Παραλιμνίου… Τα οστά των Ziya Yusuf, Canbulat Ali και Kemal Mehmet Emin βρέθηκαν σε ένα πηγάδι στο Παραλίμνι, το οποίο μας είχε δείξει το 2012 ένας από τους Ελληνοκύπριους αναγνώστες μας και το είχαμε δείξει την ίδια μέρα στη ΔΕΑ… Η ΔΕΑ έσκαψε το 2015 το πηγάδι αυτό και φέτος τα οστά τριών «αγνοούμενων» Τουρκοκυπρίων επιστράφηκαν στους συγγενείς τους για ταφή… Παρέστηκα στην κηδεία του Kemal Mehmet Emin στις Γούφες… Θέλω και πάλι να ευχαριστήσω θερμά τον Ελληνοκύπριο αναγνώστη μου που είχε δείξει το πηγάδι αυτό στο Παραλίμνι σε μένα και τη φίλη μου Χριστίνα Παύλου Σολωμή Πατσιά… Με την ανθρωπιά του έχει βοηθήσει να επιστραφούν τα οστά σε τρεις τουρκοκυπριακές οικογένειες οι οποίες έχουν τώρα τουλάχιστον ένα τάφο όπου μπορούν να βάζουν λουλούδια…
Την περασμένη βδομάδα ήταν το Μπαϊράμι για τους Τουρκοκύπριους και η Serap Ozister, κόρη του Ziya Yusuf, έγραψε στα κοινωνικά δίκτυα αναρτώντας τη φωτογραφία της μητέρας της στον τάφο του πατέρα της:
«Αναπαύσου εν ειρήνη πατέρα… μετά από 52 χρόνια, τώρα έχεις ένα τάφο που μπορούμε να επισκεπτόμαστε, μετά που σε βρήκαμε σε ένα απύθμενο πηγάδι…»
Ανάρτησε φωτογραφίες της μητέρας της στον τάφο και κατ' ακρίβεια αυτή ήταν η πρώτη φορά που η οικογένεια επισκέφτηκε τον Ziya Yusuf στον τάφο του μετά από μισό αιώνα… Για μισό αιώνα κειτόταν σε ένα βαθύ πηγάδι στο Παραλίμνι, οι συγγενείς του δεν ήξεραν που είχε θαφτεί… Για μισό αιώνα δεν μπορούσαν να επισκεφτούν κάποιο τάφο το Μπαϊράμι…
Το Μπαϊράμι, για όσους από εσάς δεν γνωρίζετε, είναι μια σημαντική κοινωνική και πολιτιστική περίοδος για τους Τουρκοκύπριους… Κάθε χρόνο έχουμε δύο Μπαϊράμια – είναι σαν τα Χριστούγεννα και το Πάσχα των Ελληνοκυπρίων – για τους Τουρκοκύπριους το Κουρμπάν Μπαϊράμι (όταν θυσιάζεις ένα πρόβατο) και το Σεκέρ Μπαϊράμι (όταν προσφέρεις γλυκά) είναι δύο πολύ σημαντικές γιορτές και οι νεαροί της οικογένειας επισκέπτονται τους ηλικιωμένους και φιλούν το χέρι τους και γιορτάζουν το Μπαϊράμι. Οι οικογένειες επισκέπτονται επίσης τους τάφους των ηλικιωμένων της οικογένειας τους και τοποθετούν λουλούδια και προσεύχονται μια μέρα πριν το Μπαϊράμι, τη μέρα που ονομάζεται «Arife»…
Έτσι για πρώτη φορά οι συγγενείς του Ziya Yusuf επισκέφτηκαν τον τάφο του και έβαλαν λουλούδια πάνω στον τάφο του…
Όμως αυτό που ήταν πιο συγκινητικό ήταν τα λόγια του γιου του Ayer Burke, που φόρεσε τη βέρα του γάμου του πατέρα του που είχε βρεθεί στο πηγάδι στο Παραλίμι…
Ο Ayer Burke ανάρτησε στα κοινωνικά δίκτυα την συγκλονιστική διαδικασία για το πως πήρε το δακτυλίδι:
«Ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ ότι το δακτυλίδι του γάμου του πατέρα μου που φορούσε στο δάκτυλο του όταν απάχθηκε από τη NAAFI και σκοτώθηκε από κάποιους Ελληνοκύπριους στις 11 Μαΐου 1964, θα επιστρεφόταν σε μένα ως δώρο γενεθλίων στα 54α μου γενέθλια…
Όταν η Κυπριακή Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων μας ενημέρωσε ότι τα οστά του πατέρα μου είχαν ανευρεθεί, όταν μας έδειξαν τις φωτογραφίες των προσωπικών του αντικειμένων που είχε πάνω του, είδα ότι ανάμεσα σε αυτά τα προσωπικά του αντικείμενα ήταν η βέρα του γάμου του – μέσα στη χρυσή βέρα ήταν χαραγμένο το όνομα της αγαπημένης μου μητέρας S.R. (Sevdiye Ramadan), η ημερομηνία 19.3 (ημέρα γάμου) και μια άλλη ημερομηνία 6.5.1956 (τελετή γάμου).
(Τα άλλα προσωπικά αντικείμενα του πατέρα μου που βγήκαν από το πηγάδι ήταν ένα ζευγάρι κάλτσες, ένα ζευγάρι παραμορφωμένα παπούτσια, τα κλειδιά του αυτοκινήτου του (Peugeot) με το μπρελόκ του, κάποια κέρματα, κομμάτια από το πουκάμισο του και τα κουμπιά του…)
Όταν είδα τις φωτογραφίες των προσωπικών αντικειμένων του πατέρα μου, έκλαψα και θυμούμαι που είπα δυνατά «Θέλω εκείνο το δακτυλίδι…»
Ήμουν μόλις 18 μηνών όταν ο πατέρας μου έγινε «αγνοούμενος» και αυτό δημιούργησε μια λαχτάρα για τον πατέρα μου που είναι δύσκολο να περιγράψω με λόγια… Γι αυτό ένιωσα ότι θα ένιωθα ειρήνη μέσα μου όταν θα έβαζα τη βέρα του πατέρα μου στο δικό μου δάκτυλο…
Στη διαδικασία της επιστροφής των προσωπικών του αντικειμένων, διερωτώμουν αν η βέρα θα χωρούσε στο δάκτυλο μου… Η βέρα αυτή έμεινε κάτω από το χώμα για 52 χρόνια, είχε μια ανεκτίμητη ηθική αξία για μένα αφού ήταν κάτι που απέμεινε από τον πατέρα μου, τον πατέρα που ποτέ δεν φίλησα, τον πατέρα που ποτέ δεν μύρισα, τον πατέρα που λαχταρούσα…
Στις 26 Αυγούστου 2016 όταν θάψαμε τα οστά του πατέρα μου στο Νεκροταφείο Μαρτύρων στη Λευκωσία, καθώς μας έδωσαν τα προσωπικά αντικείμενα του πατέρα μου, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να πάρω τη βέρα του πατέρα μου, να την βάλω στο δάκτυλο μου και όταν είδα ότι ταίριαζε απόλυτα, έγινα πολύ συναισθηματικός.
Ναι, το δακτυλίδι αυτό που ο πατέρας μου έβαλε στο δάκτυλο του πριν από ακριβώς 60 χρόνια, το 1956, το δακτυλίδι αυτό που έμεινε μαζί του σε ένα απύθμενο πηγάδι για ακριβώς 52 χρόνια βρίσκεται τώρα στο δάκτυλο μου…
Μετά από μακρά χρόνια λαχτάρας και χωρίς να ξέρω κανένα από τα σωματικά του χαρακτηριστικά, και χωρίς να έχω ποτέ την ευκαιρία να τον γνωρίσω, ανακάλυψα ότι τα δάκτυλα του πατέρα μου ήταν ακριβώς τα ίδια με τα δικά μου… Ξέρετε πόσο οδυνηρό είναι αυτό για ένα γιο;
Ένας πατέρας που δεν έχει οτιδήποτε κακό, ένας αθώος πατέρας που έχει σκοτωθεί με τέτοιο βίαιο τρόπο και κρατήθηκε μακριά από τους αγαπημένους του, αυτό είναι ασυγχώρητο… Δεν θα βγάλω τη βέρα του πατέρα μου μέχρι να πεθάνω και θέλω ο γιος μου Ziya, που φέρει το όνομα του πατέρα μου, να βάλει στο δάκτυλο του τη βέρα αυτή μετά το θάνατο μου…
Μπορείτε να το πιστέψετε; Όταν έβαλα τη βέρα στο δάκτυλο μου ένιωσα έντονα τη ζεστασιά του πατέρα στη ψυχή μου…
Νιώθω πολύ λυπημένος όταν σκέφτομαι τα ηθικά συναισθήματα που έχουμε χάσει ως κοινότητα – η ηθική κοινότητα πρέπει να είναι πάνω από όλα…
Δεν μπορώ παρά να σκεφτώ «Πόσο αληθινό είναι να συγχωράς τόσο εύκολα;» και πιστεύω ότι εκείνες οι κοινότητες που δεν γνωρίζουν το παρελθόν τους, αυτά που πέρασαν, δεν μπορούν να κτίσουν ένα υγιές μέλλον…»
Ας αναπαυθούν εν ειρήνη οι Ziya Yusuf, Canbulat Ali και Kemal Mehmet Emin…
Photo: Η βέρα του πατέρα του Ayer Burke, στο δάκτυλο του…
(*) Article published in the POLITIS newspaper on the 9th of October 2016, Sunday.
No comments:
Post a Comment