Sevgul Uludag
caramel_cy@yahoo.com
Τηλ: 99 966518
Η Neshe Yashin, η διάσημη μας ποιήτρια, την περασμένη βδομάδα απόκτησε εγγονό και του γράφει ένα γράμμα με τίτλο «Καλωσόρισμα στο νεογέννητο μωρό…» και το μοιράζεται μαζί μας…
Το όνομα του μωρού είναι Bora Bulut και η Neshe γράφει:
«Καλώς ήρθες μωρό! Όλοι είμαστε εδώ. Ήρθαμε πολύ πριν από σένα. Κάποιοι από εμάς είμαστε εδώ από πολύ καιρό. Είσαι ακόμα πολύ νέος. Θα μάθεις σύντομα σε τι είδους μέρος έχεις έρθει. Σε περιμένουμε εδώ και κάποιο καιρό. Ήμασταν αρκετά ενθουσιασμένοι… Όταν ήρθες καταχαρήκαμε… Σου δώσαμε ένα όνομα. Γιορτάζουμε τον ερχομό σου. Σε αγκαλιάσαμε και σε τυλίξαμε. Η μητέρα σου και ο πατέρας σου που είναι το μέσο με το οποίο ήρθες εδώ, οι μητέρες και οι πατέρες τους, οι συγγενείς και οι φίλοι τους, όλοι αυτοί ένιωσαν πιο βαθιά αυτή την περηφάνια. Ο ερχομός σου είναι η ίδια η ευτυχία. Ένα μικρό θαύμα.
Θα αρχίσεις αργά να μαθαίνεις για αυτόν τον Κόσμο. Θα νιώσεις πρώτα τις γεύσεις του, τα αγγίγματα του. Θα μάθεις για τη ζεστασιά και το κρύο. Θα ακούσεις ήχους – τους απαλούς και τους θυμωμένους… Θα αρχίσεις να διακρίνεις την καλοσύνη και την κακία από τις φωνές τους… Θα γνωρίσεις τα χρώματα… Τα σχήματα και τις υφές… Θα έρθουν μπροστά σου αμέτρητες εκπλήξεις … Θα γνωρίσεις τον ήλιο, τον αέρα, τη βροχή… Την ομορφιά των δέντρων, την αγάπη των ζώων, τη μυρωδιά των λουλουδιών… Με κάθε ανακάλυψη τα μάτια σου θα λάμπουν. Θα μάθεις λέξεις και θα οικοδομήσεις ένα Κόσμο με αυτές.
Θα γνωρίσεις τα αισθήματα σιγά-σιγά. Την ευχαρίστηση να σε αγαπούν, το κενό, το φόβο, τον ενθουσιασμό, τη θλίψη του χωρισμού, τη ζεστασιά της επανασύνδεσης, τη γαλήνη της αποδοχής, το σπαραγμό της απόρριψης… Και θα μάθεις όλες τις νοστιμιές και την ωμότητα. Θα μάθεις τη γλώσσα των βλεμμάτων, τις μελωδίες που ανακινούν τις χορδές της καρδιάς. Θα μάθεις επίσης την πίστη και την απογοήτευση, θα μάθεις να σε εξαπατούν και θα μάθεις για την προδοσία. Θα μάθεις να ονειρεύεσαι, να αγαπάς, θα μάθεις τη στοργή και τη θυσία… Θα μάθεις για τη φιλία και την αγάπη, την εμπιστοσύνη και την αλληλεγγύη.
Για να πούμε την αλήθεια, ο Κόσμος αυτός στον οποίο σε καλωσορίζουμε δεν είναι ένα μέρος που είναι έπαθλο. Είναι ένα μέρος δίνει πόνο στα παιδιά, τα κακομεταχειρίζεται, είναι ένα μέρος που απλά παρακολουθεί όταν τα νεκρά τους σώματα ξεβράζουν στις ακτές. Είναι ένα μέρος όπου τα παιδιά αφήνονται νηστικά, χωρίς νερό και χωρίς σπίτι. Όπου περιφρονούνται και προσβάλλονται. Είναι ένα μέρος όπου παίρνουν τα παιδιά σε δρόμους προσφυγιάς και ακόμα τα πυροβολούν.
Εξακολουθούσαμε όμως να θέλουμε τον ερχομό σου εδώ. Διότι εδώ είναι επίσης ένα μέρος όπου υπάρχουν αμέτρητοι όμορφοι άνθρωποι που θέλουν να σε προστατέψουν από αυτά. Ποτέ να μην φοβάσαι! Θα μεγαλώσεις και θα μάθεις για όλες τις πτυχές του Κόσμου. Ίσως θα είσαι ένας από αυτούς που θα τον αλλάξουν και τον θεραπεύσουν. Ποιος ξέρει;
Καλώς ήρθες μωρό! Από την στιγμή που ήρθες όλα φαίνονται καλύτερα. Έχεις έρθει στη γη σαν ένα φως που κάνει τις καρδιές μας να λάμπουν. Έχεις σαλέψει την καρδιά μας με μια θαυματουργή ροή. Μας έκανες να θυμηθούμε πολλά συναισθήματα που είχαμε ξεχάσει πριν.
Όταν κοιτάζουμε την αθωότητα σου τώρα πιστεύουμε ότι μπορούμε να ξεπεράσουμε το σκοτάδι του Κόσμου. Η χαρά της ζωής φτερουγίζει μέσα μας με τα αγγελικά σου φτερά. Είσαι ένα πανέμορφο δώρο που μας ήρθε και θέλουμε να σε αγκαλιάσουμε και να σε μυρίσουμε.
Θα μεγαλώσεις… Αυτό θα είναι ένα ταξίδι άλλοτε γλυκό και άλλοτε πικρό. Παρ' όλα αυτά σκέψου πόσο ωραίο το γεγονός ότι ήρθες εδώ. Ο ερχομός σου είναι σαν να ανθίζει το πιο ξεχωριστό λουλούδι στον κήπο μας. Ο ερχομός σου είναι σαν τον ποταμό των ονείρων που ρέει προς την καρδιά. Ο ερχομός σου είναι η χαρά της άνοιξης που αγαλλιάζει την καρδιά. Ο ερχομός σου είναι η προσγείωση της αθωότητας στον Κόσμο.
Πόσο καλό είναι που ήρθες μωρό! Αφού έχουμε επισκέπτη στο σπίτι μας προσπαθούμε να συγυρίζουμε τους εαυτούς μας. Αναθεωρούμε ένα κόσμο στον οποίο γίνεσαι επισκέπτης.
Τώρα είναι η δική σου ώρα… Πες μας καινούργια πράγματα. Δώσε μας ένα καθρέφτη για να δούμε τον εαυτό μας. Πάρε μας στο αρχικό σημείο έτσι ώστε να μπορέσουμε να ξαναξεκινήσουμε προς το σωστό δρόμο.
Καλώς ήρθες μωρό! Εδώ είναι ο Κόσμος!»
Όμως η Neshe τις τελευταίες βδομάδες έχει ακόμα ένα «μωρό» - το καινούργιο της βιβλίο ποίησης της με τίτλο «Τα πουλιά που κρύωσαν…»
Έχοντας γράψει τους στοίχους «Η δική μου η πατρίδα έχει μοιραστεί στα δυο / ποιο από τα δυο κομμάτια πρέπει να αγαπώ;» η Neshe συνεχίζει τον αγώνα της για την ειρήνη, το ταξίδι της στην ποίηση, οι λέξεις που γράφει αγγίζουν τις καρδιές μας… Ο Ορέστης Αγησιλάου πάει στην βραδιά ποίησης της όπου παρουσιάζεται το καινούργιο της βιβλίο και όπου η Neshe απαγγέλει τα ποιήματα της…
Μετά, ο Ορέστης γράφει τα συναισθήματα του για αυτό το καινούργιο βιβλίο, για τη βραδιά, για το πως ο πολιτισμός πρέπει να διαδραματίζει ρόλο στη ζωή μας… Και μου στέλνει το πιο κάτω άρθρο:
«Ψες μαζευτήκαμε πολλοί Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι σε ένα μπαρ στη Λευκωσία για να παραστούμε στην παρουσίαση του καινούργιου βιβλίου ποίησης της Neshe Yashin. Ήταν μια όμορφη συνάντηση γεμάτη ειρήνη και πολιτισμό και σε μια υπέροχη ατμόσφαιρα ακούσαμε τα ποιήματα της Neshe. Η Neshe Yashin είναι ένα πολύ ρομαντικό άτομο που πέρασε όλη της τη ζωή στην τέχνη της και στον αγώνα για τα πιστεύω της. Η τέχνη της αποτέλεσε τη γέφυρα που συνδέει τις δύο κοινότητες της Κύπρου για χρόνια. Ποιος δεν δάκρυσε ακούγοντας τους συγκινητικούς στοίχους «Η δική μου η πατρίδα έχει μοιραστεί στα δυο, ποιο από τα δυο πρέπει να αγαπώ;»
Όταν τελείωσε η παρουσίαση, επιστρέφοντας στο σπίτι στη Λάρνακα, σκεφτόμουν και αναρωτιόμουν πόσα άτομα μπορούν να συνδυάσουν την εκπαίδευση και τον πολιτισμό. Ίσως υποφέρουμε από έλλειψη πολιτισμού; Ίσως αυτό που χρειάζονται περισσότερο οι άνθρωποι δεν είναι μια απλή εκπαίδευση, αλλά αξίες και ιδανικά που μπορούν να φέρουν σε όλη τους τη ζωή και μπορούν να τους κάνουν καλύτερους ανθρώπους; Ως κοινότητα τείνουμε να ξεχνούμε τι είναι ο σεβασμός, η αγάπη και η εκτίμηση. Από μέρα σε μέρα γινόμαστε όλο και περισσότερο κρύες γραφειοκρατίες που επικεντρωνόμαστε στις δουλειές μας και ξεχνούμε τις αξίες μας.
Κατά τη γνώμη μου η έλλειψη πολιτισμού της Κυπριακής κοινότητας είναι επίσης ένας από τους κύριους λόγους που το κυπριακό πρόβλημα παραμένει άλυτο. Δεν μάθαμε να ακούμε τον άλλο, να τον σεβόμαστε και να τον εμπιστευόμαστε. Έχουμε επίσης ξεχάσει την έννοια της λέξης «μοιράζομαι». Με λίγα λόγια δεν έχουμε τις υποδομές ως κοινωνία. Και η ειρήνη που είναι βασισμένη σε κακά θεμέλια είναι μια αποτυχημένη ειρήνη.
Οι άνθρωποι για να είναι άνθρωποι, και όχι μόνο ζώα που μιλούν, πρέπει να γίνουν ένα ποίημα. Τα ποιήματα για πολλούς ανθρώπους είναι κάποιοι ανιαροί στοίχοι που με δυσκολία μπορούν να καταλάβουν, αλλά για πολλούς άλλους τα ποιήματα είναι ένας τρόπος για να σκεφτείς και να γίνεις καλύτερος άνθρωπος, με περισσότερο πολιτισμό μαθαίνοντας τις αξίες.
Έτσι, η Κύπρος πρέπει να γίνει ένα ποίημα που οι στοίχοι του θα γίνουν το χαμόγελο των Κυπρίων, που θα ζουν μακριά από πολέμους, σύνορα και το μίσος. Ιδανικό; Ίσως… Όμως είναι καλό να αγωνίζεσαι για τα ιδανικά σου χωρίς να νοιάζεσαι για τα αποτελέσματα…»
Άραγε η Κύπρος θα έχει ποτέ την ευκαιρία να γίνει ένα ποίημα όπως λέει ο Ορέστης;
Ή θα ζούμε πάντοτε σε ένα χάος που δημιουργήθηκε με τη διαίρεση της χώρας, οι ψυχές μας να μην αγγίζουν η μια την άλλη, να μην ακούν, να μη νιώθουν;
Άραγε τα μωρά όπως τον Bora Bulut, τον εγγονό της Neshe, θα έχουν την ευκαιρία να επιβιώσουν σε αυτή τη γη με ειρήνη, αγαπώντας και τα δύο μέρη του νησιού αυτού;
Όσο υπάρχουν μωρά, υπάρχει ελπίδα – η ελπίδα ποτέ δεν πεθαίνει…
Όσο υπάρχει ποίηση, υπάρχει ελπίδα – διότι είναι ο πολιτισμός που μας φέρνει μαζί, που μας κάνει να καταλάβουμε καλύτερα ο ένας τον άλλο, που μας δίνει δύναμη, που διαλύει τα σύνορα, που μας κάνει να φτάσουμε πέρα από άλλους ορίζοντες…
Και για να επιβιώσει η ελπίδα, πρέπει να σκεφτόμαστε περισσότερο, να αισθανόμαστε περισσότερο, να εξερευνούμε περισσότερο, να διαβάζουμε περισσότερο και να ακούμε την ποίηση της Neshe και όλων των άλλων ποιητών που μετατρέπουν το χάος στις ψυχές μας σε μια ελπίδα για ειρήνη…
Photo: Ο Ορέστης Αγησιλάου με τη Neshe Yashin…
(*) Article published in the POLITIS newspaper on the 16th of October 2016, Sunday.
No comments:
Post a Comment