Sevgul Uludag
caramel_cy@yahoo.com
Τηλ: 99 966518
Το πρωί του Σαββάτου 11 Φεβρουαρίου 2017 περνώ το οδόφραγμα του Ληδρα Πάλας με λουλούδια στα χέρια μου, ένα στεφάνι φτιαγμένο με πολύχρωμα λουλούδια… Παίρνω ένα ταξί και πάω στο Γέρι, στην εκκλησία Αγίου Χαραλάμπους…
«Αν δεν βρω κάποιο να με φέρει πίσω, θα σου τηλεφωνήσω» λέω στον ταξιτζή…
«Εντάξει» λέει…
Εδώ σε αυτό το μέρος έχουν μαζευτεί άτομα από το χωριό Στρογγυλός… Κατ' ακρίβεια, οι Ελληνοκύπριοι που είναι πρόσφυγες από το Στρογγυλό από τον πόλεμο του 1974 δεν ζουν στο Γέρι… Η οικογένεια του «αγνοούμενου» Γιάννη Μιχαήλ Κουντουρή κατάφερε να βρει τόπο για να τον θάψει μόνο στο Γέρι, γι αυτό και είμαστε εδώ…
Οι συγγενείς του «αγνοούμενου» Γιάννη Μιχαήλ Κουντουρή ζουν στην Αγλαντζιά… Όμως η γυναίκα του Μαρίτσα που έχει πεθάνει πριν από 12 χρόνια είναι θαμμένη εδώ και τώρα θα είναι θαμμένοι μαζί στον ίδιο τάφο…
Στην είσοδο της εκκλησίας συναντώ το μουχτάρη του Στρογγυλού, το Σταύρο Σταύρου – τον είχα γνωρίσει πρόσφατα στην κηδεία του Σταύρου Ποϊράζη, ενός άλλου «αγνοούμενου» από το Στρογγυλό… Μετά χαιρετώ τα παιδιά του Κουντουρή… Τον Κώστας Κουντουρής, του οποίου είχα πάρει συνέντευξη πριν από 13 χρόνια, το 2004, και τους αδελφούς του Μιχάλη, Αρτέμη και την αδελφή τους Ελένη… Έχω φέρει μαζί μου αντίτυπα της εφημερίδας YENIDUZEN, όπου είχα δημοσιεύσει την ιστορία του «αγνοούμενου» Γιάννη Μιχαήλ Κουντουρή… Όταν ο Κώστας Κουντουρής βλέπει τη φωτογραφία του πατέρα του και τα άρθρα στην εφημερίδα μας, γεμίζουν δάκρυα τα μάτια του… Τοποθετούν τις ανοικτές σελίδες της εφημερίδας μπροστά πάνω σε ένα τραπέζι έτσι ώστε όλοι να μπορούν να τις δουν…
Η Μαρίτσα Κουντουρή δεν κατάφερε να ζήσει αυτή τη μέρα, τη μέρα που θα θαφτούν τα οστά του συζύγου της…
Η εγγονή της Μαρία λέει «Ευτυχώς που δεν έζησε για να δει αυτή τη μέρα η γιαγιά μου…» Δακρύζει και πονάει πολύ… Είναι αυτή που θα εκφωνήσει τον επικήδειο…
Ο Αντρέας Δημητρίου που ήταν Υπουργός Παιδείας είναι επίσης παρών στην κηδεία – είναι από το χωριό Στρογγυλός και επίσης κάνει ομιλία για τον Κουντουρή… Ο Νέστωρας Νέστωρος, το Ελληνοκύπριος Μέλος της Κυπριακής Διερευνητικής Επιτροπής Αγνοουμένων επίσης μιλά… Στην κηδεία βλέπω τη φίλη μας βουλευτή του ΑΚΕΛ Σκέυη Κουκουμά – είναι επίσης επικεφαλής της επιτροπής της βουλής για τους αγνοούμενους και τους πρόσφυγες – και τον νέο δήμαρχο Γερίου Νεόφυτο Παπαλαζάρου…
Έχω έρθει εδώ σήμερα για να αποτείνω φόρο τιμής και να παραστώ στην κηδεία του Γιάννη Μιχαήλ Κουντουρή τον οποίο κάποιοι Τουρκοκύπριοι είχαν πάρει από τον Στρογγυλό και τον σκότωσαν και «εξαφανίστηκε» μαζί με άλλους.
Οι αναγνώστες μας με βοήθησαν με όλη τους την καρδιά να αποκρυπτογραφήσω την κρυμμένη ιστορία των 17 «αγνοούμενων» Ελληνοκύπριων που τους πήραν από τον Στρογγυλό… Μου είχαν πει τις ιστορίες, μου είχαν πει το τι είχε συμβεί και επίσης μου υπόδειξαν τον τόπο ταφής που ήταν έξω από τη Σίντα…
Κάποιοι Τουρκοκύπριοι από τη Σίντα και κάποιοι Τουρκοκύπριοι από το Στρογγυλό είχαν πάρει 17 Ελληνοκύπριους το 1974 και τους έφεραν στην «Σπηλιά των Αλόγων» και τους σκότωσαν εκεί… Σύμφωνα με τους αναγνώστες μου, πρώτα τους έθαψαν στα χωράφια κάτω από αυτές τις σπηλιές αλλά αργότερα, όταν αδειάστηκαν και άλλοι μαζικοί τάφοι, μετακινήθηκε επίσης και αυτός ο μαζικός τάφος… Σύμφωνα με τις πληροφορίες που έδωσαν οι αναγνώστες μου πριν από χρόνια, είχαν ξαναθαφτεί στο τσιφλίκι Abalestra έξω από τη Σίντα… Είχαμε γράψει τις ιστορίες τους, οι μάρτυρες είχαν μιλήσει και οφείλουμε ευχαριστίες στους αναγνώστες μας που ήρθαν με τόσες λεπτομέρειες και βοήθησαν για να βρεθεί ο τόπος ταφής… Είχα επίσης πάρει συνέντευξη από το γιο του «αγνοούμενου» Κουντουρή, τον Κώστα Κουντουρή, το 2004 και τη δημοσίευσα στο βιβλίο μου με τίτλο «Τα στρείδια που έχασαν το μαργαριτάρι τους…»
Σήμερα στο μικρό φέρετρο βρίσκονται τα οστά του «αγνοούμενου» Γιάννη Μιχαήλ Κουντουρή… Ας αναπαυθεί εν ειρήνη τώρα, μαζί με την αγαπημένη του σύζυγο Μαρίτσα… Ας μην δούμε ξανά τέτοιες μέρες στην Κύπρο, τα παιδιά μας να μην έχουν ποτέ μια τέτοια εμπειρία σε αυτή τη γη…
Η Μαρία Κουντουρή τα λέει όλα… «Ποτέ δεν σε γνώρισα παππού, αλλά σε γνώρισα μέσα από αυτά που μου έλεγε η γιαγιά μου Μαρίτσα…» λέει…
Ο αποχαιρετιστήριος λόγος της, στον οποίο μιλά προς τον «αγνοούμενο» παππού της είναι τόσο συγκινητικός που σχεδόν όλοι στην εκκλησία κλαίνε… Λέει:
«Έφτασε η μέρα που πρέπει να πούμε το τελευταίο αντίο παππού.
Ένα αντίο που δεν είχε ποτέ αρχή γιατί δεν μου δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να σε γνωρίσω.
Ένα αντίο που πρέπει να πούμε μετά από 43 χρόνια. Όσο είναι και η ηλικία μου. Ήρθα εγώ στη ζωή και εσύ έφυγες για πάντα. Αγνοούμενος για 42 ολόκληρα χρόνια.
Μόνο από ιστορίες και σκόρπιες κουβέντες από τους συγγενείς σε ξέρω. Μου άρεσε όταν άκουα αυτές τις ιστορίες, ιδιαίτερα όταν ήμουν παιδί, γιατί μπορούσα να σχηματίσω μια εικόνα. Να σε φανταστώ όπως εγώ ήθελα εάν και πολλές φορές παρακαλούσα να μην ήταν μόνο στη φαντασία μου, αλλά να μπορούσα να ζήσω έστω και για μια μέρα μαζί σου.
Παππού δεν γνώρισα με την έννοια του παππού που έχουν την ευκαιρία κάποια παιδιά να ζήσουν. Όπως έχουν την ευκαιρία και τη χαρά τα δισέγγονα σου, να ζουν με τον παππού τους, το γιο σου τον Κωστή. Ήθελα έστω και για μια φορά να μπορούσες να με έπαιρνες από το χέρι και να νιώσω στην παλάμη μου τη μεγάλη αλλά συνάμα τραχιά σου παλάμη από τις καθημερινές και δύσκολες δουλειές. Τα φανταζόμουν τα χέρια σου με ευλάβεια από πολύ μικρή και είδα αυτά τα χέρια στο άσπρο σεντόνι πάνω στο τραπέζι της ΔΕΑ. Τα χέρια σου ποτέ δεν με αγκάλιασαν γιατί κάποιοι αφαίρεσαν τόσο άδικα, βίαια, απάνθρωπα τη ζωή σου στα 54 σου χρόνια. Τη ζωή που εσύ τόσο αγαπούσες. Αγαπούσες όλο τον κόσμο και έδινες πίσω απλόχερα σε όλους την αγάπη σου. Πίστευες στην αγάπη και τη φιλία και για αυτό και δεν έφυγες από το χωριό σου. Πίστευες στο καλό και ότι όπως εσύ ήσουν καλοσυνάτος και καλόκαρδος θα σου συμπεριφέρονταν και οι άλλοι. Για αυτό κατέβηκες από το αυτοκίνητο την τελευταία στιγμή και δεν ακολούθησες την οικογένεια σου.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ στα εφτά μου χρόνια που με σταμάτησε στο δρόμο ένας κύριος γιατί στο πρόσωπο μου είδε το πρόσωπο σου. Η χαρά μου αφάνταστη. Δεν το πίστευα. Και από την άλλη η θλίψη που ποτέ δεν θα μάθαινες ότι ένα από τα εγγόνια σου, σου μοιάζει. Νομίζω ότι όλα σου τα εγγόνια κάτι έχουμε πάρει από εσένα.
- Την αγάπη για τη ζωή
- Να δίνουμε, να προσφέρουμε με όλη μας την αγάπη στο συνάνθρωπο μας
- Να μην ανεχόμαστε την αδικία
- Να είμαστε φιλόξενοι
Σε αγαπώ και ας μη σε γνώρισα. Σε αγαπώ μέσα από τα παιδιά σου. Σε αγαπώ μέσα από τη γιαγιά μου που μόνο με αγάπη μιλούσε για σένα. Που άκουσα εκατοντάδες φορές και δεν είναι υπερβολή τη φράση «εάν ζούσε ο παππούς σου». Εάν ζούσες όλα θα ήταν διαφορετικά και πραγματικά αυτό που με πληγώνει που ποτέ δεν θα μάθω πόσο διαφορετικά θα ήταν όλα, εάν ήσουν στη ζωή μας. Δεν σε γνώρισα, γιατί χάθηκες τόσο άδικα, μαζί με τους άλλους 16 αγνοούμενους που βρέθηκαν τα οστά σας στην περιοχή Σίντα.
Πως τα φέρνει η ζωή κάποτε;
Ότι βρέθηκαν τα οστά σου, μου το ανακοίνωσε ο μικρός μου γιος με όλη του την αθωότητα όταν πήγα να τον πάρω από το μάθημα. Κοφτά και ξεκάθαρα «Βρέθηκε ο παππούς σου! Ήρθαν κάποιοι κύριοι το μεσημέρι και το είπαν στον παππού και τη γιαγιά.» Ένιωσα να χάνομαι. Να με παίρνουν τα κλάματα και να αναγκάζεται να με παρηγορεί ότι πρέπει να νιώθω ανακούφιση αφού επιτέλους ξέρουμε! Προσπαθούσε να μου εξηγήσει ότι έπρεπε να το δω από τη θετική πλευρά. Ότι τώρα ζουν τα παιδιά σου, τα άτομα που σε ήξεραν. Ότι είμαστε τυχεροί μέσα στην ατυχία μας.
Το επόμενο δύσκολο κομμάτι, η μέρα που έπρεπε να πάμε στη Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων για να μας ανακοινώσουν την όλη διαδικασία που ακολούθησαν για να ανακαλύψουν το χώρο και τη μέθοδο ταυτοποίησης για τους 17 αγνοούμενους που βρέθηκαν σε ένα πηγάδι λίγο έξω από το Στρογγυλό. Δεν περιγράφεται με λόγια το πως νιώθαμε! Θαύμασα τα παιδιά σου που άκουσαν με τόση ηρεμία, που ήθελαν να μάθουν όλες τις λεπτομέρειες. Και από την άλλη τα εγγόνια σου που ήθελαν έστω και με αυτό τον τραγικό τρόπο να σε γνωρίσουν, να μάθουν για εσένα ότι μπορούσαν.
Δεν είχα την τύχη να σε γνωρίσω αλλά να το ξέρεις ότι είσαι μέσα στην καρδιά μου όπως και σε όλων των δικών σου τις καρδιές, ιδιαίτερα των παιδιών σου. Είμαι περήφανη για εσένα παππού γιατί είναι τόσο σημαντικό να ακούς από όλους ανεξαιρέτως ότι ήσουν ένας Άνθρωπος μοναδικός, Άνθρωπος με αξίες, Άνθρωπος με Άλφα Κεφαλαίο.»
Photo: Το μικρό φέρετρο του Γιάννη Μιχαήλ Κουντουρή…
(*) Article published in the POLITIS newspaper on the 2nd of April 2017, Sunday.
(**) The article was published in Turkish in Yenidüzen newspaper on my page called "Cyprus: The Untold Stories on the 14th of February 2017… The link is here:
http://www.yeniduzen.com/keske-seninle-tek-bir-gun-gecirebilmis-olsaydim-10224yy.htm
No comments:
Post a Comment