Sevgul Uludag
caramel_cy@yahoo.com
Τηλ: 99 966518
Ο αγαπητός μας φίλος Ορέστης Αγησιλάου αποτελεί «πρότυπο» για όλους… Στο Facebook μπορείτε να δείτε που βρίσκεται και με ποιον σε διαφορετικές μέρες…
Είναι με φίλους, τους φίλους τους από την Κερύνεια ή το Μπογάζι ή τη Λεμεσό ή τη Λάρνακα ή την Καρπασία… Μπορείτε να τον δείτε σε σπίτια φίλων του με ένα μεγάλο χαμόγελο να μας προσκαλεί να καθίσουμε και να σκεφτούμε πως καταφέρνει να διατηρεί εκείνο το ισχυρό δεσμό με τόσα άτομα σε αυτό το σπασμένο νησί…
Έχει το μυστικό της ζωής: Η φιλία σε αυτό το νησί είναι πιο σημαντική από οτιδήποτε άλλο – είναι η φιλία μας που μετρά, όχι η εχθρότητα…
Χθες είδα ξανά τις φωτογραφίες του στο Facebook – αυτή τη φορά ήταν στο Μπογάζι Κερύνειας και πόζαρε στο γάμο των φίλων του… Ήταν ο μάρτυρας – ο «κουμπάρος» - στην τελετή. Αυτοί που παντρεύονταν ήταν Τουρκοκύπριοι και οι μάρτυρες ήταν δύο Ελληνοκύπριοι – ο Ορέστης ήταν ο ένας από αυτούς. Του ζήτησα να γράψει τα αισθήματα του και να μου τα στείλει… Ο Ορέστης λέει:
«Για μας – αυτούς που αγαπούν την ειρήνη – η περίοδος αυτή που περνούμε είναι ίσως η πιο θλιβερή και απαισιόδοξη εδώ και πολλά χρόνια. Οι πολιτικοί μας έδειξαν ξανά ότι δεν ανταποκρίθηκαν στις περιστάσεις και δεν κατάφεραν να φέρουν στον Κυπριακό λαό ένα θετικό αποτέλεσμα, αυτό που θα έφερνε ξανά το χαμόγελο μετά από τόσες πολλές δεκαετίες. Για μια ακόμα φορά οι Κύπριοι πήγαν μέχρι την πηγή αλλά δεν κατάφεραν να πιούν νερό… Όμως οι Κύπριοι είναι ένα βήμα πέρα από τους πολιτικούς μας. Ακόμα και χωρίς τη λύση, χιλιάδες άτομα κατάφεραν να κάνουν ειρήνη πρώτα με τον εαυτό τους και μετά με την άλλη κοινότητα. Πολλές δυνατές φιλίες γκρεμίζουν ένα μέρος του τείχους της ντροπής κάθε μέρα. Για πολλούς ανθρώπους η πραγματική ειρήνη, η αγάπη και η εμπιστοσύνη είναι πιο σημαντική παρά το ποσοστό των ομοσπονδιακών πολιτειών στην Κύπρο…
Ένα άλλο μέρος του τείχους της ντροπής γκρεμίστηκε σήμερα, 30 Νοεμβρίου 2016. Δύο Ελληνοκύπριοι, η αγαπημένη μου φίλη Χρυστάλλα και εγώ, γίναμε κουμπάροι στο γάμο των καλύτερων μας φίλων Sevinch και Mustafa. Ο γάμος τελέστηκε στο χωριό Μπογάζι της Κερύνειας και παρόντες ήταν κάποιοι συγγενείς και φίλοι του ζευγαριού. Το γεγονός αυτό θα ήταν φυσιολογικό σε μια άλλη χώρα, αλλά στην Κύπρο – αν όχι μοναδικό – είναι κάτι πολύ ασυνήθιστο. Γι αυτό και ήμασταν διπλά ενθουσιασμένοι και χαρούμενοι. Τώρα έχουμε την ευκαιρία να γίνουμε κάτι σαν συγγενείς με τους καλύτερους μας φίλους, χωρίς να είναι πρόβλημα η γλώσσα και η θρησκεία τους. Πολλοί άνθρωποι – ιδιαίτερα από την ελληνοκυπριακή κοινότητα – θα μας χαρακτήριζαν ως «ανύπαρκτους κουμπάρους» αφού ο γάμος αυτός έγινε σε μια μη αναγνωρισμένη χώρα, με μη αναγνωρισμένες αρχές κτλ. Ότι και να λένε, το μόνο πράγμα που δεν είναι μη-αναγνωρισμένο είναι τα αγνά μας αισθήματα. Ελπίζω ότι καταφέραμε να στείλουμε το μήνυμα ότι η πραγματική ειρήνη θα έρθει μόνο αν την αφήσεις να έρθει. Αν κάποιοι άνθρωποι κατάφεραν να το κάνουν αυτό, σημαίνει ότι όλοι μπορούν να το κάνουν…
Για να συνοψίσω, θέλω να ευχηθώ στους καλύτερους μου φίλους Sevinch και Mustafa υγεία, ευτυχία και να επιτύχουν όλους τους στόχους τους. Ελπίζω και εύχομαι ότι πολλοί άλλοι θα ακολουθήσουν το παράδειγμα μας, αφού οι ανθρώπινες σχέσεις είναι το πιο ισχυρό εργαλείο για να γκρεμίσουμε το τείχος που χωρίζει τις ψυχές μας για δεκαετίες…»
Και εγώ επίσης συγχαίρω τη Sevinch και το Mustafa, όπως επίσης τον Ορέστη και τη Χρυστάλλα που δείχνουν το δρόμο στους ηγέτες μας: Οι κοινότητες μας πάντοτε ήταν πιο προοδευτικές και πολύ πιο μπροστά από ότι οι ηγεσίες μας στην Κύπρο…
Μια άλλη καλή φίλη, η Leyla Kiralp, της οποίας ο πρώτος σύζυγος είχε σκοτωθεί από την ΕΟΚΑ Β και του οποίου τα οστά βρέθηκαν σε ένα μαζικό τάφο στη Γεράσα, μου τηλεφώνησε την περασμένη βδομάδα και μου είπε ότι προγραμμάτιζε ένα μνημόσυνο στο Melandra House κοντά στη Σαλαμίνα στην Αμμόχωστο… Ήθελε να κάνει ένα μνημόσυνο γεύμα για το Μιχάλη Κιρλιτσά, τον Kutlu Adali, τον Rezvan Usta, τον Τζιους Παγιάτα, τον Δρ. Mehmet Salih και τη Μόνικα Βασιλείου…
Αυτοί ήταν φίλοι της Leyla και όλοι τους πέθαναν από καρκίνο εκτός τον Kutlu Adali που δολοφονήθηκε μπροστά από το σπίτι του…
Τους ήξερα όλους – ήταν όλοι καλοί φίλοι και όλοι αγωνίζονταν για την ειρήνη στην Κύπρο… Όμως ποια ήταν η Μόνικα Βασιλείου; Δεν είχα ακούσει πολύ για αυτή… Ζήτησα από τη Leyla να καταγράψει τα αισθήματα της για τη Μόνικα και τη φιλία της μαζί της…
Η Leyla έγραψε:
«Αγαπητή μου φίλη Μόνικα Βασιλείου,
Σήμερα ένιωσα την απουσία σου και ευχόμουν να ήσουν μαζί μου… Ήθελα να βάλω το χέρι μου ανάμεσα στα μαλακά και ζεστά σου χέρια και να μου πεις «Leyla, δεν τα παρατούμε!» Μόνικα ήσουν μια δυνατή γυναίκα!
Γνωριστήκαμε με τη διάνοιξη των οδοφραγμάτων το 2003. Ήμασταν καλεσμένες στην τηλεόραση του ΡΙΚ 2 με την ευκαιρία της 8ης Μαρτίου, Διεθνούς Μέρας της Γυναίκας.
Αυτό που είπε η Μόνικα με εξέπληξε…
Στις 15 Ιουλίου 1974, στη διάρκεια του πραξικοπήματος της Ελληνικής Χούντας είχε συρθεί στο πάτωμα από την ΕΟΚΑ Β και με αποτέλεσμα να τραυματιστεί στο ισχίο… Όταν μιλούσε για τις 20 Ιουλίου και τις 14 Αυγούστου, έλεγε «Δεν μας άξιζαν όλα αυτά σε εμάς τους Κύπριους… Εμείς οι Κύπριοι πρέπει να αγωνιστούμε όλοι μαζί. Δεν υπάρχει Νότια ή Βόρεια Κύπρος. Υπάρχει μόνο μια Κύπρος. Οι Τουρκοκύπριοι και οι Ελληνοκύπριοι δεν είναι εχθροί μεταξύ τους, ο εχθρός είναι αυτός που μας έκανε να σκοτώσουμε ο ένας τον άλλο…»
Η φωνή της, τα αποφασιστικά της λόγια είναι ακόμα ζωντανά στα αυτιά μου…
Μετά είχα εγώ την ευκαιρία να μιλήσω στο τηλεοπτικό πρόγραμμα. Και εγώ μίλησα για αυτά που πέρασα. Μίλησα για το πως η ΕΟΚΑ Β πήρε τον πρώτο μου σύζυγο από το σπίτι μας σε στρατόπεδο αιχμαλώτων πολέμου, πως τον πήραν από εκεί και τον σκότωσαν και πως έγινε «αγνοούμενος». Πως έπρεπε να φύγω από το σπίτι μου και το χωριό μου… Ενώ τα έλεγα αυτά, πετάχτηκε σαν τόξο και ήρθε δίπλα μου και κράτησε το χέρι μου…
Στο τέλος του προγράμματος με πήρε στο οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας με το αυτοκίνητο της. Ανταλλάξαμε τηλέφωνα. Μετά από μια βδομάδα ήρθε στο σπίτι μας στην Αμμόχωστο. Όταν είδε το γιο μου Shevki και το σύζυγο μου Mustafa, είπε «Είσαστε φίλοι μου…» Εκείνη τη μέρα πήγαμε και επισκεφτήκαμε το σπίτι του πατέρα της στην Αμμόχωστο. Όμως ήθελε να δει το σπίτι από το αυτοκίνητο… Από εκείνη τη μέρα γίναμε καλές φίλες και τηλεφωνούσαμε η μια στην άλλη και βρεθόμασταν συχνά… Είχε έρθει στο σπίτι μας με τη Βικτώρια. Αποκαλούσε τη Βικτώρια «η πνευματική μου κόρη». Πέρασε τη παιδική της ηλικία στο Βασιλικό και θυμόταν αρκετά καλά τον παππού, τη γιαγιά και τις θείες μου.
Παρόλο που είχε πόνους στο ισχίο της, η Μόνικα ήρθε με το μπαστούνι της στην παρουσίαση του πρώτου μου βιβλίου «Το Άσπρο Βρεγμένο Μαντήλι που Μοιραστήκαμε».
Πήγαμε στο γάμο της κόρης της Βικτώριας και εκεί η Μόνικα μας σύστησε στους καλεσμένους ως «Οι Τουρκοκύπριοι φίλοι μου…»
Μετά το γάμο πήγαμε στο σπίτι της και στους τοίχους ήταν οι πίνακες του Τουρκοκύπριου καλλιτέχνη Umit Inatchi…
Αγαπητή μου φίλη Μόνικα, εκείνες τις μέρες είχες καρκίνο αλλά μας το κρατούσες μυστικό. Πάντοτε ήσουν δυνατή. Πάντοτε ήσουν γεμάτη ελπίδα… Πάντοτε ήσουν όμορφη.
Είχες έρθει και είδες το Melandra House όταν κτιζόταν. Και μας έφερες τα πρώτα δώρα. Μια ταμπακιέρα, μια χάλκινη τσαγιέρα, δύο χάλκινα κηροπήγια… «Τα κηροπήγια είναι ανάμνηση από τον πατέρα μου» μου είχες πει.
Δεν ήξερες σωστά τουρκικά, ούτε και εγώ σωστά ελληνικά. Παρόλα αυτά, μπορούσαμε να επικοινωνούμε πολύ καλά…
Η αρρώστια σου προχώρησε αλλά ήσουν ακόμα πολύ δυνατή. Ακόμα και όταν είπες «Έχω καρκίνο», ήσουν δυνατή. Το αίμα μου είχε παγώσει με αυτά τα δραματικά νέα αλλά συμπεριφερόσουν σαν πως και είχες απλά γρίπη.
Όταν ήμουν καθοδόν προς την Τύμπου για να πάω στο Λονδίνο, στις 8 Απριλίου 2011, μου τηλεφώνησε ο Αχιλλέας, ο σύντροφος της Μόνικας… Είπε «Χάσαμε τη Μόνικα…». Μου είπε που και πότε θα ήταν η κηδεία. Ο σύζυγος μου με άφησε στην Τύμπου και πήγε ο ίδιος στην κηδεία…
Στο αεροπλάνο προς το Λονδίνο σκεφτόμουν μόνο εσένα φίλη μου. Ήμουν τόσο λυπημένη που δεν μπορούσα να παραστώ στην κηδεία σου, ήμουν τόσο λυπημένη που σε έχασα.
Μόλις έφτασα στο Λονδίνο τηλεφώνησα στο Mustafa και τον ρώτησα για την κηδεία… Η απάντηση του Mustafa ήταν «Η Μόνικα ήταν όμορφη όπως πάντα…»
Φίλη μου έχουν περάσει πέντε χρόνια που δεν είσαι εδώ… Πόσες φορές ήμασταν αισιόδοξες ότι θα υπήρχε λύση… Πόσες φορές φωνάξαμε σλόγκαν για την ειρήνη. Εσύ, παρόλο το πονεμένο σου ισχίο, και παρόλο τον καρκίνο που σε πήρε από μας, πάντοτε κτυπούσες το πόδι σου δυνατά και επίμονα στο πάτωμα και με πείσμα «Πρέπει να υπάρξει λύση, πρέπει να υπάρξει ειρήνη» έλεγες…
Ενώ περιμέναμε για την ειρήνη και τη λύση, και πάλι απογοητευθήκαμε πριν από μερικές μέρες.
Και πάλι, δεν μπόρεσαν να βρουν λύση στο Κυπριακό πρόβλημα που έχει καταντήσει γάγγραινα… Πως μπορούν να βρουν λύση σε ένα πρόβλημα που έχει καταντήσει γάγγραινα αγαπητή Μόνικα; Όμως μπορώ ακόμα να σε ακούω να λες «Πρέπει να υπάρξει λύση, πρέπει να υπάρξει ειρήνη…» Με επιμονή και πείσμα.
Είχα μια τόσο μεγάλη ηθική κατάθλιψη που πήγα αμέσως στο χωριό μου, το Μαρί. Πήγα γύρω στους άδειους δρόμους και όταν νύχτωσε δεν είχα τίποτε άλλο να κάνω παρά να επιστρέψω στο σπίτι.
Μετά από μερικές μέρες ξεκίνησε η μέρα μας με την είδηση του τρομερού δυστυχήματος στον Πενταδάκτυλο όπου πέθαναν νεαρά παιδιά… Όλοι μας νιώσαμε τόσο καμένοι μέσα μας. Ξέρω ότι αν ζούσες θα μας τηλεφωνούσες αμέσως και θα μας έλεγες «Τι μπορώ να κάνω; Αν υπάρχει κάποια ανάγκη, μπορώ να δώσω αίμα…» Και αν χρειαζόταν, θα ερχόσουν ακουμπώντας στο μπαστούνι σου. Τώρα σου μιλώ και επικοινωνώ μαζί σου αγαπητή μου φίλη. Είμαι σίγουρη ότι με ακούς. Μου λείπεις Μόνικα… Έχω ετοιμάσει το «κρύο τσάι» που προτιμούσες. Πίνω το τσάι μου και σου μιλώ… Σου υπόσχομαι ότι πάντοτε θα είμαι δυνατή σαν εσένα στα αρνητικά πράγματα. Και θα κτυπήσω το πάτωμα δυνατά με τα πόδια μου και θα φωνάξω «Πρέπει να υπάρξει λύση, πρέπει να υπάρξει ειρήνη!»
Photo: Η Leyla, η Μόνικα και η Βικτώρια…
(*) Article published in POLITIS newspaper on the 8th of January 2017, Sunday.
No comments:
Post a Comment