Sevgul Uludag
caramel_cy@yahoo.com
Τηλ: 99 966518
Πριν από μερικά χρόνια μια από τις αναγνώστριες μου μου είχε στείλει ένα άρθρο για να το δημοσιεύσω στην πρώτη επέτειο του θανάτου του πατέρα της… Το είχα βρει πολύ συγκινητικό και το δημοσίευσα στη σελίδα μου στην εφημερίδα YENIDUZEN που έχει τίτλο «Κύπρος: Οι ανείπωτες ιστορίες» - αυτό ήταν το 2008…
Είχα βρει το άρθρο της πολύ συγκινητικό αφού αφορούσε όχι μόνο τον πατέρα της αλλά κάποιους άλλους ηλικιωμένους Κύπριους που ήξερα και που ήταν δυστυχισμένοι και λυπημένοι μετά που αναγκάστηκαν να γίνουν πρόσφυγες, μετακομίζοντας από το νότιο μέρος του νησιού στο βόρειο μέρος το 1974… Το να είσαι πρόσφυγας δεν ήταν κάτι καινούργιο για τους Τουρκοκύπριους αφού πολλοί είχαν γίνει πρόσφυγες το 1963… Όμως ίσως το 1974 ήταν κάπως διαφορετικό από το 1963 – θυμούμαι το θείο μου από τη Λεμεσό που ζούσε με την οικογένεια του στην περιοχή Τσιφλικούδι και έπρεπε να μετακομίσει στην Κερύνεια… Του έδωσαν ένα σπίτι ενός Ελληνοκυπρίου στο Καρά Κούμι, στην Κερύνεια, άδειο, χωρίς έπιπλα. Μέχρι να έρθουν οι πρόσφυγες από το νότιο μέρος του νησιού στο βόρειο για να εγκατασταθούν, πολλά ελληνοκυπριακά σπίτια λεηλατήθηκαν και τίποτε δεν απέμεινε…
Ο θείος μου Saffet δυσκολεύτηκε να βρει κρεβάτια για να κοιμηθούν, φλυτζάνια για να πίνουν τσάι, πιάτα για να τρώνε, καρέκλες για να κάθονται…
Ένα είδος θλίψης τον κατέβαλε και ποτέ δεν ανέκαμψε και πέθανε πληγωμένος…
Ο πατέρας της αναγνώστριας μου είχε ένα παρόμοιο δραματικό τραύμα όταν αναγκάστηκε να φύγει από το όμορφο χωριό του, τα Φάλεια και να έρθει για να ζήσει στο βόρειο μέρος του νησιού…
Θα μοιραστώ σήμερα μαζί σας το άρθρο της αναγνώστριας μου Hulya… Η αδελφή της μου τηλεφώνησε πριν από μερικά βράδια και μου ζήτησε να βρω το άρθρο που είχαμε δημοσιεύσει διότι ήθελαν να το αναρτήσουν στο Facebook και τότε ήταν που έψαξα τα παλιά αρχεία για να το βρω και σκέφτηκα να το μεταφράσω για να το μοιραστώ και μαζί σας…
Αυτό είναι το άρθρο της Hulya:
«Το χωριό Φάλεια είναι ένα ορεινό χωριό στην Πάφο, για το οποίο έλεγαν «εκεί που τα πουλιά δεν πετούν και τα καραβάνια δεν περνούν…»
Ο Huseyin Makri είχε γεννηθεί σε αυτό το χωριό και είχε περάσει τα νεανικά του χρόνια και τα καλύτερα χρόνια της ζωής του εκεί – είχε μείνει στο ίδιο χωριό, παιδί πολύτεκνης οικογένειας… Παρόλο που δεν είχε μορφωθεί πολύ, ήξερε πως να υπολογίζει και μπορούσε να παρακολουθήσει τα γεγονότα στον κόσμο και να εκφράσει τις δικές του απόψεις…
Ακριβώς όπως τον πατέρα του, είχε πολύτεκνη οικογένεια, σκεπτόμενος ότι «Μπορούμε να πουλήσουμε τη γη κομμάτι κομμάτι και να τους μορφώσουμε…» Θεωρούσε τα παιδιά του ως το μεγαλύτερο θησαυρό που είχε… Εργαζόταν στην γεωργία, ήταν παπλωματάς, ήταν καφετζής, εργαζόταν στα ορυχεία και εργαζόταν σε διάφορα μέρη για να φέρει ψωμί στην οικογένεια του, έτσι ώστε να μην χρειάζονται τίποτε από κανένα…
Δυστυχώς, έγινε ο ΠΟΛΕΜΟΣ… Εκείνος ο καταραμένος πόλεμος που πήρε τα πάντα από αυτόν… Ακριβώς όπως οι περισσότεροι Κύπριοι, αναγκάστηκε να αφήσει την καθημερινή του ρουτίνα, την περιουσία του, τη γη του, τους κήπους του…
Και τότε είναι που τα πράγματα άλλαξαν δραματικά… Ακριβώς όπως συνέβηκε στους περισσότερους Τουρκοκύπριους, ο χρόνος σταμάτησε, η ζωή σταμάτησε…
Η μετανάστευση στο βόρειο μέρος του νησιού αναστάτωσε την οικογένεια του, το σπίτι του και το μέλλον του…
Τώρα ήταν σε μια νέα πόλη, σε ένα τούβλινο σπίτι με λεηλατημένες πολυθρόνες και έπρεπε να ζει εκεί… Νιώθοντας ξένος σε αυτό το μέρος, δεν είχε ούτε ένα φυτεμένο δέντρο δικό του…
Ήταν πάνω από 50 χρονών και τα παιδιά του πλησίαζαν σχεδόν τον καιρό που θα παντρεύονταν…
Τι θα συνέβαινε στα παιδιά του; Πως θα επιβίωναν; Τι είδους δουλειά θα έκανε; Τα ερωτήματα του αυξάνονταν και μεγάλωναν… Δεν μπορούσε να βρει απαντήσεις σε κανένα από τα ερωτήματα του και ποτέ δεν κατάφερε να βρει τις απαντήσεις…
Ο Huseyin Makri δεν ήταν πλέον ο τολμηρός, δυνατός άντρας που η γη σειόταν όταν περπατούσε… Άρχισε να βλέπει τον εαυτό του ως άχρηστο… Δεν μπορούσε να μείνει έτσι, έπρεπε να πάει πίσω στο χωριό του… Σε μερικά χρόνια, σκέφτηκε, τα πράγματα θα καταλαγιάσουν και θα πάει πίσω στο χωριό του. Το ραδιόφωνο του ήταν πάντοτε κολλημένο στο αυτί του, παρακολουθώντας τις ειδήσεις και ήταν σχεδόν σίγουρος ότι «η Αμερική θα λύσει αυτό το πρόβλημα…»
Δεν χρειάστηκε να προσαρμοστεί στη νέα τάξη πραγμάτων… Δεν πίστευε στη νέα διοίκηση ή σε αυτούς που θα έρχονταν μετά από αυτούς. Παρόλο που πολλοί άνθρωποι πήραν πολλή γη και περιουσία, του ζητούσαν να δώσει πίσω την περιουσία που του είχε δώσει ο πατέρας του. ΔΕΝ ΤΑ ΕΔΩΣΕ ΕΚΕΙΝΑ! Δεν ανήκε εδώ και δεν θα ήταν μέρος αυτού του τόπου…
Έψαχνε για κάποιο είδος στήριξης για να περιμένει… Και τη βρήκε… Εκείνη η λεμονιά μοιράστηκε τα πάντα μαζί του. Ακουμπούσε πάνω στη λεμονιά χειμώνα-καλοκαίρι και μιλούσε στο δέντρο… Περίμενε για 30 ολόκληρα χρόνια!....
Ο Huseyin Makri αγαπούσε τη χώρα του και αγωνίστηκε για τη χώρα του. Είχε αναλάβει σημαντικά καθήκοντα στην Τουρκοκυπριακή υπόγεια οργάνωση με το όνομα «Sakallı» (αυτός με το γένι). Όμως στο βόρειο μέρος όπου ήρθε για να ζήσει ως πρόσφυγας, κανένας δεν το θυμόταν αυτό. Κανένας δεν τον στήριξε, εκτός από τη λεμονιά…
Ποτέ δεν πήγαινε σε περιπάτους ή ταξίδια. Πήγαινε μόνο στο Τμήμα Ανακατανομής Γης στη Λευκωσία για να μιλήσει για τα προβλήματα του…
Ποτέ δεν ξεπέρασε το τραύμα που πέρασε… Σταμάτησε να μιλά στα παιδιά του, στη γυναίκα του, στους φίλους του… Έκτισε τεράστιους, ισχυρούς τοίχους μεταξύ του και των άλλων και κανένας δεν μπορούσε να τους περάσει. Ποτέ δεν άφηνε κανένα να τον αγαπήσει. Ζούσε σαν ένας γκρινιάρης γέρος… Κατάφερε να δημιουργήσει ένα κόσμο που αποτελείτο από ένα άτομο μόνο: τον εαυτό του! Πάντοτε παρακολουθούσε την οικογένεια του από μακριά… Εκτός από το να δίνει λεφτά στα εγγόνια του στις γιορτές του Μπαϊραμιού, τους συμβούλευε να μελετούν…
Όταν άνοιξαν τα οδοφράγματα, πήγε πίσω στο χωριό του αλλά δεν μπορούσε να αναγνωρίσει το χωριό που ονειρευόταν…
Πάντοτε ψήφιζε πολιτικά κόμματα της δεξιάς αλλά ποτέ δεν πίστευε ότι θα άλλαζαν οτιδήποτε…
Είχε μπαταρία στην καρδιά του και παρόλη την μπαταρία του, αντιστεκόταν… Έζησε περισσότερο από τους πιστούς του φίλους…
Τις τελευταίες του μέρες, τα παιδιά του και η γυναίκα του δεν τον άφηναν μόνο… Τα 30 χρόνια νοσταλγίας τέλειωσαν αλλά δεν το γνώριζε…
Ο Huseyin Makri πέθανε στις 25 Φεβρουαρίου 2007 όταν ήταν 86 χρονών…
Κατ' ακρίβεια ήταν ένας «αγνοούμενος» που ήταν ζωντανός – ένας «αγνοούμενος» του οποίου το όνομα δεν ήταν στον «Επίσημο Κατάλογο Αγνοουμένων Ατόμων»… Η διεύθυνση του ήταν γνωστή, η διεύθυνση του ήταν κάτω από τη λεμονιά, στη γωνιά…
Ζήσαμε πεθυμώντας τον, ποτέ δεν μας επέτρεψε να τον αγαπούμε. Όμως μας αγαπούσε όλους μας, αυτό το ξέρω.
Ο Huseyin Makri ήταν ο πατέρας μας…
Τώρα μόνο εκείνη η λεμονιά μας απομένει από αυτόν, η λεμονιά στην οποία δεν κάθεται πλέον από κάτω…
Δεν θέλουμε να ξεράνει εκείνη η λεμονιά, να πεθάνει… Την ποτίζουμε…
Δεν θέλουμε τον πόλεμο, δεν θέλουμε τους ανθρώπους να γίνονται πρόσφυγες, δεν θέλουμε τους πατέρες να γερνούν κάτω από τα δέντρα… Αυτή είναι η επιθυμία μας…
Τον μνημονεύουμε με νοσταλγία και αγάπη στην επέτειο του…
Η κόρη του: Hulya…»
Photo: Ο Huseyin Makri με τα εγγόνια του...
(*) Article published in the POLITIS newspaper on the 27th of March 2016, Sunday.
No comments:
Post a Comment