Sevgul Uludag
caramel_cy@yahoo.com
Τηλ: 99 966518
Στην βραδινή εκδήλωση στο Κέντρο Κυπριακής Κοινότητας στο Λονδίνο που διοργανώθηκε από την Οργάνωση Συγγενών Κυπρίων Αγνοουμένων (ΗΒ) το Σάββατο 21 Οκτωβρίου 2017, όπου τιμούμε και θυμούμαστε όλους τους «αγνοούμενους» μας, μετά την ομιλία του Προέδρου Νεοκλή Νεοκλέους, απαγγέλουν τα ποιήματα τους για τους «αγνοούμενους» δύο ποιήτριες, οι Aycan Sarachoghlou και Νίκη Ιωακείμ.
Μετά μιλά η αγαπητή μας φίλη Χριστίνα Παύλου Σολωμή Πατσιά από το «Μαζί Μπορούμε!» - τη δικοινοτική οργάνωση συγγενών αγνοουμένων και θυμάτων πολέμου και λέει:
«Αγαπητοί φίλοι,
Σας ευχαριστούμε για τη φιλοξενία εδώ σήμερα, αυτή την ξεχωριστή μέρα μνήμης των αγνοούμενων μας Τουρκοκυπρίων και Ελληνοκυπρίων.
Όπως κάποιοι από εσάς γνωρίζετε, κατάγομαι από την Κώμη Κεπήρ, στη χερσόνησο της Καρπασίας και ο πατέρας και ο αδελφός μου είναι αγνοούμενοι από την 15η Αυγούστου 1974.
Ήταν το 2007, ακριβώς μετά την ανακάλυψη ενός τάφου όπου βρέθηκαν τα οστά ανθρώπων στη Λίμνη της Γαλάτειας στην Καρπασία, που είχα μάθει για τη Sevgul και το έργο της ενώ παρακολουθούσα ένα πρόγραμμα στην τηλεόραση στην Κύπρο. Ήταν σε ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα μαζί με το Σπύρο Χατζηνικολάου από τη Γιαλούσα, του οποίου ο πατέρας ήταν ανάμεσα σε αυτούς που βρέθηκαν στη λίμνη, και ζητούσαν από τον κόσμο να έρθουν με οτιδήποτε πληροφορίες μπορεί να έχουν για τόπους ταφής αγνοουμένων, Τουρκοκυπρίων ή Ελληνοκυπρίων.
Η Sevgul με σύστησε στην ομάδα που ονομάζεται «Μαζί Μπορούμε!», μια δικοινοτική ομάδα οικογενειών με συγγενείς αγνοούμενων από την περίοδο 1963-74 και από τις δύο κοινότητες.
Σε αυτή την ομάδα κατάλαβα ότι και άλλοι υποφέρουν τον ίδιο πόνο με μένα.
Δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ ελληνοκυπριακού και τουρκοκυπριακού πόνου.
Ο πόνος δεν έχει χρώμα ή εθνικότητα.
Ο πόνος είναι πόνος και δεν μπορείς να τον μετρήσεις αλλιώς.
Μέσω της ομάδας ήρθαμε πιο κοντά ο ένας στον άλλο, ως οικογένειες με τον ίδιο πόνο. Οι αναφορές της Sevgul για τις ιστορίες μας στις εφημερίδες YENIDUZEN και ΠΟΛΙΤΗΣ ενέπνευσαν μια ροή πληροφοριών από τους αναγνώστες της. Τις διασταυρώναμε με πληροφορίες που έδιναν οι οικογένειες για την εξαφάνιση των συγγενών τους και αρχίσαμε να βάζουμε μαζί όλα τα κομμάτια και προσπαθούμε να συμπληρώσουμε το πάζλ για να βρούμε τους αγνοούμενους συγγενείς μας.
Η Sevgul πάντοτε μετέφερε τις πληροφορίες στους λειτουργούς της ΔΕΑ για την τελική έρευνα και εκσκαφή του πιθανού τόπου ταφής.
Χάρη στη Sevgul και τους αναγνώστες της, ανακαλύφτηκαν πολλές πληροφορίες και ιστορίες, αποκαλύφτηκαν πολλοί τόποι ταφής και τα οστά πολλών αγνοουμένων ατόμων επιστράφηκαν στις οικογένειες τους για το κλείσιμο, σύμφωνα με τη θρησκεία και την κουλτούρα τους, και για τους αγνοουμένους να αναπαυθούν εν ειρήνη σε ένα τάφο, με αξιοπρέπεια.
Ένα από αυτά τα μονοπάτια οδήγησε στον τόπο ταφής του πατέρα και του αδελφού μου.
Το 2005 δόθηκαν πληροφορίες στη Sevgul ότι υπήρχε ένας άλλος τάφος δίπλα από τον πρώτο τάφο που βρέθηκε στη Λίμνη στη Γαλάτεια. Υπήρχε έντονη ελπίδα ότι ο πατέρας και ο αδελφός μου θα ήταν σε αυτό τον τάφο.
Από τότε, γίνονται εκσκαφές από καιρό σε καιρό, μέσα και γύρω από τη λίμνη, αλλά όχι στο σημείο που υποδείχθηκε.
Το 2008 υπήρξαν πιο ακριβείς πληροφορίες για τη συγκεκριμένη τοποθεσία… Μια οικογένεια Τουρκοκυπρίων από την περιοχή, διακινδύνευσε τη ζωή της επιμένοντας στην αξιοπιστία των πληροφοριών τους. Τελικά, σχεδόν 10 χρόνια μετά, τον Απρίλιο του 2017, ξεκίνησαν οι εκσκαφές στο σωστό σημείο και στο σωστό βάθος. Βρέθηκε ένας τάφος με έξι άτομα. Επισκέφτηκα αμέσως το σημείο και γρήγορα αναγνώρισα τον πατέρα και τον αδελφό μου. Είχα πολύ έντονη ανάμνηση των ρούχων που φορούσαν όταν τους είδαμε για τελευταία φορά. Ήξερα ότι ήταν αυτοί. Τα αισθήματα μου: … πόνος και χαρά που τελικά τους βρήκαμε και μπορούμε επιτέλους να τους θάψουμε με αξιοπρέπεια.
Όμως πριν να μπορέσουμε να τους θάψουμε υπάρχει ένα άλλο εμπόδιο.
Πρέπει να περιμένουμε για τα αποτελέσματα των εξετάσεων DNA για να επιβεβαιώσουν την ταυτότητα τους. Άλλη μια μακρά αναμονή…
Πριν να συνεχίσω θέλω να εκφράσω ξανά τη βαθιά μου ευγνωμοσύνη στην οικογένεια Τουρκοκυπρίων που έδωσαν τις πληροφορίες και που στάθηκαν δίπλα μου μέχρι την πραγματοποίηση της εκσκαφής στο σωστό σημείο.
Χωρίς αυτούς, θα εξακολουθούσα να ψάχνω.
Τα αισθήματα των συγγενών που θάβουν τους αγαπημένους τους είναι απερίγραπτα…
«Να φιλήσω τα κόκαλα τους τζαι να τους θάψω θέλω….. τζαι ας πεθάνω» «I want to kiss their bones and bury them … and then I can die» όπως λέει πάντοτε η μητέρα μου.
Αυτό είναι το τελικό κλείσιμο που όλοι μας περιμένουμε, μετά από τόσα χρόνια ψεύτικων ελπίδων και ψεμάτων που μας ρίχνουν, τόσοι πολλοί διαφορετικοί αξιωματούχοι όλα αυτά τα χρόνια, σε κάθε προηγούμενη κυβέρνηση από τότε.
Οι πολιτικοί έχουν εκμεταλλευτεί τις οικογένειες των αγνοουμένων σε κάθε ευκαιρία – μνημόσυνα, Χριστούγεννα, Πάσχα και ιδιαίτερα στις μαύρες επετείους του '74 όταν τους αρέσει να παρελαύνουν τους συγγενείς των αγνοουμένων ενώ κρατούν τις μαυρόασπρες φωτογραφίες των αγαπημένων τους.
Μια γνωστή σκηνή σε όλους σας, είμαι σίγουρη.
Τα χειρότερα ψέματα ρίχθηκαν πριν από εκλογές, όταν υποσχέθηκαν να φέρουν τους αγνοούμενους σπίτι τους – ζωντανούς.
Δυστυχώς οι ελπίδες και τα όνειρα μας δεν εκπληρώθηκαν ποτέ. Ένας-ένας επιστρέφουν σε μικρά κιβώτια. Κάποτε μόνο μερικά οστά, για να επανενωθούν με τις οικογένειες τους…
Η τραγωδία είναι ότι κάποιες μητέρες, πατέρες ή σύζυγοι δεν είναι πια μαζί μας για να τους παραλάβουν. Κάποιοι έφυγαν νωρίς. Δεν μπορούσαν να αντέξουν τον πόνο από την απώλεια τους.
Σε κάποιες περιπτώσεις μόνο τα εγγόνια ζουν για να τους υποδεχθούν και κάποτε δεν υπάρχει κανένας για να τους παραλάβει και να τους θάψει.
Οι περισσότεροι από αυτούς που βίωσαν αυτή την τραγική απώλεια, καταλαβαίνουν ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να μισούμε και να αναζητούμε εκδίκηση.
Το μίσος και η εκδίκηση μας έφεραν στη σημερινή κατάσταση. Περισσότερο μίσος και εκδίκηση και θα χυθεί περισσότερο αίμα.
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ο πόνος εκείνων από την Άσσια είναι ο ίδιος όπως εκείνων από την Τόχνη, τον Αλαμινό, το Παλαίκυθρο, τη Μάραθα, το Σανταλάρη, την ΑΛόα και την Καρπασία…
Είναι ένας πόνος και ένα τραύμα που κανένας άλλος δεν μπορεί να θεραπεύσει παρά μόνο εμείς οι ίδιοι. Μόνο αν μπορέσουμε να κοιτάξουμε στα μάτια ο ένας τον άλλο και να παραδεχθούμε όλο τον πόνο που προκαλέσαμε ο ένας στον άλλο με τους βιασμούς και τους σκοτωμούς, μόνο αν μπορέσουμε να απολογηθούμε ο ένας στον άλλο και να υποσχεθούμε να προστατεύσουμε ο ένας το άλλο, μόνο τότε μπορούμε να προετοιμάσουμε ένα καλύτερο δρόμο για τα παιδιά μας.
Δεν θα φέρει πίσω τους καλούς καιρούς, το γέλιο, τους αγαπημένους που είναι ακόμα αγνοούμενοι, αλλά τουλάχιστον θα δώσει μια ευκαιρία για μια νέα αρχή, με αλήθεια και συμφιλίωση…
Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε αλλά πρέπει να προχωρήσουμε μπροστά μαθαίνοντας από τα λάθη μας και προσπαθώντας να μην τα επαναλάβουμε.
Πρέπει να προσπαθήσουμε για μια νέα αρχή.
Η νέα αρχή θα έρθει όταν έχουμε θεραπεύσει τις ανοικτές πληγές.
Μια μεγάλη ανοικτή πληγή της Κύπρου είναι οι αγνοούμενοι μας και από τις δύο κοινότητες.
Ως πρώτο βήμα πρέπει να προσπαθήσουμε περισσότερο να ενθαρρύνουμε όλους να έρθουν και να δώσουν όποιες πληροφορίες μπορεί να έχουν για τόπους ταφής ή ιστορίες των αγνοουμένων μας και από τις δύο κοινότητες.
Η ανεύρεση όλων των αγνοουμένων και η ταφή τους είναι το τελικό βήμα για κλείσιμο και για να γυρίσουμε τη σελίδα για μια νέα αρχή.
Για να δικαιώσουμε τους νεκρούς μας πρέπει να φέρουμε ειρήνη και συμφιλίωση στην Κύπρο.
Αυτό είναι που χρωστούμε στις νέες γενιές, στα παιδιά μας και τα εγγόνια μας που ζούνε στο όμορφο μας νησί.
Είμαστε όλοι Κύπριοι και πρέπει όλοι να το θυμόμαστε αυτό…
Η Κύπρος είναι πολύ μικρή για να είναι διαιρεμένη, και είναι αρκετά μεγάλη για να μας φιλοξενεί όλους μας…»
Μετά τη συγκινητική της ομιλία, κάνω την παρουσίαση μου δείχνοντας φωτογραφίες για το εθελοντικό, ανθρωπιστικό μας έργο στην Κύπρο και δίνω λεπτομέρειες στους Τουρκοκύπριους και Ελληνοκύπριους που είναι παρόντες στην εκδήλωση. Όμως πρώτα τους δείχνω φωτογραφίες για το ποιοι είμαστε ως «Μαζί Μπορούμε!» και παρουσιάζω τα κορυφαία μέλη μας όπως την Κατερίνα Αντώνα, τον Πέτρο Σουππουρή, τον Σπύρο Χατζηνικολάου, τον Huseyin Rustem Akansoy, τον Ανδρέα Σύζινο, τη Nurten Ozturk, τον Χρίστο Ευθυμίου, τη Sevilay Berk, τη Μαρία Γεωργιάδου κτλ., και επίσης λέω τις ιστορίες τους έτσι ώστε να γίνει γνωστό πόσο έχουν υποφέρει και πως ξεπέρασαν τον δικό τους πόνο για να βοηθήσουν να επουλωθούν οι πληγές των άλλων…
Μετά την παρουσίαση μου απαντώ σε ερωτήσεις και μετά συνεχίζουμε να καθόμαστε και να μιλούμε με τους Κύπριους του Λονδίνου, μαθαίνοντας λεπτομέρειες για νέους πιθανούς τόπους ταφής στην Κύπρο ή μιλώντας με τους συγγενείς των «αγνοουμένων» και μαθαίνουμε τις λεπτομέρειες τους…
Την επόμενη μέρα, μετά από πρόσκληση του Συνδέσμου Επτακώμης St. Luke ΗΒ, πάμε στη συνάντηση τους το απόγευμα στο ίδιο μέρος και κάνουμε επίσης μια παρουσίαση στους Κύπριους της Επτακώμης που ζουν στο Λονδίνο, ζητώντας βοήθεια εφόσον οι άνθρωποι από την Επτακώμη στην Κύπρο ποτέ δεν μας έχουν μιλήσει… Ο Νικ Γιάννουλου, ο πρόεδρος τους στο Λονδίνο μας βοηθά να έρθουμε σε επαφή με κάποιους Ελληνοκύπριους από την Επτακώμη για να τους πάρουμε συνέντευξη και να καταλάβουμε τι είχε συμβεί στην Επτακώμη το 1974… Είμαστε ευγνώμονες στον Νικ Γιάννουλου για τη βοήθεια του… Παίρνουμε συνεντεύξεις από τρεις Ελληνοκύπριους, που διαρκούν περίπου πέντε ώρες…
Ενώ είμαστε στο Λονδίνο επισκεπτόμαστε επίσης και το κοινοβούλιο και ο Khalid Mahmoud, Βουλευτής του Εργατικού Κόμματος διοργανώνει μια συνάντηση στην οποία παρίσταται και ο κυπριακής καταγωγής Βουλευτής του Εργατικού Κόμματος Πάμπος Χαραλάμπους… Η Mary Southcott επίσης μας βοηθά να οργανώσουμε αυτή τη συνάντηση και με την εισήγηση του Νικ Γιάννουλου συναντούμε επίσης και τη Βαρόνη Meral Ece Hussein από τη Βουλή των Λόρδων… Στις συναντήσεις μας καλούμε τους βουλευτές να βοηθήσουν να έρθουμε σε επαφή με πρώην Βρετανούς στρατιώτες από τις εκλογικές τους περιφέρειες, που είχαν υπηρετήσει στην Κύπρο το 1963-64 και 1974 έτσι ώστε να δούμε αν έχουν δει ή ακούσει κάτι για «αγνοούμενους»… Είμαστε επίσης ευγνώμονες στους Khalid Mahmoud και Mary Southcott που μας βοήθησαν να οργανώσουμε αυτές τις σημαντικές συναντήσεις… Προετοιμάζονται να υποβάλουν σύντομα στη βουλή ένα προσχέδιο για ψήφισμα για τους «αγνοούμενους»…
Και πάνω απ' όλα ευχαριστούμε τους Νεοκλή Νεοκλέους, Gokay Uchar, Κυριάκο Πασχάλη, Κώστα Παύλου και άλλους από την Οργάνωση Συγγενών Κυπρίων Αγνοουμένων (ΗΒ) για τη φιλοξενία και τις αγαπητές μας φίλες Όλια Ακύλα Παπακώστα, Ελένη Τρύφωνα και Κίκα Τρύφωνος Δωροθέου που μας βοήθησαν σε κάθε βήμα στο Λονδίνο…
Photo: Μαζί με τη Βαρόνη Meral Ece Hussein και το βουλευτή Πάμπο Χαραλάμπους …
(*) Article published in the POLITIS newspaper on the 19th of November 2017, Sunday.
No comments:
Post a Comment