Sevgul Uludag
caramel_cy@yahoo.com
Τηλ: 99 966518
Λαμβάνω ένα σημαντικό μήνυμα από ένα Ελληνοκύπριο αναγνώστη μου που μπορεί να ρίξει κάποιο φως στην περίπτωση ενός ή περισσοτέρων «αγνοουμένων» Τουρκοκυπρίων, πιστεύω από το 1964… Γράφει:
«Αγαπητή Sevgul,
Επέτρεψε μου να σου πω μια ιστορία που έχω ακούσει από την οικογένεια του πατέρα μου πριν από πολλά χρόνια.
Γύρω στο 1964-65, ένα πρωί στο χωριό Λατσιά (νότια της Λευκωσίας – τώρα είναι ολόκληρη κωμόπολη ενωμένη με τη Λευκωσία), ο θείος μου (που ήταν τότε 23-24 χρονών) πήγαινε με το τρακτέρ του για να οργώσει τα χωράφια της οικογένειας του. Ήταν αγρότης. Ξαφνικά είδε κάποια κουτιά με καινούργια παπούτσια σκορπισμένα στα χωράφια, πιθανόν πολύ κοντά στον κύριο δρόμο Λεμεσού-Λευκωσίας (εκείνο τον καιρό δεν υπήρχε αυτοκινητόδρομος. Ο δρόμος περνούσε μέσα από τα Λατσιά). Αρχικά δεν ήξερε τι ήταν αυτά τα παπούτσια, έτσι τα πήρε και έφερε ορισμένα στο σπίτι και τα έδωσε στις αδελφές του (ήταν γυναικεία παπούτσια).
Όπως διαπιστώθηκε αργότερα, τα παπούτσια ανήκαν σε ένα Τουρκοκύπριο (ήταν υποδηματοποιός). Ήταν ένας αθώος άντρας που σκοτώθηκε από Ελληνοκύπριους που έπαιρναν εκδίκηση για τη δολοφονία του Σταύρου Βενιζέλου, ενός νεαρού οικογενειάρχη από τα Λατσιά, ο οποίος σκοτώθηκε στο κατάστημα του κοντά στην οδό Ερμού στη Λευκωσία από Τουρκοκύπριους εξτρεμιστές. Όπως ανέφερα, ο Τουρκοκύπριος άντρας ήταν αθώος. Ήταν απλά άτυχος διότι περνούσε από τα Λατσιά.
Κάποιες εκδοχές της ιστορίας λένε ότι το τρακτέρ του θείου μου αποκάλυψε το σώμα του Τουρκοκύπριου υποδηματοποιού, που ήταν θαμμένο βιαστικά από τους δολοφόνους του, ελάχιστα σκεπασμένο με χώμα. Τότε, όταν συνέβη αυτό, άλλα άτομα από τα Λατσιά πήγαν και μάζεψαν το σώμα και το έθαψαν κάπου αλλού, σε άγνωστη τοποθεσία. Επίσης άκουσα εκδοχές ότι ο Τουρκοκύπριος ήταν με τη γυναίκα του. Δεν είμαι σίγουρος αν αυτό είναι αλήθεια ή αν ήταν άλλο συμβάν.
Ο θείος μου πέθανε το 2000 και ο πατέρας μου το 2013. Κάποια άλλα μέλη της οικογένειας ζούνε ακόμα, όπως η θεία μου (η γυναίκα του θείου μου), ένας άλλος θείος (ο μικρός αδελφός του πατέρα μου, κτλ.).
Όμως πρώτα απ΄ όλα, μήπως γνωρίζεις για ένα τέτοιο περιστατικό ενός αγνοούμενου Τουρκοκύπριου που ήταν υποδηματοποιός και εξαφανίστηκε καθοδόν προς ή από τη Λευκωσία; Έχει επιλυθεί αυτό το περιστατικό/μυστήριο;
Σε διαβεβαιώνω ότι κανένα άτομο από την οικογένεια μου δεν ήταν ποτέ αναμεμειγμένο σε τέτοια περιστατικά. Αντιθέτως πάντοτε καταδίκαζαν αυτά τα περιστατικά. Θυμούμαι τον πατέρα μου να λέει πάντα «Ναι, η δολοφονία του Σταύρου Βενιζέλου ήταν τραγική, αλλά γιατί έπρεπε να σκοτώσουν ένα αθώο άντρα που δεν είχε καμιά σχέση με οτιδήποτε;»
Αναμένω την απάντηση σου σύντομα.»
Μετά από λίγο, μου στέλνει ένα άλλο μήνυμα και λέει;
«Μόλις τηλεφώνησα στον άλλο θείο μου (τον αδελφό του). Λέει ότι το σώμα βρέθηκε άταφο στο χωράφι κοντά στο δρόμο από το Γέρι προς τα Λατσιά. Τότε, άλλα άτομα από τα Λατσιά πήγαν με ένα εκσκαφέα και το έθαψαν σε άλλη τοποθεσία. Ένα άλλο περιστατικό που μου ανάφερε ο θείος μου ήταν για ένα λεωφορείο που το είχαν σταματήσει κάποιοι Ελληνοκύπριοι. Το λεωφορείο πιθανόν ερχόταν από την περιοχή Κοτσιάτη. Πήραν μερικούς και τους σκότωσαν στην περιοχή Μαχαιρά και Λυθροδόντα.
Θα προσπαθήσω να βρω περισσότερες πληροφορίες από ηλικιωμένους στα Λατσιά. Κατοικώ στα Λατσιά. Θα δω τι μπορώ να κάνω.»
Υπήρχαν δύο ζεύγη Τουρκοκυπρίων «αγνοουμένων» που ταξίδευαν μεταφέροντας καινούργια παπούτσια ανάμεσα σε άλλα πράγματα στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου τους…
Ο ένας από αυτούς ήταν ο Mustafa Osman Akay και ταξίδευε από τη Λευκωσία προς την Αμμόχωστο μαζί με ένα ηλικιωμένο άντρα, τον Mustafa Salih Karamano. Είχε φορτώσει διάφορα αγαθά στο βαν με αριθμούς εγγραφής Y834 που οδηγούσε ο Mustafa. Ανάμεσα στα πράγματα που είχαν φορτώσει ήταν μπουκάλια με Coca Cola και κάποια καινούργια παπούτσια που θα πωλούνταν ή παραδίδονταν στην Αμμόχωστο…
Ο Mustafa ήταν από τη Σίντα και στη Λευκωσία υπήρχε ο διάσημος μπακάλης ο Mesut Bakkal που ήταν ο θείος του.
Το Morris βαν ανήκε στον Mesut Bakkal και ο γιος του Mustafa θυμάται να πηγαίνει από τη Λευκωσία στη Σίντα μαζί με όλα τα παιδιά στο βαν… Επίσης θυμάται τη μέρα που ο Mustafa Osman Akay «εξαφανίστηκε» μαζί με τον Karamano…
Όταν ο Mesut πήρε καινούργιο φορτηγό, είχε δώσει αυτό το αυτοκίνητο στον εξάδελφο του για να διανέμει προϊόντα στους μπακάληδες στην Αμμόχωστο από το Mesut Bakkal… Εκείνη τη μέρα, είχε φορτώσει κάποια πράγματα, όπως επίσης και παπούτσια…
Ο Mustafa, ο γιος του Mesut ήταν τότε μόλις 7 ή 8 χρονών και θυμάται εκείνη τη μέρα… Λέει ότι η μητέρα του προσπάθησε να σταματήσει τον Mustafa Osman Akay από το να φύγει, λέγοντας του να μην πάει, ότι οι δρόμοι δεν ήταν ασφαλείς εκείνες τις μέρες… Ο Mustafa Osman Akay της είπε εντάξει, δεν θα πάει αλλά είχε να τελειώσει κάποιες δουλειές και θα έφευγε από το χάνι των Καμηλάρηδων με το αυτοκίνητο…
Αυτός και ο Karamano εξαφανίστηκαν με το αυτοκίνητο στις 29 Απριλίου 1964.
Υπήρχαν φήμες ότι ένα βαν μετέφερε παπούτσια και το βαν βρέθηκε εγκαταλελειμμένο έξω από το Παλαίκυθρο και ότι οι χωριανοί πήραν τα παπούτσια… Ότι κάποιοι άνθρωποι από την Κυθρέα τους είχαν σκοτώσει… Δεν ξέρω αν αυτό είναι αλήθεια ή όχι… Υπάρχουν τόσες πολλές ιστορίες για «αγνοούμενους» που είναι σαν λαβύρινθος όπου προσπαθείς να βρεις το δρόμο σου και να καταλάβεις τι πραγματικά συνέβη.
Ο Mustafa θυμάται ότι ο πατέρας του Mesut Bakkal αναζητούσε απεγνωσμένα τον ξάδελφο του εκείνο τον καιρό… Άκουσε ότι το αυτοκίνητο του θεάθηκε στο Παλαίκυθρο, ότι τα αγαθά και τα παπούτσια μέσα στο αυτοκίνητο διασκορπίστηκαν σε ένα χωράφι και έτρεξε εκεί για να μιλήσει με κάποιους Ελληνοκύπριους από το Παλαίκυθρο… Αυτό έγινε μερικά χρόνια μετά… Σύμφωνα με το Mustafa ο πατέρας του αναγνώρισε το αυτοκίνητο του… Το αμάξωμα του αυτοκινήτου χρησιμοποιείτο κάπου στο Παλαίκυθρο ως αποθήκη και μέσα σε αυτή την πρόχειρη αποθήκη κάποιος ασύρματος εξοπλισμός χρησιμοποιείτο από κάποιους Ελληνοκύπριους…
Οι φίλοι του από το Παλαίκυθρο του είπαν να φύγει και να μην κάνει άλλες ερωτήσεις…
Μετά από χρόνια, ο Mesut Akay, γιος του «αγνοούμενου» Mustafa Osman Akay, πήγε και βρήκε κάποιους ανθρώπους από το Παλαίκυθρο και του είπαν ότι θυμούνται τα κουτιά με παπούτσια και τα μπουκάλια Coca Cola και το αυτοκίνητο – ότι ο ηλικιωμένος άντρας Karamano είχε εκτελεστεί στο Παλαίκυθρο, αλλά ο Mustafa Osman Akay μεταφέρθηκε στο Τσέρι για να «ανακριθεί»…
Το 2008 ένας από τους καλόκαρδους Ελληνοκύπριους αναγνώστες μου μου έδειξε ένα πιθανό τόπο ταφής στο Τσέρι… Και δείξαμε το μέρος αυτό στους λειτουργούς της Κυπριακής Διερευνητικής Επιτροπής Αγνοουμένων – όταν έσκαψαν βρήκαν τα οστά του Mustafa Osman Akay… Όχι όμως του Mustafa Salih Karamano… Ο Karamano είναι ακόμα «αγνοούμενος»… Ήταν τότε 65 χρονών…
Όταν γράφω τις πληροφορίες αυτές στον αναγνώστη μου που μου είχε γράψει, μου λέει τα ακόλουθα:
«Λάβετε υπόψη ότι εκείνο τον καιρό το Παλαίκυθρο δεν ήταν τόσο μακριά από το Γέρι και τα Λατσιά. Δεν υπήρχε διαχωριστική γραμμή. Αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτε φυσικά…»
Το άλλο ζεύγος Τουρκοκυπρίων «αγνοουμένων» με παπούτσια επίσης ταξίδευαν από τη Λευκωσία στην Αμμόχωστο… Και αυτοί εξαφανίστηκαν καθοδόν από τη Λευκωσία στην Αμμόχωστο στις 17 Απριλίου 1964. Ήταν οι Kerim Mustafa και Turgut Mehmet…
Ο Turgut ήταν ένας νεαρός άντρας 21 χρονών, παντρεμένος με μια κόρη δύο χρονών και η γυναίκα του Serpil ήταν έγκυος με το δεύτερο τους παιδί… Είχε μαγαζί και έφτιαχνε γύρο και όταν ο αδελφός του που ήταν εγκατεστημένος στην Αμμόχωστο του ζήτησε να του φέρει μερικά παπούτσια από ένα υποδηματοποιό που ονομαζόταν Munur και του οποίου το κατάστημα ήταν ακριβώς απέναντι από το σπίτι του Turgut στο Arabahmet στη Λευκωσία, αυτός και η γυναίκα του φόρτωσαν τέσσερα ή πέντε ζευγάρια παιδικών παπουτσιών στο μπροστινό μέρος του φορτηγού… Θα πήγαινε και αυτή μαζί τους, αλλά επειδή ήταν τεσσάρων μηνών έγκυος ο σύζυγος της της ζήτησε να μείνει…
Ταξίδεψαν με ένα φορτηγό και «εξαφανίστηκαν» στις 17 Απριλίου 1964 – δηλαδή περίπου τον ίδιο καιρό…
Ο αριθμός εγγραφής του φορτηγού ήταν TCB355…
Έτσι αυτοί στους οποίους αναφέρεται ο αναγνώστης μου από τα Λατσιά, υποθέτω ότι μπορεί να είναι είτε ο Karamano, είτε αυτοί οι δύο «αγνοούμενοι» Τουρκοκύπριοι, αφού δεν άκουσα για άλλη περίπτωση με παπούτσια…
Ο Kerim Mustafa ήταν από τη Βασίλεια και εργαζόταν ως οδηγός φορτηγού μεταξύ Λευκωσίας και Αμμοχώστου… Σύμφωνα με φήμες, είχε συλληφθεί στην Αγλαντζιά τη μέρα που έγινε «αγνοούμενος» μαζί με τον Turgut Mehmet…
Όταν ο Kerim έγινε «αγνοούμενος» είχε τέσσερα παιδιά και ήταν μόλις 26 χρονών… Και ο Turgut ήταν από την Αρεδιού και ο πατέρας του Mehmet Ibrahim Demiray προσπάθησε απεγνωσμένα να βρει το γιο του…
Πρώτα πήγε στο γραφείο του Αντιπροέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, Δρ. Kuchuk και ζήτησε να βρουν τον «αγνοούμενο» γιο του… Ο Δρ. Kuchuk στην παρουσία του Mehmet Ibrahim Demiray έδωσε αποστολή στον Ταγματάρχη Macey να μάθει για την τύχη των Kerim και Turgut… Μετά από λίγο ο Ταγματάρχης Macey είπε στον πατέρα του Turgut ότι ο Kerim και o Turgut κρατούνταν στον αστυνομικό σταθμό Αθαλάσσας και ότι η Ελληνοκυπριακή Αστυνομία θα τους άφηνε ελεύθερους σύντομα για να επιστρέψουν στην Αμμόχωστο… Ο Macey επίσης είπε ότι τους είχε συναντήσει εκεί ο ίδιος.
Όμως όταν ο γιος του Turgut δεν επέστρεψε, μετά από μερικούς μήνες, ο Mehmet Ibrahim Demiray πήγε στην Ομορφίτα και ζήτησε βοήθεια από ένα φίλο του εκεί που ονομαζόταν Bardakkis Mavro… Μετά από ένα χρόνο πήγε επίσης στο Προεδρικό στον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, Αρχιεπίσκοπο Μακάριο… Συνάντησε τον γραμματέα του Μακαρίου Ζηντίλη… Ο Ζηντίλης του είπε ότι «δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα!»
Όταν τα ερευνούσα αυτά πριν από δέκα χρόνια, δηλαδή το 2009, είχα μιλήσει με τον Ilker Beshok, γιο του Kerim Mustafa… Ήταν οκτώμιση χρονών όταν ο πατέρας του έγινε «αγνοούμενος» - θυμάται ότι άκουσε στο ραδιόφωνο ότι ο πατέρας του είχε συλληφθεί μαζί με κάποιο μαζί του και τους πήραν στον αστυνομικό σταθμό Αθαλάσσας…
Όταν του τηλεφωνώ μετά από δέκα χρόνια, η κόρη του απαντά το τηλέφωνο και μου λέει ότι ο Ilker Beshok, γιος του Kerim πέθανε πριν από δυόμιση χρόνια… Είμαι συγκλονισμένη και πολύ θλιμμένη… Περίμενε να βρεθούν τα οστά του πατέρα του για περισσότερο από μισό αιώνα και η Κυπριακή Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων δεν μπορούσε να παραδώσει και πέθανε χωρίς να ξέρει τι συνέβη στον πατέρα του, χωρίς να πάρει πίσω τα οστά του…
Τι μπορεί να είναι πιο οδυνηρό από αυτό για τους συγγενείς των «αγνοουμένων»;
Ευχαριστώ τον Ελληνοκύπριο αναγνώστη μου από τα Λατσιά που μου έδωσε λεπτομερείς πληροφορίες και θα συνεχίσω τις σχετικές έρευνες μου… Αν γνωρίζετε κάτι ή αν ακούσατε κάτι που νομίζετε ότι μπορεί να βοηθήσει, τηλεφωνήστε μου επώνυμα ή ανώνυμα στο τηλέφωνο μου της CYTA 99 966518. Σας ευχαριστώ…
Και ζητώ από τους λειτουργούς της ΔΕΑ να τα αξιολογήσουν όλα αυτά…
Photos:
1. Turgut Mehmet
2. Mustafa Salih Karamano
3. Mustafa Osman Akay
4. Kerim Mustafa
(*) Article published in the POLITIS newspaper on the 27th of October 2019, Sunday. A series of similar articles were published in the YENİDUZEN newspaper on the 28th of September 2019 and the 2nd of October 2019 and here are the links:
http://www.yeniduzen.com/bazi-kibrisliturkler-ermu-yakinlarinda-latcali-stavros-venizelosu-oldurunce-bazi-lat-14551yy.htm
http://www.yeniduzen.com/turgut-mehmet-kunduraci-degil-donerciydi-14569yy.htm
No comments:
Post a Comment