Sevgul Uludag
caramel_cy@yahoo.com
Τηλ: 99 966518
Στις 9 Μαΐου 2010, πριν από ακριβώς οκτώ χρόνια στο άρθρο μου με τίτλο «Ένας τόπος ταφής στο Καϊμακλί…» είχα γράψει τα πιο κάτω:
«Συναντώ ένα Ελληνοκύπριο αναγνώστη μου και με παίρνει στην Παλλουριώτισσα για να βρούμε ένα Ελληνοκύπριο μάρτυρα από το Καϊμακλί (Ομορφίτα) και να πάμε μαζί στο Καϊμακλί…
Αγαπώ το Καϊμακλί αφού ζω στην άκρια αυτού του μαχαλά … Η λέξη «Καϊμακλί» προέρχεται από το «καϊμάκι» (κρέμα) και σύμφωνα με τους πιο μεγάλους, το Καϊμακλί ήταν μια περιοχή όπου ζούσαν άνθρωποι που δούλευαν με τα ζώα, που παρήγαν γάλα και γιαούρτι και χαλούμι – και έτσι προκύπτει το όνομα «Καϊμακλί» που σημαίνει «κρέμα»… Σήμερα το Καϊμακλί είναι διαιρεμένο, το μισό στο βόρειο μέρος και το άλλο μισό στο νότιο μέρος του νησιού και στο μέσο ένα μεγάλο μέρος του Καϊμακλιού παραμένει άδειο – είτε είναι στρατιωτική περιοχή ή νεκρή ζώνη που ελέγχεται από τον ΟΗΕ…
… Μαζί με τον Ελληνοκύπριο αναγνώστη μου και τον μάρτυρα, φτάνουμε στην άκρια του Καϊμακλιού από την Ελληνοκυπριακή πλευρά και σταματούμε στην άκρια της οδού Βασιλείου Βουλγαροκτόνου. Εδώ, βρίσκουμε σωρούς από χώμα και σκαρφαλώνουμε πάνω για να δούμε προς την Πράσινη Γραμμή… Ο Ελληνοκύπριος μάρτυρας δείχνει τους άδειους χώρους των σιδηροδρομικών γραμμών… Υπήρχε τρένο μεταξύ της Λευκωσίας και της Αμμοχώστου που περνούσε από εδώ και πιο κάτω, μου έδειξε που ήταν και ο σταθμός του τρένου… Αυτός και ο αναγνώστης μου μεγάλωσαν στο Καϊμακλί και ήταν πολύ στενοί φίλοι… Γι αυτό και ξέρει πολύ καλά την περιοχή αυτή…
Στεκόμαστε στο «νότο» και βλέπουμε το «βορρά» και μπορούμε να δούμε τα σπίτια στις Hamit Mandrez στα αριστερά μας και τη Μια Μηλιά στα δεξιά μας… Μεταξύ μας, άδεια χωράφια…
«Παράλληλα με τις σιδηροδρομικές γραμμές στο σημείο αυτό» λέει ο μάρτυρας, «υπήρχε ένας δρόμος, χωμάτινος που πήγαινε στον Πεδιαίο ποταμό πιο πάνω… Πρέπει να ήταν Φεβρουάριος ή Μάρτιος του 1964… Μια μέρα, μαζί με ένα φίλο περπατούσαμε στο δρόμο εκείνο με το σκύλο μου… Περίπου 150 μέτρα μετά, στα δεξιά του δρόμου, είδα ένα τόπο ταφής όπου προεξείχε το χέρι ενός άντρα… Προφανώς δεν τον είχαν θάψει καλά, και γι αυτό το χέρι του έμεινε πάνω από το χώμα. Φοβήθηκα πάρα πολύ και έφυγα. Δεν το είπα αυτό σε κανένα αλλά τώρα σου λέω εσένα… Βλέπεις τη σχοινιά (θάμνος) εκεί; Από εκεί, περίπου 150 μέτρα πιο κάτω και στα δεξιά… Εκείνο ήταν το σημείο…»
Το χέρι αυτό μπορεί να ανήκε σε ένα από τους Τουρκοκύπριους «αγνοουμένους» από το Καϊμακλί. Οι Τουρκοκύπριοι του Καϊμακλιού έφυγαν από την περιοχή στις 25 Δεκεμβρίου 1963 και πήγαν πρόσφυγες στις Hamit Mandrez, και ζούσαν σε αντίσκηνα και σε άθλιες συνθήκες… Έτσι ομάδες ή άτομα έρχονταν πίσω για να πάρουν ρούχα, κουβέρτες και είδη πρώτης ανάγκης για επιβίωση αλλά οι περισσότεροι από αυτούς «εξαφανίστηκαν» στο ταξίδι τους προς το Καϊμακλί…
Ο αναγνώστης μου λέει, «Ναι, θυμούμαι να στέκομαι εδώ και να παρακολουθώ κάποιους Τουρκοκύπριους να προσπαθούν να μπουν στο Καϊμακλί από τις Hamit Mandrez…»
Δεν ξέρουμε αν υπάρχει ένα μόνο άτομο ή περισσότερα θαμμένα στο σημείο που είδε ο μάρτυρας…
Μεταξύ της πλέον μη-υπάρχουσας σιδηροδρομικής γραμμής και του δρόμου που μου έδειχνε, δημιουργήθηκε ένας νέος χωματόδρομος που χρησιμοποιείται από την ΟΥΝΦΙΚΥΠ και καθώς στεκόμαστε πάνω στη σωρό με το χώμα, βλέπουμε περιπολικά του ΟΗΕ να περνούν… Αυτοί που ζουν στο τέλος του δρόμου μας λένε ότι αυτή είναι περιοχή ελεγχόμενη από τον ΟΗΕ και δεν υπάρχει τρόπος να μπούμε… Πίσω στο σπίτι, γράφω ένα γράμμα στον κύριο Christopher Girod, το Τρίτο Μέλος της Κυπριακής Διερευνητικής Επιτροπής Αγνοουμένων, και του ζητώ, αν θέλει να μεριμνήσει για να εξασφαλίσουμε «άδεια» από τον ΟΗΕ να περάσουμε στην περιοχή αυτή ώστε ο μάρτυρας να μας δείξει τον πιθανό τόπο ταφής εδώ στο Καϊμακλί…
Παράλληλα με τη σωρό με το χώμα, βλέπουμε ένα τεράστιο χαντάκι και οι γείτονες μας εξηγούν ότι το χαντάκι αυτό σκάφτηκε γιατί φοβόντουσαν τη φωτιά… Μπαίνουμε στο χαντάκι και περπατούμε για να δούμε αν μπορούμε να έχουμε μια ματιά στο μέρος που μας έδειξαν ο αναγνώστης μου και ο μάρτυρας…
Βλέπουμε παλιά στρατιωτικά φυλάκια, εγκαταλελειμμένα και σαπισμένα… Μέσα στο βαθύ χαντάκι, πατώ πάνω στα σημάδια που άφησε η μπουλντόζα… Είναι στρατιωτική αυτή η περιοχή; Δεν το νομίζουμε εφόσον δεν υπάρχουν σημάνσεις, αλλά ποτέ δεν ξέρεις, εφόσον είμαστε σχεδόν πάνω στην Πράσινη Γραμμή! Ο ΟΗΕ έκανε από-ναρκοθετήσεις στη Λευκωσία, έτσι το μέρος αυτό πρέπει να από-ναρκοθετήθηκε αν υπήρχαν καθόλου νάρκες… Περπατώ μπροστά από τους δύο Ελληνοκύπριους φίλους, ακολουθώντας τα σημάδια που άφησε η μπουλντόζα στα αριστερά. Σε ένα σημείο ο μάρτυρας λέει «Πάμε πίσω αφού το χαντάκι συνεχίζει και δεν θα μπορούμε να δούμε τίποτε περισσότερο…»
Στην επιστροφή μου όταν γράφω το γράμμα προς τον κύριο Girod της Κυπριακής Διερευνητικής Επιτροπής Αγνοουμένων, παίρνω μια ενθουσιώδη απάντηση και σύντομα ο κύριος Girod διευθετεί για να πάμε στην Νεκρή Ζώνη του ΟΗΕ ώστε ο μάρτυρας να μας δείξει που μπορεί να βρίσκεται αυτός ο πιθανός τόπος ταφής… Όμως, θα σας πω για την επίσκεψη μας στη Νεκρή Ζώνη, που έγινε στις 30 Απριλίου 2010, στο άρθρο της ερχόμενης βδομάδας… Στο μεταξύ θέλω να ευχαριστήσω τον αναγνώστη μου και τον μάρτυρα που είχαν το κουράγιο να μας δείξουν τον πιθανό τόπο ταφής, όπως επίσης και τον κύριο Girod και όλους τους εμπλεκόμενους στην ΔΕΑ που διευθέτησαν για να πάρουμε άδεια να διασχίζουμε την Νεκρή Ζώνη… Ίσως μια ή περισσότερες οικογένειες θα βρουν λίγη ειρήνη στη ζωή τους, αν καταφέρουμε να βρούμε ποιοι είχαν θαφτεί εδώ…»
Έτσι την επόμενη βδομάδα γράφω ακόμα ένα άρθρο για το πως στις 30 Απριλίου 2010 είχαμε δείξει μαζί με τους δύο μάρτυρες στους λειτουργούς της ΔΕΑ αυτόν τον πιθανό τόπο ταφής στη νεκρή ζώνη… Στο άρθρο μου που δημοσιεύτηκε σε αυτές τις σελίδες στις 16 Μαΐου 2010 – πάλι πριν από οκτώ χρόνια! – με τίτλο «Περιπλάνηση στη Νεκρή Ζώνη…» έγραφα:
«Περπατώ προς το καφέ «Λάπηθος», όπου οι οδηγοί ταξί κάθονται και παραγγέλνουν σκέτους (Κυπριακούς καφέδες χωρίς ζάχαρη). Αυτή η συγκεκριμένη περιοχή πάντοτε έχει νεαρά κοράκια και μου αρέσει να τα παρακολουθώ – μερικές γάτες και μερικοί σκύλοι πάνε και έρχονται διασχίζοντας στην Πράσινη Γραμμή στο Λήδρα Πάλας και κάποτε σταματώ για να τα χαϊδέψω ή για να μιλήσω σε μια ομάδα σκύλων που με ακολουθούν μέχρι το σημείο που βρίσκεται η αστυνομία…
Βλέπω δύο αρχαιολόγους, το Γιάννη και τη Θεοδώρα να περιμένουν… Μετά έρχεται και ο Okan ο ανθρωπολόγος, μαζί με τον Ugur, τον βοηθό του Τουρκοκύπριου Μέλους της Διερευνητικής Επιτροπής Αγνοουμένων και που συνοδεύεται από τον συνταξιούχο αξιωματικό αστυνομίας Vedat που τώρα είναι ερευνητής της ΔΕΑ. Καθόμαστε για να πιούμε καφέ, περιμένοντας τους υπόλοιπους να έρθουν εδώ.
… Σύντομα έρχεται ο Ξενοφώντας Καλλής, βοηθός στο Ελληνοκύπριο Μέλος της ΔΕΑ και κάθεται μαζί μας. Έρχονται επίσης δύο Ελληνοκύπριοι, ένας από τους αναγνώστες μου και ένας μάρτυρας από το Καϊμακλί και κάθονται και περιμένουν. Όταν έρχεται ο κύριος Oleg από την ΔΕΑ με τους συνοδούς από τα ΗΕ, κινούμαστε σε διαφορετικά αυτοκίνητα για να πάμε στη Νεκρή Ζώνη και να μας δείξει ο μάρτυρας που με βρήκε μέσω ενός αναγνώστη το σημείο όπου είδε το χέρι ενός ανθρώπου που ήταν θαμμένος στο χώμα…
Τα δύο αυτοκίνητα των ΗΕ, το αυτοκίνητο του κυρίου Oleg και τα αυτοκίνητα του Καλλή, του Okan και του Γιάννη δημιουργούν μια αυτοκινητοπομπή και οδηγούμε προς την άλλη πλευρά της πόλης, στην Αγλαντζιά, για να μπούμε στην Νεκρή Ζώνη που είναι κάτω από τα ΗΕ…
Καλώ τον αξιωματικό των ΗΕ και του λέω «Προχωρήσαμε πολύ από εκεί που θα έπρεπε να είμαστε…»
«Και που θα θέλατε να είστε;» ρωτά.
«Στην οδό Βασιλείου Βουλγαροκτόνου…» του λέω.
«Στην Νεκρή Ζώνη δεν υπάρχουν οδοί» μου λέει…
Οι στρατιώτες των ΗΕ βγάζουν μια γαλάζια σημαία των ΗΕ και την βάζουν στο αυτοκίνητο των ΗΕ που θα μας συνοδεύσει… Μας λένε να προχωρήσουμε εμείς μπροστά, μετά το αυτοκίνητο του Okan, μετά του Γιάννη και τελευταίο το αυτοκίνητο των ΗΕ…
Βρίσκομαι στο αυτοκίνητο του Καλλή, μαζί με τον Ελληνοκύπριο μάρτυρα. Ο Καλλής πέρασε τα πιο πολύτιμα του χρόνια, περισσότερα από 20 χρόνια της ζωής του να διερευνά «παγωμένες περιπτώσεις» Τουρκοκυπρίων και Ελληνοκυπρίων «αγνοουμένων», κτίζοντας μια στερεή βάση πληροφοριών για φόνους και εξαφανίσεις του 1963 και 1974… Έχει λάβει αμέτρητες απειλές ενώ έκανε τη δουλειά του αλλά δεν δείλιασε από την αναζήτηση της αλήθειας… Τώρα πρέπει να οδηγήσουμε γύρω στην Νεκρή Ζώνη, οδηγώντας την ομάδα και προσπαθώντας να καταλάβουμε που μπορεί να είναι η οδός Βασιλείου Βουλγαροκτόνου… Είναι επικεφαλής της ομάδας των αυτοκινήτων και ξέρω ότι δεν θα δειλιάσει σε περίπτωση κινδύνου, αφού έχει διανύσει πολύ δρόμο στις έρευνες του τις τελευταίες δύο δεκαετίες…
Οδηγούμε σε ένα χωματόδρομο που χρησιμοποιείται από τους στρατιώτες των ΗΕ, στα δεξιά μας είναι η περιοχή που ελέγχεται από τους Τουρκοκυπρίους και αριστερά η περιοχή που ελέγχεται από τους Ελληνοκυπρίους… Βλέπουμε ναρκοπέδια και πινακίδες που μας προειδοποιούν ότι αυτά είναι ναρκοπέδια! Υπήρξε ένα πρόγραμμα για αποναρκοθέτηση στην Κύπρο, άλλα το πρόγραμμα της ΕΕ ή των ΗΕ δεν έφτασε μέχρι εδώ αφού βλέπουμε πολλές πινακίδες που μας προειδοποιούν ότι αυτά είναι ναρκοπέδια… Μεγάλες περιοχές προς τις Τουρκοκυπριακές περιοχές, ακόμα και μέσα στα ναρκοπέδια, έχουν καεί, μετατρέποντας το χώμα σε ένα μαύρο μουντζουρωμένο χρώμα ενώ δεν υπάρχει κάτι τέτοιο προς τις Ελληνοκυπριακές περιοχές. Ποιος ξεκινά τις φωτιές αυτές και γιατί; Για να έχει καλύτερη θέα της Νεκρής Ζώνης; Για στρατιωτικούς λόγους; Φαίνεται τόσο αφύσικο και άσχημο, το καμένο χορτάρι, που φοβίζει τη γη και καταστρέφει όλη την άγρια ζωή που ζούσε εδώ…
Οδηγούμε μέσα από τα ναρκοπέδια αυτά, προσπαθώντας να καταλάβουμε που πρέπει να στρίψουμε όταν φτάσουμε σε σταυροδρόμι… Οδηγούμε πολύ κοντά νομίζω στις Hamit Mandrez, περνώντας από Τουρκοκυπριακά φυλάκια, ενώ μας παρακολουθούν Τουρκοκύπριοι ή Τούρκοι στρατιώτες και καθώς στρίβουμε, ακολουθώντας το δρόμο, συναντούμε Ελληνοκύπριους στρατιώτες να μας παρακολουθούν. Σε κάποια σημεία υπάρχουν μόνο μερικά μέτρα μεταξύ εμάς και των στρατιωτικών φυλακίων! Τόσο κοντά!
«Αυτό που κάνουμε είναι πολύ επικίνδυνο» λέει ο Καλλής, «διότι αυτοί οι Τουρκοκύπριοι στρατιώτες, ή οι Ελληνοκύπριοι στρατιώτες, απλά βλέπουν αυτοκίνητα με ελληνοκυπριακές ή τουρκοκυπριακές πινακίδες να περιπλανώνται στη Νεκρή Ζώνη…»
«Είμαι σίγουρη ότι κανένας δεν τους ειδοποίησε για το λόγο που είμαστε εδώ» λέω στον Καλλή, «και άρα θα μπορούσαν κάλλιστα να ανοίξουν πυρ! Και που είναι το αυτοκίνητο των ΗΕ; Είναι το τελευταίο αυτοκίνητο και έχει μια γαλάζια σημαία που το προστατεύει! Εμείς δεν έχουμε σημαία να μας προστατεύει!...»
… Τελικά αναγνωρίζουμε το σημείο στο οποίο στεκόμασταν την περασμένη βδομάδα μαζί με τον Ελληνοκύπριο μάρτυρα, στην οδό Βασιλείου Βουλγαροκτόνου και σταματούμε το αυτοκίνητο για να κατεβούμε… Ο Ελληνοκύπριος μάρτυρας μας δείχνει που μπορεί να ήταν ο χωματόδρομος όπου είχε δει το χέρι ενός φρεσκοθαμμένου ατόμου.
«Ίσως ήταν Μάης» λέει «διότι δεν υπήρχε χορτάρι… Το σιτάρι είχε ήδη θεριστεί…»
Δεν μπορούμε να δούμε το δρόμο τώρα λόγω του σιταριού.
«Σε δύο βδομάδες, αυτό θα κοπεί, έτσι μπορούμε να ξαναέρθουμε» λέει ο Καλλής.
«Στο μεταξύ θα βρω τις αεροφωτογραφίες της περιοχής από το 1964 για να εντοπίσουμε το δρόμο» μας εξηγά…
Επιστρέφουμε από τον ίδιο δρόμο που ήρθαμε, κοιτάζοντας τα τεράστια άδεια μέρη που ονομάζονται «Νεκρή Ζώνη»… Σε δύο βδομάδες, ίσως θα έρθουμε ξανά για να βρούμε το δρόμο όπου ένας ή περισσότεροι Τουρκοκύπριοι «αγνοούμενοι» μπορεί να είναι θαμμένοι στην τεράστια αυτή περιοχή που λέγεται «Καϊμακλί»…»
Στις 15 Ιουνίου 2010 οι εκσκαφές ξεκίνησαν εδώ από μια ομάδα αρχαιολόγων και συνέχισαν για μόνο μία ή δύο μέρες και μετά σταμάτησαν…
Αργότερα ακούσαμε την ιστορία για το πως σταμάτησαν οι εκσκαφές: Σύμφωνα με την ιστορία που μας μεταφέρθηκε, ένας τότε λειτουργός της Κυπριακής Διερευνητικής Επιτροπής Αγνοουμένων είχε πάει στην περιοχή και είπε στους αρχαιολόγους «Βρε παιδιά! Γιατί σκάβετε εδώ; Δεν φοβάστε ότι μπορεί να υπάρχουν νάρκες; Και αν εκραγούν και πεθάνετε;»
Έτσι οι αρχαιολόγοι είχαν σταματήσει τις εκσκαφές φοβούμενοι για τη ζωή τους και οι εκσκαφές δεν ξαναξεκίνησαν…
Η ΔΕΑ είχε προηγουμένως επικοινωνήσει με την ΟΥΝΦΙΚΥΠ όπως επίσης και με τους Ελληνοκύπριους λειτουργούς της Εθνικής Φρουράς και είχαν επιβεβαιώσει ότι δεν υπήρχαν νάρκες εκεί…
Οι προσπάθειες να διαπιστωθεί αν όντως υπήρχαν εκεί νάρκες ή όχι συνέχισαν και μετά η όλη υπόθεση παραμερίστηκε, και έμεινε σε εκκρεμότητα για μια νέα προσπάθεια…
Τότε το 2015 – δηλαδή πριν από τρία χρόνια – υπήρχαν κουβέντες για εκσκαφές ξανά εκεί αλλά όπως καταλαβαίνω τώρα, δεν θα υλοποιούνταν…
Τότε ο Yusuf Chaylar, του οποίου ο πατέρας είναι «αγνοούμενος» από τις 31 Ιανουαρίου 1964, πίεσε πολύ για να βρει κάποιες πληροφορίες σχετικά με τον «αγνοούμενο» πατέρα του και βρήκε νέες πληροφορίες ότι μπορεί να είναι ο πατέρας του που είναι θαμμένος εκεί, μαζί με τον οδηγό ταξί – ο πατέρας του Ismail Ismail βρισκόταν σε ένα ταξί και ο οδηγός ήταν ο Mehmet Hasan Onbashi – και οι δύο έγιναν «αγνοούμενοι» στο τέλος του Ιανουαρίου 1964…
Με τη βοήθεια του Μιχάλη Γιάγκου Σάββα, ενός άλλου συγγενή «αγνοουμένου», ο Yusuf Chaylar επισκέφτηκε το Γραφείο του κυρίου Φώτη Φωτίου, του Επιτρόπου για Ανθρωπιστικά Θέματα, και έκανε επίσης έρευνες με τη βοήθεια του Μιχάλη, και επίσης επισκέφτηκε τα γραφεία του Ελληνοκύπριου Μέλους της ΔΕΑ, κυρίου Νέστωρα Νέστωρος και του Τουρκοκύπριου Μέλους της ΔΕΑ, κυρίας Gulden Plumer Kuchuk…
Τελικά ανακάλυψε ότι στην πραγματικότητα, το ταξί θεάθηκε εκεί, κοντά στον τόπο ταφής, εγκαταλελειμμένο και ότι υπήρχε ένας μάρτυρας που είχε δώσει την πληροφορία αυτή στους λειτουργούς της ΔΕΑ…
Ο Yusuf πήγε και έμαθε σε ποιον ανήκε το ταξί και τι χρώμα ήταν: Ήταν ένα δίχρωμο Vauxhall Cresta, το κάτω μισό ήταν το γαλάζιο χρώμα του ουρανού και το πάνω μισό το χρώμα της κρέμας… 200 μέτρα πιο πάνω – είχε μείνει εγκαταλελειμμένο εκεί για μερικές μέρες…
Το αίτημα του από τη ΔΕΑ είναι να ξεκινήσουν εκσκαφές στον πιθανό τόπο ταφής που είχαμε δείξει πριν από οκτώ χρόνια – ένας από τους μάρτυρες μας, ο Κούλλης Μιλτιάδους πέθανε το 2015… Όμως ο άλλος μάρτυρας μας που είχε δει το χέρι ενός «αγνοουμένου» να εξέχει από τον πιθανό τόπο ταφής είναι ζωντανός… Ο Βοηθός του Τουρκοκύπριου Μέλους της ΔΕΑ Ugur Umar έχει επίσης πεθάνει… Ο χρόνος τρέχει και οι μάρτυρες, και ακόμα και οι λειτουργοί της ΔΕΑ πεθαίνουν έτσι μπορούμε να δούμε το επείγον της κατάστασης που νιώθει ο Yusuf Chaylar που περιμένει για νέα του πατέρα του τα τελευταία 54 χρόνια…
Όπως καταλαβαίνω, δόθηκαν διαβεβαιώσεις από την ΟΥΝΦΙΚΥΠ ότι δεν υπήρχαν νάρκες εκεί… Η ΔΕΑ μπορεί να ελέγξει και να ξαναελέγξει για να βεβαιωθεί ότι δεν υπάρχουν νάρκες έτσι ώστε να ξαναξεκινήσουν οι εκσκαφές…
Ας αναπαυθεί εν ειρήνη ο Κούλλης Μιλτιάδους: Αυτός είχε ξεκινήσει όλη αυτή τη διαδικασία αλλά δεν κατάφερε να δει τη μέρα που θα σκαφτεί ο πιθανός τόπος ταφής που μας είχε δείξει μαζί με ένα άλλο Ελληνοκύπριο μάρτυρα…
Ας αναπαυθεί εν ειρήνη και ο Ugur Umar… Και αυτός δεν κατάφερε να δει εκείνη τη μέρα…
Photo: Φωτό από τον Απρίλιο 2010 όταν είχαμε δείξει στη ΔΕΑ τον πιθανό τόπο ταφής μαζί με δύο μάρτυρες. Ο ένας μάρτυρας, ο Κούλλης Μιλτιάδους, που βρίσκεται στα αριστερά στη φωτογραφία, έχει πεθάνει το 2015…
(*) Article published in the POLITIS newsaper on the 30th of September 2018, Sunday. A series of similar articles of mine were published on my pages entitled "Cyprus: The Untold Stories" in the YENİDÜZEN newspaper in Turkish on the 17th, 18th and 19th of September 2018 and here are the links:
http://www.yeniduzen.com/54-yillik-bekleyis-sona-ermeli-artik-12944yy.htm
http://www.yeniduzen.com/54-yillik-bekleyis-sona-ermeli-artik-2-12948yy.htm
http://www.yeniduzen.com/54-yillik-bekleyis-sona-ermeli-artik-12950yy.htm
No comments:
Post a Comment