Sevgul Uludag
caramel_cy@yahoo.com
Τηλ: 99 966518
«1974… Στις 25 Ιουλίου η μητέρα μου και έξι τραυματισμένοι Τουρκοκύπριοι στρατιώτες κείτονταν σε ένα αυτοσχέδιο νοσοκομείο σε μια μάντρα… Εκεί δεν υπήρχαν φάρμακα και δεν υπήρχε καθόλου ιατρικός εξοπλισμός… Ήταν ένα μέρος για αποθήκευση σανού, τροφής για ζώα…
Ένας νεαρός γιατρός έτρεχε δεξιά αριστερά και προσπαθούσε απεγνωσμένα να κάνει κάτι. Υπήρχε ένα τραυματισμένο άτομο, ήταν κατατροπωμένος με σφαίρες στην πλάτη του αλλά το μόνο πράγμα που μπορούσε να κάνει ο γιατρός είναι να πιέζει γάζες πάνω στις πληγές του και να αλλάζει τις ματωμένες γάζες. Οι πληγές ράφτηκαν χρησιμοποιώντας βελόνα που ράβονται τα παπλώματα.
Την επόμενη μέρα ήρθαν τα Ηνωμένα Έθνη – ανάμεσα τους υπήρχε ένας γιατρός με άσπρα μαλλιά. Μίλησαν με το γιατρό μας και υπήρχε μια ψυχρή ατμόσφαιρα ανάμεσα στους συγγενείς του πληγωμένου. Ο νεαρός μας γιατρός μετάφραζε στα τούρκικα αυτά που έλεγαν και είπε ότι είχε την ίδια άποψη με τον γιατρό των ΗΕ. Οι έξι τραυματισμένοι Τουρκοκύπριοι στρατιώτες, όπως επίσης και η μητέρα μου έπρεπε να χειρουργηθούν και οι δύο γιατροί έλεγαν «Ειδάλλως μπορεί να πεθάνουν…»
Ήταν εντάξει να κάνουν επέμβαση για να σωθεί η ζωή τους… Όμως τα ΗΕ είχαν πει ότι θα τους μετέφεραν πίσω στο Βαρώσι -αυτός ήταν ο λόγος για την ψυχρή ατμόσφαιρα ανάμεσα στους συγγενείς των τραυματισμένων Τουρκοκυπρίων. Το Βαρώσι ήταν στα χέρια των Ελληνοκυπρίων και οι πέντε Τουρκοκύπριοι στρατιώτες και η μητέρα μου θα μεταφέρονταν στο Βαρώσι ενώ ο βαριά τραυματισμένος Zeka Chorba θα μεταφερόταν στη Λευκωσία στον Τουρκοκυπριακό τομέα με ελικόπτερο.
Οι τραυματισμένοι Τουρκοκύπριοι στρατιώτες και η μητέρα μου τοποθετήθηκαν στο πίσω μέρος ενός στρατιωτικού οχήματος και έφυγαν!
Υπήρχαν κουβέντες πίσω τους, μετά που έφυγαν:
«Δεν θα έρθουν ξανά πίσω… Οι Ελληνοκύπριοι θα τους σφάξουν…»
Στο Βαρώσι, είχαν μετατρέψει ένα ξενοδοχείο σε νοσοκομείο και όταν οι τραυματισμένοι μας Τουρκοκύπριοι πήγαν εκεί, έβγαλαν τους Ελληνοκύπριους τραυματίες από ένα εξάκλινο δωμάτιο και έβαλαν τους Τουρκοκύπριους τραυματίες εκεί… Και τους πήραν ένα-ένα στο χειρουργείο…
Ο γιατρός της μητέρας μου και των άλλων πέντε τραυματισμένων Τουρκοκυπρίων ήταν ο διάσημος Δρ. Χατζηκακού… Δεν ζει πλέον… Το όνομα του είναι ένας θρύλος ανάμεσα στους Τουρκοκύπριους…
Τα χρυσά βραχιόλια που βρίσκονταν στο χέρι της μητέρας μου, τα βρήκε κάτω από το μαξιλάρι της και οι άλλοι Τουρκοκύπριοι βρήκαν τα ρολόγια τους κάτω από τα μαξιλάρια τους μετά τις επεμβάσεις τους…
Την επόμενη μέρα ένας Ελληνοκύπριος με όπλο προσπάθησε με βία να μπει μέσα χρησιμοποιώντας το όπλο του – όμως ο Ελληνοκύπριος φρουρός τον σταμάτησε και πήρε το όπλο του και τον έθεσε υπό έλεγχο με το δικό του όπλο…
Ακούγοντας το αυτό ο Δρ. Χατζηκακού πήγε εκεί και τους απείλησε όλους λέγοντας:
«Αν συμβεί οτιδήποτε σε οποιοσδήποτε από τους ασθενείς μου δεν θα με ξαναβρείτε εδώ… Οι τραυματίες σας θα μείνουν εδώ χωρίς τον γιατρό τους…»
Έτσι αύξησαν τους φρουρούς στην πόρτα από ένα σε δύο άτομα…
Ο Δρ. Χατζηκακού έτρωγε πρώτος, μπροστά από τους Τουρκοκύπριους ασθενείς του από το φαγητό που διαμοιραζόταν και μετά άφηνε τους ασθενείς τους να φάνε…
Ένα σημαντικό σημείο που πρέπει να τονίσω εδώ είναι ότι το κρέας στο φαγητό ήταν κοτόπουλο. Και αυτός ήταν ο κανόνας που έθεσε ο Δρ. Χατζηκακού έτσι ώστε οι μουσουλμάνοι ασθενείς του να μην θεωρήσουν ότι μπορεί να είναι χοιρινό αυτό που τους σέρβιραν…
Μετά από πέντε μέρες, η μητέρα μου και οι πέντε Τουρκοκύπριοι που είχαν τραυματιστεί επέστρεψαν ασφαλείς και καλά και υγιείς, μαζί με τους στρατιώτες των ΗΕ…
Μνημονεύω με σεβασμό τον Δρ. Χατζηκακού, στην 36η επέτειο του θανάτου του…»
Αυτά είναι τα λόγια που έγραψε ο Dr. Dervish Ozer, του οποίου η μητέρα είχε θεραπευθεί και χειρουργηθεί από τον Δρ. Κώστα Χατζηκακού…
Σύμφωνα με την Εύη Χατζηκακού, κόρη του Δρ. Χατζηκακού, «Ο Δρ. Κώστας Χατζηκακού γεννήθηκε στην Αμμόχωστο στις 7 Δεκεμβρίου 1924 – στην ηλικία των 16 χρόνων μόνο είχε αποφοιτήσει από το English School και είχε πάει στο Beirut American University από όπου πήρε δίπλωμα γενικών επιστημών. Στην ηλικία των 18 είχε ξεκινήσει τις ιατρικές σπουδές του σε Manchester, Edinburgh και Glasgow και έγινε ειδικός γενικός χειρουργός. Μετά που εργάστηκε σε διάφορα νοσοκομεία στην Αγγλία επέστρεψε στην Κύπρο και ξεκίνησε να εργάζεται στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας ως γενικός χειρουργός. Στην αρχή της δεκαετίας του '50 του προσφέρθηκε υψηλόβαθμη εργασία στην Αγγλία και πήγε εκεί όπου έγινε ειδικός στην Ορθοπεδική και Χειρουργική Τραύματος. Παντρεύτηκε με την Ursula Χατζηκακού από τη Γερμανία και επέστρεψε το 1961 για να εγκατασταθεί στην Κύπρο και να ξεκινήσει τη δική του ιδιωτική ορθοπεδική κλινική.
Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα έγινε πολύ γνωστός στην Κύπρο αφού θεράπευε χιλιάδες Κύπριους, ποτέ δεν έπαιρνε λεφτά από τους φτωχούς και πλήρωνε ο ίδιος ακόμα και το εισιτήριο του λεωφορείου σε αυτούς που έρχονταν από μακρινά χωριά. Είχε πολύ καλές σχέσεις και συνεργασία με Τουρκοκύπριους γιατρούς και η Τουρκοκυπριακή κοινότητα επίσης έτρεφε μεγάλο σεβασμό στο πρόσωπο του.
Στη διάρκεια του πολέμου το 1974, θεράπευσε τους τραυματίες και των δύο κοινοτήτων και αφού τον εμπιστεύονταν άτομα και από τις δύο κοινότητες, έγινε εθελοντής στην εκκένωση του Βαρωσιού… Ήταν επίσης υπεύθυνος για την ανταλλαγή αιχμαλώτων στην Αμμόχωστο.
Μια μέρα ενώ έψαχνε για αυτούς που είχαν μείνει στο Βαρώσι τον συνέλαβαν κάποιοι Τούρκοι στρατιώτες. Όταν ένας Τουρκοκύπριος πρώην ασθενής του τον αναγνώρισε, σταμάτησε τους Τούρκους στρατιώτες από το να του προκαλέσουν κακό. Τον προσκάλεσαν σε ένα ξενοδοχείο για καφέ και μετά τον άφησαν ελεύθερο μαζί με άλλους που είχαν μείνει στο Βαρώσι.
Σε αυτή την περίοδο, δημιούργησε ένα νοσοκομείο σε αντίσκηνο στην Ορμήδεια σε ένα προσφυγικό καταυλισμό και εργαζόταν εκεί… Το 1975 ξεκίνησε την ορθοπεδική κλινική του στη Λάρνακα. Μεταξύ των ετών 1970-1981 εκλέχθηκε βουλευτής και ήταν ο πρόεδρος της Επιτροπής Υγείας της βουλής.
Στις 11 Ιουλίου 1982, ενώ θεράπευε ένα ασθενή στην κλινική του στη Λάρνακα, ένιωσε ξαφνική αδιαθεσία και πέθανε…»
Ο Dr. Dervish Ozer έχει φτιάξει μια προτομή του Δρ. Κώστα Χατζηκακού…
Ο Dr. Dervish Ozer έχει φτιάξει μια προτομή του Δρ. Χατζηκακού και επίσης μια προτομή του Alpay Topuz… Επίσης έφτιαξε δύο άλλες προτομές: του Σταύρου Ποϊράζη και του Djengiz Ratip – αυτοί είναι οι «αφανείς» ήρωες της Κύπρου – άνθρωποι που δεν έχασαν την ανθρωπιά τους ακόμα και σε καιρούς πολέμου… Ο Alpay Topuz σταμάτησε τους βιασμούς στο στρατόπεδο στη Βώνη όταν τον έβαλαν υπεύθυνο εκεί και συμπεριφέρθηκε στους Ελληνοκύπριους αιχμαλώτους πολέμου με ανθρωπιά. Ο Σταύρος Ποϊράζης που ήταν ο μουχτάρης του χωριού Στρογγυλός, έσωσε τη ζωή των Τουρκοκυπρίων συγχωριανών του και το 1963 και το 1974, παρεμποδίζοντας τους Ελληνοκύπριους που ήρθαν από άλλα χωριά για να σκοτώσουν τους Τουρκοκυπρίους του χωριού του, να μπουν στο χωριό. Ο Djengiz Ratip είναι ο μόνος «αγνοούμενος» βουλευτής στην Κύπρο που «αγνοείται» από το Φεβρουάριο του 1964 – και αυτός είχε σώσει τη ζωή των συγχωριανών του όταν ένα λεωφορείο γεμάτο Ελληνοκύπριους φοιτητές είχαν απαχθεί από κάποιους Τουρκοκύπριους στην Τηλλυρία – ταξίδεψε εκεί και τους έπεισε να τους αφήσουν ελεύθερους και έσωσε τη ζωή τους. Ο Σταύρος Ποϊράζης ήταν επίσης «αγνοούμενος» αλλά τα οστά του βρέθηκαν και επιστράφηκαν στην οικογένεια του – παρεστήκαμε στην κηδεία του… Όσο για τις προτομές τους: ο Dr. Dervish Ozer φτιάχνει δύο προτομές κάθε χρόνο: μια Τουρκοκυπρίου και μια Ελληνοκυπρίου ατόμου που δεν έχασαν την ανθρωπιά τους ακόμα και σε καιρούς πολέμου… Πιέζουμε διάφορους δήμους να αφήσουν να τοποθετηθούν μαζί οι προτομές: η προτομή του Δρ. Χατζηκακού μαζί με αυτή του Alpay Topuz… Τώρα αυτές οι προτομές είναι στον Τουρκοκυπριακό Δήμο Λευκωσίας – τους περιμένουμε να αποφασίσουν που θα τις τοποθετήσουν… Θα θέλαμε πάρα πολύ να τοποθετηθούν στην Πράσινη Γραμμή στη Λευκωσία, σε ένα σημείο διέλευσης εκεί όπου οι άνθρωποι να μπορούν να σταματούν και να διαβάζουν για τη ζωή τους και να βλέπουν ότι πάντοτε υπήρχαν Κύπριοι με αρκετή ανθρωπιά σε αυτό το νησί…
Photo: Η προτομή του Δρ. Χατζηκακού by Dr. Dervish Özer…
(*) This article was published in the POLITIS newspaper on the 19th of August 2018, Sunday. The same article was published in Turkish in the YENİDÜZEN newspaper on the 17th of July 2018 and here is the link:
http://www.yeniduzen.com/insanliga-adanmis-heykeller-12671yy.htm
No comments:
Post a Comment