Sevgul Uludag
caramel_cy@yahoo.com
Τηλ: 99 966518
«Αγαπητοί φίλοι,
Το θέμα των «αγνοουμένων» ποτέ δεν ήταν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, στις δικοινοτικές διαπραγματεύσεις μεταξύ των δύο ηγετών τα τελευταία 50 χρόνια.
Οι ηγέτες των δύο κοινοτήτων θυμούνται τους «αγνοούμενους» μόνο στις ομιλίες τους στη μνήμη της 21ης Δεκεμβρίου ή μεταξύ 15-20 Ιουλίου με ψεύτικα δάκρυα και εθνικιστικά λόγια…
Ακόμα υπάρχουν «αγνοούμενοι» των οποίων τα οστά δεν έχουν βρεθεί μετά από 50 χρόνια… Δυστυχώς οι ηγέτες δεν έχουν δείξει αρκετή ευαισθησία για να βρεθούν τα οστά τους…
Αυτό που κάνουν είναι να έχουν «ευσεβείς πόθους» ώστε να βρεθούν τα οστά…
Καλώ και τους δύο ηγέτες εδώ να είναι ενεργοί έτσι ώστε να βρεθούν τα οστά των «αγνοουμένων», να αποζημιωθούν και να επαναπατριστούν οι συγγενείς των «αγνοουμένων» τόσο με συγκεκριμένους τρόπους αλλά και ηθικά και να δημιουργηθεί μια Επιτροπή Αλήθειας και Συμφιλίωσης για να αντιμετωπιστεί το παρελθόν.
Φυσικά, τα θέματα των περιουσιών και της γης είναι επίσης σημαντικά. Όμως η αξία της ζωής κάποιου που χάθηκε δεν είναι λιγότερη πολύτιμη από την αξία των περιουσιών…
Και αυτό είναι κάτι σημαντικό και ευαίσθητο και είναι αδιαπραγμάτευτο…
Αν πραγματικά θέλουμε ειρήνη στο νησί αυτό, τότε οι ηγέτες πρέπει να σχηματίσουν μια δικοινοτική επιτροπή και να απολογηθούν και στις δύο κοινότητες.
Οι ηγέτες μας συμμετέχουν σε πολλές κοινωνικές δραστηριότητες και έχουν πολύ ωραίες φωτογραφίες από τις δραστηριότητες αυτές.
Όμως γιατί δεν συναντιούνται με τους συγγενείς των «αγνοουμένων» και από τις δύο κοινότητες και να ακούσουν τα προβλήματα τους;
Είμαι και εγώ συγγενής «αγνοουμένου». Έχασα τον πρώτο μου σύζυγο και τους συγχωριανούς μου. Στο παρελθόν ένιωθα θυμό προς τους Ελληνοκύπριους για αυτά που υπέφερα το 1974.
Και ο θυμός αυτός, περισσότερο παρά ο πόνος που ένιωθα, ήταν η αιτία της επιδείνωσης της υγείας μου…
Όμως η ζωή συνεχιζόταν, παρόλα που συνέβαιναν… Και ήρθε μια μέρα που συνειδητοποίησα ότι όταν αρρωσταίνει το σώμα μας, πρέπει να αγωνιστεί για να ξεπεράσει την ασθένεια ειδάλλως θα πεθάνει ή θα παραλύσει, και με αυτή την συνείδηση κατάφερα να ξεπεράσω το θυμό που ένιωθα προς τους Ελληνοκύπριους.
Και έβαλα την αγάπη στη θέση του θυμού. Έβαλα την συγχώρεση. Η συγχώρεση δεν σημαίνει ότι ξεχνάς αυτά που σου συνέβηκαν ή ότι εγκρίνεις αυτά που συνέβηκαν. Η συγχώρεση δεν αλλάζει το παρελθόν αλλά μας βοηθά να προχωρήσουμε με υγιή βήματα προς το μέλλον.
Αγαπητοί φίλοι,
Για άλλη μια φορά πρέπει να τονίσω ότι η ειρήνη δεν είναι δυνατή χωρίς να αντιμετωπιστεί η αλήθεια, χωρίς απολογία, χωρίς συγχώρεση…
Μπορείς να αφήνεις να πετάξουν χιλιάδες περιστέρια κάθε μέρα και να φυτεύεις χιλιάδες ελιές… Αν το μέσα σου λέει κάτι διαφορετικό και το στόμα σου μιλά κάτι διαφορετικό, η ειρήνη δεν μπορεί να είναι δυνατή…
Ευχαριστώντας όλους σας, θέλω να κλείσω την ομιλία μου με ένα ποίημα του Yusuf Hayakoghlou:
Αν ήμουν χιόνι στα βουνά αυτά
Αν ήμουν επαναστάτης άνεμος
Θα ερχόσουν να με αναζητήσεις
Αν ήμουν ένας άγνωστος τάφος…»
Αυτά ήταν τα λόγια της Leyla Kıralp στην δικοινοτική εκδήλωση που είχαμε διοργανώσει το βράδυ της Πέμπτης 11 Φεβρουαρίου 2016, στην νεκρή ζώνη στη Λευκωσία, στο οίκημα του Cyprus Dialogue Forum…
Έχοντας πραγματοποιήσει με την ΕΔΟΝ επτά δραστηριότητες για τη νεολαία με θέμα τους «αγνοουμένους» αυτή ήταν η πρώτη δικοινοτική εκδήλωση που διοργανώναμε με τις νεολαίες ΕΔΟΝ και CTP ως «Μαζί Μπορούμε!», τη Δικοινοτική Πρωτοβουλία Συγγενών Αγνοουμένων και Θυμάτων Πολέμου.
Η αίθουσα ήταν κατάμεστη κυρίως με νέους, Τουρκοκύπριους και Ελληνοκύπριους και τους είπα πραγματικές ιστορίες δολοφονιών και σφαγών από την Τόχνη, το Παλαίκυθρο, τα χωριά Μάραθα-Σανταλλάρης-Αλόα, τη Γαλάτεια και άλλους τόπους… Έδειξα φωτογραφίες τοποθεσιών όπου με τη βοήθεια των αναγνωστών μου, Τουρκοκυπρίων και Ελληνοκυπρίων, είχαμε εντοπίσει τους τόπους ταφής… Κοντά στον Άγιο Δομέτιο, προς το Goenyeli, ένα μέρος όπου εργαζόμουν για περισσότερα από πέντε χρόνια μαζί με ένα αναγνώστη μου και παρακολουθούσα έτσι ώστε να σκαφτεί το σημείο – βρέθηκαν τα οστά 10 ή 12 Ελλήνων και τώρα περιμένουν την ταυτοποίηση με τη μέθοδο DNA έτσι ώστε να επιστραφούν στις οικογένειες τους για ταφή…
Τα Λειβάδια και το Παραλίμνι, η Λύση και το Τσέρι, το Πιλέρι και η Λάπηθος… Τόσες πολλές ιστορίες, τόσος πολύς πόνος, τόση πολλή άγραφη ιστορία της χώρας μας…
Τόσος πολύς πόνος που είναι κοινός και στις δύο κοινότητες – η εκδήλωση που διοργανώσαμε με τις νεολαίες ΕΔΟΝ και CTP ως «Μαζί Μπορούμε!» έχει τίτλο «Οι αγνοούμενοι – Ο Κοινός Πόνος των Τουρκοκυπρίων και Ελληνοκυπρίων»…
Η συνειδητοποίηση ότι η αναμονή για κάποιον που έχει εξαφανιστεί δεν μπορεί να είναι στα Τουρκικά ή τα Ελληνικά… Είναι απλά, ανθρώπινος πόνος, όχι Τουρκοκυπριακός ή Ελληνοκυπριακός πόνος…
Η Sevilay Berk μιλά στην εκδήλωση και μας λέει την ιστορία της εξαφάνισης της μητέρας και του πατέρα της όταν ήταν νεαρό κορίτσι μόλις 17 ή 18 χρονών, όταν έπρεπε να φροντίσει τα τέσσερα αδέλφια της που έμειναν πίσω. Έπρεπε να ήταν και μητέρα και πατέρας για αυτά… Το μικρότερο ήταν μόνο 2 χρονών… Και ύψωσε τη φωνή της για να πει «Τι είναι αυτό που δεν μπορούμε να μοιραστούμε στο νησί αυτό; Είναι το νησί μας… Είμαστε όλοι Κύπριοι… Θέλω ειρήνη… Θέλω εσάς τους νεαρούς να υπερασπιστείτε την ειρήνη…»
Η Χριστίνα Παύλου Σολωμή Πατσιά μίλησε και είπε την ιστορία του πατέρα και του αδελφού της που τους πήραν από την Κώμη Κεπήρ και για την εξαφάνιση τους από τη Γαλάτεια… Για την αιματηρή λίμνη… Πως οι δολοφονίες τους ήταν συνδεδεμένες με τις τρομερές δολοφονίες της ΕΟΚΑ Β που είχαν δημιουργήσει τους μαζικούς τάφους στα χωριά Μάραθα-Σανταλλάρη-Αλόα γεμάτους γυναίκες και παιδιά και βρέφη… Πως κάποιοι Τουρκοκύπριοι το χρησιμοποίησαν αυτό ως αφορμή για να σκοτώσουν αθώους Ελληνοκύπριους…
Ρώτησε το εξής «Θα έπρεπε να είμαι θυμωμένη με αυτούς που τράβηξαν τη σκανδάλη για να σκοτώσουν τον πατέρα και τον αδελφό μου ή θα έπρεπε να είμαι θυμωμένη με αυτούς που έκαναν πράγματα που οδήγησαν στο τράβηγμα της σκανδάλης που σκότωσε τον πατέρα και τον αδελφό μου;»
Και αυτή επίσης ύψωσε τη φωνή της για την ειρήνη: «Φτάνει σκοτωμούς σε αυτό το νησί! Φτάνει αιματοχυσίες! Θέλουμε ειρήνη…»
Ο Χρίστος Ευθυμίου μίλησε και είπε την ιστορία και τις ιδέες του «Μαζί Μπορούμε!»… Είναι μια πολύ μοναδική οργάνωση συγγενών αγνοουμένων και θυμάτων πολέμου που οι ηγεσίες και στις δύο πλευρές προσπαθούν να αγνοήσουν… Διότι δεν «ταιριάζει» με καμία πλευρά – ο χαρακτήρας της οργάνωσης είναι δικοινοτικός και όλες οι δραστηριότητες αγκαλιάζουν και τις δύο κοινότητες… Δεν παίρνει την πλευρά της μίας ή της άλλης κοινότητας αλλά παίρνει την πλευρά των αναγκών και ανησυχιών και των δύο κοινοτήτων σε αυτά τα θέματα…
Ο Ντίνος Αγιομαμίτης τονίζει τις σκέψεις του σχετικά με την εκδήλωση στη σελίδα του στο Facebook: «Ο Χρίστος Ευθυμίου από τη δικοινοτική επιτροπή συγγενών αγνοουμένων "ΜΑΖΊ ΜΠΟΡΟΥΜΕ" συνόψισε το νόημα της όλης συζήτησης σε μια συγκλονιστική δήλωση: «για τους συγγενείς των αγνοουμένων δεν υπάρχει καμιά αποκατάσταση, όπως συζητούν για τις περιουσίες ότι θα υπάρξει επανεγκατάσταση, ανταλλαγή ή αποζημίωση. Για τους συγγενείς των αγνοουμένων η μόνη αποζημίωση είναι η ειρήνη. Να μην ζήσουν άλλες οικογένειες αυτά που ζήσαμε εμείς.»
Μπράβο στην ΕΔΟΝ, τη νεολαία του CTP και τη δικοινοτική επιτροπή συγγενών αγνοουμένων ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ για την διοργάνωση αυτής της εκδήλωσης.
Υπάρχουν πολλά ακόμη να ειπωθούν για να ακουστεί ολόκληρη η αλήθεια για τα όσα έγιναν στο νησί μας και η Εργατική Δημοκρατία που δίνει με συνέπεια εδώ και πολλά χρόνια αυτό τον αγώνα δεν μπορεί παρά να νοιώθει δικαιωμένη και να χαιρετίζει τέτοιες εκδηλώσεις.»
Και εγώ ευχαριστώ την ΕΔΟΝ, και ιδιαίτερα τον Ηλία Δημητρίου με τον οποίο εργάστηκα για τη διοργάνωση όλων αυτών των εκδηλώσεων, τη νεολαία CTP, τους φίλους μας από το «Μαζί Μπορούμε!»…
Αμέσως μετά την εκδήλωση μου τηλεφωνά κάποιος που είχε έρθει για να παρακολουθήσει…
«Θα πάω σε μια συνάντηση σήμερα και θα εισηγηθώ να κάνουμε και εμείς αυτή την εκδήλωση και σας προσκαλώ όλους να έρθετε και να μιλήσετε στις οργανώσεις μας» μου λέει…
«Φυσικά… Μετά χαράς…» του λέω…
Όποιος θέλει να ακούσει τις ιστορίες αυτές και τις ιδέες της πολύ μοναδικής μας ομάδα μπορεί να μας προσκαλέσει και μπορούμε να έρθουμε και να σας μιλήσουμε…
Ένα πράγμα που άγγιξε την καρδιά μου στη διάρκεια της εκδήλωσης ήταν στο τέλος ένα άτομο που παρακολούθησε, εισηγήθηκε όπως η ομάδα αυτή πρέπει να συμβουλεύει την Δικοινοτική Τεχνική Επιτροπή για την Εκπαίδευση που έχει δημιουργηθεί πρόσφατα…
Ευχαριστώ όλους όσους συνέβαλαν στην πραγματοποίηση της εκδήλωσης και σίγουρα σκοπεύουμε να γυρίσουμε όλη την Κύπρο για να μιλήσουμε για τις ανείπωτες μας αλήθειες…
Photo: Στην εκδήλωση μιλούν συγγενείς αγνοουμένων…
(*) Article published in the POLITIS newspaper on the 21st of February 2016, Sunday.
No comments:
Post a Comment