Tuesday, October 15, 2024

ARTICLE IN ENGLISH, TURKISH AND GREEK: PEOPLE REMEMBER THEIR FRIENDS…

ARTICLE IN ENGLISH, TURKISH AND GREEK: PEOPLE REMEMBER THEIR FRIENDS…

*** Andreas Kyprianou's brother Kypros who went "missing" on 3rd February 1964 with a red bicycle, still not found…

People remember their friends…

Sevgul Uludag

caramel_cy@yahoo.com

Tel: 99 966518

Andreas Kyprianou whose brother Kypros Kyprianou has been "missing" since the 3rd of February 1964 and whose remains have not yet been found remembers his friends with whom he used to work at CYTA…
He has not forgotten his friend Enver with whom he worked and shares some memories with him…
"Another story from the past" he writes on his social media… "Our office at CYTA told us that we had to go to Lefka and work there – the call centre in those days was at the Lefka police station and some things needed to be repaired. Together with me a Turkish Cypriot friend whom we called "Enveraki" would come, he too was working at CYTA. We took our stuff, put some clothes in the luggage – we would need this since we were expected to stay in Lefka for a week. We started our journey in a Mini car that the company gave us and reached Lefka. Thank God there was a hotel that a Turkish Cypriot owned just next to the police station in Lefka and he greeted us with great joy… After we got settled in the Hotel, Enveraki (Enver) got out a musical instrument and started playing and we sang together the song "Hade gidelim"…
Until we finished our repairs at the call centre, our evenings were really nice and then we got back. We had become good friends with Enverakis. One day, he had invited me to his house, to meet his friends…
Time passed and 1963 events began… Enveraki's father was also working at CYTA, at the Elektra House as a night watchman… One evening as he got out of the building, he was shot by some soldiers… In the meantime, Enverakis left the island and went to England, I don't know what happened to him. If he is alive, I send him my best regards and wish that he has overcome the evil that came over him… Friends can never be forgotten…"

MEHMET RAIF SHOT AND MISSING
I start searching about the friend of Andreas Kyrianou and find out that he is in fact in England now but comes to Cyprus from time to time since he has a house here… The friend of Andreas, "Enveraki" was born in Istindjon-Paphos and came to Nicosia to go to secondary school and they were living in Omorphita. He had started working at CYTA in 1955 and after working for 6 years at CYTA, he became in charge of the CYTA Lefka section in 1961 at the age of 20… Then he resigned from CYTA and in order to further his studies, he went to London on the 8th of August 1961. For many years he would work at the British Telecom and would come back to Cyprus years later. His father Osman Dervish would go "missing" on the 31st of December 1963 from Omorphita together with Shukru Tevfik and they are still "missing" as far as I know…
Therefore it was not the father of "Enveraki" who was shot – there was only one person "missing" from CYTA and that is Mehmet Raif who had been working there and when he got out of work, he would be shot and killed on his way home outside the CYTA building… And we are still looking for his burial site… What we had heard was that some Greek Cypriots with guns on top of the CYTA building or around CYTA building had shot him… When I tell this to Andreas Kyprianou, he tells me that on those days he had not been at CYTA but he only heard that someone was shot. Most probably what he remembers from 61 years ago is not about the father of Enveraki but about Mehmet Raif… He does not remember Mehmet Raif… If there is anyone who remembers what happened to Mehmet Raif, please contact me so that we can bring some closure to his family…
With the help of my cousin who remembers "Enver" from British Telecom when he was in London I trace him and with help from other friends I find his phone but he is not answering. Most probably he is not in Cyprus and when he comes back, I would definitely try to get him in contact with Andreas Kyprianou so that they can remember their good times and their good friendship… Finally I find him and Andreas Kyprianou calls Orhan (Enver) Dizliklioghlou and speak over the phone… Soon they will get together to continue their friendship…

STILL LOOKING FOR KYPROS KYPRIANOU…
Years ago in November 2016, I had written the story of Andreas Kyprianou and his "missing" brother Kypros Kyprianou… I want to remind my readers about this article so that if they know anything more about the "missing" Kypros Kyprianou, they can help us to try to find his burial site…
"Andreas Kyprianou was born on 1938 at Mousoulita village, a small Mesaoria village… He would attend a commercial school which would become a lyceum and he would be living in Nicosia with his grandmother at Pallouriotissa. Every Saturday and Sunday he would be going back to his village to his family. He would graduate in 1954-55 and when he would learn that CYTA was looking for workers he would apply and get a job… He passed examinations and had a course for the installation of telephone exchanges. He would be trained and would do the wiring and checking and repairing of all the telephone exchanges all over Cyprus.
He began working in CYTA in 1956 – at that time CYTA was managed by the British and they were doing cable as well…
Andreas was one of five brothers… His father from Pyrga, Costas Kyprianou had been married to Agathi from Mousoulita and that was where their home was… They had five children, all boys: Andreas, Panayiotis, Sotiris, Kypros and Kyriakos…
The last exchange they installed to Turkish Cypriots was in Kyrenia in 1962-63, Andreas remembers…
`We installed telephone exchanges at Lapithos, Agios Epihtitos, at Kythrea, at Lefkonico and Yialousa, at Rizokarpasso and Paphos… CYTA had a Toyota car and I would go with my team to build exchange cables, to wire them, to check and repair all the faults. Then we would give the exchange to the authorities there and go… I worked in Polis as well…`
His brother Kypros Kyprianou would go `missing` on the 3rd of February 1964…
Kypros had only been 18 years old and he had graduated from the lyceum in Famagusta and had come to Nicosia to find a job.
On the day Kypros went `missing`, he had come to the shop of their brother Panayiotis who had a souvenir shop at the end of the Ermou Street, near the old Olympiakos building. He had met a friend of his and got his brother's bicycle… The friend of Kypros, Theodoros was going to sit in the exams to become a policeman and asked Kypros to accompany him… The exam would be at the Paphos Gate in Nicosia. Theodoros went inside for the examination and had told Kypros to wait for him there since it won't take him so long…
Andreas thinks that maybe Kypros tried to pass from the Paphos Road where four Greek Cypriot policemen were caught by some Turkish Cypriot policemen that same day. They were caught at the Chappa Building near Paphos Gate and kept some time and some of them were tortured as I would find out years later…
`He didn't come back to my brother's shop to bring back the bicycle… I went to the police next day and to the UN – I begged the UN soldiers to search for my brother… I showed the UN soldier my brother's photograph and also gave him the photo – nothing came out of this…
My father Costa was searching for my brother continuously… And he was trapped by some Greek Cypriots to get his money… One Greek Cypriot had told my father that he knew some Turkish Cypriots who would help him to find my brother… So on 11th of October 1965 my father started to go from Pallouriotissa to Tymbou on his bicycle to meet this guy and at the Zoppas crossroads, one truck coming hit my father and my father was wounded on the head and on his chest… I ran and he was alive in hospital… Five minutes later my father died… He had had 500 Cypriot pounds with him…
After my father died, a year later my mother Agathi also died from a heart attack… Of course you can understand our pain, our mother's pain…"
One of my Turkish Cypriot readers had given information that a young boy with a bicycle who crossed accidentally to the Turkish Cypriot side at Ledra Palace was caught and he was killed in the garage of a house there (the house of Dr. Mangoian) and his clothes and things shared among the killers… That he might have been buried there in the garage or in the basement. We showed this to the CMP but no excavations have been done yet. There needs to be more excavations at the Tekke Gardens to see if he was buried there like some other Greek Cypriots "missing" from 1963-64…


"Kayıp" yakını Andreas Kiprianu, CYTA'da birlikte çalıştığı arkadaşı Enver'i unutmamış...

Sevgül Uludağ

3 Şubat 1964'te kırmızı bisikletiyle "kayıp" edilen Kipros Kiprianu'nun abisi Andreas Kiprianu, yıllardır kardeşinin akibeti hakkında bir haber bekliyor...
2016 yılında yani bundan tam sekiz sene evvel bu sayfalarda öyküsüne yer vermiş olduğumuz Andreas Kiprianu'nun babası Kostas Kiprianu da sahte bir ihbar üzerine "kayıp" oğlu Kipros'un akibeti hakkında bilgi almak üzere bisikletiyle alel acele bir buluşmaya giderken bir kamyon çarpması sonucu vefat etmiş...

"CYTA'DAN ENVER..."
"Kayıp" yakını Andreas Kiprianu, CYTA'da uzun yıllar birlikte çalıştığı Kıbrıslıtürk arkadaşlarından söz etmişti bana yıllar önceki röportajımızda... Geçtiğimiz günlerde bir arkadaşının öyküsünü daha paylaştı sosyal medya sayfasında... Bu konuda şöyle yazdı:
"Geçmişten bir öykü daha... CYTA'daki ofisimiz Lefke'ye giderek buradaki çağrı merkezinde çalışma yapmamız gerektiğini bildirmişti bana, çağrı merkezi o günlerde Lefke polis karakolundaydı, bazı şeylerin tamir edilmesi gerekmekteydi. Benimle birlikte CYTA'da çalışmakta olan Enver adlı bir Kıbrıslıtürk de gelecekti, biz ona genellikle "Enveraki" diyorduk. Malzemelerimizi aldık, giysilerimizi bavula koyduk, bunlara ihtiyacımız olacaktı çünkü bir hafta kalmamız bekleniyordu Lefke'de. Şirketin bize verdiği Mini arabayla yola koyulduk ve Lefke'ye vardık. Çok şükür tam da polis karakolunun yanında bir Kıbrıslıtürk'ün sahibi olduğu bir otel vardı ve bizi büyük bir sevinçle karşıladı otel sahibi... Otele yerleştikten sonra enveraki bir müzik aleti çıkardı ve bunu çalmaya başladı, "Hade gidelim" şarkısını birlikte söyledik... Çağrı merkezindeki tadilatları bitirinceye kadar gecelerimiz çok güzel geçmekteydi, sonra da geri döndük.
Enverakis'le çok iyi arkadaş olmuştuk, bir gün beni evine, ailesiyle tanışmaya davet etmişti...
Zaman geçmiş ve 1963 olayları başlamıştı... Enveraki'nin babası da CYTA'da çalışıyordu, Elektra House denilen binada gece bekçisi olarak görev yapmaktaydı. Bir gece işten çıktığında binayı izleyen askerler tarafından vuruldu... Bu arada Enverakis adadan ayrılarak İngiltere'ye gitti, sonra ne oldu ona, bilmiyorum. Eğer hayattaysa ona en iyi dileklerimi yolluyorum, uğradığı kötülüğü atlatmış olmasını diliyorum... Arkadaşlar asla unutulmaz..."
CYTA'da çalışan Enver Bey hakkında bilgisi olan okurlarımızı beni 0542 853 8436 numaralı telefondan aramaya davet ediyorum...
(Okurlarıma not: Bu yazı yayımlandıktan sonra, sevgili yeğenim Tamer Zaim ile Mustafa Gürsel ve Harper Orhon'un çok değerli yardımlarıyla Andreas Kirpianu'nun arkadaşı "Enver"i bulduk: Orhan (Enver) Dizliklioğlu idi. Kendisi Londra'daydı ve birkaç ay sonra döndüğü zaman nihayet ona ulaşabildik. Kendisinin izniyle telefon numarasını Andreas Kiprianu'ya verdik. Bay Andreas Kiprianu, Orhan Dizliklioğlu'nu aradı ve sonrasında bize bilgi verdi. Pek yakında buluşacaklarmış. Onları buluşturabileceğimiz için mutluyuz. Orhan Beyi bulmamıza yardım eden yeğenim ve arkadaşlarımıza da çok teşekkürler… S.U.)

"KIRMIZI BİSİKLETİYLE KAYBEDİLEN GENÇ..."
Andreas Kiprianu'nun kırmızı bisikletiyle "kayıp" edilen kardeşi Kipros Kiprianu'nun öyküsünü bundan tam sekiz sene önce, 13 Ocak 2016'da bu sayfalarda özetle şöyle yazmıştık:
"Herşey sevgili arkadaşımız Katerina Antona'nın 1963-1974 "kaybı" Kıbrıslıtürkler'le Kıbrıslırumlar'a yönelik FACEBOOK'ta bir "Kayıplar" sayfası açmasıyla oldu… Katerina'nın genç kardeşi Hristakis Antona 1974'ten "kayıp"tı ve ondan geride kalanlar, başka "kayıplar"la birlikte Ayakebir'de (Dilekkaya) bir kuyuda bulunmuştu Kayıplar Komitesi'nin kazılarında…
Ancak Katerina, kardeşinden geride kalanların bulunup onu defnettiği halde, başka "kayıplar" için çaba göstermekten geri durmadı....  Böylece Katerina'nın "kayıplar"la ilgili Facebook sayfasında elimizdeki bilgileri, haberleri ve makaleleri paylaşıyoruz ve işte 1964 yılında kırmızı bisikletiyle birlikte "kaybedilen" genç bir Kıbrıslırum'un, Kipros Kiprianu'nun öyküsüyle de Katerina'nın bu sayfasında karşılaşıyorum…
Katerina, özellikle bu "kayıp" gencin öyküsüne dikkatimi çekiyor ve bu "kayıp" şahsın abisi Andreas Kiprianu'yla temasa geçmemi öneriyor… Böylece Andreas Kiprianu'yla buluşmayı kararlaştırıyoruz…
Andreas Kiprianu 1938 yılında Musullita köyünde (şimdiki adı Kurudere) dünyaya gelmiş – küçücük bir Mesarya köyüdür bu… Andreas önce ticaret Lisesi'ne devam etmiş, daha sonra bu ticaret lisesi, normal bir liseye dönüşecekmiş. Bu lise Lefkoşa'da olduğundan, Pallaryotissa'daki ninesinin evinde kalıyormuş ve her haftasonu köyüne, ailesine gidiyormuş.
1954-55 yılında mezun olmuş ticaret lisesinden ve o günlerde CYTA'nın işçi alacağını duyunca hemen başvuru yapmış…
Bir sınava tabi tutulmuş ve telefon santralarını kurma konusunda kurs verilmiş kendisine… Böylece adamızın her tarafında telefon santraları kurma, bunların hatlarını çekme, bunları kontrol etme ve tamir etme işine girişmiş.
1956'da CYTA'da çalışmaya başlamış – o zamanlar CYTA, İngiliz idaresindeymiş ve telsiz işleri de yapmaktaymışlar.
Andreas beş erkek çocuktan birisiymiş ailede… Babası Kostas Kiprianu aslen Pirga köyündenmiş ve Musullitalı Agathi ile evlenerek Musullita'ya yerleşmişler. Beş çocukları olmuş, tümü erkekmiş: Andreas, Panayiotis, Sotiris, Kipros ve Kiriakos…
Kıbrıslıtürkler için kurdukları son telefon santralını Girne'ye kurduklarını, bunun 1962-63 yıllarında olduğunu hatırlıyor Andreas…
"Lapta'da, Ayios Epihtitos'ta (Çatalköy), Kitrea'da (Değirmenlik), Lefkonuk'ta, Yialusa'da (yeni Erenköy), Dipkarpaz'da ve Baf'ta telefon santraları kurduk" diye anlatıyor… "CYTA'nın Toyota marka bir arabacığı vardı, ekibimle birlikte telefon hatları kurmaya, telleri çekmeye, bunları kontrol etmeye, tamir etmeye giderdik… Sonra da santralı oradaki etkililere devredip oradan ayrılırdık… Poli'de de çalışmıştık" diye anlatıyor.
Kardeşi Kipros Kiprianu, 3 Şubat 1964 tarihinde "kayıp" olmuş.
Kipros o günlerde henüz 18 yaşında bir gençmiş, Mağusa'daki liseden mezun olup Lefkoşa'ya iş bulmaya gelmiş… Pallaryotissa'daki nineleri vefat etmiş olduğu için Lefkoşa varoşlarındaki Latsia bölgesine evlenip orada evi olan Andreas'la kalmaya geliyormuş… Birkaç gün kardeşi Andreas'la kalıp, sonra otobüsle köyü Musullita'ya dönüyormuş…
Ve Kipros bir gün "kayıp" olmuş…
Kipros, "kayıp" olduğu gün, abisi Panayotis'in Ermu Sokağı sonundaki tuhafiye dükkanına gitmiş – bu dükkan eski Olimpiakos binası yakınındaymış… Kipros bir arkadaşıyla buluşmuş ve abisinin dükkanına, bisikletini ödünç almak için gitmişmiş…
Kipros'un arkadaşı Theodoros, o gün polis olmak için sınava girecekmiş ve Kipros'tan kendisiyle birlikte gelmesini istemiş. Sınav, Lefkoşa'da Baf Kapısı'nda yapılacakmış… Baf Kapısı polis istasyonunda imtihana girmiş Theodoros, Kipros'a da "Çok sürmez, beni burada bekle" demiş…
Andreas'a göre Kipros belki de Baf Kapısı'ndan bisikletiyle Türk tarafına geçmiş… Kipros'un bilmediği o gün dört Kıbrıslırum polisin, bazı Kıbrıslıtürk polisler tarafından Chappa Binası'nda (şimdiki adı Çapa binası) yakalanmış olmasıymış… Chappa Binası, Baf Kapısı yakınında bulunuyor, buradan alınan bazı Kıbrıslırum polislere Lefkoşa polis merkezinde işkence yapıldığı ve bir süre orada tutuldukları hakkında yıllar sonra ben de okurlarımın anlattıklarından bilgi edinmiştim… Yani bu bölgede meydana gelen bu olaylardan bihaber olan Kipros da bu bölge çevresinde "kayıp" edilmişti…
"Kardeşim anneme doktora gideceğini çünkü midesinin ağrıdığını anlatmıştı" diyor Andreas. "Ama o gün hastaneye gitmediğini biliyoruz…"
Kipros'un "kayıp" olduğunu ne zaman farketmişler?
"Bisikleti geri getirmek üzere kardeşimin dükkanına dönmeyince fark ettik… Ertesi günü polise gittim, Birleşmiş Milletler'e gittim… Birleşmiş Milletler askerlerine kardeşimi aramaları için yalvardım… Kardeşimin fotoğrafını BM askerlerine gösterdim ve bir suretini onlara verdim. Bundan hiçbirşey çıkmadı. Bir başka zaman tekrar BM'ye gittim ve BM askeri bana "Bu genç adamı sanki Pavlidis garajında gördüm… Belki de senin kardeşindi" dedi…
Babam Kosta sürekli kardeşimi arıyordu… Bazı Kıbrıslırumlar parasını yemek için ona tuzak da kurmuşlardı… Bir Kıbrıslırum babama, "kayıp" kardeşim Kipros Kiprianu'nun bulunmasına yardım edecek bazı Kıbrıslıtürkler tanıdığını söylemişti… Böylece 11 Ekim 1965 tarihinde babam bisikletine binerek Pallaryotissa'dan Timbu'ya (şimdiki Ercan) gitmek üzere yola çıkmıştı, bu Kıbrıslırum'la buluşacaktı… Ancak Zoppas kavşağında bir kamyon babama çarptı ve babam başından ve göğsünden yaralandı… O gün ben oradan tesadüfen geçmekteydim ve köylümüz birisi beni görüp "Andreas, baban hastanededir" dedi.
Hemen koştum, babam hayattaydı – çevresinde beş-altı tane doktor vardı ve iyileşemeyeceğini söylediler… Beş dakika sonra da babam hayata veda etti. Üstünde 500 Kıbrıs Lirası vardı…
Babam çok enerjik bir insandı. Bir parça toprağı yoktu ama evlatlarının eğitim görmesi için çok çalıştı… Kardeşim "kayıp" olunca her tarafa koşuşturuyor, araştırıyor, onu bulmaya çalışıyordu… Babam öldükten sonra polis bana babamın cebinde 500 Kıbrıs Lirası bulduklarını söyledi.
Babama tuzak kurmuş olan o Kıbrıslırum'u bulmaya gittim… Ona "Neden böyle yaptın?" demek istiyordum… Beni görünce koşturarak kaçtı… Bu adam şimdi hayatta değildir…
Babam öldükten bir yıl sonra da annemiz Agathi bir kalp krizi geçirerek hayata veda etti. Anneciğimizin çektiği acıyı, bizim çektiğimiz acıyı anlayabilirsiniz…
Kardeşim çok iyi bir insandı, çok sessiz birisiydi… Biz öyle bir aileyiz ki insanlardan nefret etmeyiz, insanları severiz… CYTA'da birlikte çalıştığım bir arkadaşım vardı, adı Ahmet Cevdet… Bir gün bana "Usta" dedi, "bir gün savaş çıkarsa ve karşında beni bulursan, napacan?"
"Tabii ki havaya ateş edecem" dedim.
"Ben da aynısını yapacam" dedi bana. Ne yazık ki onu bulamadım. CYTA'da çalışıyordu, daha sonra Lefkoşa'da asker olmuştu…
Gönyeli'den bizimle birlikte CYTA'da çalışan bir Kıbrıslıtürk daha vardı, adı Veli Mehmet idi. Ancak o Ahmet Cevdet gibi değildi, daha "politik"ti…
Kardeşim "kayıp" edildiğinde gurşuni renkli pantolon ve beyaz bir gömlek giyiyordu.
Bisikletiyle birlikte "kayıp" edildi – bisikletin rengi kahve/kızıl bir renkti ve yeni bir bisikletti. "Ranch" marka bir bisiklet…"
Bunlar bisikletiyle birlikte "kayıp" edilen Kipros Kiprianu'nun öyküsü…
Belki de bisikletin bizim için önemli bir ipucu olduğunu hissediyorum, belki de okurlarımızın yardımlarıyla bu genç insana, henüz 18 yaşındaki bu masum çocuğa ne olduğunu öğrenebiliriz… Herhangi bir çatışmayla herhangi bir alakası yoktu, yalnızca kardeşinin bisikletiyle yanlışlıkla Kıbrıslıtürk tarafına geçmiş, tam da olayların civcivlendiği bir günde çatışmanın kurbanı olmuştu…
Yıllar önce Londra'dan telefonla beni arayan bir Kıbrıslıtürk okurum, yanlışlıkla bisikletiyle Kıbrıslıtürk tarafına geçen bir gencin Ledra Palace yakınlarında bir eve götürüldüğünü anlatmıştı… Bu, Dr. Mangoyan'ın eviydi – Dr. Mangoyan vefat etmişti ancak eşi Haysmig alt katta yaşıyordu, üst katta da Kıbrıslıtürk mücahitler kalıyordu, buraya "Madam'ın mevzi" deniyordu. Bu okuruma göre bisikletiyle yanlışlıkla Türk tarafına geçen bu Kıbrıslırum genç, bu evin garajında sorguya çekilmiş ve orada öldürülmüştü…
"Hatta bu genci öldürdükten sonra giysilerini da taksim etmişlerdi kendi aralarında" diye anlatmıştı Londralı okurum. Bu okurum o mevzide görevli olduğu için buna tanık olmuştu.
"Onu garaja gömdüler" diye anlatmıştı.
Bu olası gömü yerini Kayıplar Komitesi'ne göstermiştim ancak bugüne kadar orada herhangi bir kazı yapılmadı. Zaten garajın da yerinde yeller esiyor…
Evin bir de bodrumu var – belki de bodrum da, bahçe de karış karış araştırılmalı…
Bu evin sahibi Haysmig Mangoyan, bir süre sonra kendi evinde bir Kıbrıslıtürk tarafından öldürülmüştü…
Aynı Kıbrıslıtürk, aynı sokaktaki bir Kıbrıslıtürk kadını da öldürecek ve sonuçta hapse girecekti…
Haysmig Mangoyan, Atatürk'ün eşi Latife Hanım'ın yakın arkadaşlarından biriydi…
Mangoyanlar'ın evi bundan sonra yıllarca asker tarafından kullanılacaktı – daha sonra da bu evi Türkiye'den gazetecilere ofis olarak kullanmak üzere devredeceklerdi…
Alt katta açılan çeşitli restorantlar ya da barların tümü de başarısız olup kapanacaktı…
Acaba Londra'daki okurumun sözünü ettiği "kayıp" şahıs Kipros Kiprianu muydu yoksa başka birisi miydi?
Okurlarımın yardımıyla belki bu sorunun cevabını bulabiliriz…
Bu konuyla ilgili olarak herhangi bir şey hatırlıyorsanız, herhangi bir şey biliyorsanız, isimli veya isimsiz olarak beni 0542 853 8436 numaralı telefonumdan arayabilirsiniz…"
(YENİDÜZEN – Kıbrıs: Anlatılmamış Öyküler... Sevgül Uludağ – 13.1.2016)

TEKKE BAHÇESİ TEKRAR ARAŞTIRILMALI...
Bir diğer olasılık, Kipros Kiprianu'nun o günlerde adet olduğu üzere Tekke Bahçesi'ne gömülmüş olması... Bu konuda da daha ayrıntılı kazıların gerek Tekke Bahçesi içerisinde, gerekse Tekke Bahçesi dışında yürütülmesi gerekiyor... Tekke Bahçesi'nde Kayıplar Komitesi'nin yaptığı kazılarda hem "kayıp" Kıbrıslıtürkler'den, hem de "kayıp" Kıbrıslırumlar'dan geride kalanlar bulunmuştu geçmişte... Bu konunun tekrar gündeme alınarak kazılmamış olan yerlerin de kazılmasını önermekteyiz...

(YENİDÜZEN – Kıbrıs: Anlatılmamış Öyküler… Sevgül Uludağ – 1.8.2024)

https://www.yeniduzen.com/kayip-yakini-andreas-kiprianu-cytada-birlikte-calistigi-arkadasi-enveri-unutmamis-22345yy.htm




Ο Κύπρος, αδελφός του Αντρέα Κυπριανού, που «εξαφανίστηκε» στις 3 Φεβρουαρίου 1964 με ένα κόκκινο ποδήλατο, δεν έχει βρεθεί ακόμα...

Άνθρωποι θυμούνται τους φίλους τους…

Sevgul Uludag

caramel_cy@yahoo.com

Τηλ: 99 966518

Ο Ανδρέας Κυπριανού, του οποίου ο αδελφός Κύπρος Κυπριανού «αγνοείται» από τις 3 Φεβρουαρίου 1964 και του οποίου τα οστά δεν έχουν βρεθεί ακόμα, θυμάται τους φίλους του με τους οποίους εργαζόταν στη CYTA...
Δεν έχει ξεχάσει τον φίλο του Enver μαζί με τον οποίο εργαζόταν και μοιράζεται κάποιες αναμνήσεις με αυτόν...
«Άλλη μια ιστορία από το παρελθόν» γράφει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης... «Από το γραφείο μας στη ΣΥΤΑ με ειδοποίησαν ότι πρέπει να πάμε στη Λεύκα να δουλέψουμε στο τηλεφωνικό κέντρο το οποίο εβρίσκετο στον αστυνομικό σταθμό της Λεύκας για να διορθώσουμε κάποια λάθη που υπήρχαν στο κέντρο μαζί μου ήτο ένας Τουρκοκύπριος που τον έλεγαν Ενβέρ και συνήθως τον λέγαμε Ενβεράκη. Πήραμε λοιπόν όλα τα σχετικά, τη βαλίτσα μας με τα ρούχα που θα χρειαστούμε γιατί υπολογίζαμε να μείνουμε για μια βδομάδα. Ξεκινήσαμε λοιπόν το ταξίδι μας με ένα μίνι που μας έδωσε η Εταιρία και φθάσαμε αισίως στη Λεύκα. Ευτυχώς δίπλα από τον αστυνομικό σταθμό υπήρχε ένα ξενοδοχείο που ανήκε σε μια Τουρκάλα και μας υποδέχτηκε με μεγάλη χαρά… Αφού βολευτήκαμε στο ξενοδοχείο ο Ενβεράκης παρουσίασε ένα τουρκικό μουσικό όργανο και άρχισε να παίζει και τραγουδούσαμε μαζί το «ις κιτάρα κιτελίμ»......και περνούσαμε τες βραδιές μας πολύ ωραία, μέχρι που διορθώσαμε τα λάθη στο κέντρο και πήραμε το δρόμο της επιστροφής.
Με τον Ενβεράκη γίναμε κολλητοί φίλοι όπου μια μέρα με προσκάλεσε στο σπίτι του και γνώρισα την οικογένεια του.
Έλα τώρα που περνούσε ο καιρός τόσο ήσυχα και ευχάριστα άρχισαν οι φασαρίες του 1963 .
Ο πατέρας του Ενβεράκη εργάζετο και αυτός στη ΣΥΤΑ ως νυχτοφύλακας εις το Electra House και όπως κάθε νύχτα έτσι και εκείνην την ώρα που θα έπιανε δουλειά και μόλις εκόντεψε τον πυροβόλησαν οι στρατιώτες που ήταν σκοπιά στο κτήριο και έμεινε επί τόπου.
Όμως δεν θυμάμαι αν οι στρατιώτες φρουροί πυροβόλησαν μετά που οι Τούρκοι πυροβόλησαν το Electra House με καταιγιστικά πυρά και σκοτώθηκε ο φίλος ο Χριστάκης από την Κυρά του Μόρφου κι έτσι χάσαμε ακόμα ένα καλό φίλο.
Εν το μεταξύ ο Ενβεράκης έφυγε για την Αγγλία και μέχρι τώρα δεν γνωρίζω τι απέγινε. Όμως αν ζει του εύχομαι να είναι καλά και να ξεπέρασε το κακό που τον βρήκε. Όμως οι φίλοι δεν ξεχνιούνται ποτέ.»

Ο Mehmet Raif πυροβολήθηκε και αγνοείται
Άρχισα να ψάχνω για τον φίλο του Αντρέα Κυπριανού και ανακαλύπτω ότι είναι στην Αγγλία τώρα αλλά κατά καιρούς έρχεται στην Κύπρο, αφού έχει ένα σπίτι εδώ... Ο φίλος του Αντρέα, ο «Ενβεράκι» γεννήθηκε στο χωριό Istinjon (Κιός) στην Πάφο και ήρθε στη Λευκωσία για να πάει στο γυμνάσιο και ζούσαν στην Ομορφίτα. Το 1955 είχε αρχίσει να εργάζεται στη CYTA και αφού εργάστηκε για 6 χρόνια στη CYTA, το 1961 έγινε υπεύθυνος του τμήματος της CYTA Λεύκας σε ηλικία 20 ετών... Στη συνέχεια παραιτήθηκε από τη CYTA και πήγε στο Λονδίνο στις 8 Αυγούστου 1961 για να συνεχίσει τις σπουδές του. Για πολλά χρόνια εργάστηκε στην British Telecom και μετά από χρόνια επέστρεψε στην Κύπρο. Ο πατέρας του Osman Dervish έγινε «αγνοούμενος» στις 31 Δεκεμβρίου 1963 από την Ομορφίτα μαζί με τον Shukru Tevfik και από όσο γνωρίζω εξακολουθούν να «αγνοούνται»...
Επομένως, δεν ήταν ο πατέρας του «Ενβεράκι» που πυροβολήθηκε – υπήρχε μόνο ένα «αγνοούμενο» άτομο από τη CYTA και αυτό ήταν ο Mehmet Raif που εργαζόταν εκεί και όταν τελείωσε τη δουλειά του, πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε έξω από το κτίριο της CYTA στο δρόμο για το σπίτι του... Και ακόμα ψάχνουμε να βρούμε τον τόπο ταφής του... Αυτό που είχαμε ακούσει ήταν ότι τον είχαν πυροβολήσει κάποιοι Ελληνοκύπριοι με όπλα στην οροφή του κτιρίου της CYTA ή γύρω από το κτίριο της CYTA... Όταν το λέω αυτό στον Αντρέα Κυπριανού, μου λέει ότι εκείνες τις μέρες δεν ήταν στη CYTA αλλά άκουσε μόνο ότι κάποιος είχε πυροβοληθεί. Πιθανότατα αυτό που θυμάται από 61 χρόνια πριν δεν αφορά τον πατέρα του Ενβεράκη αλλά τον Mehmet Raif... Δεν θυμάται τον Mehmet Raif... Αν υπάρχει κάποιος που θυμάται τι συνέβη στον Mehmet Raif, παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μου για να μπορέσουμε να δώσουμε ένα τέλος στην οικογένεια του...
Με τη βοήθεια του ξαδέλφου μου που θυμάται τον «Enver» από την British Telecom όταν ήταν στο Λονδίνο τον εντοπίζω και με τη βοήθεια άλλων φίλων βρίσκω το τηλέφωνο του αλλά δεν απαντάει. Πιθανότατα δεν βρίσκεται στην Κύπρο και όταν επιστρέψει θα προσπαθήσω οπωσδήποτε να τον φέρω σε επαφή με τον Αντρέα Κυπριανού για να θυμηθούν τις καλές τους στιγμές και την καλή τους φιλία... Τελικά τον βρίσκω και ο Αντρέας Κυπριανού τηλεφωνεί στον Orhan (Enver) Dizliklioghlou και μιλούν στο τηλέφωνο... Σύντομα θα βρεθούν για να συνεχίσουν τη φιλία τους...

Ψάχνοντας ακόμα για τον Κύπρο Κυπριανού...
Πριν από χρόνια, τον Νοέμβριο του 2016, είχα γράψει την ιστορία του Αντρέα Κυπριανού και του «αγνοούμενου» αδελφού του Κύπρου Κυπριανού... Θέλω να υπενθυμίσω στους αναγνώστες μου αυτό το έτσι άρθρο, ώστε αν γνωρίζουν κάτι περισσότερο για τον «αγνοούμενο» Κύπρο Κυπριανού, να μας βοηθήσουν να προσπαθήσουμε να βρούμε τον τόπο ταφής του...
«Ο Ανδρέας Κυπριανού γεννήθηκε το 1938 στο μικρό χωριό Μουσουλίτα στη Μεσαορία… Φοίτησε στο εμπορικό σχολείο που έγινε λύκειο και ζούσε στη Λευκωσία, στην Παλλουριώτισσα μαζί με τη γιαγιά του. Κάθε Σάββατο και Κυριακή πήγαινε πίσω στο χωριό του στην οικογένεια του. Αποφοίτησε το 1954-55 και όταν έμαθε ότι η CYTA έψαχνε για υπαλλήλους έκανε αίτηση και έπιασε δουλειά… Πέρασε τις εξετάσεις και εκπαιδεύτηκε στην εγκατάσταση τηλεφωνικών κέντρων. Ήταν εκπαιδευμένος και έκανε την καλωδίωση και τον έλεγχο και την επισκευή όλων των τηλεφωνικών κέντρων σε όλη την Κύπρο.
Άρχισε να εργάζεται στη CYTA το 1956 – εκείνο τον καιρό η CYTA διοικούνταν από τους Βρεττανούς και έφτιαχναν επίσης και καλώδια…
Ο Ανδρέας ήταν ένας από πέντε αδελφούς… Ο πατέρας του Κώστας Κυπριανού ήταν από τα Πυργά, και παντρεύτηκε την Αγάθη από την Μουσουλίτα και ζούσαν εκεί… Είχαν πέντε παιδιά, όλα αγόρια: τον Ανδρέα, τον Παναγιώτη, τον Σωτήρη, τον Κύπρο και τον Κυριάκο…
Ο Ανδρέας θυμάται ότι το τελευταίο τηλεφωνικό κέντρο που εγκατέστησαν για τους Τουρκοκύπριους ήταν στην Κερύνεια το 1962-63…
«Εγκαταστήσαμε τηλεφωνικά κέντρα στη Λάπηθο, τον Άγιο Επίκτητο, την Κυθρέα, το Λευκόνοικο και τη Γιαλούσα, στο Ριζοκάρπασο και την Πάφο… Η CYTA είχε ένα αυτοκίνητο Toyota και πήγαινα με την ομάδα μου για να εγκαταστήσουμε τηλεφωνικά κέντρα, να τα καλωδιώσουμε και να διορθώσουμε όλες τις βλάβες. Μετά παραδίδαμε το τηλεφωνικό κέντρο στις αρχές εκεί και φεύγαμε… Εργάστηκα και στην Πόλη…»
Ο αδελφός του Κύπρος Κυπριανού έγινε «αγνοούμενος» στις 3 Φεβρουαρίου 1964…
Ο Κύπρος ήταν μόλις 18 χρονών και είχε αποφοιτήσει από το Λύκειο στην Αμμόχωστο και είχε έρθει στη Λευκωσία για να βρει δουλειά.
Τη μέρα που ο Κύπρος έγινε «αγνοούμενος» είχε έρθει στο κατάστημα με σουβενίρ στο τέρμα της οδού Ερμού που ανήκε στον αδελφό τους τον Παναγιώτη, κοντά στο παλιό κτίριο του Ολυμπιακού. Είχε συναντήσει ένα φίλο του και πήρε το ποδήλατο του αδελφού του… Ο Θεόδωρος, ο φίλος του Κύπρου, θα πήγαινε για να παρακαθίσει σε εξετάσεις για να γίνει αστυνομικός και ζήτησε από τον Κύπρο να τον συνοδεύσει… Η εξέταση θα γινόταν στην Πύλη Πάφου στη Λευκωσία. Ο Θεόδωρος μπήκε μέσα για την εξέταση και είπε στον Κύπρο να τον περιμένει εκεί αφού δεν θα καθυστερούσε πολύ…
Ο Ανδρέας νομίζει ότι ίσως ο Κύπρος να προσπάθησε να περάσει από την οδό Πάφου όπου εκείνη την ίδια μέρα πιάστηκαν τέσσερις Ελληνοκύπριοι αστυνομικοί από κάποιους Τουρκοκύπριους αστυνομικούς. Τους είχαν πιάσει στο κτίριο Τσιάππα κοντά στην Πύλη Πάφου και τους κράτησαν για κάποιο χρονικό διάστημα και κάποιοι από αυτούς είχαν βασανιστεί όπως είχα μάθει αρκετά χρόνια αργότερα…
«Δεν επέστρεψε στο κατάστημα του αδελφού μου για να του επιστρέψει το ποδήλατο… Την επόμενη μέρα πήγα στην αστυνομία και στα Ηνωμένα Έθνη – ικέτευσα τους στρατιώτες των ΗΕ να ψάξουν για τον αδελφό μου… Έδειξα στον στρατιώτη των ΗΕ τη φωτογραφία του αδελφού μου και του έδωσα επίσης τη φωτογραφία – τίποτε δεν βγήκε από αυτό.
Ο πατέρας μου Κώστας, έψαχνε συνεχώς για τον αδελφό μου… Και παγιδεύτηκε από κάποιους Ελληνοκύπριους που πήραν τα λεφτά του… Ένας Ελληνοκύπριος είχε πει στον πατέρα μου ότι ήξερε κάποιους Τουρκοκύπριους που θα τον βοηθούσαν να βρει τον αδελφό μου Κύπρο Κυπριανού… Έτσι στις 11 Οκτωβρίου 1965, ο πατέρας μου ξεκίνησε για να πάει από την Παλλουριώτισσα στην Τύμπου με το ποδήλατο του για να συναντήσει αυτό τον άντρα και στη διασταύρωση του Ζοππά, ένα φορτηγό ήρθε και κτύπησε τον πατέρα μου και ο πατέρας μου τραυματίστηκε στο κεφάλι και στο στήθος.
Έτρεξα και ήταν ζωντανός στο νοσοκομείο… Μετά από πέντε λεπτά, ο πατέρας μου πέθανε… Είχε 500 Κυπριακές λίρες μαζί του…
Μετά το θάνατο του πατέρα μου, ένα χρόνο αργότερα πέθανε και η μητέρα μου Αγάθη από καρδιακό επεισόδιο… Μπορείς φυσικά να καταλάβεις τον πόνο μας, τον πόνο της μητέρας μας…»
Ένας από τους Τουρκοκύπριους αναγνώστες μου, μου είχε δώσει πληροφορίες για ένα νεαρό αγόρι που είχε περάσει κατά λάθος με το ποδήλατο του στην Τουρκοκυπριακή πλευρά στο Λήδρα Πάλας και τον έπιασαν και τον σκότωσαν στο γκαράζ ενός σπιτιού εκεί (το σπίτι του Dr. Mangoian) και οι δολοφόνοι μοιράστηκαν τα ρούχα και τα πράγματα του… Ότι μπορεί να θάφτηκε εκεί, στο γκαράζ ή στο υπόγειο. Το δείξαμε αυτό στη ΔΕΑ, αλλά δεν έχουν γίνει ακόμα εκσκαφές. Πρέπει να γίνουν κι άλλες εκσκαφές στους κήπους του Tekke για να δούμε αν θάφτηκε εκεί όπως και κάποιοι άλλοι Ελληνοκύπριοι «αγνοούμενοι» από το 1963-64…

(Article published in the POLITIS newspaper on the 6th of October 2024).

https://politis.com.cy/apopseis/stiles/846867/anthropoi-thymoyntai-toys-filoys-toys?fbclid=IwY2xjawF6yLFleHRuA2FlbQIxMQABHbyfW6o4rySmgCfMvIAvbWCX8N6A4-9Jr0IF0GAym-Bv6moVH-RwJkNeWw_aem_WUU6yR0LPlTdsCXWHVsXPw

ARTICLE IN ENGLISH, TURKISH AND GREEK: A POSSIBLE BURIAL SITE IN LAKATAMIA…

ARTICLE IN ENGLISH, TURKISH AND GREEK: A POSSIBLE BURIAL SITE IN LAKATAMIA…

*** A monopati that took her to a burial site as a child, remained with her throughout her life…

A possible burial site in Lakatamia…

Sevgul Uludag

caramel_cy@yahoo.com

Tel: 99 966518

She had been around 8-10 years old back in 1964 and she would remember for the rest of her life what she had seen…
Every day she was walking on the "monopati" (little path) from the old, small church in Lakatamia to the Mangli's gardens where her parents worked… This "monopati" was next to a stream in those days… Mangli's field was the place her parents worked, this field had been full of olive trees.
What she had seen was on the last field after the Greek Cypriot cemetery…
In the last field where there had been olive trees…
While she had took that "monopati" on a summer day in 1964, she would see something in that field that puzzled her as a child.
It was a boot sticking out of a burial. The boot's sole was brand new and she had been puzzled about why someone would throw out such new boots… Because it looked as though it was good quality boots…
With her child's innocence who had never seen or heard of mass graves, burial sites and people killed, buried and covered with soil while a foot or a hand might stick out, she would go and ask her parents about what she had seen…

PARENTS TOLD HER TO HUSH…
Her parents hushed her and told her not to say anything about it to anyone…
Her questions would remain and so would what she had seen for years to come…
Years later, she would share what she had seen with a friend of hers and her friend would call me and find me and we would agree to meet so that he could show us what she had seen… She did not want to be involved with the actual showing the area but she had shown this place to this friend of hers and her friend would show us…
I would call the Turkish Cypriot Coordinator of the Investigations at the Cyprus Missing Persons' Committee, Yaghmur Erbolay and ask her to contact her counterpart in the Greek Cypriot Office of CMP so that we could go together and meet the friend of our witness…

GOING TO SEE THE POSSIBLE BURIAL SITE…
Everything would be arranged and on the 29th of August 2024, we would meet with the friend of our witness, myself, the Assistant of Yaghmur, Ahmet Esnaf and the Coordinator of Investigations of the CMP Greek Cypriot office, Angeliki Anthousi…
Our witness would direct us and we would reach the field the witness had told him… This might have been the possible burial site in Lakatamia and while we stand across, he would tell us the story of that hot summer day when the little girl – his friend – witnessed something that no child should ever have to witness… He would tell us that in this now empty field soon an apartment would be built…
Angeliki finds the information very solid and valuable and soon together with Ahmet, they would put this as a "submission" to the meeting of the three members of CMP in order to put it on the list of places to be dug…

MOSQUE IS GONE…
The friend of our witness shows us where the Greek Cypriot cemetery is, as well as where the old church is that the little girl was walking the path from… He also shows us where the mosque of the Turkish Cypriots of Lakatamia had been – it is no longer there, demolished and in the empty plot, cars are parked… Further up, he points out the Greek Cypriot main church…
Throughout the years, one other Greek Cypriot reader of mine has been contacting me about "Mangli's well" at Lakatamia and I had shared this information with CMP years ago… But this eyewitness account of a possible burial site in Lakatamia in this field is the first time I hear of it and I am very grateful that this little girl of those days did not stay silent but decided to share it with me through one of his friends… I thank her wholeheartedly and I also thank her friend who came and showed us this possible burial site in Lakatamia… On the 7th of October 2024, I learn that CMP begun digging at that possible burial site in Lakatamia…

LAKATAMIA WAS A MIXED VILLAGE…
Lakatamia was the birthplace of my husband's grandmother Sherife but they had left due to the brewing of the conflict back in 1958 and 1963…
This had been a mixed village, that is Kato Lakatamia where Turkish Cypriots and Greek Cypriots lived together… According to the research of PRIO, in 1831, 29 Turkish Cypriot and 80 Greek Cypriot families lived. In those days, they only counted the males, not the females… By 1901, there were 34 Turkish Cypriots and 426 Greek Cypriots, the village population being 460 in total. By 1946, there were 88 Turkish Cypriots and 852 Greek Cypriots, making the village population almost a thousand, that is 940… By 1960, no more Turkish Cypriots in the village because they would all flee in 1958 and Kato Lakatamia would lose its identity as a "mixed village". Even if some had tried to return, by 1963, they would have had to flee again…
Later, one of my readers would send me 3 aerial photos showing how the Turkish Cypriot cemetery also would be "reduced" over 60 years – the source of these aerial photos is FES as I understand…

REBECCA BRYANT'S REPORT ABOUT DISPLACEMENT…
In her report entitled "Internal Displacement in Cyprus – Mapping the consequences of civil and military strife" that Rebecca Bryant from PRIO wrote back in 2012, these are the findings:
"While 1,900 Greek Cypriots were displaced in 1958 from eight locations, mainly in city neighbourhoods, approximately 2,700 Turkish Cypriots were displaced from 36 locations. Almost half of those displaced returned to their villages with the establishment of the Republic of Cyprus in 1960. However, when intercommunal conflict began in late 1963, all but two of these villages were again displaced. In addition, almost all of those who were displaced in 1958 and did not return to their original villages were later displaced from the villages where they had taken refuge. In sum, almost all of the Turkish Cypriots uprooted from their homes during this period would also be displaced in 1963, and again in 1974, thus becoming refugees three times. In the life stories that document this displacement, it is clear that the vast majority of these persons left their homes unwillingly because of a perceived threat or actual instances of violence.
The breakdown of constitutional order in late 1963 led to several months of island-wide intercommunal violence, during which an estimated 500 Greek Cypriots, 1,200 Armenians, and 25,000 Turkish Cypriots fled their villages and neighbourhoods. In total, Turkish Cypriots 'completely evacuated 72 mixed villages and abandoned 24 Turkish-Cypriot villages. In addition, they partially evacuated 8 mixed villages.' The number of those displaced constituted approximately a quarter of the total Turkish Cypriot population, though a much larger number was affected by that displacement, as persons fled to what they perceived as safer centres of Turkish population concentration and first took refuge with relatives and friends. Moreover, centres of Turkish population were soon barricaded, and sandbags and trenches separated even most of the villages that remained mixed. The civil conflict that ensued meant that ninety percent of the Turkish Cypriot population soon found itself in enclaves, many of which were surrounded by three layers of soldiers—Turkish Cypriot, United Nations, and Greek Cypriot. According to political geographer Richard Patrick, who served with the Canadian forces during this period and interviewed displaced Turkish Cypriots, approximately 8000 Turkish Cypriots remained outside the enclaves. However, Patrick reports that these villages were not given services by the government of Cyprus, as they refused to submit to government control.
The village and neighbourhoods from which Greek Cypriots were displaced were the Ayios Loucas and Selimiye neighbourhoods of Nicosia; Lefke and Louroujina in the Nicosia district; Marona, Souskiou, and Mandria in the Paphos district; Alektora in Limassol district; and Kellia and Menoyia in Larnaka district. Turkish Cypriots evacuated the following neighborhoods and villages and did not return: Büyük Kaymaklı, Kato Lakatamia, Analionas, Kataliondas, Avlona, Psimolophou, Assia, Kondea, Lefkoniko, Peristerona Pygi, Ayios Sergios, Spathariko, Vassili, Melanagara, Amargeti, Moronero, Myrmikoph, and Anarita. Villages that Turkish Cypriots evacuated in 1958 and to which they wholly or partially returned with the establishment of the Republic are: Kato Lakatamia, Kato Dheftera, Aredhiou, Morphou, Dhyo Potami, Ayios Epiktitos, Arnadhi, Ayios Theodhoros, Lythrangomi, Kilanemos, Alethriko, Anglisidhes, Pissouri, Kritou Marottou, Prastio, Lemba, Akoursos, and Tima (Patrick 1976: 97-98). Additionally, Turkish Cypriots evacuated some neighbourhoods of Nicosia, especially the Omeriye neighbourhood, and did not return."
You can find this report, as well as the report of our good friend Olga Demetriou about the displacement of Greek Cypriots in Turkish, Greek and English at the following website of PRIO:
http://www.prio-cyprus-displacement.net/

7.9.2024




Lakadamya'da olası bir gömü yeri...

Sevgül Uludağ

1964 yılında henüz 8-10 yaşlarında bir kız çocuğuydu ve gördüklerini ömrü boyunca unutmayacaktı...
Lakadamya'nın eski, küçük Panaya Kiliseciği'nden Mangli'nin bahçelerine giden "monobadi"yi yürüyerek giderdi her gün çünkü o zamanlar annesiyle babası Mangli'nin bahçelerinde çalışmaktaydı... Mangli'nin bahçelerinde zeytin ağaçları vardı...O günlerde bu "monobadi", bir dereye paralel gitmekteydi...Gördüğü ve ömrü boyunca unutamayacağı şey, Kıbrıslırum mezarlığından sonraki son boş araziydi... Bu boş arazide de o zamanlar zeytin ağaçları vardı...1964 yılının sıcak bir yaz günü bu "monobadi"den yürürken bir çocuk olarak aklını karıştıracak bir şey görecekti...
Bir bottu bu – yepizyeni bir bot, bir şahsın ayağındaydı ve o yepyeni botun tabanı gözükmekteydi... Belli ki oraya gömülmüş birisinin ayağı dışarıda kalmış ve botu görünüyordu...
Bu küçük Kıbrıslırum kız çocuğu, yepizyeni botları nasıl olup da attıklarına akıl erdirememişti bunu gördüğünde... Çok kaliteli botlardı bunlar... Bu kadar yeni ve kaliteli botları niye atsınlardı ki?O çocuk masumiyetiyle hiçbir zaman toplu mezarlar, gömü yerleri, insanların öldürülüp gömüldüğü ve bir ellerinin ya da bir ayaklarının dışarıda kalmış olabileceğini elbette hiç duymamış, böyle birşeye o güne kadar tanık olmamıştı – o çocuk masumiyetiyle anne-babasına o gün gördüklerini anlatmaya koşmuştu...

AİLESİ SUSMASINI SÖYLEMİŞ...
Ancak annesiyle babası ona bu konuda kimseye hiçbir şey söylememesini, ses çıkarmamasını, susmasını söylemişler... Soruları yanıtsız kalmış, gördüklerini ise hiç unutamamış...Yıllar sonra bunu bir arkadaşına aktarıyor ve onun arkadaşı da beni buluyor ve kadının aktardıklarını anlatmak, bana olası gömü yerini göstermek istiyor. Bu arkadaşı da bir okurum ama onunla daha önce tanışmadım... Kadın, sözkonusu yeri bizzat gelip göstermek istemiyor, bunun yerine bu olası gömü yerini arkadaşına gösteriyor, arkadaşı da bize gösterecek...
Böylece Kayıplar Komitesi Kıbrıslıtürk Üye Ofisi Araştırmalar Koordinatörü Yağmur Erbolay'ı arıyorum, onun da Kıbrıslırum Üye Ofisi'nden Araştırmalar Koordinatörünü arayarak birlikte bu Kıbrıslırum'la buluşmaya gitmemizi ayarlamasını istiyorum...

OLASI GÖMÜ YERİNE GİDİYORUZ...
Böylece Yağmur Erbolay, herşeyi ayarlıyor ve 29 Ağustos 2024 Perşembe günü şahidimizin arkadaşıyla buluşmaya gidiyoruz – Yağmur'un Yardımcısı Ahmet Esnaf'la ve Kıbrıslırum Üye Ofisi Araştırmalar Koordinatörü Angeliki Anthussi'yle birlikte...Şahidimizin arkadaşı bizi yönlendiriyor ve şahidin kendisine göstermiş olduğu olası gömü yerine varıyoruz Lakadamya'da... Lakadam'yada bu olası gömü yerinin karşısında duruyoruz, şahidimizin arkadaşı bize şahidimizin küçük bir kız çocuğu olarak 1964'te o sıcak yaz gününde yaşadıklarını aktarıyor... Hiçbir çocuk böyle bir travmaya maruz kalmamalı aslında... Şahidimizin arkadaşı bu boş araziye yakında bir apartman yapılacağını da aktarıyor. Eğer Kayıplar Komitesi burayı kazmaya karar verirse bunu herhalde apartman dikilmeden yapması gerekecek...
Angeliki arkadaşımız bu bilginin çok somut ve değerli olduğunu düşünüyor ve önümüzdeki günlerde bunu Kayıplar Komitesi'nin üç üyesinin toplantısına sunmayı ve bu alanı "Kazılacak yerler listesi"ne koymayı tasarladıklarını anlatıyor bana... Ancak tabii ki öncelikle kendi araştırmalarını yürütecekler bu konuda ve kendi dosyalarında bu bölgeyle ilgili başka bilgi olup olmadığına bakacaklar... (Okurlarıma not: Bu yazı yayımlandıktan bir süre sonra, 7 Ekim 2024'te Lakadamya'daki olası gömü yerinde Kayıplar Komitesi kazı başlatmış bulunuyor. Kazı devam ediyor. S.U.)

CAMİ DE KAYBOLMUŞ...
Şahidimizin arkadaşı bizlere Kıbrıslırum mezarlığını ve o küçük kız çocuğunun yanından geçtiği o eski küçük kiliseciği de gösteriyor. O küçük kızın işaretleri bunlarmış – küçük kilisecikten giden "monobadi" ve mezarlık yanındaki boş arazi... Şahidimizin arkadaşı bize Lakadamyalı Kıbrıslıtürkler'in camisinin olduğu yeri de gösteriyor – cami artık yok orada, yıkılmış ve boş araziye arbalar park etmiş... Daha ilerideki Kıbrıslırum büyük kilisesine işaret ediyor...
Kayıplar Komitesi araştırma görevlilerinin eski haritalara ve havadan çekilmiş eski fotoğraflara bakması gerekecek ki gerçekten de aradığımız arazinin – olası gömü yerinin – bize gösterilmiş olan yer olup olmadığını belirlemek için... Şahidimizin arkadaşına ısrarla şunu soruyorum: Bu olası gömü yeri bir kuyu muydu yoksa bir çukur muydu? Şahidimizin arkadaşı da, şahidimizin bu olası gömü yerinin bir kuyu olmadığına, bir çukur olduğuna inandığını anlatıyor...
Yıllar içerisinde bir diğer Kıbrıslırum okurum benimle temasa geçerek sürekli olarak Lakadamya'da "Mangli'nin kuyusu"na bazı Kıbrıslıtürk "kayıplar"ın gömülmüş olduğunu anlatmaktaydı... Bu bilgiyi de yıllar önce Kayıplar Komitesi'yle paylaşmıştım... Ancak Lakadamya'da bu arazide olası bir gömü yerine dair bir görgü şahidinin ifadesiyle ilk kez karşılaşıyorum ve o 60'lı yılların küçük kızının sessiz kalmayarak bu bilgiyi bir arkadaşı aracılığıyla benimle paylaşmak istemesinden ötürü ona müteşekkirim. Ona da, bize bu olası gömü yerini Lakadamya'ya gelip gösteren arkadaşına da yürekten teşekkür ediyorum...

LAKADAMYA KARMA BİR KÖYDÜ...
Lakadamya, canyoldaşım Zeki Erkut'un ninesi Şerife Hanım'ın köyüydü ancak 1958-1963 yıllarındaki çatışmalar nedeniyle köyden ayrılmak zorunda kalmışlardı...
Lakadamya, karma bir köydü... Kato Lakadamya'da yani Aşağı Lakadamya'da, Kıbrıslıtürkler'le Kıbrıslırumlar birlikte yaşarlardı. PRIO'nun araştırmalarına göre 1831 yılında 29 Kıbrıslıtürk ve 80 Kıbrıslırum aile yaşıyormuş Aşağı Lakadamya'da. O günlerde nüfus sayımlarında yalnızca erkekleri sayarlarmış, kadınları saymazlarmış. 1901 yılında köyde 34 Kıbrıslıtürk, 426 da Kıbrıslırum yaşarmış, köyün yani Aşağı Lakadamya'nın toplam nüfusu 460 imiş. 1946'da 88 Kıbrıslıtürk, 852 Kıbrıslırum varmış köyde, toplam nüfus 940 imiş. 1960'a gelindiğinde köyde Kıbrıslıtürk kalmamış çünkü 1958'de kaçmak zorunda bırakılmışlar... Böylece Aşağı Lakadamya, "karma köy" olma özelliğini kaybetmiş. Bazıları geri dönmek istese ve dönmüş olsa dahi. 1963'te yeniden kaçmak zorunda kalacaklardı büyük olasılık...
Bir başka okurum da bana havadan çekilmiş üç fotoğraf gönderiyor, bu fotoğrafların kaynağı FES (Friderich-Ebert Stiftung Kıbrıs Ofisi). Fotoğraflarda son 60 yılda Aşağı Lakadamya'daki Kıbrıslıtürk mezarlığının alanının nasıl küçüldüğü görülebiliyor... Ona da çok teşekkür ediyorum...

(YENİDÜZEN – Kıbrıs: Anlatılmamış Öyküler… Sevgül Uludağ – 10.9.2024)

https://www.yeniduzen.com/lakadamyada-olasi-bir-gomu-yeri-22514yy.htm


Ένα μονοπάτι που την οδήγησε σε έναν τόπο ταφής όταν ήταν παιδί, παρέμεινε μαζί της σε όλη της τη ζωή...

Ένας πιθανός τόπος ταφής στη Λακατάμια...

Sevgul Uludag

caramel_cy@yahoo.com

Τηλ: 99 966518

Ήταν περίπου 8-10 χρονών το 1964 και θα θυμάται για το υπόλοιπο της ζωής της αυτό που είχε δει...
Κάθε μέρα περπατούσε στο «μονοπάτι» από την παλιά, μικρή εκκλησία στη Λακατάμια προς τους κήπους του Μαγκλή όπου δούλευαν οι γονείς της... Εκείνο τον καιρό αυτό το «μονοπάτι» ήταν δίπλα σε ένα ρυάκι... Το χωράφι του Μαγκλή ήταν το μέρος που δούλευαν οι γονείς της, αυτό το χωράφι ήταν γεμάτο ελαιόδεντρα.
Αυτό που είχε δει ήταν στο τελευταίο χωράφι μετά το ελληνοκυπριακό νεκροταφείο...
Στο τελευταίο χωράφι όπου υπήρχαν ελαιόδεντρα...
Όταν μια καλοκαιρινή μέρα του 1964 είχε πάρει αυτό το «μονοπάτι», είδε κάτι σε αυτό το χωράφι που την προβλημάτισε ως παιδί.
Ήταν μια μπότα που προεξείχε από μια ταφή. Η σόλα της μπότας ήταν ολοκαίνουργια και είχε προβληματιστεί γιατί κάποιος να πετούσε τόσο καινούργιες μπότες... Διότι φαινόταν να ήταν μπότες καλής ποιότητας...
Με την αθωότητα της παιδικής της ηλικίας που δεν είχε δει ή ακούσει ποτέ για μαζικούς τάφους, τόπους ταφής και ανθρώπους που σκοτώθηκαν, θάφτηκαν και καλύφθηκαν με χώμα και ένα πόδι ή ένα χέρι μπορούσε να προεξέχει, πήγε και ρώτησε τους γονείς της για αυτό που είχε δει...

Οι γονείς της της είπαν να σιωπήσει...
Οι γονείς της την αποσιώπησαν και της είπαν να μην πει τίποτε γι αυτό σε κανέναν...
Τα ερωτήματα της παρέμειναν για τα επόμενα χρόνια, όπως και αυτό που είχε δει...
Χρόνια αργότερα, μοιράστηκε αυτά που είχε δει με ένα φίλο της και ο φίλος της μου τηλεφώνησε και με βρήκε και συμφωνήσαμε να συναντηθούμε ώστε να μας δείξει αυτό που είχε δει... Αυτή δεν ήθελε να εμπλακεί με την υπόδειξη της περιοχής, αλλά είχε δείξει αυτό το μέρος σε αυτό το φίλο της και θα μας το έδειχνε ο φίλος της...
Τηλεφώνησα στην Yaghmur Erbolay, την Τουρκοκύπρια Συντονίστρια Ερευνών στην Κυπριακή Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων και της ζήτησα να επικοινωνήσει με τον ομόλογο της στο Ελληνοκυπριακό Γραφείο της ΔΕΑ, ώστε να πάμε μαζί και να συναντήσουμε τον φίλο της μάρτυρα μας...

Πηγαίνοντας να δούμε τον πιθανό τόπο ταφής…
Όλα διευθετήθηκαν και στις 29 Αυγούστου 2024 συναντηθήκαμε με τον φίλο της μάρτυρα μας – εγώ, ο Ahmet Esnaf, βοηθός της Yaghmur και η Αγγελική Ανθούση, Συντονίστρια Ερευνών του ελληνοκυπριακού γραφείου της ΔΕΑ...
Ο μάρτυρας μας μας καθοδήγησε και φτάσαμε στο χωράφι που του είχε πει η μάρτυρας... Εδώ θα μπορούσε να είναι ο πιθανός τόπος ταφής στη Λακατάμια και ενώ στεκόμαστε απέναντι, μας είπε την ιστορία εκείνης της καυτής καλοκαιρινής μέρας που το κοριτσάκι – η φίλη του – είδε κάτι που ποτέ δεν θα έπρεπε να δει κανένα παιδί... Μας είπε ότι σε αυτό το άδειο πλέον χωράφι σύντομα θα χτιστεί μια πολυκατοικία με διαμερίσματα...
Η Αγγελική βρίσκει τις πληροφορίες πολύ βάσιμες και πολύτιμες και σύντομα μαζί με τον Ahmet τις έβαλαν ως «εισήγηση» στη συνάντηση των τριών μελών της ΔΕΑ προκειμένου να το βάλουν στη λίστα με τα σημεία που θα σκάψουν...

Το τζαμί εξαφανίστηκε...
Ο φίλος της μάρτυρα μας μας δείχνει το σημείο που βρίσκεται το ελληνοκυπριακό νεκροταφείο, καθώς και που βρίσκεται η παλιά εκκλησία από την οποία περπατούσε το κοριτσάκι στο μονοπάτι... Μας δείχνει επίσης το σημείο που βρισκόταν το τζαμί των Τουρκοκυπρίων της Λακατάμιας – δεν υπάρχει πια, κατεδαφίστηκε και στο άδειο οικόπεδο βρίσκονται σταθμευμένα αυτοκίνητα... Πιο πάνω, μας δείχνει την ελληνοκυπριακή κεντρική εκκλησία...
Όλα αυτά τα χρόνια, ένας άλλος Ελληνοκύπριος αναγνώστης μου επικοινωνούσε μαζί μου για το «πηγάδι του Μαγκλή» στη Λακατάμια και πριν από χρόνια είχα μοιραστεί αυτή την πληροφορία με τη ΔΕΑ... Αλλά είναι η πρώτη φορά που ακούω αυτή τη μαρτυρία αυτόπτη μάρτυρα για πιθανό τόπο ταφής στη Λακατάμια σε αυτό το χωράφι και είμαι πολύ ευγνώμων που αυτό το κοριτσάκι εκείνου του καιρού δεν έμεινε σιωπηλό και αποφάσισε να το μοιραστεί μαζί μου μέσω ενός φίλου της... Την ευχαριστώ ολόψυχα και ευχαριστώ επίσης τον φίλο της που ήρθε και μας έδειξε αυτόν τον πιθανό τόπο ταφής στη Λακατάμια... Στις 7 Οκτωβρίου 2024, μαθαίνω ότι η ΔΕΑ άρχισε τις εκσκαφές στον πιθανό τόπο ταφής στη Λακατάμια...

Η Λακατάμια ήταν ένα μικτό χωριό...
Η Λακατάμια ήταν η γενέτειρα της γιαγιάς του συζύγου μου Sherife, αλλά είχαν φύγει λόγω των συγκρούσεων που είχαν ξεσπάσει το 1958 και το 1963...
Αυτό ήταν ένα μικτό χωριό, δηλαδή η Κάτω Λακατάμια, όπου ζούσαν μαζί Τουρκοκύπριοι και Ελληνοκύπριοι... Σύμφωνα με την έρευνα του PRIO, το 1831 ζούσαν 29 τουρκοκυπριακές και 80 ελληνοκυπριακές οικογένειες. Εκείνη την εποχή, μετρούσαν μόνο τους άντρες και όχι τις γυναίκες... Το 1901, υπήρχαν 34 Τουρκοκύπριοι και 426 Ελληνοκύπριοι, με τον πληθυσμό του χωριού να ήταν συνολικά 460. Μέχρι το 1946, υπήρχαν 88 Τουρκοκύπριοι και 852 Ελληνοκύπριοι, κάνοντας τον πληθυσμό του χωριού σχεδόν χίλια άτομα, δηλαδή 940... Μέχρι το 1960, δεν υπήρχαν πια Τουρκοκύπριοι στο χωριό, γιατί έφυγαν όλοι το 1958 και η Κάτω Λακατάμια έχασε την ταυτότητά της ως «μικτό χωριό». Ακόμα και αν κάποιοι προσπαθούσαν να επιστρέψουν, μέχρι το 1963 έπρεπε να φύγουν ξανά...
Αργότερα, ένας αναγνώστης μου μου έστειλε 3 αεροφωτογραφίες που δείχνουν πως «συρρικνώθηκε» επίσης και το τουρκοκυπριακό νεκροταφείο σε 60 χρόνια – η πηγή αυτών των αεροφωτογραφιών είναι το FES όπως καταλαβαίνω...

Η έκθεση της Rebecca Bryant για τον εκτοπισμό…
Στην έκθεση της με τίτλο «Εσωτερικός Εκτοπισμός στην Κύπρο – Χαρτογραφώντας τις επιπτώσεις πολιτειακών και στρατιωτικών συγκρούσεων» που είχε γράψει η Rebecca Bryant από το PRIO το 2012, αυτά είναι τα ευρήματα:

«Ενώ το 1958 εκτοπίστηκαν 1,900 Ελληνο-Κύπριοι από οκτώ περιοχές, κυρίως σε γειτονιές πόλεων, σχεδόν 2,700 Τουρκο-Κύπριοι εκτοπίσθηκαν από 36 περιοχές. Σχεδόν οι μισοί εκτοπισθέντες επέστρεψαν στα χωριά τους μετά την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας το 1960. Ωστόσο, όταν ξεκίνησαν οι δικοινοτικές συγκρούσεις στα τέλη του 1963, όλα εκτός από δύο από αυτά τα χωριά εκτοπίσθηκαν εκ νέου. Επιπλέον, σχεδόν όλοι εκείνοι που εκτοπίστηκαν το 1958 και που είχαν επιστρέψει στα χωριά τους, αργότερα εκτοπίστηκαν από τα χωριά στα οποία είχαν καταφύγει. Συνοψίζοντας, σχεδόν όλοι οι Τουρκο-Κύπριοι οι οποίοι ξεριζώθηκαν από τα σπίτια τους κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, εκτοπίσθηκαν επίσης και το 1963 και ξανά το 1974, έγιναν δηλαδή πρόσφυγες τρεις φορές. Μέσα από τις βιωματικές ιστορίες, οι οποίες τεκμηριώνουν τον εκτοπισμό αυτό, είναι σαφές ότι η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των ατόμων εγκατέλειψαν τα σπίτια τους παρά τη θέλησή τους λόγω διαπιστωμένων απειλών ή πραγματικών περιστατικών βίας.
Η κατάρρευση της συνταγματικής τάξης στα τέλη του 1963 οδήγησε σε αρκετούς μήνες διακοινοτικής βίας σε όλο το νησί, κατά τους οποίους εκτιμάται ότι 500 Ελληνο-Κύπριοι, 1,200 Αρμένιοι και 25,000 Τουρκο-Κύπριοι εγκατέλειψαν τα χωριά και τις γειτονιές τους. Συνολικά, οι Τουρκο-Κύπριοι «εκκένωσαν πλήρως 72 μικτά χωριά και εγκατέλειψαν 24 Τουρκο-Κυπριακά χωριά. Επιπλέον, εκκένωσαν μερικώς 8 μικτά χωριά». Ο αριθμός των εκτοπισθέντων αποτελεί περίπου το ένα τέταρτο του συνολικού πληθυσμού των Τουρκο-Κυπρίων, αν και ένας πολύ μεγαλύτερος αριθμός έχει επηρεαστεί από την εν λόγω μετακίνηση, όπως τα άτομα που κατέφυγαν στα νομιζόμενα ως ασφαλέστερα κέντρα συγκέντρωσης του Τουρκο-Κυπριακού πληθυσμού και αυτοί που βρήκαν καταφύγιο σε συγγενείς και φίλους. Επίσης, στα κέντρα του Τουρκο-Κυπριακού πληθυσμού σύντομα είχαν τοποθετηθεί οδοφράγματα και σακιά με άμμο και τα χαρακώματα διαχώριζαν ακόμα περισσότερα χωριά που είχαν παραμείνει μικτά. Η εμφύλια σύγκρουση που είχε ακολουθήσει, είχε ως αποτέλεσμα το 90 τοις εκατό του Τουρκο-Κυπριακού πληθυσμού να βρεθεί εγκλωβισμένο σε σύντομο χρονικό διάστημα, ενώ πολλοί από αυτούς ήταν περικυκλωμένοι από τρία στρώματα στρατιωτών από Τουρκο-Κύπριους, τα Ηνωμένα Έθνη και Ελληνο-Κύπριους. Σύμφωνα με τον πολιτικό γεωγράφο Richard Patrick, ο οποίος υπηρέτησε στις Καναδικές δυνάμεις κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου και πραγματοποίησε συνεντεύξεις με εκτοπισμένους Τουρκο-Κύπριους, περίπου 8000 Τουρκο-Κύπριοι παρέμειναν εκτός εγκλωβισμού. Ωστόσο, ο Patrick αναφέρει ότι δεν παρέχονταν υπηρεσίες από την κυβέρνηση της Κύπρου σε αυτά τα χωριά, καθώς αρνούνταν να υποταχθούν στην κυβέρνηση.
Τα χωριά και οι γειτονιές από τις οποίες εκτοπίστηκαν Ελληνο-Κύπριοι είναι ο Άγιος Λουκάς και οι γειτονιές Selimiye της Λευκωσίας, Λεύκη και Λουρουτζίνα στην επαρχία Λευκωσίας, Μαρόνα, Σουσκιού και Μανδριά στην επαρχία Πάφου, Αλέκτορα στην επαρχία Λεμεσού και Κελιά και Μενόγια στην επαρχία Λάρνακας. Οι Τουρκο-Κύπριοι εκκένωσαν τα ακόλουθα χωριά και γειτονιές και δεν επέστρεψαν: Büyük Καϊμακλί, Κάτω Λακατάμεια, Αναλιώνα, Καταλυόντα, Αυλώνα, Ψημολόφου, Άσσια, Κοντέα, Λευκόνοικο, Περιστερώνα- Πηγή, Άγιο Σέργιο, Σπαθάρικο, Βασιλή, Μελάναγρα, Αμαργέτη, Μωρόνερο, Μυρμηκοπή και Αναρίτα. Χωριά από τα οποία εκτοπίσθηκαν Τουρκο-Κύπριοι το 1958 και στα οποία επέστρεψαν εξ ολοκλήρου ή εν μέρει με την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι: Κάτω Λακατάμεια, Κάτω Δευτερά, Αρεδιού, Μόρφου, Δυο- Ποταμοί, Άγιος Επίκτητος, Αρναδί, Άγιος Θεόδωρος, Λυθράγκωμη, Κοιλάνεμος, Αλεθρικό, Αγγλισίδες, Πισσούρι, Κρήτου Μαρόττου, Πραστιό, Λέμπα, Ακουρσός και Τίμα (Patrick 1976: 97-98). Επιπλέον, Τουρκο-Κύπριοι έχουν φύγει και από κάποιες γειτονιές της Λευκωσίας, ιδιαίτερα από τη γειτονιά Omeriye, χωρίς να επιστρέψουν.»
Μπορείτε να βρείτε αυτή την έκθεση, καθώς και την έκθεση της καλής μας φίλης Όλγας Δημητρίου για τον εκτοπισμό των Ελληνοκυπρίων στα τουρκικά, ελληνικά και αγγλικά στην ακόλουθη ιστοσελίδα του PRIO:
http://www.prio-cyprus-displacement.net/

(Article published in POLITIS newspaper on the 13th of October 2024).

https://politis.com.cy/apopseis/stiles/849836/enas-pithanos-topos-tafis-sti-lakatamia

Wednesday, September 25, 2024

ARTICLE IN ENGLISH, TURKISH AND GREEK: August: The month of mass murders…

ARTICLE IN ENGLISH, TURKISH AND GREEK: August: The month of mass murders…


*** Noone was ever held "accountable" for mass murders on either side of our island…

August: The month of mass murders…

Sevgul Uludag

caramel_cy@yahoo.com

Tel: 99 966518

August is a very painful month for both Turkish Cypriots and Greek Cypriots, as well as Maronite Cypriots… It is a month of mass murders, forced displacement, people going "missing" as well as women raped as an "opportunistic" crime using "war" as the pretext…

MARATHA SANDALLARIS ALOA…
14 August 1974 marks perhaps the biggest war crime in Cyprus, a crime against humanity when the Greek Cypriot members of EOKA-B coming from various villages like Peristerona Pygi, Lefkonico etc. killed 126 Turkish Cypriots, mainly women and children, including babies and old men who had been stuck in three villages: Maratha-Sandallaris-Aloa…
Why they did this? It was to cover up their own crimes since they became afraid it would be found out so they tried to destroy completely the population of the three villages.
Why they did this? They had arrested the Turkish Cypriot men of these three villages, taking them from Peristerona Pygi to Karaolos Camp and then to Limassol as prisoners of war. This was process of taking the men of the three villages began around the 20th of July 1974… And then they had taken the women, children and old men from Peristerona Pygi back to the three villages to their homes.

USING "WAR" AS A "PRETEXT" TO COMMIT CRIMES…
Why they did this? The Greek Cypriots from EOKA-B from Peristerona Pygi, Lefkonico, Monarga, Agios Sergios and all the surrounding villages wanted to have some "fun" as "opportunists", using the "war" as a pretext… They had "other" ideas – sure, there was a war in Cyprus, fighting in the area of Kyrenia, as well as other places like Alaminos, Paphos, Limassol, Larnaca, Nicosia but these Greek Cypriots wanted to set up shop in these three small Turkish Cypriot villages, take animals and slaughter them and make souvlaki, get drunk and harass the defenceless women and children in the villages. This would continue until the 14th of August 1974 when they "discovered" that the Turkish army might be coming towards those villages and they decided to wipe out every single living human from the earth in these three villages. So they set out to kill all the women and children and old men and bury them in mass graves… And they would escape and go to the southern part of our island in order not to be get caught since they knew, they had committed grave crimes against humans and humanity on this land…

MASS GRAVES WOULD BE DISCOVERED…
But soon, the mass graves would be discovered and this would be a huge shock and others would use these mass graves of Maratha-Sandallaris and Aloa in order to get "revenge" they would claim… From a whole classroom of kids in the school photographs we see where all had been killed, one boy, Shafak Nihat would hide and survive, him as well as his family who had managed to hide. Shafak himself would soon discover something terribly wrong with the appearance of the rubbish damp where he used to play – he would in fact see the hand of a child sticking out of the rubbish and he would run and notify those who had been looking for the people from Maratha who had "vanished" into thin air… People who would come to the village would search everywhere but would not be able to find them and they would start thinking that maybe all those women and children had been taken as prisoners of war to someplace like the prisoners of war camp in Limassol. But no, all had been killed and buried – those from Maratha and Sandallaris to the rubbish damp outside Maratha and those from Aloa, at a different location… With the help of Shafak Nihat, a teenager boy of 13-14 from Maratha who had managed to survive by hiding, the mass grave of Maratha-Sandallaris would be discovered and this would become the biggest shock ever since all those massacred were women and children of all ages, including small babies in diapers, innocent angels of this earth… The Aloa mass grave would be discovered too and this would be a further shock to the people…

A "CYCLE OF REVENGE"…
As news that innocent women and children had been killed by some Greek Cypriots of EOKA-B would travel all over the island, this would start a "cycle of revenge"… Some Turkish Cypriots, using this as an "opportunity" to "get back at Greek Cypriots", they would start killing innocent civilians and also prisoners of war in Chatoz, in Lapathos, in Derynia, in Galatia, in Trikomo, in Karpasia, you name it… They would use the killings of EOKA-B as a pretext to take "revenge" and "retaliate" and as a result, the island would be soaked with blood of innocent people who had nothing to do with EOKA-B… People from Komikepir, Eptakomi would be executed… Women from Koma tou Yialou would be raped… People from Assia, Aphania would be killed and buried in mass graves, in fields and in water wells… Women from Assia, Aphania, Lapithos and Lapathos would be raped… Rapes would take place in the prisoners of war camp set up in Voni until such time when Alpay Topuz would be appointed there to administer the camp and he would stop the rapes… No one would ever thank him for the humanity he has shown and his determination to protect the Greek Cypriot women in that camp except the bicommunal groups and associations of peace and reconciliation on our island.

THE MASSACRE AT PALODIA GREEK CYPRIOT MILITARY CAMP…
EOKA-B would commit similar crimes in the Tochni village when they would gather two busloads of Turkish Cypriot men and teenagers from Tochni, Zygi and Mari and on the way to the prisoners of war camp set up in Limassol to keep Turkish Cypriot men and teenagers, they would divert the two buses and execute them with cold blood at the Greek Cypriot Palodia military camp and at Pareklisia… But one Turkish Cypriot would manage to survive: Suat Kafadar would crawl out of the Palodia military camp wounded, he would hide in the trees and slowly he would make his way towards Muttayiaka village where he would tell the story of mass killings of Greek Cypriots of EOKA-B… At the Palodia Greek Cypriot military camp, they would make them sit down and give them cigarettes to smoke, collect their wallets and watches and valuables and then start shooting at them – when these Greek Cypriots who committed this crime would go away to bring a bulldozer to bury them, Suat Kafadar from Tochni, a young man of barely 19 years old would escape crawling and that is how we would find out the details of this story of mass murder… EOKA-B would bury the Turkish Cypriots at the Palodia military camp but after the escape of Suat, UN would visit the Palodia camp and start questioning so the military authorities of the camp of those days would send the UN away, telling them that now they have "military exercises" and "to come back the next day…"

RELOCATING REMAINS TO GERASA…
So that evening they would open the mass grave and with the help of some fire department trucks, they would carry the bodies of the massacred Turkish Cypriots from the Palodia military camp to Gerasa mines where they would rebury them… As for the second bus from Tochni who would "disappear", there isn't too much information since we don't have anyone who managed to escape the mass murders like Suat did from the first bus… We know that they were buried in Pareklisia mines and the actual place of the mass grave was moved some few meters later on – it is one of the biggest mines currently operating in Cyprus…
These two mass graves where the murdered Turkish Cypriots from Tochni and Zygi were buried would be dug out by the Cyprus Missing Persons' Committee but we still have two missing Turkish Cypriots from those two buses who were not found in the mass graves…

NOONE WAS EVER HELD ACCOUNTABLE…
Neither Turkish Cypriots, nor Greek Cypriots ever tried anyone for these murders committed in Galatia, in Lapathos, in Chatoz, in Galatia, in Karpasia, in Palodia, in Pareklisia, in Agia Irini, in Trikomo, in Derynia, in Maratha-Sandallaris-Aloa, in Koma tou Yialou and the list goes on and on and on… Both sides have covered up these crimes against humanity on this land and both sides have only allowed the mass graves to be dug by the Cyprus Missing Persons' Committee, so long they do not attribute any "blame" to anyone in connection with these mass murders…
As those Cypriots who want peace and reconciliation of this land, we need to tell the truth about these mass murders since lies cannot protect us and only the truth would set us free and help us to understand and create conditions where such mass murders would not be "unaccountable" on this land…



Kıbrıs'ta katliamlar ayı: Ağustos…

Sevgül Uludağ

Caramel_cy@yahoo.com

0090 542 853 8436

Ağustos ayı, hem Kıbrıslıtürkler, hem de Kıbrıslırumlar için, Kıbrıslımaronitler için de son derece üzücü bir aydır... Bu ayda toplu katliamlar, zorla yerinden edilmeler, insanların "kayıp" edilmesi yaşandı... Ve ayrıca "savaş"ı bir "gerekçe" olarak kullanarak bunu "oportünist" bir suça dönüştüren ve kadınlara tecavüz edenlerin yarattığı korkunç yıkımların yaşandığı bir aydır...

MURATAĞA-ATLILAR-SANDALLAR...
14 Ağustos 1974, Kıbrıs'ta işlenmiş belki de en büyük savaş suçu ve insanlığa karşı suçu oluşturan Muratağa-Atlılar-Sandallar katliamının yaşandığı gündür. O gün, Piperisterona, Lefkonuk vs. gibi köylerden gelen EOKA B mensubu bazı Kıbrıslırumlar, aralarında minik bebeklerin ve yaşlı insanların da bulunduğu, ağırlıkla kadınlar ve çocuklardan oluşan üç köyden 126 Kıbrıslıtürk'ü katletmişlerdi... Bu üç köy, Muratağa-Atlılar-Sandallar köyleri idi...Bunu neden yapmışlardı? Bu köyden Kıbrıslıtürk erkekleri tutuklayarak onları önce Piperisterona'ya, arından Mağusa'da Karaolos Kampı'na ve sonrasında da savaş esiri olarak Leymosun'a taşımışlardı...Üç köyün erkeklerinin tutuklandığı bu süreç 20 Temmuz 1974'te başlamıştı. Sonrasında da kadınlar, çocuklar ve yaşlı adamları Piperisterona'dan bu üç köydeki evlerine geri götürmüşlerdi...

"SAVAŞ"I "GEREKÇE" YAPIP SUÇ İŞLEDİLER...
Bunu neden yaptılar? Piperisterona, Lefkonuk, Monarga, Aysergi ve civar köylerden EOKA B mensubu bazı Kıbrıslırumlar, "savaş"ı gerekçe olarak kullanarak "oportünistler" olarak "eğlenmek" istyorlardı. Başka başka "fikirleri" vardı – elbette Kıbrıs'ta savaş devam ediyordu, Girne'de çarpışmalar oluyordu, Alaminyo'da, Baf'ta, Leymosun'da, Larnaka'da, Lefkoşa'da çarpışmalar vardı 20 Temmuz 1974'ten itibaren ancak EOKA-B'ci bu Kıbrıslırumlar, bu üç küçük Kıbrıslıtürk köyüne yerleştiler, hayvanları alıp bazladılar, kendilerine "suflaki" yaptılar, içip içip sarhoş olarak bu köylerdeki savunmasız kadınlarla çocukları tacize giriştiler... Bu durum 14 Ağustos 1974'e kadar devam etti, ta ki Türk askerlerinin bu köylere doğru geliyor olduklarını "farkedinceye" kadar – işte o zaman bu üç köydeki tüm insanların her birini yok etmeye karar verdiler. Böylece bu üç köyden kadınlarla çocukları ve yaşlı insanları öldürmeye ve toplu mezarlara gömmeye giriştiler. Muratağa-Atlılar-Sandallar'dan kaçarak adamızın güneyine sığındılar, yakalanmak istemiyorlardı çünkü insanlara ve insanlığa karşı çok büyük suçlar işlediklerinin farkındaydılar...

TOPLU MEZARLAR BULUNUYOR...
Ancak kısa süre sonra bu üç köyden insanların öldürülerek gömüldüğü toplu mezarlar bulunacak ve bu da korkunç bir şok yaratacaktı – ve bir takım Kıbrıslıtürkler de bu toplu mezarları kullanarak "intikam" almaya girişecekti... EOKA-B'nin yarattığı bu toplu mezarların varlığı, yeni suçların işlenmesi için "gerekçe" yapılacaktı...

BİR SINIF FOTOĞRAFI...
Bir sınıf fotoğrafında görülen tüm çocuklar öldürülmüştü – bir tek sınıf öğretmeni öldürülmemişti çünkü okullar tatil olduğu için, öğretmen köyde değildi. Bu sınıf fotoğrafında görülen tüm çocuklar arasından sağ kurtulan bir tek Şafak Nihat olacaktı ve Şafak Nihat'ın ailesi, onlar saklanarak öldürülmekten kurtulmuşlardı.Şafak Nihat henüz 14 yaşında bir çocuktu – bizzat o Muratağa-Sandallar toplu mezarının nerede olduğunu keşfedecekti... Her zaman oynadığı köy dışındaki çöplükte birşeylerin değişmiş olduğunu keşfetmişti, sonra da bir çocuğun elinin dışarıda olduğunu görmüş ve hemen koşarak bu durumu haber vermişti... Herkes Muratağa'dan "kayıp" edilen insanları aramaktaydı... Her tarafı arıyorlar ancak onları bulamıyorlardı – belki de bu kadınlarla çocukların alınıp Leymosun'daki esir kampı gibi bir yere savaş esiri olarak götürüldüklerini düşünmeye başlamışlardı. Ancak durum hiç de öyle değildi – tümü de öldürülmüş ve toplu mezarlara gömülmüşlerdi. Muratağa ve Sandallar'daki insanlar, Muratağa'nın dışındaki çöp alanına, Atlılar'daki insanlar da Atlılar dışında başka bir noktaya gömülmüşlerdi.Şafak Nihat'ın yardımlarıyla Muratağa-Sandallar toplu mezarı ortaya çıkarılacak ve bu da yaşanan en büyük şoka neden olacaktı çünkü katledilmiş olanların tümü de kadınlar ve her yaştan çocuklardı, henüz bezden kurtulmamış bebekler vardı öldürülenler arasında, bu dünyanın masum meleciklerine bile kıymışlardı... Atlılar toplu mezarı da bulunacak ve bu da ikinci bir şok dalgası yaratacaktı...

BİR "İNTİKAM FURYASI..."
Masum kadınlarla çocukların EOKA-B mensubu bazı Kıbrıslırumlar tarafından katledilmiş olduğuna dair haberler tüm adaya yayılırken, bu da bir "intikam furyası"nı tetikleyecekti. Bazı Kıbrıslıtürkler, bunu bir "fırsat" olarak kullanarak, "Kıbrıslırumlar'dan intikam almaya" girişecek ve masum sivillerin yanısıra savaş esirlerini de Çatoz'da, Lapatoz'da, Derinya'da, Galatya'da, Trükomo'da, Karpaz'da, aklınıza gelebilecek her yerde öldürmeye girişecekti... EOKA-B'nin cinayetlerini bir gerekçe olarak kullanıp "intikam" iddiasıyla adayı kana bulayacaklar, EOKA-B'yle hiç alakası olmayan masum insanların canlarını alacaklardı... Böylece adamız kana boğulacaktı. Komikebir'den, Eptagomi'den insanlar kurşuna dizilecekti. Kumyalı'dan (Koma du Yalu) kadınlara tecavüz edilecekti. Aşşa ve Afanya'dan insanlar öldürülerek toplu mezarlara, tarlalara ve kuyulara gömülecekti. Aşşa, Afanya, Lapta ve Lapatoz'dan kadınlara tecavüz edilecekti... Voni'de (şimdiki adı Gökhan) savaş esiri olarak tutulan Kıbrıslırum kadınlara korkunç biçimde tecavüz edilecekti – ta ki Alpay Topuz bu kampın yöneticiliğine getirilinceye kadar bu devam edecekti. Alpay Topuz büyük bir insaniyet örneği göstererek bu tecavüzleri derhal durduracak ve kampta tutulan Kıbrıslırum kadınları korumaya çalışacaktı. Alpay Topuz'a bu insaniyeti için iki toplumlu barış grupları dışında hiç kimsecikler de bir kuru "teşekkür" dahi etmeyecekti...

PALODYA KIBRISLIRUM ASKERİ KAMPINDA KATLİAM...
EOKA-B'ciler, Dohni köyünde de benzer suçlar işlemeye girişeceklerdi – Dohni (Taşkent) ve Zigi'den (Terazi) toplayıp iki otobüse doldurdukları Kıbrıslıtürk erkekler ve ergenleri, Leymosun esir kampına götürmek yerine, bu iki otobüsün gittiği yönü değiştirerek Palodya Kıbrıslırum askeri kampında ve Pareklişa'da onları soğukkanlılıkla katledeceklerdi. Ancak bu katliamdan tek bir Kıbrıslıtürk yaralı ama sağ olarak kurtulacaktı: Suat Kafadar, Palodya askeri kampından yaralı olarak sürünerek kaçmayı başaracak ve ağaçlarda saklanarak yavaş yavaş Muttayaga (Mutluyaka) köyüne gitmeyi ve yaşanan katliamı anlatacaktı. Palodya Kıbrıslırum askeri kampında EOKA-B'ciler birinci otobüste bulunan herkesi yere oturtmuşlar, onlara içmek için sigara vermişler, cüzdanlarını, saatlerini, yüzüklerini toplamışlardı. Sonra da onları vurmuşlardı... Öldürdüklerini gömmek üzere bir şiro getirmeye gittikleri zaman, işte o zaman Suat Kafadar kaçabilmişti katliam yerinden – henüz 19 yaşında Dohnili bir gençti... Sürünerek kaçmıştı... Biz de bu katliamın ayrıntılarını o sağ kalabildiği için öğrenebilmiştik.EOKA-B'ciler öldürdükleri Kıbrıslıtürkler'i Palodya askeri kampına gömmüşlerdi – ancak Suat Kafadar'ın bu katliamı anlatmasıyla birlikte Birleşmiş Milletler Palodya askeri kampını ziyaret ederek sorular sormaya girişmişti. Kampın o günlerdeki askeri yetkilileri, "askeri manevraları olduğu" gerekçesiyle BM'yi kamptan göndermişler, ertesi gün geri gelmelerini söylemişlerdi...

YERASA'YA TAŞINAN BİR TOPLU MEZAR...
O akşam toplu mezarı açmışlar ve itfaiyeye ait bazı kamyonlar vasıtasıyla Palodya askeri kampında öldürülmüş olan Kıbrıslıtürkler'i, Yerasa madenlerine taşıyarak buraya tekrardan bir başka toplu mezara gömmüşlerdi. Dohni'den "kayıp" edilen ikinci otobüsle ilgili çok fazla bilgi yok elimizde çünkü bu ikinci katliamdan, Suat Kafadar gibi sağ kurtulan olmamış... Pareklişa madenine gömüldüklerini ve ilk toplu mezarın yerinin daha sonra birkaç metre uzağa doğru değiştirildiğini biliyoruz. Pareklişa, Kıbrıs'ta halen çalışmakta olan en büyük taş ocaklarından birisidir.Dohni ve Zigi'den Kıbrıslıtürkler'in öldürülerek gömülmüş olduğu bu iki toplu mezar, Kayıplar Komitesi tarafından kazıldı, onlardan geride kalanlara ulaşıldı. Ancak bu iki otobüsten hala "kayıp" olan iki Kıbrıslıtürk var. Onların akıbeti henüz bilinmiyor...

HİÇ KİMSE SORUMLU TUTULMADI...
Kıbrıslıtürkler de, Kıbrıslırumlar da, Galatya'da, Lapatoz'da, Lapta'da, Çatoz'da, Galatya'da, Karpaz'da, Palodya'da, Pareklişa'da, Aya İrini'de, Trikomo'da, Derinya'da, Muratağa-Atlılar-Sandallar'da, Kumyalı'da ve daha pek çok yerde yaşanan katliamlardan ötürü hiç kimseyi sorumlu tutmadılar, hiç kimseyi yargı önüne çıkarmadılar, hiç kimsecikler işlemiş oldukları bu ağır insanlık suçlarından ötürü yargılanmadı. Her iki taraf da bu adada insanlığa karşı işlenmiş olan bu suçların üstünü örttüler, iki taraf bir tek Kayıplar Komitesi'ne bu toplu mezarları kazma izni verdiler, o da herhangi bir tarafı "suçlamamak", herhangi birini bu toplu katliamlardan "sorumlu tutmamak" koşuluyla... Çünkü zaten Kayıplar Komitesi, 1981 yılında kurulurken, bu koşulla kurulmuştu...Bu adada barış ve yeniden uzlaşma isteyen Kıbrıslılar olarak bu katliamların öykülerini anlatmalıyız çünkü yalanlar bizi koruyamaz, ancak gerçek bizi özgür kılabilir... Karşılıklı anlayışı bu şekilde yaratabiliriz ve bu topraklarda böylesi katliamların "cezasız" kalmayacağı koşulları yaratmamıza yardımcı olabilir...




Κανένας δεν έχει «λογοδοτήσει» ποτέ για μαζικές δολοφονίες και στις δύο πλευρές του νησιού μας...

Αύγουστος: Ο μήνας των μαζικών δολοφονιών...

Sevgul Uludag

caramel_cy@yahoo.com

Τηλ: 99 966518

Ο Αύγουστος είναι ένας πολύ οδυνηρός μήνας τόσο για τους Τουρκοκύπριους όσο και για τους Ελληνοκύπριους, καθώς και για τους Μαρωνίτες Κύπριους... Είναι ένας μήνας μαζικών δολοφονιών, αναγκαστικών εκτοπίσεων, ανθρώπων που «εξαφανίζονται» καθώς και γυναικών που βιάζονται ως «ευκαιριακό» έγκλημα με πρόσχημα τον «πόλεμο»...

Μαράθα – Σανταλλάρης - Αλόα...
Η 14η Αυγούστου 1974 σηματοδοτεί ίσως το μεγαλύτερο έγκλημα πολέμου στην Κύπρο, ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, όταν οι Ελληνοκύπριοι μέλη της ΕΟΚΑ Β προερχόμενοι από διάφορα χωριά όπως Περιστερωνοπηγή (Πηγή Περιστερώνα), Λευκόνοικο κτλ, σκότωσαν 126 Τουρκοκύπριους, κυρίως γυναίκες και παιδιά, συμπεριλαμβανομένων βρεφών και ηλικιωμένων που είχαν εγκλωβιστεί σε τρία χωριά: Μαράθα-Σανταλλάρης-Αλόα...
Γιατί το έκαναν αυτό; Ήταν για να καλύψουν τα δικά τους εγκλήματα αφού φοβήθηκαν ότι θα αποκαλύπτονταν και έτσι προσπάθησαν να καταστρέψουν εντελώς τον πληθυσμό των τριών χωριών.
Γιατί το έκαναν αυτό; Είχαν συλλάβει τους Τουρκοκύπριους άντρες των τριών αυτών χωριών, και τους μετέφεραν από την Περιστερωνοπηγή στο στρατόπεδο Καράολος και στη συνέχεια στη Λεμεσό ως αιχμαλώτους πολέμου. Αυτή η διαδικασία της σύλληψης των αντρών των τριών χωριών άρχισε γύρω στις 20 Ιουλίου 1974... Και στη συνέχεια πήραν τις γυναίκες, τα παιδιά και τους ηλικιωμένους από την Περιστερωνοπηγή πίσω στα σπίτια τους στα τρία χωριά.

Χρησιμοποιώντας τον «πόλεμο» ως «πρόσχημα» για τη διάπραξη εγκλημάτων...
Γιατί το έκαναν αυτό; Οι Ελληνοκύπριοι της ΕΟΚΑ Β από την Περιστερωνοπηγή, το Λευκόνοικο, τη Μοναργά, τον Άγιο Σέργιο και όλα τα γύρω χωριά ήθελαν να «διασκεδάσουν» ως «καιροσκόποι», χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα τον «πόλεμο»... Είχαν «άλλες» ιδέες – σίγουρα, υπήρχε πόλεμος στην Κύπρο, μάχες στην περιοχή της Κερύνειας, καθώς και σε άλλα μέρη όπως ο Αλαμινός, η Πάφος, η Λεμεσός, η Λάρνακα, η Λευκωσία, αλλά αυτοί οι Ελληνοκύπριοι ήθελαν να εγκατασταθούν σε αυτά τα τρία μικρά τουρκοκυπριακά χωριά, να πάρουν ζώα και να τα σφάξουν και να φτιάξουν σουβλάκια, να μεθύσουν και να παρενοχλήσουν τα ανυπεράσπιστα γυναικόπαιδα στα χωριά. Αυτό συνεχιζόταν μέχρι τις 14 Αυγούστου 1974, όταν «ανακάλυψαν» ότι ο τουρκικός στρατός μπορεί να ερχόταν προς αυτά τα χωριά και αποφάσισαν να εξαφανίσουν από τη γη κάθε ζωντανό άνθρωπο σε αυτά τα τρία χωριά. Έτσι ξεκίνησαν να σκοτώνουν όλα τα γυναικόπαιδα και τους ηλικιωμένους και τους έθαψαν σε μαζικούς τάφους... Και διέφυγαν και πήγαν στο νότιο μέρος του νησιού μας για να μην τους πιάσουν, αφού ήξεραν ότι είχαν διαπράξει σοβαρά εγκλήματα κατά των ανθρώπων και της ανθρωπότητας σε αυτή τη γη...

Ανακαλύπτονται οι μαζικοί τάφοι…
Σύντομα όμως, οι μαζικοί τάφοι ανακαλύπτονται και αυτό ήταν ένα τεράστιο σοκ και άλλοι χρησιμοποιούν αυτούς τους μαζικούς τάφους στα χωριά Μαράθα-Σανταλάρης-Αλόα για να πάρουν «εκδίκηση» όπως ισχυρίζονταν... Από μια ολόκληρη τάξη παιδιών στις φωτογραφίες του σχολείου που βλέπουμε όλοι είχαν σκοτωθεί, ένα αγόρι, ο Shafak Nihat κρύφτηκε και επιβίωσε, αυτός καθώς και η οικογένεια του που είχε καταφέρει να κρυφτεί. Ο ίδιος ο Shafak σύντομα ανακάλυψε κάτι τρομερό με την εξωτερική εμφάνιση του σκουπιδότοπου όπου συνήθιζε να παίζει – είδε μάλιστα το χέρι ενός παιδιού να προεξέχει από τα σκουπίδια και έτρεξε να ειδοποιήσει αυτούς που έψαχναν τους ανθρώπους από τη Μαράθα που είχαν «εξαφανιστεί»... Οι άνθρωποι που έρχονταν στο χωριό έψαχναν παντού αλλά δεν μπορούσαν να τους βρουν και άρχισαν να σκέφτονται ότι ίσως όλα αυτά τα γυναικόπαιδα είχαν μεταφερθεί ως αιχμάλωτοι πολέμου σε κάποιο μέρος όπως το στρατόπεδο αιχμαλώτων πολέμου στη Λεμεσό. Αλλά όχι, όλοι είχαν σκοτωθεί και θαφτεί – αυτοί από τη Μαράθα και τον Σανταλάρη στο σκουπιδότοπο έξω από τη Μαράθα και αυτοί από την Αλόα, σε διαφορετική τοποθεσία... Με τη βοήθεια του Shafak Nihat, ενός έφηβου 13-14 ετών από τη Μαράθα που είχε καταφέρει να επιβιώσει κρυμμένος, ανακαλύφτηκε ο μαζικός τάφος της Μαράθα-Σανταλάρη και αυτό αποτέλεσε το μεγαλύτερο σοκ όλων των εποχών αφού όλοι οι σφαγιασθέντες ήταν γυναίκες και παιδιά όλων των ηλικιών, συμπεριλαμβανομένων και μικρών βρεφών με πάνες, αθώα αγγελούδια αυτής της γης... Ανακαλύφτηκε και ο μαζικός τάφος της Αλόας και αυτό ήταν ένα ακόμα σοκ για τον κόσμο...

Ένας «κύκλος εκδίκησης»...
Καθώς η είδηση, ότι αθώα γυναικόπαιδα είχαν σκοτωθεί από κάποιους Ελληνοκύπριους της ΕΟΚΑ Β, ταξίδευσε σε όλο το νησί, αυτό ξεκίνησε έναν «κύκλο εκδίκησης»... Κάποιοι Τουρκοκύπριοι, χρησιμοποιώντας αυτό ως «ευκαιρία» για να «εκδικηθούν τους Ελληνοκύπριους», άρχισαν να σκοτώνουν αθώους αμάχους αλλά και αιχμαλώτους πολέμου στο Τζιάος, στη Λάπαθο, στη Δερύνεια, στη Γαλάτεια, στο Τρίκωμο, στην Καρπασία, παντού... Χρησιμοποιούσαν ως πρόσχημα τις δολοφονίες της ΕΟΚΑ Β για να πάρουν «εκδίκηση» και σε «αντίποινα» με αποτέλεσμα το νησί να ποτιστεί με αίμα αθώων ανθρώπων που δεν είχαν καμία σχέση με την ΕΟΚΑ Β... Άνθρωποι από την Κώμη Κεπήρ, την Επτακώμη εκτελέστηκαν... Γυναίκες από την Κώμα του Γιαλού βιάστηκαν... Άνθρωποι από την Άσσια, την Αφάνεια σκοτώθηκαν και θάφτηκαν σε μαζικούς τάφους, σε χωράφια και σε πηγάδια... Γυναίκες από την Άσσια, την Αφάνεια, τη Λάπηθο και τη Λάπαθο βιάστηκαν... Βιασμοί πραγματοποιήθηκαν στο στρατόπεδο αιχμαλώτων πολέμου που είχε δημιουργηθεί στη Βώνη μέχρι τη στιγμή που τοποθετήθηκε εκεί ο Alpay Topuz για να διοικήσει το στρατόπεδο και σταμάτησε τους βιασμούς... Κανένας δεν τον ευχαρίστησε ποτέ για την ανθρωπιά που επέδειξε και την αποφασιστικότητα του να προστατεύσει τις Ελληνοκύπριες γυναίκες στο στρατόπεδο αυτό, εκτός από τις δικοινοτικές ομάδες και τους συνδέσμους ειρήνης και συμφιλίωσης στο νησί μας.

Η σφαγή στο Ελληνοκυπριακό στρατόπεδο στην Παλώδια...
Η ΕΟΚΑ Β διέπραξε παρόμοια εγκλήματα στο χωριό Τόχνη όταν συγκέντρωσε σε δύο λεωφορεία Τουρκοκύπριους άντρες και εφήβους από την Τόχνη, το Ζύγι και το Μαρί και στο δρόμο προς το στρατόπεδο αιχμαλώτων πολέμου που είχε δημιουργηθεί στη Λεμεσό για να κρατούνται οι Τουρκοκύπριους άντρες και έφηβοι, εξέτρεψαν από την πορεία τους τα δύο λεωφορεία και τους εκτέλεσαν εν ψυχρώ στο ελληνοκυπριακό στρατόπεδο στην Παλώδια και στην Παρεκλησιά... Όμως, ένας Τουρκοκύπριος κατάφερε να επιζήσει: Ο Suat Kafadar σύρθηκε έξω από το στρατόπεδο στην Παλώδιας τραυματισμένος, κρύφτηκε στα δέντρα και σιγά σιγά πήγε προς το χωριό Μουταγιάκα όπου διηγήθηκε την ιστορία των μαζικών δολοφονιών από Ελληνοκύπριους της ΕΟΚΑ Β... Στο ελληνοκυπριακό στρατόπεδο στην Παλώδιας, τους έβαλαν να καθίσουν και τους έδωσαν τσιγάρα για να καπνίσουν, μάζεψαν τα πορτοφόλια, τα ρολόγια και τα πολύτιμα τους και μετά άρχισαν να τους πυροβολούν – όταν αυτοί οι Ελληνοκύπριοι που διέπραξαν αυτό το έγκλημα έφυγαν για να φέρουν μια μπουλντόζα για να τους θάψουν, ο Suat Kafadar από την Τόχνη, ένας νεαρός μόλις 19 χρονών δραπέτευσε συρόμενος και έτσι μάθαμε τις λεπτομέρειες αυτής της ιστορίας μαζικής δολοφονίας... Η ΕΟΚΑ Β έθαψε τους Τουρκοκύπριους στο στρατόπεδο στην Παλώδια, αλλά μετά την απόδραση του Suat, τα Ηνωμένα Έθνη επισκέφτηκαν το στρατόπεδο στην Παλώδια και άρχιζαν τις ερωτήσεις, οπότε οι στρατιωτικές αρχές του στρατοπέδου εκείνης της εποχής έδιωξαν τα Ηνωμένα Έθνη, λέγοντας τους ότι τώρα έχουν «στρατιωτικές ασκήσεις» και «να επιστρέψουν την επόμενη μέρα...»

Μεταφορά οστών στη Γεράσα...
Έτσι εκείνο το βράδυ άνοιξαν το μαζικό τάφο και με τη βοήθεια κάποιων πυροσβεστικών φορτηγών μετέφεραν τα πτώματα των σφαγιασθέντων Τουρκοκυπρίων από το στρατόπεδο στη Παλώδια στα μεταλλεία στη Γεράσα όπου τα ξαναέθαψαν... Όσο για το δεύτερο λεωφορείο που «εξαφανίστηκε» από την Τόχνη, δεν υπάρχουν πάρα πολλές πληροφορίες αφού δεν έχουμε κανέναν που να κατάφερε να ξεφύγει από τις μαζικές δολοφονίες όπως κατάφερε ο Suat από το πρώτο λεωφορείο... Γνωρίζουμε ότι θάφτηκαν στα μεταλλεία Παρεκλησιάς και ο πραγματικός τόπος του μαζικού τάφου μεταφέρθηκε κατά μερικά μέτρα αργότερα – είναι ένα από τα μεγαλύτερα μεταλλεία που λειτουργούν σήμερα στην Κύπρο...
Αυτοί οι δύο μαζικοί τάφοι όπου θάφτηκαν οι δολοφονημένοι Τουρκοκύπριοι από την Τόχνη και το Ζύγι σκάφτηκαν από την Κυπριακή Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων αλλά έχουμε ακόμα δύο αγνοούμενους Τουρκοκύπριους από τα δύο αυτά λεωφορεία που δεν βρέθηκαν στους μαζικούς τάφους...

Κανένας δεν έχει λογοδοτήσει ποτέ...
Ούτε οι Τουρκοκύπριοι, ούτε οι Ελληνοκύπριοι δεν έχουν δικάσει ποτέ κανένα για αυτές τις δολοφονίες που διαπράχθηκαν στη Γαλάτεια, στη Λάπαθο, στο Τζιάος, στη Γαλάτεια, στην Καρπασία, στην Παλώδια, στην Παρεκκλησιά, στην Αγία Ειρήνη, στο Τρίκωμο, στη Δερύνεια, στα χωριά Μαράθα-Σανταλλάρη-Αλόα, στην Κώμα του Γιαλού και ο κατάλογος συνεχίζεται και συνεχίζεται και συνεχίζεται... Και οι δύο πλευρές κάλυψαν αυτά τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας σε αυτή τη γη και οι δύο πλευρές επέτρεψαν μόνο να σκαφτούν οι μαζικοί τάφοι από την Κυπριακή Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων, αρκεί να μην αποδώσουν οποιαδήποτε «ευθύνη» σε κανέναν σε σχέση με αυτές τις μαζικές δολοφονίες...
Ως εκείνοι οι Κύπριοι που επιθυμούν την ειρήνη και τη συμφιλίωση αυτού του τόπου, πρέπει να πούμε την αλήθεια για αυτές τις μαζικές δολοφονίες, αφού τα ψέματα δεν μπορούν να μας προστατεύσουν και μόνο η αλήθεια θα μας απελευθερώσει και θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε και να δημιουργήσουμε συνθήκες όπου τέτοιες μαζικές δολοφονίες δεν θα είναι «ακαταλόγιστες» σε αυτόν τον τόπο...


Fotoğraflar… Muratağa'dan bir sınıf fotoğrafı… Fotoğrafta görünenlerden yalnızca öğretmen ve Şafak Nihat adlı çocuk hayatta kalmıştı… Bu fotoğrafta Hüseyin Rüstem Akansoy'un kardeşçikleri Erbay ve Mustafa da var… Onlar da katledilen çocuklar arasındaydı…
Bir diğer fotoğraf: Aileleri Galatya ve Muratağa'da öldürülen Hristina Pavlu Solomi Patça ve Hüseyin Akansoy, Muratağa toplu mezarında birlikte...
Galatya'da ikinci toplu mezar kazılırken, Hristina Pavlu Solomi Patça ve kazı ekibi lideri arkeolog Arzu ile birlikte toplu mezarın başında…
Ve bir diğer fotoğraf: Galatya'da ikinci toplu mezarda bulunan "kayıp" Kıbrılsırumlar – aralarında Hristina'nın babası ve erkek kardeşi de var…


Yazının Türkçe ve Rumca linkleri:

https://www.yeniduzen.com/kibrista-katliamlar-ayi-agustos-22458yy.htm

https://politis.com.cy/apopseis/stiles/840834/avgoystos-o-minas-ton-mazikon-dolofonion