Αναζητώντας ένα «αγνοούμενο» πατέρα από μια φάρμα στη Μια Μηλιά…

Αναζητώντας ένα «αγνοούμενο» πατέρα από μια φάρμα στη Μια Μηλιά…

Sevgul Uludag
caramel_cy@yahoo.com
Τηλ: 99 966518

Η οικογένεια είχε πάρει καινούργια παπούτσια για όλα τα παιδιά που ετοιμάζονταν να ξεκινήσουν τη νέα σχολική χρονιά, όπως ήταν το έθιμο… Τα παπούτσια και οι στολές ήταν έτοιμα και όταν το σχολείο ξεκινούσε ξανά, θα έτρεχαν, χαρούμενα για τα καινούργια τους παπούτσια και στολές…
Η Fatma ήταν στη δεύτερη τάξη του δημοτικού σχολείου… Φορούσε τα καινούργια μαύρα σχολικά της παπούτσια και ήταν πολύ χαρούμενη και πρόθυμη…
Όμως επιστρέφοντας από το σχολείο στο σπίτι, έπαθε ένα σοκ – ξεκίνησε να βρέχει και το χρώμα από τα μαύρα της παπούτσια άρχισε να διαλύεται, κάνοντας τα παπούτσια της γκριζωπά και όλοι οι συμμαθητές της γελούσαν μαζί της… Πήγε σπίτι κλαίγοντας, απογοητευμένη από τα καινούργια της παπούτσια…
«Παπάάάάά!» φώναξε στον πατέρα της που της είχε πάρει τα παπούτσια από τη Λευκωσία από το κατάστημα του παπουτσή «Cabacaba»…
«Κοίτα τι έγινε! Τι παπούτσια μου αγόρασες! Όλοι γελούσαν μαζί μου!»
Ο πατέρας της είπε «Μην κλαις μωρό μου, θα πάω και θα δείξω στον Cabacaba τι έχει κάνει! Θα πάρω τα παπούτσια αυτά πίσω στο κατάστημα του και θα του πω τι νομίζω και θα σου πάρω καινούργια παπούτσια! Έλα μην κλαις τώρα! Θα σου πάρω καινούργια παπούτσια…»
Ο παπουτσής Cabacaba είχε μπογιατίσει με μαύρη μπογιά ένα ζευγάρι άσπρα παπούτσια και του τα είχε πουλήσει… Γι αυτό όταν έβρεξε το χρώμα έφυγε και τα παπούτσια έγιναν γκριζωπά…
Έτσι, ο πατέρας της Fatma, Huseyin Ali πήρε τα παπούτσια και υποσχέθηκε να πάει στη Λευκωσία και να τα αλλάξει και να της φέρει πίσω καινούργια παπούτσια…
Όταν πήγαινε στη δουλειά του στη Μια Μηλιά στη φάρμα του Αλκιβιάδη πήρε τα παπούτσια μαζί του …
Όμως ποτέ δεν επέστρεψε, ούτε και τα παπούτσια για τη Fatma…
Κάθε μέρα έτρεχε από το σχολείο στο σπίτι της με προσμονή σκεπτόμενη «Σήμερα ο πατέρας μου θα έρθει πίσω και θα μου φέρει καινούργια παπούτσια!»
Έτρεχε μέχρι το σημείο όπου υπήρχε μια μεγάλη χαρουπιά και όταν έβλεπε ότι ο πατέρας της δεν ήταν εκεί, απογοητευόταν… Η μεγάλη χαρουπιά δίπλα από το σπίτι της ήταν το μέρος όπου έβλεπε τον πατέρα της όταν επέστρεφε με ένα καλάθι… Ένα καλάθι γεμάτο με πράγματα για τα παιδιά και την οικογένεια του…
O Huseyin Ali «εξαφανίστηκε» από τη φάρμα και μαζί του και ένα άλλο νεαρό αγόρι από τη Λουρουτζίνα, ο γιός του γείτονα τους Ramadan Ismail…
Πήγαν στη δουλειά στα μέσα του Δεκέμβρη του 1963… Κανονικά έμεναν στη φάρμα όπου εργάζονταν και επέστρεφαν στη Λουρουτζίνα μόνο κάθε δεκαπενθήμερο… Όταν ξεκίνησαν οι διακοινοτικές συγκρούσεις στις 21 Δεκεμβρίου 1963 ο Huseyin Ali και ο Ramadan Ismail έμειναν στη φάρμα και δεν μπορούσαν να επιστρέψουν στη Λουρουτζίνα. Και εκεί είναι που έγιναν «αγνοούμενοι», και ο Huseyin και ο Ramadan…
O Huseyin Ali ήταν από την Αγία Άννα και είχε παντρευτεί την κυρία Emine από την Λουρουτζίνα… Η κυρία Emine ή «Emine Dudu» όπως την αποκαλούσαν οι Λουρουτζιάτες πήγε ως νύφη για να ζήσει στην Αγία Άννα… Έκαναν τρία παιδιά: τον Hasan, τον Osman και τη Fatma… Όταν η Fatma ήταν ενός χρόνου – πρέπει να ήταν γύρω στο 1956 – πήγαν πίσω για να ζήσουν στην Λουρουτζίνα για ένα χρόνο. Και τότε όταν η Fatma ήταν δύο χρονών – δηλαδή πρέπει να ήταν γύρω στο 1957 – πήγαν στο Λονδίνο για να εγκατασταθούν και να δουλέψουν εκεί όπως τους περισσότερους Κύπριους εκείνο τον καιρό… Για περίπου πέντε χρόνια ζούσαν στο Λονδίνο και ο Huseyin Ali εργαζόταν σε ένα εργοστάσιο σχοινιού και μετά σε ένα εργοστάσιο κονσερβών… Η κυρία Emine εργαζόταν ως ράφταινα από το σπίτι… Όμως μετά από λίγο καιρό η κυρία Emine είχε προβλήματα υγείας μετά που έχασε το παιδί της στα τελικά στάδια της εγκυμοσύνης της και βρισκόταν σε κατάθλιψη… Και οι γιατροί της σύστησαν να επιστρέψουν πίσω στην Κύπρο έτσι ώστε να αναρρώσει… Έτσι επέστρεψαν πίσω στην Κύπρο το 1962 και εγκαταστάθηκαν στη Λουρουτζίνα… Ο Huseyin Ali βρήκε δουλειά στην φάρμα αγελάδων στη Μια Μηλιά και πήγαινε εκεί μαζί με τον με τον νεαρό συγχωριανό του Ramadan Ismail…
Ήταν τέσσερεις Τουρκοκύπριοι που εργάζονταν στην ίδια φάρμα στη Μια Μηλιά και ένας Ελληνοκύπριος ιερέας που ζούσε σε μια μικρή εκκλησία δίπλα από την φάρμα τους και προειδοποίησε δύο από αυτούς ότι υπήρχαν φήμες ότι μπορούσαν να σκοτώσουν τους Τουρκοκύπριους στη φάρμα. Ο ιερέας ήταν από τη Μόρφου και είχε έρθει και εγκαταστάθηκε στη μικρή εκκλησία δίπλα από τη φάρμα και ζούσε εκεί από το 1958… Οι δύο Τουρκοκύπριοι, ο Ali από τη Λευκωσία και ο Dervish Mazhar Zemin έφυγαν και δεν είχαν χρόνο για να προειδοποιήσουν τον Huseyin και τον Ramadan για αυτά που τους είχε πει ο ιερέας…
Σύμφωνα με φήμες, ένα βράδυ ο Huseyin Ali και ο Ramadan Ismail κάθονταν στο καφενείο – ήταν μια κρύα νύκτα και αφού έμεναν στη μάντρα, πήγαιναν τα βράδια για να περάσουν το χρόνο τους και να ζεσταθούν στο καφενείο… Όταν σηκώθηκαν για να φύγουν, φημολογείται ότι τους σκότωσαν και τους έθαψαν κάπου κοντά στη φάρμα…
Μετά από χρόνια, το 2010, ένας Ελληνοκύπριος αναγνώστης μου είπε ότι είχαν σκοτωθεί και θαφτεί στην όχθη του ποταμού δίπλα από τη φάρμα όπου εργάζονταν… Μοιράστηκα την πληροφορία αυτή πριν από οκτώ χρόνια με την Κυπριακή Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων… Το μέρος αυτό ήταν είτε στη νεκρή ζώνη ή σε στρατιωτική περιοχή έτσι δεν μπορούσα να πάω για να δω…
Έτσι όταν η Fatma Huseyin Aghdiran επέστρεψε για τις διακοπές της μου τηλεφώνησε και συναντηθήκαμε και μιλήσαμε… Όταν ρώτησα αν έγιναν καθόλου εκσκαφές γύρω από τη φάρμα, έμαθα ότι δεν έγιναν εκσκαφές… Έτσι ξαναδημοσίευσα αυτά που είχα γράψει πριν από οκτώ χρόνια έτσι ώστε ίσως η ΔΕΑ να μπορεί να ξεκινήσει καινούργιες έρευνες για τους «αγνοούμενους» Huseyin and Ramadan… Η Fatma περίμενε για τα τελευταία 55 χρόνια για οποιεσδήποτε πληροφορίες για τον πατέρα της…
Η μητέρα της Fatma, μετά την εξαφάνιση του συζύγου της συνειδητοποίησε ότι ήταν έγκυος με το τέταρτο τους παιδί και εννέα μήνες μετά την εξαφάνιση του, γέννησε ένα αγόρι που τον ονόμασε «Umit» - που σημαίνει «Ελπίδα»… «Ελπίδα» ότι θα επέστρεφε πίσω ζωντανός, «ελπίδα» ότι θα επέστρεφε ασφαλής και καλά στην οικογένεια του… Όμως ποτέ δεν επέστρεψε και ο «Umit» μεγάλωσε χωρίς να δει ποτέ τον πατέρα του…
H κυρία Emine έκανε ότι μπορούσε για να επιβιώσει – μια γυναίκα που εργαζόταν σκληρά, φρόντιζε κατσίκες, χρησιμοποιούσε το γάλα τους για να φτιάξει χαλούμι, γιαούρτι και αναρή για να τα πουλήσει και να τα χρησιμοποιήσει στο σπίτι. Είχε μια αγελάδα που είχε αγοράσει ο Huseyin Ali και επίσης χρησιμοποιούσε το γάλα της αγελάδας… Όταν ήρθε ο καιρός, πούλησε μερικές κατσίκες για να αγοράσει στολές και παπούτσια για το σχολείο για τα παιδιά της… «Η μητέρα μου προσπαθούσε πολύ για να μην νιώθουμε το κενό που άφησε ο πατέρας μου και μπορώ να πω ότι το πέτυχε – αφού ήταν μια πολύ σκληρά εργαζόμενη γυναίκα – και δεν πήρε βοήθεια από κανένα, τα έκανε όλα μόνη της…»
Παρ΄ όλα αυτά κάποιες νύκτες είχαν μόνο τσάι και λίγο παξιμάδι για βραδινό φαγητό…
«Παξιμάδι ή λίγο ψωμί και τσάι… Η μητέρα μου εργαζόταν σκληρά έτσι ώστε να μην αναγκαστούμε να το έχουμε αυτό, αλλά δυστυχώς κάποιες νύκτες ήταν έτσι.. Όμως όλοι ήταν έτσι – ήταν καιρός πολέμου…»
Το 1971, η κυρία Emine έχασε τον μεγάλο της γιο Hasan – ενώ υπηρετούσε την στρατιωτική του θητεία στη Λευκωσία, ένας από τους φίλους του τον πυροβόλησε «κατά λάθος» και πέθανε… Προσπάθησαν να τον θάψουν κρυφά στην Λουρουτζίνα, αλλά ένας μακρινός συγγενής το είδε και τους ειδοποίησε, έτσι έτρεξαν στην κηδεία του… Η οικογένεια καταστράφηκε για δεύτερη φορά… Η μητέρα της Fatma για δύο χρόνια δεν ένιωθε καλά και η Fatma την φρόντιζε και αυτή και τον νεαρό αδελφό της Umit που δεν ήταν ούτε 7 χρονών… Η Fatma σταμάτησε να πηγαίνει σχολείο για να φροντίζει την οικογένεια μετά το θάνατο του αδελφού της Hasan…
Το 1975 η Fatma παντρεύτηκε με τον Mehmet Aghdiran από τη Λουρουτζίνα και το 1976 πήγαν για να εγκατασταθούν στην Αυστραλία όπου ζούσε από το 1972… Μετά από μερικά χρόνια επανενώθηκε με την οικογένεια της στην Αυστραλία: Η μητέρα και οι αδελφοί της ήρθαν και αυτοί κοντά της εκεί και εγκαταστάθηκαν στο Wollongong, δίπλα από το Sydney… Όμως ποτέ δεν ξέχασαν τον πατέρα τους και την Κύπρο και έρχονταν για διακοπές όποτε ήταν δυνατό…
Η Fatma έχει ακόμα μια πικρή ανάμνηση από την Κύπρο: Αμέσως μετά το τέλος του πολέμου το 1974, προς το τέλος του χρόνου, τους «έδωσαν» ένα σπίτι στην Κυθρέα… Έτσι πήγαν μαζί με άλλους για να δουν αυτό το σπίτι…
«Πήγα σε αυτό το σπίτι και μακάρι να μην έμπαινα μέσα ποτέ… Πάνω στο τραπέζι υπήρχε φαγητό που είχε μουχλιάσει… Στο πάτωμα υπήρχαν φωτογραφίες παιδιών, διαβατήρια, ρούχα… Άρχισα να κλαίω και δεν μπορούσα να σταματήσω… Μάζεψα όλες τις φωτογραφίες και τα διαβατήρια… Έκλαιγα τόσο πολύ που δεν μπορούσα να δω, ήμουν τόσο ευαίσθητη… Βρήκα ένα περιοδικό «Burda» και έβαλα μέσα όλες τις φωτογραφίες, υπήρχαν πολλές φωτογραφίες… Και τις πήρα μαζί μου… Όταν βγήκα έξω, τι είδα; Οι άνθρωποι που είχαν έρθει μαζί μας είχαν μαζέψει τα πλυντήρια και τα ψυγεία από τα σπίτια και τα φόρτωσαν σε ένα φορτηγό! Όταν το είδα αυτό, άρχισα να κλαίω ακόμα περισσότερο… Δεν μπορούσα να καταλάβω πως οι άνθρωποι μπορούσαν να κάνουν κάτι τέτοιο! Φύλαξα εκείνες τις φωτογραφίες στο σπίτι μας στη Λουρουτζίνα και φταίω τον εαυτό μου που δεν τις πήρα μαζί μου όταν πήγα να ζήσω στην Αυστραλία… Διότι όταν ήρθα πίσω στη Λουρουτζίνα, δεν βρήκα το σπίτι μου! Κατεδαφίστηκε! Και οι φωτογραφίες χάθηκαν με το σπίτι…
Δεν πήραμε τότε το σπίτι στην Κυθρέα που μας είχαν δώσει: δεν ua μπορούσα να ζω σε ένα τέτοιο μέρος και ποτέ δεν θα ήταν «αποζημίωση» ούτε για τον αδελφό ούτε για τον πατέρα μου… Τίποτε δεν μπορούσε να «αναπληρώσει» την εξαφάνιση του πατέρα μου ή το χαμό του αδελφού μου…»
Σήμερα η Fatma έχει τρία παιδιά: μια 41χρονη κόρη, ένα 38χρονο γιο και ένα άλλο γιο που είναι 33 χρονών…
Ακόμα περιμένει νέα για τον πατέρα της και θέλει να βρεθούν τα οστά του έτσι ώστε να έχει κατάλληλο τόπο ταφής – ένα τάφο όπου αυτή και τα παιδιά της θα μπορούν να επισκέπτονται στον αιώνιο τόπο ανάπαυσης του…
Αν έχετε οποιεσδήποτε πληροφορίες για τη φάρμα στη Μια Μηλιά από όπου ο Huseyin Ali και ο Ramadan Ismail «εξαφανίστηκαν», αν έχετε ακούσει ή γνωρίζετε οτιδήποτε για την «εξαφάνιση» τους, σας παρακαλώ τηλεφωνήστε μου ανώνυμα ή επώνυμα… Το τηλέφωνο μου CYTA είναι 99 966518… Μπορείτε επίσης να μου στείλετε e-mail στο caramel_cy@yahoo.com ή να με βρείτε στο Messenger ως «Sevgul Uludag»…
Ας προσπαθήσουμε αν μπορούμε να βοηθήσουμε τη Fatma να βρει τον τόπο ταφής του «αγνοούμενου» πατέρα της…

(*) Article published in the POLITIS newspaper on the 8th of July 2018, Sunday. An extended version of this article (a detailed interview with Fatma Huseyin Aghdiran was published in the YENİDÜZEN newspaper in Turkish on the 30th and 31st of May and 1st of June 2018. The links to these articles are:

http://www.yeniduzen.com/kayip-bir-babayi-beklemek1-12448yy.htm

http://www.yeniduzen.com/kayip-bir-babayi-beklemek-2-12454yy.htm

http://www.yeniduzen.com/kayip-bir-babayi-beklemek3-12459yy.htm