Stories from Galatia…

Stories from Galatia…

Sevgul Uludag

caramel_cy@yahoo.com

Tel: 99 966518

We sit together, on the same couch, outside in the garden with Christina, listening to my reader, mesmerized, amazed like two children listening to a grandfather telling mystic stories, horrifying stories, stories from the past, stories that are real but no one seems to care about...
We have our dear friend Ferah Kaya with us who has painted a picture called "Christina" about the Galatia Lake… In the picture there is a little girl symbolizing Christina Pavlou Solomi Patsia looking onto to the lake… In this lake was a mass grave and there has always been information that there is more buried here, among them perhaps Christina's "missing" brother and father…
We are in Galatia, the Turkish Cypriot village in Karpaz that was sort of the "nightmare" of 1974 for Greek Cypriots since many went "missing" from here…
Galatia was a stronghold – but Galatia was not just Galatia – just like Chatoz, it was a centre that hosted Turkish Cypriots serving their military service from different villages…
When war struck in 1974, some villagers from other villages came here and so did commanders we learn…
"We had six commanders from Turkey" he says…
"What?!"
"Yes! They left the surrounding villages and they came here… Could we open our mouth? No! No way! We could not open our mouth… We could not speak…"
There had been a Turkish Cypriot commander who, after the war began in 1974 took his men and came to Galatia…
"Some of these commanders had ordered him to be killed! Do you believe that? Yes! But I managed to save him… I said, "Give him to my post and I will take care…" So, I took him under my wings and he was okay… But they didn't like him, some of these Turkish commanders because he had left his village and came to Galatia…"
Christina also has stories from that time…
"A villager of ours from Komikebir, a Turkish Cypriot called Ahmet went to fetch my father… My father was a prisoner of war in Galatia… We had two mills, a mill for the flour, a mill for olive oil…
So, Ahmet went there and asked the commander to please allow my father to go and start the mill because Ahmet didn't know how to start the mill. So, they told him, "You want him? Go inside the club and stay there if you want him..." So, the guy got terrified and left…"
Galatia, the village of secrets mesmerizes us…
"What about Livadia?" I ask my reader… "What was its position? Why did they take for instance the priest from Davlos there instead of Galatia? And then killed him there and buried him in a well… What was so special about Livadia?"
"Nothing special about Livadia" he says… "The centre was Galatia… All orders went from Galatia… Livadia was just part of Galatia… I told you we had six commanders from Turkey in 1974… What else you want me to say?"He starts talking about a "missing" Greek Cypriot from Yialousa…
"Actually they beat him up in Yialousa, in the police station and killed him there… But they took his dead body to Galatia… So he is buried somewhere here" he says…
"But I always thought he had been buried in Yialousa…"
"No, no… They took his dead body and even some commander was angry with them about why they had beaten him to death…"
The conversation shifts to what he has been doing, this wonderful reader of mine, in the past six months…
He has been the core person helping us in the area of Galatia and surrounding villages. He has shared many times what he knows about possible burial sites and also information about who might know these things both with us and with the officials of the Cyprus Missing Persons' Committee…
He says:
"In the recent weeks, a woman investigator from the Cyprus Missing Persons' Committee came to see me and asked me a lot of questions and asked me about what I had told you previously and I shared what I know with her… She wanted me to show her some possible burial sites and again I went and showed her…
I also visited various times and I continue to go almost every other day to the Galatia Lake where the excavation team of the Cyprus Missing Persons' Committee is and I share with them what I know about possible burial sites in this lake…
As you know there is a small house within the lake and in front of this house one or two "missing" persons might be buried. They must also investigate around the gandjelli about possible burials – I have told this to the excavation team there…
The area behind the house towards the cliff, towards the village must also be explored since some "missing" Greek Cypriots might be buried there… I remember that you had come and shown this place to the CMP back in 2010 together with a witness… But this place has not been excavated yet…
If you remember the boridja I had shown you, the carob tree – there had been some digging with no results… I have spoken with some witnesses about this boridja and I have told the woman investigator of the Turkish Cypriot office of the CMP that they must look under the road there. The possible burial site here might have stayed under that road because that road did not exist in 1974 – it was built after as a dirt track road… They need to investigate that area very carefully.
Years ago, you will remember that I have insistently told you and the CMP that there might be a second mass grave in the lake where they had found the first mass grave… I have told the excavation team now that they need to dig deep, not just few feet but they need to dig at least 10 feet deep… If they have not removed the second mass grave from there, they should be there…
You will remember that I had shown a palloura to you near the road between Livadia and Galatia… I believe that they should dig behind the palloura to see if there is someone buried there… There is information that one person might be buried there…
I had also shared what I knew with an archaeologist from the CMP who lives in our area about the well in Livadia where they have found the remains of three "missing" persons… I am very happy that what I have told them came out to be true and the remains of three "missing" persons have been found there… This made us happy… The person who had buried them had told me personally where the burial site was and I had run to the archaeologist to tell him to go back, not to leave this field, to dig 20 meters from where they had dug and left… I insisted that they should not leave this field and go back… Finally they got back and dug in the area that I had told them and I am so happy they found the remains…"
Another reader insists that there is more "missing" buried in the field where the CMP have found the remains of three persons in Livadia…
He insists that they should go back and dig the other part of the field that has not been excavated…
"Look" he says, "I was just sitting there and I heard them conversing between themselves, without flinching… I was even afraid to breathe… One of them who was involved in the killings said, "Hey! You know what? They found three there… But they did not dig the other side of the field!!!" So I immediately thought of calling you… Please, please, please… They need to go back to Livadia and dig again the field in the places that we had shown you… They haven't done any excavations there… They should be looking for a well with a mouth that is not round but rectangular… I believe from what I have heard that there are more buried in that field… Please ask the officials of the CMP not to leave the area… There should be more people buried in that field and in Livadia…"
We leave to go back to Nicosia with Christina Pavlou Solomi Patsia… We will continue to come to Galatia and try to continue our investigations… Until there is nothing more to investigate we will continue to come…
I thank my readers who are helping us with this and want to express how grateful we are for their humanitarian approach…

5.11.2016

Photo: Christina and Ferah at the Galatia Lake…

(*) Article published on the 27th of November 2016, Sunday in POLITIS newspaper.

Ιστορίες από τη Γαλάτεια…

Ιστορίες από τη Γαλάτεια…

Sevgul Uludag

caramel_cy@yahoo.com

Τηλ: 99 966518

Καθόμαστε μαζί, στον ίδιο καναπέ, έξω στον κήπο μαζί με τη Χριστίνα, και ακούμε σαγηνευμένες, κατάπληκτες σαν δύο μικρά παιδιά τον αναγνώστη μου, ένα παππού που εξιστορεί μυθιστορίες, ιστορίες τρόμου, ιστορίες από το παρελθόν, ιστορίες που είναι αληθινές αλλά κανένας δεν φαίνεται να νοιάζεται για αυτές…
Έχουμε μαζί μας την αγαπητή μας φίλη Ferah Kaya που έχει ζωγραφίσει ένα πίνακα για τη Λίμνη στη Γαλάτεια με ονομασία «Χριστίνα»… Στον πίνακα απεικονίζεται ένα μικρό κορίτσι που συμβολίζει τη Χριστίνα Παύλου Σολωμή Πατσιά που κοιτάζει τη λίμνη… Στη λίμνη αυτή υπήρχε ένας μαζικός τάφος και υπήρχαν πάντα πληροφορίες ότι περισσότερα άτομα είναι θαμμένα εδώ, ανάμεσα τους ίσως και οι «αγνοούμενοι» αδελφός και πατέρας της Χριστίνας…
Είμαστε στη Γαλάτεια, το τουρκοκυπριακό χωριό στην Καρπασία που για τους Ελληνοκύπριους ήταν ο «εφιάλτης» του 1974 αφού πολλοί από εδώ έγιναν «αγνοούμενοι»…
Η Γαλάτεια ήταν ένα προπύργιο – όμως η Γαλάτεια δεν ήταν μόνο η Γαλάτεια – όπως το Τζιάος ήταν το κέντρο που φιλοξενούσε τους Τουρκοκύπριους που υπηρετούσαν τη στρατιωτική τους θητεία από διαφορετικά χωριά…
Όταν ξέσπασε ο πόλεμος το 1974, κάποιοι χωρικοί από άλλα χωριά ήρθαν εδώ, όπως επίσης και διοικητές από ότι μάθαμε…
«Είχαμε έξι διοικητές από την Τουρκία» λέει…
«Τι;!»
«Ναι! Έφυγαν από τα τριγύρω χωριά και ήρθαν εδώ… Μπορούσαμε να ανοίξουμε το στόμα μας; Όχι! Κατ' ουδένα λόγο! Δεν μπορούσαμε να ανοίξουμε το στόμα μας… Δεν μπορούσαμε να μιλήσουμε…»
Υπήρχε ένας Τουρκοκύπριος διοικητής ο οποίος μετά την έναρξη του πολέμου το 1974, πήρε τους άντρες του και ήρθε στη Γαλάτεια…
«Κάποιοι από αυτούς τους διοικητές είχαν διατάξει να σκοτωθεί! Μπορείς να το πιστέψεις; Ναι! Αλλά κατάφερα να τον σώσω… Είπα «Δώστε τον στο πόστο μου και θα το φροντίσω…» Έτσι τον πήρα υπό την προστασία μου και ήταν εντάξει… Όμως δεν άρεσε σε κάποιους από αυτούς τους Τούρκους διοικητές διότι είχε φύγει από το χωριό του και ήρθε στη Γαλάτεια…»
Η Χριστίνα επίσης έχει ιστορίες από εκείνη την εποχή…
«Ένας συγχωριανός από την Κώμη Κεπήρ, ένας Τουρκοκύπριος που ονομαζόταν Ahmet πήγε να φέρει τον πατέρα μου… Ο πατέρας μου ήταν αιχμάλωτος πολέμου στην Γαλάτεια… Είχαμε δύο μύλους, ένα για το αλεύρι και ένα για το ελαιόλαδο…
Έτσι ο Ahmet πήγε εκεί και ζήτησε από το διοικητή να αφήσει τον πατέρα μου να πάει και να ξεκινήσει τον μύλο διότι ο Ahmet δεν ήξερε πως να ξεκινήσει το μύλο. Του είπαν, «Τον θέλεις; Πήγαινε μέσα στο σύλλογο και μείνε εκεί αν τον θέλεις…» Έτσι τρομοκρατήθηκε και έφυγε…»
Η Γαλάτεια, το χωριό των μυστικών μας μαγεύει…
«Και τα Λειβάδια;» ρωτώ τον αναγνώστη μου… «Ποια ήταν η θέση του χωριού; Γιατί για παράδειγμα πήραν εκεί τον ιερέα από το Δαυλό παρά στη Γαλάτεια; Και μετά τον σκότωσαν εκεί και τον έθαψαν σε ένα πηγάδι… Τι ήταν τόσο ιδιαίτερο σχετικά με τα Λειβάδια;»
«Τίποτε το ξεχωριστό στα Λειβάδια» λέει… «Το κέντρο ήταν η Γαλάτεια… Όλες οι διαταγές έρχονταν από τη Γαλάτεια… Τα Λειβάδια ήταν μέρος της Γαλάτειας… Σου είπα, είχαμε έξι διοικητές από την Τουρκία το 1974… Τι άλλο με θέλεις να πω;»
Αρχίζει να μιλά για ένα «αγνοούμενο» Ελληνοκύπριο από τη Γιαλούσα…
«Κατ' ακρίβεια τον έδειραν στη Γιαλούσα, στον αστυνομικό σταθμό και τον σκότωσαν εκεί… Όμως πήραν το νεκρό του σώμα στη Γαλάτεια… Έτσι είναι θαμμένος κάπου εδώ» λέει…
«Όμως πάντοτε νόμιζα ότι είχε θαφτεί στη Γιαλούσα…»
«Όχι, όχι… Πήραν το νεκρό του σώμα και επίσης κάποιος διοικητής είχε θυμώσει μαζί τους γιατί να τον δείρουν μέχρι θανάτου…»
Η κουβέντα μεταφέρεται στο τι κάνει τους τελευταίους έξι μήνες, αυτός ο υπέροχος αναγνώστης μου…
Ήταν το βασικό άτομο που μας βοηθά στην περιοχή της Γαλάτειας και των γύρω χωριών. Έχει μοιραστεί πολλές φορές τόσο μαζί μας όσο και με τους λειτουργούς της Κυπριακής Διερευνητικής Επιτροπής Αγνοουμένων, αυτά που γνωρίζει για πιθανούς τόπους ταφής και επίσης πληροφορίες για το ποιος μπορεί να γνωρίζει αυτά τα πράγματα…
Λέει:
«Τις περασμένες βδομάδες, μια γυναίκα ερευνητής από την Κυπριακή Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων ήρθε να με δει κα με ρώτησε πολλές ερωτήσεις και με ρώτησε για αυτά που σου είχα πει στο παρελθόν και μοιράστηκα αυτά που γνωρίζω μαζί της… Ήθελε να της δείξω κάποιους πιθανούς τόπους ταφής και πήγα πάλι και της έδειξα…
Επισκέφτηκα επίσης διάφορες φορές και συνεχίζω να πηγαίνω σχεδόν κάθε δεύτερη μέρα στη Λίμνη της Γαλάτειας όπου βρίσκεται η ομάδα εκσκαφών της Κυπριακής Διερευνητικής Επιτροπής Αγνοουμένων και μοιράζομαι μαζί τους αυτά που ξέρω για τους πιθανούς τόπους ταφής σε αυτή τη λίμνη…
Όπως γνωρίζεις υπάρχει ένα μικρό σπίτι μέσα στη λίμνη και μπροστά από το σπίτι αυτό μπορεί να είναι θαμμένοι ένας ή δύο «αγνοούμενοι». Πρέπει επίσης να ερευνήσουν για πιθανούς τόπους ταφής γύρω από το κάγκελο– το είπα στην ομάδα εκσκαφών που βρίσκεται εκεί…
Η περιοχή πίσω από το σπίτι προς τον λόφο, προς το χωριό πρέπει επίσης να ερευνηθεί αφού κάποιοι «αγνοούμενοι» Ελληνοκύπριοι μπορεί να είναι θαμμένοι εκεί… Θυμούμαι ότι είχες έρθει και έδειξες το μέρος αυτό στη ΔΕΑ το 2010 μαζί με ένα μάρτυρα… Όμως το μέρος αυτό δεν έχει ακόμα εκσκαφτεί…
Αν θυμάσαι τα πορίτζια που σου είχα δείξει, τη χαρουπιά – εκεί υπήρξαν κάποιες εκσκαφές αλλά χωρίς αποτέλεσμα… Είχα μιλήσει με κάποιους μάρτυρες για τα πορίτζια αυτά και είχα πει στη γυναίκα ερευνήτρια από το τουρκοκυπριακό γραφείο της ΔΕΑ ότι πρέπει να ψάξουν εκεί κάτω από το δρόμο. Ο πιθανός τόπος ταφής εκεί μπορεί να έμεινε κάτω από το δρόμο αφού εκείνος ο δρόμος δεν υπήρχε το 1974 – κατασκευάστηκε μετά ως χωματόδρομος… Χρειάζεται να ερευνήσουν πολύ προσεκτικά την περιοχή εκείνη.
Πριν από χρόνια, θα θυμάσαι ότι επίμονα είχα πει σε σένα και τη ΔΕΑ ότι μπορεί να υπάρχει ένας δεύτερος μαζικός τάφος στη λίμνη, εκεί που βρήκαν τον πρώτο μαζικό τάφο… Είχα πει τώρα στην ομάδα εκσκαφών ότι πρέπει να σκάψουν βαθιά, όχι μόνο σε βάθος μερικών ποδών, αλλά ότι πρέπει να σκάψουν σε βάθος τουλάχιστον 10 ποδών… Αν δεν έχουν μετακινήσει το δεύτερο μαζικό τάφο από εκεί, πρέπει να βρίσκεται εκεί…
Θα θυμάσαι ότι σου είχα δείξει μια παλλούρα κοντά στο δρόμο μεταξύ των χωριών Λειβάδια και Γαλάτεια… Πιστεύω ότι πρέπει να σκάψουν πίσω από την παλλούρα για να δουν αν κάποιος είναι θαμμένος εκεί… Υπάρχουν πληροφορίες ότι ένα άτομο μπορεί να είναι θαμμένο εκεί…
Έχω επίσης μοιραστεί αυτά που ξέρω με έναν αρχαιολόγο της ΔΕΑ που ζει στην περιοχή μας, για ένα πηγάδι στα Λειβάδια όπου είχαν βρει τα οστά τριών «αγνοουμένων»… Είμαι πολύ χαρούμενος ότι αυτά που τους είχα πει βγήκαν αληθινά και βρέθηκαν εκεί τα οστά τριών «αγνοουμένων»… Αυτό μας χαροποίησε… Το άτομο που τους είχε θάψει μου είχε πει προσωπικά που βρισκόταν ο τόπος ταφής και είχα τρέξει στον αρχαιολόγο για να του πω και να πάνε πίσω, να μην φύγουν από το χωράφι αυτό και να επιστρέψουν… Τελικά πήγαν πίσω και έσκαψαν την περιοχή που τους είχα πει και είμαι τόσο χαρούμενος που βρήκαν τα οστά…»
Ένας άλλος αναγνώστης επιμένει ότι υπάρχουν περισσότεροι «αγνοούμενοι» θαμμένοι στο χωράφι εκεί όπου η ΔΕΑ βρήκε τα οστά τριών ατόμων στα Λειβάδια…
Επιμένει ότι πρέπει να επιστρέψουν και να σκάψουν το άλλο μέρος του χωραφιού που δεν είχε εκσκαφτεί…
«Κοίτα» λέει, «απλά καθόμουν εκεί και τους άκουσα να συνομιλούν μεταξύ τους, χωρίς να δειλιάζουν… Φοβόμουν ακόμα και να αναπνεύσω… Ένας από αυτούς που ήταν αναμεμειγμένος στις δολοφονίες είπε «Έϊ! Ξέρετε; Βρήκαν τρεις εκεί… Αλλά δεν έσκαψαν την άλλη πλευρά του χωραφιού!!!» Έτσι αμέσως σκέφτηκα να σου τηλεφωνήσω… Σε παρακαλώ, σε παρακαλώ, σε παρακαλώ… Πρέπει να πάνε πίσω στα Λειβάδια και να σκάψουν ξανά το χωράφι στα μέρη που σου είχαμε δείξει… Δεν έκαναν καθόλου εκσκαφές εκεί… Πρέπει να ψάξουν για ένα πηγάδι με στόμιο που δεν είναι κυκλικό αλλά ορθογώνιο… Από αυτά που έχω ακούσει πιστεύω ότι υπάρχουν περισσότεροι θαμμένοι σε εκείνο το χωράφι… Σε παρακαλώ ζήτα από τους λειτουργούς της ΔΕΑ να μην φύγουν από την περιοχή… Πρέπει να υπάρχουν περισσότερα άτομα θαμμένα σε εκείνο το χωράφι στα Λειβάδια…»
Φεύγουμε με τη Χριστίνα Παύλου Σολωμή Πατσιά για να πάμε πίσω στη Λευκωσία… Θα συνεχίσουμε να ερχόμαστε στη Γαλάτεια και να συνεχίζουμε τις έρευνες μας… Μέχρι να μην υπάρχει τίποτε άλλο για να ερευνηθεί, θα συνεχίσουμε να ερχόμαστε…
Ευχαριστώ τους αναγνώστες μου που μας βοηθούν με το θέμα αυτό και θέλω να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μας για την ανθρωπιστική τους προσέγγιση…

Photo: Η Χριστίνα και η Ferah στη Λίμνη στη Γαλάτεια…

(*) Article published on the 27th of November 2016, Sunday in POLITIS newspaper.

`The Ministry of Education is the Ministry of the Future…`

`The Ministry of Education is the Ministry of the Future…`

Sevgul Uludag

caramel_cy@yahoo.com

Tel: 99 966518

These are the words of Astrid Thors, the Chairperson of the Max van der Stoel Jury and former High Commissioner on National Minorities of the OSCE… She was speaking on the 24th of October 2016 at the Peace Palace at the Hague on the occasion of the Cypriot Association of Historical Dialogue and Research receiving this year, the prestigious Max van der Stoel Award. For the award, co-presidents of AHDR Alev Tughberk and Kyriacos Pachoulides were there…
We all know AHDR – its seat is at the Home for Cooperation on the buffer zone, right across the Ledra Palace Hotel… It is being supported by funds from Norway as well as having received support from EU and other countries and donors in the past…
The most important thing that AHDR has done for Cyprus is bringing teachers together, writing supplementary educational material, teaching ways of looking at our bitter past from multi perspectives, creating a space on the buffer zone – The Green Line – for people to meet and talk and drink coffee… No, it is not the Buyuk Khan in Nicosia where you just sit and have coffee and chat with your friends from both communities but that is all - this is the Home for Cooperation where things actually happen, not just drink coffee and chat… Seminars, conferences, exhibitions about our past showing ways about how to deal with our future…
We worked voluntarily with AHDR in their preparation for the book about `missing persons` - the supplementary educational material prepared for teachers to use in the schools in both Turkish Cypriot and Greek Cypriot communities… The book has been prepared in three languages: Turkish, Greek and English and already civil society in Lebanon has picked it up to use to demonstrate their own problem of `missing persons`… But it Cyprus it stayed there although some teachers took it and used it but when it came to the official Ministry of Education, none of the books prepared with so much care and effort and so much research have been picked up, looked at or praised… Or used… The officials of the education in the Turkish Cypriot community have no such intention to do that – the officials of the education of the Greek Cypriot community too have no such intention… AHDR's efforts might be recognized through awards and they might receive the Max van der Stoel Award from the hand of the Minister of Holland but this is like water flowing over the hand of the officials – they don't care and they have never shown any interest at all to sit down and at least take a close look at what AHDR has been doing…
Foreign Minister Koenders of Holland, during his speech at the award ceremony said in summary:
"This year's winner of the Max van der Stoel Award possesses those two virtues in abundance. From the moment travel restrictions between the two parts of Cyprus were relaxed, 13 years ago, the Association for Historical Dialogue and Research has quietly worked to foster mutual respect and understanding.
History cannot be denied; nor must it be forgotten.
But its misuse can become an obstacle to normal relations between peoples.
Its distortion can separate majority and minority communities.
Its manipulation can divide societies that should be united.
Mutual understanding cannot be imposed or declared. Take the Association's educational projects. They are not meant to teach one specific version of Cypriots' history; rather, they are meant to increase historical awareness and stimulate critical thinking. They show how different perspectives on shared history can coexist, without one perspective being favoured over another.
In the end, politicians cannot make Turkish Cypriots and Greek Cypriots live in harmony. Politicians cannot make people trust each other and build a society together. That will be up to Turkish and Greek Cypriots themselves.
The success of the Association for Historical Dialogue and Research demonstrates the power that communities themselves have to shape their relations. It serves as a shining example to other countries where relations between communities are strained.
The current Cypriot-led talks are reason to be hopeful about reunification. If and when reunification occurs, the need for mutual understanding will become even greater. As more and more Greek Cypriots and Turkish Cypriots meet each other, occasions for tensions and conflict will multiply. In that sense, the toughest challenge lies ahead. This award is not just meant to recognise past achievements; it also serves to encourage future efforts. The work of today's award winners is helping to advance the indispensable process of reconciliation. May it do so for many years to come.
I would now like to ask the two co-presidents of the Association for Historical Dialogue and Research to join me.
Kyriakos Pachoulides, Alev Tughberk, I am honoured to present the seventh Max van der Stoel Award to you both…`
The Chairperson of the Jury, Astrid Thors, in summary said:
"Various and conflicting historical narratives often contribute to the division of societies. Some historical narratives even perpetuate these divisions. The lack of cohesion within a society often threatens its stability and may increase the likelihood of opening up old wounds. For this reason, it is my firm belief that education should feature more prominently in peace negotiations. After all, our future and the future of the generations that follow us is framed in our educational system: it sets the stage for how we interact with different members of society. As I often say, `The Ministry of Education is the Ministry of the Future…` Having started as a bicommunal endeavour, AHDR's work is exceptional today because it now encompasses an inclusive inter-communal approach by engaging the Armenians, Maronites and Latins of Cyprus as well… Building peace also means that persons from different backgrounds can meet in structured and meaningful settings and that is something that AHDR provides. Shaping minds to think critically about history and preparing the members of all communities to accept different view on history is what drives AHDR. Reconciliation is the key. In fact, the remarkable work of the association on offering guidance to teachers to think critically about missing persons can serve in other contexts where the wounds of similar tragedies are still open… I hope that the example of AHDR and their openness to others can inspire all of us today along with other educators and civil society activists and decision makers globally…`
In their acceptance speech of the award, Alev Tughberk and Kyriacos Pachoulides said:
"AHDR receives this award with great gratitude. We need to highlight, though, that we strongly feel that this award is shared with all those in Cyprus, whose work promoted, over the last decades, inter-communal co-operation, mutual respect and understanding as the foundations for a sustainable, peaceful re-united Cyprus.
The establishment of AHDR in 2003 was the fruit of the determination and the aspiration of Cypriot educators, researchers and civil society activists, coming from various linguistic, ethnic, religious, social and educational backgrounds. Our common belief was and is that education can and should play a positive role in the transition from a deeply wounded, traumatized and segregated society into a society where reconciliation, peace and social cohesion prevail.
Through these years, AHDR provided opportunities to teachers, educators, researchers, students and the general public from all over the island to engage in a constructive and open dialogue. A dialogue on how our past can be approached in a critical manner and on how history can be taught in our schools, according to the current pedagogical trends based on the guidelines set by international and regional organizations and bodies, such as the Convention on the Rights of the Child, the UNESCO and the Council of Europe. Teacher training seminars and workshops, international conferences, research and supplementary educational material publications, activities for children and youth, public debates, historical tours and movie screenings are just some of the tools that AHDR uses in order to advance critical thinking and historical understanding in our society: two elements which we believe are necessary and crucial for any democratic society, especially for a conflict driven one like ours.
In our proposal on the reform of history education in Cyprus, we state that historical understanding not only enables us to understand the people distant in the past, but also contemporary people living next to or far away from us. In other words, by learning to think historically, we also learn to understand one another, accept and cooperate with each other. In this respect, we promote a history education that aspires to transform students' understanding of the world through the teaching of how to study the past and think historically. In our understanding of history education, political and ideological agendas should not distort history teaching, nor should history be used as a tool to consolidate division.
AHDR activities and projects, create the context within which individuals from across the existing divide interact in a meaningful way and cooperate with respect to or even despite their differences. A major achievement of AHDR is the establishment of The Home for Cooperation (H4C), a unique institution in the buffer zone in Nicosia, which is geographically and symbolically accessible to all people living in Cyprus. The H4C not only stands as one of the best concrete examples of what people in Cyprus can achieve through cooperation, but also operates as an incubator of future ideas and initiatives of individuals and groups from across the divide working together with a common vision for a re-united and peaceful country.
AHDR strongly believes and promotes, through its Policy Paper on Rethinking Education in Cyprus that this common vision can be better served by an education that prepares children and youth to live in a multi-cultural, multi-lingual and multi-faith society built on the values of human rights, trust, partnership, and equality.
We follow and support the efforts of the current political leaders in Cyprus, under the aegis of the United Nations, to reach a just, comprehensive and sustainable solution to the Cyprus problem. We take this opportunity to congratulate our UN friends on UN Day today. We believe that our political leaders have the determination to respond positively to the call of history and the need of our people for a re-united Cyprus. Following their example, we also believe that along with the political and geographical division, the division in the minds of people will be addressed. Trust and mutual respect should be consolidated. AHDR is proud of the work it has been doing over the years in this direction.
As we are all aware, recognition brings about motivation. Becoming a member of the community of organizations which have been honoured with the Award is highly encouraging for the Board, staff, members, friends and volunteers of the AHDR. Having received this prominent award, we are determined to work harder for the empowerment of the people of Cyprus to build bridges to defy hatred and fear and to move towards mutual understanding, forgiveness and reconciliation…."
We too congratulate the AHDR for all their efforts for peace and reconciliation… Perhaps the officials of the education departments of both communities can learn somethıng from the experience and efforts of AHDR…

30.10.2016

Photo: Kyriacos Paschulides and Alev Tughberk receiving award...

(*) Article published in the POLITIS newspaper on the 20th of November, 2016 – Sunday.

«Το Υπουργείο Παιδείας είναι το Υπουργείο του Μέλλοντος…»

«Το Υπουργείο Παιδείας είναι το Υπουργείο του Μέλλοντος…»

Sevgul Uludag

caramel_cy@yahoo.com

Τηλ: 99 966518

Αυτά είναι τα λόγια της Astrid Thors, Προέδρου της Κριτικής Επιτροπής του Max van der Stoel και πρώην Υπάτου Αρμοστή για τις Εθνικές Μειονότητες του ΟΑΣΕ… Μιλούσε στις 24 Οκτωβρίου 2016 στο Παλάτι Ειρήνης στη Χάγη με την ευκαιρία της φετινής απονομής του διάσημου Βραβείου Max van der Stoel στον Κυπριακό Όμιλο Ιστορικού Διαλόγου και Έρευνας (ΟΙΔΕ). Παρόντες για την απονομή ήταν οι συμπρόεδροι του ΟΙΔΕ Alev Tughberk και Κυριάκος Παχουλίδης…
Όλοι μας ξέρουμε τον ΟΙΔΕ – στεγάζεται στο Σπίτι της Συνεργασίας στη νεκρή ζώνη ακριβώς απέναντι από το ξενοδοχείο Λήδρα Πάλας… Υποστηρίζεται από ταμεία στη Νορβηγία και στο παρελθόν έχει επίσης λάβει στήριξη από την ΕΕ και άλλες χώρες και δωρητές…
Το πιο σημαντικό πράγμα που έχει κάνει ο ΟΙΔΕ για την Κύπρο είναι να φέρει μαζί δασκάλους, να συγγράψει συμπληρωματικό εκπαιδευτικό υλικό, να διδάξει τρόπους για να κοιτάξουμε το πικρό μας παρελθόν από πολλές οπτικές γωνίες, να δημιουργήσει ένα χώρο στη νεκρή ζώνη – την Πράσινη Γραμμή – για τους ανθρώπους να συναντιούνται και να μιλούν και να πίνουν καφέ… Όχι, δεν είναι το Buyuk Han στη Λευκωσία όπου απλά κάθεσαι και πίνεις καφέ και μιλάς με τους φίλους σου και από τις δύο κοινότητες και μόνο αυτό – αυτό είναι το Σπίτι της Συνεργασίας, όπου συμβαίνουν πράγματα, δεν είναι μόνο καφές και κουβέντα… Σεμινάρια, συνέδρια, εκθέσεις για το παρελθόν μας, που μας δείχνουν τρόπους για το πως να αντιμετωπίσουμε το μέλλον μας…
Εργαστήκαμε εθελοντικά με τον ΟΙΔΕ στην προετοιμασία για το βιβλίο για τους «αγνοούμενους» - το συμπληρωματικό εκπαιδευτικό υλικό που ετοιμάστηκε για τους δασκάλους για να χρησιμοποιούν στα σχολεία και στην τουρκοκυπριακή και στην ελληνοκυπριακή κοινότητα… Το βιβλίο ετοιμάστηκε σε τρεις γλώσσες: τουρκικά, ελληνικά και αγγλικά και ήδη η κοινωνία των πολιτών στο Λίβανο το πήρε για να αναδείξει το δικό τους πρόβλημα «αγνοουμένων»… Όμως στην Κύπρο έμεινε εκεί, και παρόλο που κάποιοι δάσκαλοι το πήραν και το χρησιμοποιούν, το επίσημο Υπουργείο Παιδείας δεν πήρε κανένα από τα βιβλία που ετοιμάστηκαν με τόση προσπάθεια και φροντίδα και τόση έρευνα, ούτε τα κοίταξε ούτε τα επαίνεσε… Ούτε και τα χρησιμοποίησε… Οι αξιωματούχοι στην εκπαίδευση στην τουρκοκυπριακή κοινότητα δεν έχουν καμία πρόθεση να το κάνουν – οι αξιωματούχοι στην εκπαίδευση στην ελληνοκυπριακή κοινότητα επίσης δεν έχουν καμία τέτοια πρόθεση… Οι προσπάθειες του ΟΙΔΕ μπορεί να αναγνωρίζονται μέσα από βραβεία και μπορεί να έχουν πάρει το Βραβείο Max van der Stoel από τα χέρια του Υπουργού της Ολλανδίας αλλά είναι σαν νερό που κυλά πάνω στα χέρια των αξιωματούχων – δεν τους νοιάζει και ποτέ δεν έδειξαν κανένα ενδιαφέρον για να καθίσουν και τουλάχιστον να δουν από κοντά τι κάνει ο ΟΙΔΕ…
Ο Υπουργός Εξωτερικών της Ολλανδίας Koenders, στη διάρκεια της ομιλίας του στην τελετή βράβευσης είπε περιληπτικά:
«Ο φετινός νικητής του Βραβείου Max van der Stoel κατέχει αυτές τις δύο αρετές σε αφθονία. Από τη στιγμή που χαλάρωσαν οι περιορισμοί στη διακίνηση μεταξύ των δύο πλευρών στην Κύπρο, πριν από 13 χρόνια, ο Όμιλος Ιστορικού Διαλόγου και Έρευνας έχει εργαστεί αθόρυβα για να προωθήσει τον αμοιβαίο σεβασμό και την κατανόηση.
Η ιστορία δεν μπορεί να αγνοηθεί, ούτε θα πρέπει να ξεχαστεί.
Όμως η κατάχρηση της μπορεί να γίνει εμπόδιο στις κανονικές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων.
Η παραμόρφωση της μπορεί να διαχωρίσει τις κοινότητες της πλειονότητας και της μειονότητας.
Η χειραγώγηση της μπορεί να διαιρέσει τις κοινωνίες που θα έπρεπε να είναι ενωμένες.
Η αμοιβαία κατανόηση δεν μπορεί να επιβληθεί ή να κηρυχθεί. Πάρτε για παράδειγμα τα εκπαιδευτικά προγράμματα του Ομίλου. Δεν έχουν σκοπό να διδάξουν μια συγκεκριμένη εκδοχή της ιστορίας των Κυπρίων, μάλλον έχουν σκοπό να αυξήσουν την ιστορική συνείδηση και να διεγείρουν την κριτική σκέψη. Δείχνουν πως οι διαφορετικές προοπτικές στην κοινή ιστορία μπορεί να συνυπάρχουν, χωρίς η μια προοπτική να ευνοείται έναντι μιας άλλης.
Στο τέλος, οι πολιτικοί δεν μπορούν να αναγκάσουν τους Τουρκοκύπριους και τους Ελληνοκύπριους να ζούνε αρμονικά. Οι πολιτικοί δεν μπορούν να αναγκάσουν τους ανθρώπους να εμπιστεύονται ο ένας τον άλλο και να κτίσουν μια κοινωνία μαζί. Αυτό εξαρτάται από τους ίδιους τους Τουρκοκύπριους και τους Ελληνοκύπριους.
Η επιτυχία του Ομίλου Ιστορικού Διαλόγου και Έρευνας αποδεικνύει τη δύναμη που έχουν οι ίδιες οι κοινότητες για να διαμορφώσουν τις σχέσεις τους. Χρησιμεύει ως λαμπρό παράδειγμα για άλλες χώρες όπου οι σχέσεις μεταξύ των κοινοτήτων είναι τεταμένες.
Οι τρέχοντες συνομιλίες Κυπριακής ιδιοκτησίας είναι ένας λόγος για να είμαστε αισιόδοξοι για την επανένωση. Αν και όταν συμβεί η επανένωση, η ανάγκη για αμοιβαία κατανόηση θα γίνει ακόμα μεγαλύτερη. Καθώς περισσότεροι Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι συναντούν ο ένας τον άλλο, οι περιπτώσεις πιθανής έντασης και σύγκρουσης θα πολλαπλασιαστούν. Με αυτή την έννοια, η δυσκολότερη πρόκληση βρίσκεται μπροστά μας. Το βραβείο αυτό δεν έχει σκοπό μόνο να αναγνωρίσει επιτεύγματα του παρελθόντος – έχει σκοπό να ενθαρρύνει μελλοντικές προσπάθειες. Το έργο των σημερινών νικητών του βραβείου βοηθά να προωθηθεί η αναγκαία διαδικασία της συμφιλίωσης. Ας ελπίσουμε ότι θα το κάνει για πολλά χρόνια ακόμα.
Και τώρα θα ήθελα να ζητήσω τους δυο συμπροέδρους του Ομίλου Ιστορικού Διαλόγου και Έρευνας να έρθουν στο βήμα μαζί μου.
Κυριάκο Παχουλίδη και Alev Tughberk, είναι τιμή μου να σας απονείμω το έβδομο Βραβείο Max van der Stoel…»
Η Πρόεδρος της Κριτικής Επιτροπής Astrid Thors είπε συνοπτικά:
«Διάφορες και αντικρουόμενες ιστορικές αφηγήσεις συχνά συμβάλλουν στη διαίρεση των κοινωνιών. Κάποιες ιστορικές αφηγήσεις ακόμα μπορεί να διαιωνίζουν αυτές τις διαιρέσεις. Η έλλειψη συνοχής μέσα σε μια κοινωνία συχνά απειλεί την σταθερότητα της και μπορεί να αυξήσει την πιθανότητα να ανοίξουν παλιές πληγές. Για το λόγο αυτό, πιστεύω ακράδαντα ότι η εκπαίδευση πρέπει να έχει μια πιο περίοπτη θέση στις διαπραγματεύσεις ειρήνης. Άλλωστε το μέλλον μας και το μέλλον των γενιών που θα ακολουθήσουν πλαισιώνεται στο εκπαιδευτικό μας σύστημα: θέτει τα θεμέλια για το πως αλληλοεπιδρούμε με διάφορα μέλη της κοινωνίας. Όπως λέω συχνά, «Το Υπουργείο Παιδείας είναι το Υπουργείο του Μέλλοντος…». Έχοντας ξεκινήσει ως μια δικοινοτική προσπάθεια, το έργο του ΟΙΔΕ είναι σήμερα εξαιρετικό διότι τώρα περιλαμβάνει μια περιεκτική διακοινοτική προσέγγιση εμπεριέχοντας επίσης και τους Αρμένιους, τους Μαρωνίτες και τους Λατίνους της Κύπρου… Η οικοδόμηση της ειρήνης σημαίνει επίσης ότι τα άτομα από διαφορετικά υπόβαθρα μπορούν να συναντηθούν σε δομημένα μέρη με νόημα και αυτό είναι κάτι που παρέχει ο ΟΙΔΕ. Η διαμόρφωση των μυαλών για να σκέφτονται κριτικά για την ιστορία και η προετοιμασία των μελών όλων των κοινοτήτων να δεχτούν τις διαφορετικές απόψεις για την ιστορία είναι αυτά που κινητοποιούν τον ΟΙΔΕ. Η συμφιλίωση είναι το κλειδί. Στην ουσία, το αξιόλογο έργο του ομίλου στην προσφορά καθοδήγησης στους δασκάλους για να σκέφτονται κριτικά για τους αγνοούμενους μπορεί να χρησιμεύσει και σε άλλα πλαίσια όπου οι πληγές παρόμοιων τραγωδιών είναι ακόμα ανοικτές… Ελπίζω ότι το παράδειγμα του ΟΙΔΕ και το ανοικτό του πνεύμα μπορεί να μας εμπνεύσει όλους σήμερα μαζί με άλλους εκπαιδευτές και ακτιβιστές της κοινωνίας των πολιτών και φορείς λήψης αποφάσεων σε παγκόσμια κλίμακα…»
Στην ομιλία αποδοχής του βραβείου οι Alev Tughberk και Κυριάκος Παχουλίδης είπαν:
«Ο ΟΙΔΕ λαμβάνει το βραβείο αυτό με μεγάλη ευγνωμοσύνη. Πρέπει ωστόσο να επισημάνουμε ότι αισθανόμαστε έντονα ότι το βραβείο αυτό το μοιραζόμαστε με όλους εκείνους στην Κύπρο που το έργο τους έχει προωθήσει, κατά τις τελευταίες δεκαετίες, διακοινοτική συνεργασία, αμοιβαίο σεβασμό και κατανόηση ως τα θεμέλια για μια βιώσιμη, ειρηνική, επανενωμένη Κύπρο.
Η ίδρυση του ΟΙΔΕ το 2003 ήταν ο καρπός της αποφασιστικότητας και της φιλοδοξίας Κυπρίων εκπαιδευτών, ερευνητών και ακτιβιστών της κοινωνίας των πολιτών, που προέρχονται από διάφορα γλωσσικά, εθνικά, θρησκευτικά, κοινωνικά και εκπαιδευτικά υπόβαθρα. Η κοινή μας πεποίθηση ήταν και είναι ότι η εκπαίδευση μπορεί και πρέπει να διαδραματίσει ένα θετικό ρόλο στη μετάβαση από μια βαθιά πληγωμένη, τραυματισμένη και διαχωρισμένη κοινωνία σε μια κοινωνία όπου επικρατούν η συμφιλίωση, η ειρήνη και η κοινωνική συνοχή.
Μέσα από αυτά τα χρόνια, ο ΟΙΔΕ παρείχε ευκαιρίες σε δασκάλους, εκπαιδευτές, ερευνητές, φοιτητές και το ευρύ κοινό από όλο το νησί για να συμμετάσχουν σε ένα εποικοδομητικό και ανοικτό διάλογο. Ένα διάλογο για το πως το παρελθόν μας μπορεί να προσεγγιστεί με ένα κριτικό τρόπο και πως η ιστορία μπορεί να διδάσκεται στα σχολεία μας, σύμφωνα με τις ισχύουσες παιδαγωγικές τάσεις με βάση τις κατευθυντήριες γραμμές που καθορίζονται από διεθνείς και περιφερειακούς οργανισμούς και σώματα, όπως τη Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού, την UNESCO και το Συμβούλιο της Ευρώπης. Εκπαιδευτικά σεμινάρια και εργαστήρια για δασκάλους, διεθνή συνέδρια, εκδόσεις έρευνας και συμπληρωματικού εκπαιδευτικού υλικού, δραστηριότητες για παιδιά και νέους, δημόσιες συζητήσεις, ιστορικές περιηγήσεις και προβολές ταινιών είναι μόνο μερικά από τα εργαλεία που χρησιμοποιεί ο ΟΙΔΕ για να προωθήσει την κριτική σκέψη και την ιστορική κατανόηση στην κοινωνία μας: δύο στοιχεία τα οποία πιστεύουμε είναι αναγκαία και ζωτικής σημασίας για κάθε δημοκρατική κοινωνία, ιδιαίτερα μια κοινωνία που έχει γνώμονα τη σύγκρουση όπως η δική μας.
Στην πρόταση μας για τη μεταρρύθμιση της εκπαίδευσης της ιστορίας στην Κύπρο, δηλώνουμε ότι η ιστορική κατανόηση όχι μόνο μας επιτρέπει να κατανοήσουμε τους ανθρώπους στο παρελθόν, αλλά και τους σύγχρονους ανθρώπους που ζουν δίπλα μας ή μακριά μας. Με άλλα λόγια, μαθαίνοντας να σκεφτόμαστε ιστορικά, μαθαίνουμε επίσης να κατανοούμε ο ένας τον άλλο, να αποδεχόμαστε ο ένας τον άλλο και να συνεργαζόμαστε μεταξύ μας. Σε αυτού το πλαίσιο προωθούμε μια εκπαίδευση ιστορίας που φιλοδοξεί να μεταμορφώσει την κατανόηση των μαθητών για τον κόσμο μέσα από τη διδασκαλία του πως να μελετούμε το παρελθόν και να σκεφτόμαστε ιστορικά. Σύμφωνα με την κατανόηση μας για την εκπαίδευση της ιστορίας, οι πολιτικές και ιδεολογικές ατζέντες δεν πρέπει να στρεβλώνουν την διδασκαλία της ιστορίας, ούτε και θα πρέπει η ιστορία να χρησιμοποιείται ως εργαλείο για την εδραίωση της διαίρεσης.
Οι δραστηριότητες και τα προγράμματα του ΟΙΔΕ δημιουργούν το πλαίσιο μέσα στο οποίο άτομα από τις δύο πλευρές της υφιστάμενης διαίρεσης αλληλοεπιδρούν με ουσιαστικό τρόπο και συνεργάζονται με σεβασμό προς, ή ακόμα και παρά, τις διαφορές τους. Ένα σημαντικό επίτευγμα του ΟΙΔΕ είναι η ίδρυση του Σπιτιού της Συνεργασίας (H4C), ενός μοναδικού θεσμού στη νεκρή ζώνη στη Λευκωσία που είναι γεωγραφικά και συμβολικά προσβάσιμο σε όλους τους ανθρώπους που ζουν στην Κύπρο. Το H4C δεν είναι μόνο ένα από τα καλύτερα απτά παραδείγματα για το τι μπορούν να επιτύχουν οι άνθρωποι στην Κύπρο μέσα από τη συνεργασία, αλλά λειτουργεί επίσης ως εκκολαπτήριο μελλοντικών ιδεών και πρωτοβουλιών ατόμων και ομάδων και από τις δύο πλευρές της διαχωριστικής γραμμής που εργάζονται μαζί με ένα κοινό όραμα για μια επανενωμένη και ειρηνική χώρα.
Ο ΟΙΔΕ πιστεύει ακράδαντα και προωθεί, μέσα από το Έγγραφο Πολιτικής για την Επανεξέταση της Εκπαίδευσης στην Κύπρο, ότι αυτό το κοινό όραμα μπορεί να εξυπηρετηθεί καλύτερα από μια εκπαίδευση που προετοιμάζει τα παιδιά και τους νέους για να ζουν σε μια πολύ-πολιτισμική, πολύ-γλωσσική, πολύ-θρησκευτική κοινωνία που στηρίζεται στις αξίες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της εμπιστοσύνης, του συνεταιρισμού και της ισότητας.
Παρακολουθούμε και υποστηρίζουμε τις προσπάθειες των σημερινών πολιτικών ηγετών στην Κύπρο, κάτω από την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών, για επίτευξη μιας δίκαιης, περιεκτικής και βιώσιμης λύσης του Κυπριακού προβλήματος. Παίρνουμε την ευκαιρία αυτή για να συγχαρούμε τους φίλους μας στα ΗΕ για την Μέρα των ΗΕ σήμερα. Πιστεύουμε ότι οι πολιτικοί μας ηγέτες έχουν την αποφασιστικότητα να ανταποκριθούν θετικά στο κάλεσμα της ιστορίας και την ανάγκη του λαού μας για μια επανενωνμένη Κύπρο. Ακολουθώντας το παράδειγμα τους, επίσης πιστεύουμε ότι μαζί με την πολιτική και γεωγραφική διαίρεση, θα αντιμετωπιστεί και η διαίρεση στα μυαλά των ανθρώπων. Η εμπιστοσύνη και ο αμοιβαίος σεβασμός πρέπει να παγιωθεί. Ο ΟΙΔΕ είναι περήφανος για το έργο που εκτελεί προς αυτή την κατεύθυνση όλα αυτά τα χρόνια.
Όπως όλοι γνωρίζουμε, η αναγνώριση φέρνει περαιτέρω κινητοποίηση. Το να είμαστε μέλος της κοινότητας οργανώσεων που έχουν τιμηθεί με το Βραβείο Max van der Stoel είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικό για το Συμβούλιο, το προσωπικό, τα μέλη, τους φίλους και τους εθελοντές του ΟΙΔΕ. Έχοντας λάβει αυτό το εξέχων βραβείο, είμαστε αποφασισμένοι να εργαστούμε σκληρότερα για την ενδυνάμωση του λαού της Κύπρου για να κτίσει γέφυρες και να αψηφήσει το μίσος και τον φόβο και να κινηθεί προς την κατεύθυνση της αμοιβαίας κατανόησης, της συγχώρεσης και της συμφιλίωσης…»
Και εμείς συγχαίρουμε τον ΟΙΔΕ για όλες τις προσπάθειες του για την ειρήνη και τη συμφιλίωση… Ίσως οι αξιωματούχοι των τμημάτων εκπαίδευσης και στις δύο κοινότητες μπορέσουν να μάθουν κάτι από την εμπειρία και τις προσπάθειες του ΟΙΔΕ…

Photo: Ο Κυριάκος και η Alev παραλαμβάνουν το βραβείο από τον Υπουργό Εξωτερικών της Ολλανδίας…

(*) Article published in the POLITIS newspaper on the 20th of November, 2016 – Sunday.

Israeli and Palestinian relatives of missing and victims of war working together: “The Parents’ Circle: Families’ Forum…”

Israeli and Palestinian relatives of missing and victims of war working together:
"The Parents' Circle: Families' Forum…"

Sevgul Uludag

caramel_cy@yahoo.com

Tel: 99 966518

Today I want to share with you the story of Israeli and Palestinian relatives of missing persons and victims of war working together… They have formed the "Parents' Circle: Families' Forum" where they get together and talk about their loss and do things together… Their common pain unites them for their common future… I have been following them and writing about them for some time and today I want to share with you what they think and what they do… According to Caitlin Bolnick writing for the Jewish Boston website, over 600 families who have lost a close family member as a result of prolonged conflict are working together at the association they have formed called `The Parents' Circle`…
Caitlin Bolnick writes:
"They have dedicated their lives to fostering peace and coexistence between Arabs and Israelis, with a focus on reconciliation and the creation of two states for two people.
We were fortunate to be able to sit down with two of their members, Bassam, a Palestinian and Robi, an Israeli. Bassam and Robi both lost children. Through their grief, they have worked tirelessly to advocate for reconciliation, peace within the region, and global awareness.

Q: I'm sorry to hear about your loss. How did you lose your children in the conflict?
Robi: David was a student at Tel Aviv university. He was a doing his master's and teaching philosophy and education. He was part of the peace movement. He didn't want to serve in the occupied territories. And he came to see me and said if I don't go, what happens to my students? He was teaching to kids who were being inducted into the army. He went. When the army came to tell me that he had been killed, the first thing I said was you may not kill anybody in the name of my child. A little later I came across a Palestinian that David had asked to see his papers. When he found out that David had been killed he was sorry to hear. This is the essence of all of the work we're doing. When you experience each other's humanity, that's how you end this conflict. That's what we call an emotional breakthrough.
Bassam: In the 16th of January 2007, Israel Border Police shot and killed my daughter in front of her school. Two days later she passed away in the hospital.

Q: How did the two of you find each other given the cultural, religious, ideological barriers?
Robi: I had met Bassam in a demonstration when we were trying to get the police to open an Inquiry. I went to the high court for Bassam when we didn't even really know each other that well. But then, we started to travel and we've been travelling together for something like five years. We've been all over the world together. I would want Bassam to be the mediator with the man who killed my son if that's any indication of how I feel about him.

Q: What do each of you think about the current efforts – or lack thereof – to make peace? Do you think a lasting peace between Palestinians/Israelis can be achieved with Netanyahu and Abbas in their current positions?
Bassam: We have no doubt that one day we will have peace. The problem now is that we don't have strong leadership, especially in Israel since they control [the territories]. They aren't ready to pay the political price. We will continue to work together until leadership follows us to achieve peace between our people.
Robi: I hardly can see the way that things are going now that there can be a constructive dialogue. And maybe that's one of the reasons to have a strong, on the ground movement toward peace. The Parents' Circle can be a catalyst for change. One of the things that we really believe in a long-term vision – a conciliation framework as an integral part of any peace agreement. Or else it's just a cease fire until the next time. More than ever, support must be given to groups on the ground pursuing peace. We cannot continue the cycle of violence.

Q: How is The Parents' Circle perceived in your respective communities?
Robi: We have a certain standing in our community. After all we've paid a very high price. Of course, there are people who do not agree with us, including other bereaved parents but we will not give up. Especially because we are so convinced that we have to find a way to reconcile. It doesn't mean that we have to love each other, but what it does mean is that there has to be some respect. Some kind of project where we can admit to each other's crimes. It would include reparations, admission of crimes. Nothing here is one-sided. Of course, there are people who don't agree with us in Israel and Palestine. I went back to South Africa to make a film about peace and we went to look at the Truth and Reconciliation Commission. Of course, Israel and Palestine is not South Africa. I think that in the long run, the hatred in South Africa was no more or less than what is happening in Israel and Palestine. If we can't reconcile, we might as well leave because there's no point.
Bassam: We have a respect for the people who pay the highest price, so we (Parents' Circle) have credit in our society. People listen [to us] and respect us. We have the right to speak and even though people might not agree with us, we feel safe and respected.

Q: I read a poll that said majorities of Israelis and Palestinians support a two-state solution. What do you think has to be done so that the popular will is heard by the political leaders on both sides?
Bassam: We need to share this land as one state, or two, or five. Otherwise, we will share our land as one big grave. Israel will need to finally have their own borders. Palestinians will need to finally have their own land.
Robi: Perhaps we have to get divorced to have to get remarried. It's very important that people will understand what will happen if we don't have a 2-state solution. Of course, in an ideal world a one state solution would be an ideal solution. But we don't live in an ideal world. People tend to forget why the State of Israel was created in the first place. It's very hard for people who live in Tel Aviv – the bubble – to know what's going on in the Occupied Territories and they need to know.

Q: What happens if the status quo continues?
Bassam: For more than 100 years, we've been using violence. Both sides are still not safe. We need to change our ways to accomplish our goals. Let's try non-violence for 50 years. I look at my children now joining peace movements and it is like a dream. On the ground, according to our activities, every day we have this hope and belief we are on the right path. Today we have over 600 people as part of The Parents' Circle. Even if we cannot change the situation, we will not let the situation change us. This mission has become our life.
Robi: If it continues the way it is, I think eventually there will be no Israel. It's just a question of time.

Q: What advice do you have for anyone who is struggling with forgiveness–who is still thinks revenge equals justice?
Bassam: If you want to take revenge, it's up to you and your choice. But if you want to take revenge, you must be prepared to die. For those struggling with forgiveness, you must first make peace with yourself and release yourself from the victim mentality. We are bigger than our pain and we are more than our sadness. It's very dangerous to be stuck in the painful prison of the past. Forgiveness is in fact my revenge. When you forgive your enemies, we let him go back to his roots- his humanity. If you take forgiveness as a way of life, you will see that you will live a life of peace both with yourself and others. For the religious people, our prophets forgive their people and those who try to harm them in all religions. Our prophets want to teach their followers that we can forgive just as they did.

Q: Can you tell us a little bit about what you both have been working on most recently?
Robi: We created a project called Steps for Peace: www.steps4peace.org. We travelled a lot in the West Bank and found Palestinian women who made embroidery and they couldn't afford good materials. It was sold for low prices and bought largely out of pity. We wanted to do something about that. We worked with a school in Tel Aviv and created an embroidered bird. We then took that bird and put it on shoes. We took it to New York and gave the shoes to Barbara Streisand and Meryl Streep and Cate Blanchett. We thought this would be a wonderful way to give incomes to Palestinian women, to support our message and to help the women's school. We launched it at the European Parliament in June. It was in Congress on International Peace day on September 21.

Q: Could you share any particularly hopeful anecdotes from the Parents' Circle for us?
Bassam: Every day we have a new story that gives us hope and more power to continue our mission. We had a Palestinian mother who had lost two sons. She was so angry that she couldn't even see Israelis/the other side as human. She participated The Narrative Project and told her story and she noticed the Israeli mothers start to cry when she told her story. One of the mothers got up and went to hug her. She was shocked. She never expected that to happen and with that she began to understand that there was no difference. She ended up joining the Parents' Circle and became very active."

The work of the grieving parents from Israel and Palestine show the way to peace and reconciliation if we can learn from their experiences…

22.10.2016

Photo: "We don't want you here!" installation of families…

(*) Article published in the POLITIS newspaper on the 13th of November 2016, Sunday.

Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι συγγενείς αγνοουμένων και θυμάτων πολέμου εργάζονται μαζί: «Ο Κύκλος των Γονιών: Φόρουμ Οικογενειών…»

Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι συγγενείς αγνοουμένων και θυμάτων πολέμου εργάζονται μαζί: «Ο Κύκλος των Γονιών: Φόρουμ Οικογενειών…»

Sevgul Uludag

caramel_cy@yahoo.com

Τηλ: 99 966518

Σήμερα θέλω να μοιραστώ μαζί σας την ιστορία Ισραηλινών και Παλαιστίνιων συγγενών αγνοουμένων και θυμάτων πολέμου που εργάζονται μαζί… Έχουν δημιουργήσει τον «Κύκλο των Γονιών: Φόρουμ Οικογενειών» όπου συναντιούνται κα μιλούν για την απώλεια τους και κάνουν πράγματα μαζί… Ο κοινός τους πόνος τους ενώνει για το κοινό τους μέλλον… Τους ακολουθώ και γράφω για αυτούς για κάποιο καιρό και σήμερα θέλω να μοιραστώ μαζί σας τι σκέφτονται και τι κάνουν… Σύμφωνα με την Caitlin Bolnick που γράφει για την ιστοσελίδα Jewish Boston, πέρα από 600 οικογένειες που έχουν χάσει ένα στενό μέλος της οικογένειας τους ως αποτέλεσμα της παρατεταμένης σύγκρουσης, εργάζονται μαζί στο σύνδεσμο που έχουν δημιουργήσει και ονομάζεται «Ο Κύκλος των Γονιών», …
Η Caitlin Bolnick γράφει:
«Έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στην προώθηση της ειρήνης και της συνύπαρξης μεταξύ Αράβων και Ισραηλινών, με έμφαση στην συμφιλίωση και τη δημιουργία δύο κρατών για τους δύο λαούς.
Ήμασταν τυχεροί που είχαμε τη δυνατότητα να καθίσουμε με δύο μέλη τους, τον Bassam, ένα Παλαιστίνιο και την Robi, μια Ισραηλινή. Τόσο ο Bassam όσο και η Robi έχουν χάσει παιδιά. Μέσα από τη θλίψη τους, έχουν εργαστεί ακούραστα για να υποστηρίξουν την συμφιλίωση, την ειρήνη στην περιοχή και την παγκόσμια ευαισθητοποίηση.

Ερ.: Λυπούμαι για την απώλεια σας. Πως χάσατε τα παιδιά σας στη σύγκρουση;
Robi: Ο David ήταν φοιτητής στο πανεπιστήμιο στο Τελ Αβίβ. Έκανε το μεταπτυχιακό του και δίδασκε φιλοσοφία και εκπαίδευση. Ήταν μέλος του κινήματος ειρήνης. Δεν ήθελε να υπηρετήσει στα κατεχόμενα εδάφη. Και ήρθε να με δει και είπε αν δεν πάω, τι θα γίνει με τους μαθητές μου. Δίδασκε μαθητές που θα πήγαιναν στο στρατό. Πήγε. Όταν ο στρατός ήρθε να μου πει ότι είχε σκοτωθεί, το πρώτο πράγμα που είπα δεν μπορείτε να σκοτώνετε κανένα στο όνομα του παιδιού μου. Λίγο αργότερα συνάντησα ένα Παλαιστίνιο του οποίου ο David είχε ζητήσει να δει τα χαρτιά του. Όταν έμαθε ότι ο David είχε σκοτωθεί στεναχωρήθηκε. Αυτή είναι η ουσία όλου του έργο που κάνουμε. Όταν βιώσεις την ανθρωπιά ο ένας του άλλου, έτσι είναι που θα τελειώσουμε αυτή τη σύγκρουση. Αυτό είναι που ονομάζουμε μια συναισθηματική επανάσταση.
Bassam: Στις 16 Ιανουαρίου 2007 η Συνοριακή Αστυνομία του Ισραήλ πυροβόλησε και σκότωσε την κόρη μου μπροστά από το σχολείο της. Δυο μέρες μετά πέθανε στο νοσοκομείο.

Ερ.: Πως βρεθήκατε οι δυο σας λαμβάνοντας υπόψη τα πολιτιστικά, θρησκευτικά, ιδεολογικά εμπόδια;
Robi: Είχα συναντήσει τον Bassam σε μια διαδήλωση όταν προσπαθούσαμε να κάνουμε την αστυνομία να ξεκινήσει μια έρευνα. Πήγα στο ανώτατο δικαστήριο για τον Bassam όταν δεν γνωρίζαμε ο ένας τον άλλο τόσο καλά. Όμως τότε, ξεκινήσαμε να ταξιδεύουμε και ταξιδεύουμε μαζί για περίπου πέντε χρόνια. Πήγαμε μαζί σε όλο τον κόσμο. Θα ήθελα ο Bassam να είναι ο μεσολαβητής με τον άντρα που σκότωσε το γιο μου, αν αυτή είναι μια ένδειξη για το πως νιώθω για αυτόν.

Ερ.: Ποια η γνώμη σας για τις τρέχουσες προσπάθειες – ή την έλλειψη τους – για ειρήνη; Πιστεύετε ότι μια διαρκής ειρήνη μεταξύ Παλαιστίνιων και Ισραηλινών μπορεί να επιτευχθεί με τους Netanyahu και Abbas στις σημερινές τους θέσεις;
Bassam: Δεν έχουμε καμιά αμφιβολία ότι μια μέρα θα έχουμε ειρήνη. Το πρόβλημα τώρα είναι ότι δεν έχουμε δυνατή ηγεσία, ιδιαίτερα στο Ισραήλ αφού ελέγχουν (τα εδάφη). Δεν είναι έτοιμη να πληρώσουν το πολιτικό τίμημα. Θα συνεχίσουμε να εργαζόμαστε μαζί μέχρι που η ηγεσία μας ακολουθήσει για να επιτευχθεί η ειρήνη μεταξύ των λαών μας.
Robi: Με τον τρόπο που προχωρούν τα πράγματα τώρα δεν βλέπω ότι μπορεί να υπάρξει εποικοδομητικός διάλογος. Και ίσως αυτός είναι ένας λόγος για να έχουμε ένα δυνατό κίνημα από τον κόσμο προς την ειρήνη. Ο Κύκλος των Γονιών μπορεί να γίνει καταλύτης για την αλλαγή. Ένα από τα πράγματα που πιστεύουμε πραγματικά είναι ένα μακροπρόθεσμο όραμα – ένα πλαίσιο συμβιβασμού ως αναπόσπαστο μέρος οποιασδήποτε συμφωνίας ειρήνης. Ειδάλλως είναι απλά μια κατάπαυση πυρός μέχρι την επόμενη φορά. Τώρα περισσότερο από ποτέ, πρέπει να στηρίζονται οι ομάδες απλού κόσμου που επιδιώκουν την ειρήνη. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε τον κύκλο της βίας.

Ερ.: Πως δέχονται οι αντίστοιχες κοινότητες σας τον Κύκλο των Γονιών;
Robi: Έχουμε ένα κύρος στην κοινότητα μας. Στο κάτω κάτω έχουμε πληρώσει ένα πολύ ψηλό τίμημα. Φυσικά υπάρχουν άνθρωποι που δεν συμφωνούν μαζί μας, συμπεριλαμβανομένων και άλλων πενθόντων γονιών αλλά δεν θα τα παρατήσουμε. Ιδιαίτερα διότι είμαστε τόσο πεπεισμένοι ότι πρέπει να βρούμε ένα τρόπο για συμφιλίωση. Δεν σημαίνει ότι πρέπει να αγαπούμε ο ένας τον άλλο, αλλά αυτό που σημαίνει είναι ότι πρέπει να υπάρχει κάποιος σεβασμός. Ένα είδος προγράμματος όπου μπορούμε να παραδεχθούμε τα εγκλήματα ο ένας προς τον άλλο. Θα περιλαμβάνει επανορθώσεις, παραδοχές εγκλημάτων. Τίποτε δεν είναι μονόπλευρο. Φυσικά υπάρχουν άνθρωποι στο Ισραήλ και στην Παλαιστίνη που δεν συμφωνούν μαζί μας. Πήγα πίσω στη Νότιο Αφρική για να φτιάξω μια ταινία για την ειρήνη και πήγαμε να δούμε την Επιτροπή Αλήθειας και Συμφιλίωσης. Φυσικά το Ισραήλ και η Παλαιστίνη δεν είναι η Νότιος Αφρική. Νομίζω ότι μακροπρόθεσμα το μίσος στη Νότιο Αφρική δεν ήταν λιγότερο ή περισσότερο από αυτό που συμβαίνει στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη. Αν δεν μπορούμε να συμφιλιωθούμε, ας φύγουμε αφού δεν υπάρχει νόημα.
Bassam: Σεβόμαστε τους ανθρώπους που πλήρωσαν το ψηλότερο τίμημα, έτσι εμείς (ο Κύκλος των Γονιών) έχουμε κύρος στην κοινωνία μας. Οι άνθρωποι (μας) ακούν και μας σέβονται. Έχουμε το δικαίωμα να μιλήσουμε έστω και αν οι άνθρωποι δεν συμφωνούν μαζί μας, νιώθουμε ασφάλεια και σεβασμό.

Ερ.: Διάβασα μια δημοσκόπηση που έλεγε ότι η πλειοψηφία των Ισραηλινών και των Παλαιστίνιων υποστηρίζουν μια λύση δύο κρατών. Τι νομίζετε ότι πρέπει να γίνει έτσι ώστε η λαϊκή βούληση να ακουστεί από τους πολιτικούς ηγέτες και των δύο πλευρών;
Bassam: Πρέπει να μοιραστούμε αυτή τη γη ως ένα κράτος, ή δύο, ή πέντε. Σε αντίθετη περίπτωση θα μοιραστούμε τη γη μας σαν ένα μεγάλο τάφο. Το Ισραήλ θα πρέπει τελικά να έχει τα δικά του σύνορα. Οι Παλαιστίνιοι πρέπει επιτέλους να έχουν τη δική τους γη.
Robi: Ίσως πρέπει να πάρουμε διαζύγιο για να αναγκαστούμε να ξαναπαντρευτούμε. Είναι πολύ σημαντικό οι άνθρωποι να καταλάβουν τι θα συμβεί αν δεν έχουμε μια λύση δύο κρατών. Φυσικά σε ένα ιδανικό κόσμο, μια λύση ενός κράτους θα ήταν ιδανική. Όμως δεν ζούσε σε ένα ιδανικό κόσμο. Οι άνθρωποι τείνουν να ξεχνούν γιατί συστάθηκε αρχικά το Κράτος του Ισραήλ. Είναι πολύ δύσκολο για τους ανθρώπους που ζουν στο Τελ Αβίβ – την φούσκα – να ξέρουν τι συμβαίνει στα Κατεχόμενα Εδάφη και πρέπει να ξέρουν.

Ερ.: Τι θα συμβεί αν συνεχίσει το στάτους κβο;
Bassam: Για περισσότερα από 100 χρόνια χρησιμοποιούμε τη βία. Και οι δύο πλευρές εξακολουθούν να μην είναι ασφαλείς. Πρέπει να αλλάξουμε τους τρόπους μας για την επίτευξη των στόχων μας. Ας δοκιμάσουμε την μη-βία για 50 χρόνια. Βλέπω τα παιδιά μου τώρα που συμμετέχουν σε κινήματα ειρήνης και είναι σαν όνειρο. Στη βάση του κόσμου, σύμφωνα με τις δραστηριότητες μας, κάθε μέρα έχουμε αυτή την ελπίδα και πίστη ότι είμαστε στο σωστό δρόμο. Σήμερα έχουμε πέραν των 600 ατόμων που συμμετέχουν στον Κύκλο των Γονιών. Ακόμα και αν δεν μπορούμε να αλλάξουμε την κατάσταση, δεν θα αφήσουμε την κατάσταση να μας αλλάξει. Η αποστολή αυτή έγινε η ζωή μας.
Robi: Αν συνεχίσει με αυτό τον τρόπο, νομίζω ότι τελικά δεν θα υπάρχει καθόλου Ισραήλ. Είναι απλά θέμα χρόνου.

Ερ.: Τι συμβουλεύετε οποιοδήποτε δυσκολεύεται με την συγχώρεση – που ακόμα πιστεύει ότι η εκδίκηση ισούται με τη δικαιοσύνη;
Bassam: Αν θέλεις να πάρεις εκδίκηση, εξαρτάται από εσένα και είναι δική σου επιλογή. Αλλά αν θέλεις να πάρεις εκδίκηση πρέπει να είσαι έτοιμος να πεθάνεις. Για αυτούς που δυσκολεύονται με την συγχώρεση, πρέπει πρώτα να κάνουν ειρήνη με τον εαυτό τους και να απελευθερώσουν τον εαυτό τους από την νοοτροπία του θύματος. Είμαστε μεγαλύτεροι από τον πόνο μας και είμαστε πάνω από τη θλίψη μας. Είναι πολύ επικίνδυνο να είσαι κολλημένος στην οδυνηρή φυλακή του παρελθόντος. Η συγχώρεση στην πραγματικότητα είναι η εκδίκηση μου. Όταν συγχωράς τους εχθρούς σου, τους αφήνεις να πάνε στις ρίζες τους – την ανθρωπιά τους. Αν κάνεις τη συγχώρεση ως τρόπο ζωής, θα δεις ότι θα ζεις μια ζωή με ειρήνη τόσο με τον εαυτό σου όσο και με τους άλλους. Για τους θρησκευόμενους, οι προφήτες μας συγχωρούν τους ανθρώπους τους και εκείνους που προσπαθούν να τους βλάψουν σε όλες τις θρησκείες. Οι προφήτες μας θέλουν να διδάξουν αυτούς που τους ακολουθούν ότι μπορούμε να συγχωρέσουμε όπως έπραξαν και αυτοί.

Ερ.: Μπορείτε να μας πείτε για τις πιο πρόσφατες δραστηριότητες σας;
Robi: Δημιουργήσαμε ένα πρόγραμμα που ονομάζεται Βήματα για την Ειρήνη (Steps for Peace) www.steps4peace.org Ταξιδέψαμε πολύ στη Δυτική Όχθη και βρήκαμε Παλαιστίνιες γυναίκες που έφτιαχναν κεντήματα και δεν είχαν την οικονομική ευχέρεια για καλά υλικά. Πωλούνταν πολύ φτηνά και τα αγόραζαν κυρίως από οίκτο. Θέλαμε να κάνουμε κάτι για αυτό. Εργαστήκαμε με ένα σχολείο στο Τελ Αβίβ και δημιουργήσαμε ένα κεντημένο πουλί. Μετά πήραμε εκείνο το πουλί και το βάλαμε πάνω σε παπούτσια. Το πήραμε στη Νέα Υόρκη και δώσαμε τα παπούτσια στη Barbara Streisand, τη Meryl Streep και την Cate Blanchett. Θεωρήσαμε ότι αυτός θα ήταν ένας υπέροχος τρόπος για να δοθεί εισόδημα στις Παλαιστίνιες γυναίκες, να υποστηριχθεί το μήνυμα μας και να βοηθηθεί το σχολείο των γυναικών. Το πήραμε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τον Ιούνιο. Ήταν στο Κογκρέσο για την Διεθνή Μέρα Ειρήνης στις 21 Σεπτεμβρίου.

Ερ.: Μπορείτε να μοιραστείτε μαζί μας κάποιες ιδιαίτερα ελπιδοφόρες ιστορίες από τον Κύκλο των Γονιών;
Bassam: Κάθε μέρα έχουμε μια καινούργια ιστορία που μας δίνει ελπίδα και περισσότερη δύναμη να συνεχίσουμε την αποστολή μας. Είχαμε μια Παλαιστίνια μητέρα που είχε χάσει δύο γιους. Ήταν τόσο θυμωμένη που δεν μπορούσε να δει καν τους Ισραηλινούς / την άλλη πλευρά ως ανθρώπους. Συμμετείχε στο Πρόγραμμα Αφήγησης και είπε την ιστορία της και πρόσεξε τις Ισραηλινές μητέρες που άρχισαν να κλαίνε όταν είπε την ιστορία της. Μια από τις μητέρες σηκώθηκε και πήγε για να την αγκαλιάσει. Σοκαρίστηκε. Ποτέ δεν ανέμενε να συμβεί κάτι τέτοιο και τότε ξεκίνησε να καταλαβαίνει ότι δεν υπάρχει διαφορά. Στο τέλος εντάχθηκε στον Κύκλο των Γονιών και έγινε πολύ δραστήρια.»

Το έργο των γονιών που πενθούν από το Ισραήλ και την Παλαιστίνη δείχνει το δρόμο προς την ειρήνη και τη συμφιλίωση, αν μπορούμε να μάθουμε από τις εμπειρίες τους…

Photo: Έργο τέχνης των οικογενειών "Δεν σας θέλουμε εδώ"…

(*) Article published in the POLITIS newspaper on the 13th of November 2016, Sunday.

From Australia to Cyprus: “Living in two time zones…”

From Australia to Cyprus: "Living in two time zones…"

Sevgul Uludag

caramel_cy@yahoo.com

Tel: 99 966518

Our friend Costa Constanti shares a piece of news from Australia that concerns all of us: Different time zones in the same country!
He says: "Note to Cypriots who will wake with absurd time-zone differences this Sunday. Just for the record, New South Wales and Queensland are MASSIVE states of gigantic Australia. It makes sense to have different time zones as they literally cover HUGE swathes of the planet's surface. There are other border-towns in Australia that have 15 and 30 minute differences from their neighbouring state towns. That's what an enormous country has to deal with. As for Cyprus, it is a pathetic joke that we cannot coordinate the same time zone in such a microcosm."
But it is very interesting reading, what he shares from News.com.au – Australian news, entitled "Living in two time zones…"
I want to share this today to reflect the absurdity of living in two different time zones in Cyprus… The news that Costa Constanti shares is dated from October 2015 – but it makes "sense" in the "nonsense" situation we find ourselves in… Here is the article for you to reflect on:

"IMAGINE never knowing what time it is. Will you make it to the shops or post office before they close, have you missed your doctor's appointment, and will you get to the kids in time for school pick-up?
This is the frustrating reality for those that live between two time zones in the twin towns of Coolangatta in Queensland and Tweed Heads in NSW.
The first Sunday of October, when daylight saving puts NSW an hour ahead, is a nightmare for those living and working on the border of the two states.
You pretty much need to have two clocks — one for each time zone — around at all times.
Casey Barnes says Kingscliff, just south of Tweed Heads, is a "beautiful place to live, but as soon as daylight saving hits, our life becomes a nightmare".

PARALLEL TIME ZONES
Sure, there are benefits. There are twice the New Year's Eve celebrations in the twin towns — first in Tweed Heads in NSW, and again across the road in Queensland's Coolangatta.
But locals tell news.com.au the quirky situation is mostly a struggle.
"I never know what time it is and just wing it mostly," Vanessa Vardi, who lives in NSW but works in Queensland, said.
"Midweek evening outings are pretty much impossible — I don't get home until 7.30pm (in NSW) and most activities are done and dusted by 8pm. If I had small children, I would resent the lack of time available to spend with them before they went to bed.
"My partner used to spend so much time alone ... kinda waiting for me to get home, which put additional strain on our relationship."
Small business owner Reenie Henderson, who used to live in Tweed but moved to Queensland's Palm Beach in 2006, said dealing with two time zones was "chaos".
"I don't wear a watch because it just adds to the confusion," she said. "And if you ask someone the time, you have to ask, 'Is that Queensland or is that NSW time?' And if you're really lucky you'll get someone who just arrived from Perth and they're like, 'I have no idea what time it is'.
"I might want to have coffee with a friend who lives on the other side, whose kid goes to school on the other side, and it can take 10 minutes to work out the plans."
Musician Casey Barnes recently moved his young family from the Gold Coast to Kingscliff, just south of Tweed Heads.
"It's a beautiful place to live, but as soon as daylight saving hits, our life becomes a nightmare," he said.
"My wife works in Burleigh (in Queensland) so she's crossing that time zone twice a day going to work and returning home.
"Some people say it's only an hour but it does have a huge impact. You forget it's the little things, like convenience stores, the doctor's appointments, getting to the post office, and forgetting that you don't have that extra time to get there before it closes.
"And 'Do you mean Queensland time or NSW time?' is always a daily conversation."
Barnes said being a professional musician made things extra challenging. The Australian Idol alum has to co-ordinate a busy schedule of gigs, promos and interviews across two time zones — not to mention ensuring he shows up to each one on time.
He said late-night gigs across the border in Brisbane and the Gold Coast also made things tricky with his two kids, aged seven and two.
"I'll finish (a gig in Queensland) at midnight (NSW time), it's already 1am by the time I'm off the stage, and by the time you pack up, get in the car and drive half an hour home, you're talking three-and-a-half hours before you're getting to bed," Barnes said.
"And then you have to readjust to NSW time to get the kids ready and get off to work in the morning.
"It doesn't make a difference to me, whether we have daylight saving or not. Whichever way it goes, I just think it's ridiculous that we have such a large population around the border — a few hundred thousand people — and it doesn't make sense that we're not all on the same time zone."

'WE DO HAVE SOME LITTLE QUIRKS'
Coolangatta's Beach House Seaside Resort manager Gail O'Neill says daylight saving sends her staff roster into a meltdown. Of her 60 staff, who are a mix of casuals, part-timers and permanent staff, about half live in NSW.
"We've got people who have kids in school, and one lady who works on our front desk ... and we change her hours to suit the school times and the pick-ups and drop-offs for her boys," Ms O'Neill, who is also president of the Southern Gold Coast Chamber of Commerce, said.
"In the business world it's also that you have a lot of contacts in Sydney and Melbourne (Victoria also observes daylight saving time) and I guess they get used to it, but they don't like it."
And if it's bad for the locals, imagine what it's like for the tourists.
"It's really funny and it sounds weird, but we have a lot of people who think that Coolangatta is in NSW — and I'm talking about people who live on the Gold Coast as well," Ms O'Neill said.
"So when guests arrive from the airport and want to get into their rooms, they're already an hour ahead and we're saying, 'Sorry, we're not on daylight saving time'. They're not thinking of those things, they're on holiday mode.
"We sell a lot of tours here into northern NSW from Coolangatta so you have to make sure the people you're selling the tours to get the pick-up time right. It can be very confusing."
Gold Coast Airport is in a particularly unique situation: it runs on Queensland time but its runway crosses the state border.
Spokeswoman Karen Harrigan said the airport was used to dealing with the different time zones and coped very well, but added: "We do have some little quirks that make us different from other airports.
"When staff and passengers are in the terminal building their phones change time zones — when they are in the southern end of the terminal their phones change to NSW time and when they are in the northern end of the terminal to Queensland time," she said.
Andrew Aschman, of Brisbane, said: "My flatmate is a truck driver and does bulk deliveries from the Port of Brisbane to Ballina on occasions.
"He mentions that delivery deadline times can be difficult to meet, because of the hour change."
Other businesses in the Coolangatta-Tweed region have tried to make the parallel time zone situation easier.
Surfside Buses, a major bus operation in the area, keeps a Queensland timetable, even for NSW services. Meanwhile Twin Towns Services Club, a popular venue right on the NSW side of the border, moves its event times 30 minutes forward during daylight saving time to meet its Queensland and NSW customers halfway.
But sometimes good planning fails. Queenslanders have long complained about their smartphones switching back and forth from local to NSW time, as recently as this weekend.
"If I walk down the street my phone will change to NSW time because I'm so close to the border," Ms O'Neill said.
"I also know of people who have two clocks in their homes — I think if you live in one state and work in the other, you have to.
"A lot of people who live in northern NSW or in Queensland may have doctor's appointments in either state, because the hospitals here service a lot of people in northern NSW as well, and people are forever getting their doctor's appointments mixed up.
"The upside is that if you've forgot something at the supermarket (in NSW) you can duck across to a supermarket on the other side, but then it might not work the other way. I think the cons outweigh the pros."

THE GREAT DEBATE
Debate has raged for many years over whether or not Queensland should adopt daylight saving time in line with NSW, Victoria, Tasmania, South Australia and the ACT.
Previous Queensland governments have ruled it out, including the government of current Premier Annastacia Palaszczuk, who said this year that Queenslanders didn't want daylight saving.
Ahead of Queensland's recent state election, it was the one issue on which both major parties agreed.
The Queensland Greens earlier this year called for a two-year trial and a state referendum on the issue (the most recent referendum was held in Queensland in 1992). Meanwhile Tweed National MP Geoff Provest's solution is to end daylight saving a month early in NSW.
Arguments for and against daylight saving are many and varied: those against say it's unnecessary and would negatively impact farmers; those in favour say it would better align Queensland's businesses with operations in the southern states.
Some say daylight saving time in Queensland should be relegated to the state's southeast, especially in the tourism belt triangulated by the Gold Coast, Brisbane and Noosa. Others say only a state-wide approach would work.
Queenslander Nick Lloyd said the possible benefits of daylight saving in Queensland included convenience, safety for people who travelled home at night, and better interstate business operations.
He also said given the rate at which rooftop solar was being taken up in Queensland, the state could easily take full advantage of daylight saving to help alleviate peak demand on the electricity grid during the longer days, saving the government $650 million a year in regional peak subsidies.
And that's coupled with the estimated $4.35 billion a year that the Queensland economy is believed to be losing by being an hour behind the rest of the eastern seaboard.
"The fact that we (Queensland and NSW) have a north/south time difference and not an east/west time line working through Queensland's more sparsely populated inland regions tells you some Queensland politicians are not properly addressing the issue that just won't go away until it's properly dealt with," he said.
"It has been almost 24 years since the last Queensland referendum, but attitudes and demographics have changed and a lot of people around 40 years of age have never had a say on daylight saving in Queensland."…"

28.10.2016

Photo: Casey Barnes keeps an eye on time - both times…

(*) Article published in the POLITIS newspaper on the 6th of November 2016, Sunday.

Από την Αυστραλία στην Κύπρο: «Ζώντας σε δύο ζώνες ώρας…»

Από την Αυστραλία στην Κύπρο: «Ζώντας σε δύο ζώνες ώρας…»

Sevgul Uludag

caramel_cy@yahoo.com

Τηλ: 99 966518

Ο φίλος μας Κώστας Κωνσταντή μοιράζεται μαζί μας μια είδηση από την Αυστραλία που μας αφορά όλους: Διαφορετικές ζώνες ώρας στην ίδια χώρα!
Λέει: «Σημείωση στους Κύπριους που θα ξυπνήσουνε με παράλογες διαφορές ζωνών ώρας αυτή την Κυριακή. Απλά για να γνωρίζουν όλοι, οι πολιτείες New South Wales (NSW) και Queensland είναι ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ πολιτείες της γιγαντιαίας Αυστραλίας. Είναι λογικό να έχουν διαφορετικές ζώνες ώρας καθώς καλύπτουν κυριολεκτικά ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ εκτάσεις της επιφάνειας του πλανήτη. Υπάρχουν άλλες συνοριακές πόλεις στην Αυστραλία που έχουν 15 και 30 λεπτά διαφορά από τις γειτονικές τους πολιτειακές πόλεις. Αυτό έχει να αντιμετωπίσει μια τεράστια χώρα. Όσο για την Κύπρο είναι ένα αξιολύπητο ανέκδοτο ότι δεν μπορούμε να συντονίσουμε τις ίδιες ζώνες ώρας σε ένα τέτοιο μικρόκοσμο.»
Όμως το κείμενο από το News.com.au – Australian news που μοιράζεται μαζί μας, με τίτλο «Ζώντας σε δύο ζώνες ώρας…» είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάγνωση.
Θέλω να το μοιραστώ μαζί σας για να αντικατοπτριστεί ο παραλογισμός του να ζεις σε δύο διαφορετικές ζώνες ώρας στην Κύπρο… Η είδηση που μοιράζεται μαζί μας ο Κώστας Κωνσταντή χρονολογείται από τον Οκτώβριο 2015 – όμως έχει «νόημα» στην «ανόητη» κατάσταση που βρισκόμαστε… Αυτό είναι το άρθρο έτσι ώστε να προβληματιστούμε:

«Φανταστείτε να μην γνωρίζετε ποτέ τι ώρα είναι. Θα προλάβετε τα καταστήματα ή το ταχυδρομείο πριν να κλείσουν, χάσατε το ραντεβού σας στο γιατρό και θα πάρετε τα παιδιά από το σχολείο στην ώρα τους όταν σχολάσουν;
Αυτή είναι η εκνευριστική πραγματικότητα για εκείνους που ζουν μεταξύ δύο ζωνών ώρας στις δίδυμες πόλεις της Coolangatta στην πολιτεία Queensland και Tweed Heads στην πολιτεία NSW.
Την πρώτη Κυριακή του Οκτώβρη όταν η θερινή ώρα φέρνει την πολιτεία NSW μια ώρα μπροστά, είναι εφιάλτης για όσους ζουν και εργάζονται στα σύνορα αυτών των δύο πολιτειών.
Χρειάζονται να έχουν συνεχώς δύο ρολόγια – ένα για την κάθε ζώνη ώρας.
Ο Casey Barnes λέει ότι το Kingscliff, νότια του Tweed Heads είναι «ένα όμορφο μέρος για να ζεις αλλά μόλις μπαίνει η θερινή ώρα, η ζωή μας γίνεται εφιάλτης».

ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ ΖΩΝΕΣ ΩΡΑΣ
Σίγουρα, υπάρχουν οφέλη. Οι εορτασμοί για την Πρωτοχρονιά γίνονται δύο φορές στις δίδυμες πόλεις – πρώτα στο Tweed Heads στην πολιτεία NSW και μετά απέναντι στο δρόμο στην πόλη Coolangatta στην πολιτεία Queensland. Όμως οι ντόπιοι λένε στο news.com.au ότι η ιδιόμορφη κατάσταση είναι ως κυρίως ένας αγώνας.
«Ποτέ δεν ξέρω τι ώρα είναι και συνήθως αυτοσχεδιάζω» λέει η Vanessa Vardi που ζει στην πολιτεία NSW και εργάζεται στην πολιτεία Queensland.
«Οι έξοδοι τα βράδια στο μέσο της βδομάδας είναι σχεδόν αδύνατες – φτάνω στο σπίτι στις 7:30 μ.μ. (στη NSW) και οι περισσότερες δραστηριότητες έχουν τελειώσει μέχρι τις 8 μ.μ.. Αν είχα μικρά παιδιά θα αγανακτούσα με την έλλειψη διαθέσιμου χρόνου για να περάσω μαζί τους πριν να πάνε για ύπνο.
«Ο σύντροφος μου περνούσε πολύ χρόνο μόνος του … σαν να με περίμενε να πάω στο σπίτι, γεγονός που ασκούσε επιπρόσθετη πίεση στη σχέση μας.»
Η Reenie Henderson, ιδιοκτήτρια μικρής επιχείρησης, που ζούσε στο Tweed αλλά μετακόμισε στο Palm Beach της πολιτείας Queensland το 2006, δήλωσε ότι ήταν «χάος» να έχεις να αντιμετωπίσεις δύο ζώνες ώρας.
«Δεν φορώ ρολόι διότι απλά προσθέτει στη σύγχυση» είπε. «Και αν ρωτήσεις κάποιο να σου πει την ώρα, πρέπει να ρωτήσεις «Αυτή η ώρα είναι του Queensland ή του NSW;» Και αν είσαι πολύ τυχερός θα πετύχεις κάποιο που μόλις έφτασε από το Perth και θα σου πει «Δεν έχω ιδέα τι ώρα είναι.»
«Μπορεί να θέλω να πιώ καφέ με ένα φίλο που ζει στην άλλη πολιτεία, του οποίου το παιδί πάει στο σχολείο στην άλλη πολιτεία και μπορεί να μας πάρει 10 λεπτά να κανονίσουμε την ώρα.»
Ο μουσικός Casey Barnes πρόσφατα μετακόμισε με τη νεαρή του οικογένεια από το Gold Coast στο Kingscliff, νότια του Tweed Heads.
«Είναι ένα όμορφο μέρος για να ζεις αλλά μόλις μπαίνει η θερινή ώρα, η ζωή μας γίνεται εφιάλτης» είπε.
«Η γυναίκα μου εργάζεται στο Burleigh (στο Queensland) και έτσι κάθε μέρα περνά τη ζώνη ώρας δύο φορές για να πάει στη δουλειά και να επιστρέψει στο σπίτι.
«Κάποιοι λένε ότι είναι μόνο μια ώρα αλλά έχει τεράστιο αντίκτυπο. Ξεχνάς ότι είναι τα μικρά πράγματα, όπως τα καταστήματα, τα ραντεβού στο γιατρό, να προλάβεις το ταχυδρομείο και το να ξεχνάς ότι δεν έχεις εκείνη την επιπλέον ώρα για να φτάσεις πριν να κλείσουν.
«Και το «Εννοείς ώρα του Queensland ή του NSW;» που είναι πάντα μια καθημερινή συνομιλία.»
Ο Barnes λέει ότι το να είσαι επαγγελματίας μουσικός το κάνει ακόμα πιο μεγάλη πρόκληση. Το μέλος της ομάδας του Australian Idol έχει να συντονίσει ένα πολυάσχολο πρόγραμμα με συναυλίες, promos και συνεντεύξεις σε δύο ζώνες ώρας – χωρίς να αναφέρουμε ότι πρέπει να πηγαίνει στο κάθε ένα έγκαιρα.
Λέει ότι οι συναυλίες αργά το βράδυ στο Brisbane και το Gold Coast στην άλλη πλευρά επίσης κάνουν τα πράγματα πιο δύσκολα με τα δύο του παιδιά, ηλικίας επτά και δύο.
«Θα τελειώσω (μια συναυλία στο Queensland) τα μεσάνυκτα (ώρα NSW) και είναι ήδη 1π.μ. μέχρι να κατεβώ από τη σκηνή και να πακετάρω, να μπω στο αυτοκίνητο και να οδηγήσω μισή ώρα μέχρι το σπίτι, μιλούμε ότι περνούν τρεισήμισι ώρες πριν να πάω στο κρεβάτι» λέει ο Barnes.
«Και μετά πρέπει να αναπροσαρμοστείς στην ώρα του NSW για να ετοιμάσεις τα παιδιά και να πας δουλειά το πρωί.
«Για μένα δεν έχει διαφορά αν έχουμε θερινή ώρα ή όχι. Όπως και να έχει το πράγμα, νομίζω ότι είναι γελοίο το γεγονός ότι έχουμε ένα τόσο μεγάλο πληθυσμό γύρω από το σύνορο – μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων – και δεν έχει νόημα ότι δεν είμαστε όλοι στην ίδια ζώνη ώρας.»

«ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΠΟΙΕΣ ΜΙΚΡΕΣ ΙΔΙΟΡΡΥΘΜΙΕΣ»
Η Gail O'Neill, διευθύντρια του Beach House Seaside Resort στην Coolangatta λέει ότι η θερινή ώρα κάνει το πρόγραμμα του προσωπικού της να καταρρέει. Από τα 60 άτομα του προσωπικού της, που είναι μείγμα από έκτακτους, μερικής απασχόλησης και μόνιμους, περίπου οι μισοί ζούνε στην πολιτεία NSW.
«Έχουμε άτομα που έχουν παιδιά στο σχολείο, και μια κυρία που εργάζεται στη ρεσεψιόν … και αλλάζουμε τις ώρες της για να ταιριάζουν με τις ώρες του σχολείο των αγοριών της» λέει η κυρία O'Neill, που είναι επίσης η πρόεδρος του Εμπορικού Επιμελητηρίου του Southern Gold Coast.
«Στον επιχειρηματικό κόσμο έχεις επίσης πολλές επαφές στο Sydney και τη Melbourne (η πολιτεία Victoria επίσης εφαρμόζει τη θερινή ώρα) και υποθέτω ότι το έχουν συνηθίσει, αλλά δεν τους αρέσει.»
Και αν είναι κακό για τους ντόπιους, φανταστείτε πως είναι για τους τουρίστες.
«Είναι πραγματικά αστείο και ακούγεται παράξενο, αλλά έχουμε πολλούς ανθρώπους που νομίζουν ότι η Coolangatta είναι στην πολιτεία NSW – και μιλώ για άτομα που ζούνε επίσης στο Gold Coast» λέει η κυρία O'Neill.
«Έτσι όταν οι επισκέπτες φτάνουν από το αεροδρόμιο και θέλουν να μπουν στα δωμάτια τους, είναι ήδη μια ώρα μπροστά και τους λέμε, «Συγνώμη αλλά δεν είμαστε στη θερινή ώρα». Δεν σκέφτονται αυτά τα πράγματα, είναι σε διάθεση διακοπών.
«Εδώ πουλούμε πολλές εκδρομές στη βόρεια NSW από τη Coolangatta έτσι πρέπει να είσαι σίγουρος ότι τα άτομα στα οποία πουλάς τις εκδρομές κατανοούν πλήρως την ώρα αναχώρησης. Μπορεί να γίνει μεγάλη σύγχυση.»
Το αεροδρόμιο Gold Coast είναι σε μια ιδιαίτερα μοναδική κατάσταση: λειτουργεί σε ώρα Queensland αλλά ο δίαυλος του περνά τα σύνορα της πολιτείας.
Η εκπρόσωπος Karen Harrigan λέει ότι το αεροδρόμιο έχει συνηθίσει να αντιμετωπίζει τις διαφορετικές ζώνες ώρας και αντεπεξήλθε πολύ καλά, αλλά πρόσθεσε: «Έχουμε κάποιες μικρές ιδιορρυθμίες που μας κάνουν να διαφέρουμε από άλλα αεροδρόμια.
«Όταν το προσωπικό και οι επιβάτες βρίσκονται στο κτίριο του αεροδρομίου τα τηλέφωνα τους αλλάζουν ζώνες ώρας – όταν είναι στο νότιο μέρος του κτιρίου τα τηλέφωνα τους αλλάζουν στην ώρα του NSW και όταν είναι στο βόρειο μέρος του κτιρίου στην ώρα του Queensland» είπε.
Ο Andrew Aschman από το Brisbane είπε «Ο συγκάτοικος μου είναι οδηγός φορτηγού και κατά καιρούς κάνει μαζικές παραδώσεις από το Port of Brisbane στη Ballina.
«Αναφέρει ότι η προθεσμία ώρας παράδοσης μπορεί να είναι δύσκολο να επιτευχθεί λόγω της αλλαγής ώρας.»
Άλλες επιχειρήσεις στην περιοχή Coolangatta-Tweed προσπάθησαν να κάνουν πιο εύκολη την κατάσταση με την παράλληλη ζώνη ώρας.
Τα Surfside Buses, μια σημαντική επιχείρηση λεωφορείων στην περιοχή, διατηρεί ωράριο του Queensland, ακόμα και για υπηρεσίες στο NSW. Παράλληλα το Twin Towns Services Club, ένας δημοφιλής χώρος εκδηλώσεων στην πλευρά του NSW, μεταφέρει την ώρα των εκδηλώσεων τους μισή ώρα μπροστά στη διάρκεια της θερινής ώρας για να συναντήσει στο μέσο τους πελάτες του από τις πολιτείες Queensland και NSW.
Όμως κάποτε ο καλός προγραμματισμός αποτυγχάνει. Οι άνθρωποι του Queensland παραπονιούνται από καιρό για τα τηλέφωνα τους που πάνε μπρος και πίσω από την τοπική ώρα στην ώρα του NSW, ακόμα και πρόσφατα, αυτό το σαββατοκύριακο.
«Αν περπατώ στο δρόμο, το τηλέφωνο μου θα αλλάξει σε ώρα του NSW διότι είμαι τόσο κοντά στο σύνορο» λέει η κυρία O'Neill.
«Επίσης ξέρω πολλούς που έχουν δύο ρολόγια στο σπίτι τους – νομίζω αν ζεις στη μια πολιτεία και εργάζεσαι στην άλλη, πρέπει να έχεις δύο ρολόγια.
«Πολλοί άνθρωποι που ζουν στη βόρεια NSW ή στο Queensland μπορεί να έχουν ραντεβού στο γιατρό στην άλλη πολιτεία, διότι τα νοσοκομεία εδώ εξυπηρετούν και πολλούς ανθρώπους από τη βόρεια NSW και οι άνθρωποι πολύ συχνά μπερδεύουν τα ραντεβού τους στο γιατρό.
«Η θετική πλευρά είναι αν ξέχασες κάτι από το σουπερμάρκετ (στο NSW) μπορείς να πας απέναντι σε ένα σουπερμάρκετ στην άλλη πλευρά, αλλά όμως δεν δουλεύει ανάποδα. Νομίζω ότι τα μειονεκτήματα υπερτερούν των πλεονεκτημάτων.»

Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
Η συζήτηση μαίνεται για πολλά χρόνια για το αν θα πρέπει η πολιτεία του Queensland να υιοθετεί τη θερινή ώρα όπως και οι πολιτείες NSW, Victoria, Tasmania, South Australia και ACT.
Προηγούμενες κυβερνήσεις της πολιτείας του Queensland το απέκλεισαν, συμπεριλαμβανομένης της σημερινής Premier Annastacia Palaszczuk που είπε φέτος ότι οι πολίτες του Queensland δεν θέλουν τη θερινή ώρα.
Πριν από τις πρόσφατες εκλογές στην πολιτεία του Queensland, το θέμα αυτό ήταν το ένα θέμα στο οποίο συμφωνούσαν και τα δύο μεγάλα κόμματα.
Οι Πράσινοι του Queensland νωρίτερα φέτος κάλεσαν για δοκιμή δύο χρόνων και για δημοψήφισμα πάνω στο θέμα (το τελευταίο δημοψήφισμα πραγματοποιήθηκε στο Queensland το 1992). Στο μεταξύ η λύση του Βουλευτή του Tweed Geoff Provest είναι η λήξη της θερινής ώρας ένα μήνα νωρίτερα στην πολιτεία NSW.
Τα επιχειρήματα υπέρ και κατά της θερινής ώρας είναι πολλά και ποικίλα: αυτοί που είναι εναντίον λένε ότι η θερινή είναι αχρείαστη και θα επηρεάσει αρνητικά τους αγρότες, αυτοί που είναι υπέρ λένε ότι θα ευθυγραμμιστούν καλύτερα οι επιχειρήσεις της πολιτείας Queensland με επιχειρήσεις στις νότιες πολιτείες.
Κάποιοι λένε ότι η θερινή ώρα στο Queensland πρέπει να μεταφερθεί στα νοτιοανατολικά της πολιτείας, ιδιαίτερα στο τρίγωνο της τουριστικής ζώνης μεταξύ Gold Coast, Brisbane και Noosa. Άλλοι λένε ότι μόνο μια προσέγγιση για όλη την πολιτεία θα μπορούσε να λειτουργήσει.
Ο Nick Lloyd από το Queensland είπε ότι τα πιθανά οφέλη της θερινής ώρας στο Queensland περιλαμβάνουν την ευκολία, την ασφάλεια για τους ανθρώπους που ταξιδεύουν σπίτι τους το βράδυ και καλύτερη λειτουργία των επιχειρήσεων μεταξύ των πολιτειών.
Είπε επίσης ότι λαμβάνοντας υπόψη το ρυθμό με τον οποίο τα ηλιακά πλαίσια καταλαμβάνουν στην πολιτεία του Queensland, η πολιτεία θα μπορούσε εύκολα να επωφεληθεί πλήρως από τη θερινή ώρα για να βοηθήσει να ελαφρυνθεί η ζήτηση αιχμής στο δίκτυο ηλεκτρικής ενέργειας κατά τη διάρκεια των μεγαλύτερων ημερών, εξοικονομώντας στην κυβέρνηση 650 εκατομμύρια δολάρια το χρόνο σε περιφερειακές επιδοτήσεις αιχμής.
Και αυτό είναι σε συνδυασμό με το εκτιμώμενο ποσό των 435 δισεκατομμυρίων δολαρίων ετησίως που πιστεύεται ότι χάνει η οικονομία του Queensland με το να είναι μία ώρα πίσω από την υπόλοιπη ανατολική ακτή.
«Το γεγονός ότι εμείς (Queensland και NSW) έχουμε βόρεια/νότια διαφορά ώρας και όχι ανατολική/δυτική γραμμή διαφοράς ώρας που λειτουργεί διαμέσου των πιο αραιοκατοικημένων περιοχών του εσωτερικού, μας λέει ότι ορισμένοι πολιτικοί του Queensland δεν αντιμετωπίζουν σωστά το θέμα που απλά δεν θα σταματήσει να υπάρχει μέχρι να αντιμετωπιστεί κατάλληλα», είπε.
«Έχουν περάσει σχεδόν 24 χρόνια από το τελευταίο δημοψήφισμα στο Queensland, αλλά οι στάσεις και τα δημογραφικά στοιχεία έχουν αλλάξει και πολλοί άνθρωποι στην ηλικία των περίπου 40 χρόνων, δεν είχαν ποτέ λόγο για το θέμα της θερινής ώρας στο Queensland.»…»

Photo: Ο Casey Barnes έχει το νου του στην ώρα - και τις δύο ώρες…

(*) Article published in the POLITIS newspaper on the 6th of November 2016, Sunday.